Krukowiecki

Krukowiecki h. Pomian, rodzina kujawska, pisząca się z Ziemblic, z której jedna gałąź osiedliła się na Rusi Czerwonej. Otrzymała austriacki tytuł baronowski w Galicji 25 III 1780, oraz dziedziczny tytuł hrabiowski z
odmianą w herbie również w Galicji 6 V 1784, przyznany przez Senat w Królestwie Polskim 24 V 1824, potwierdzony w Rosji 27 XII 1847. Byli właścicielami m. in. dóbr Popień w pow. rawskim (brzezińskim), Łopuszka Wielka, Zagórze, Podliski i Wiszenka w ziemi przemyskiej, Miłoszowice, Kociubińce, Krogulec i Żabińczyki w pow. zaleszczyckim, oraz Kustowiec na Wołyniu.
Genealogia
(osób: 52)

gen. Jan Krukowiecki

(1772-1850)

• JAN (Stefan Jan) hr. Krukowiecki (15 XII 1772-17 IV 1850), s. Piotra i Apolonii Hordyńskiej, generał dywizji wojsk polskich, dyktator powstania listopadowego; ukończył wiedeńskie Theresianum, po czym wstąpił bardzo młodo do wojska austriackiego 15 IX 1786, chorąży 16 III 1788, podporucznik 21 IX 1788, porucznik 12 VIII 1793; 1 IX 1794 otrzymał na własną prośbę dymisję z armii austriackiej i przez 12 lat był poza wojskiem, w 1806 wskutek odezwy Napoleona wystosowanej do Polaków, wszedł jako kapitan do wojska Księstwa Warszawskiego, w sztabie gen. Sucheta w XII 1806, już 10 III 1807 otrzymał awans na szefa sztabu batalionu w 1 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, major 19 X 1808, pułkownik 11 VII 1808, szef sztabu dywizji gen. J.H. Dąbrowskiego, generał brygady 24 III 1813; w armii Królestwa Polskiego objął dowództwo 3 brygady w 2 dywizji piechoty 20 I 1815, awansował na generała dywizji i objął dowództwo 1 dywizji piechoty 30 III 1818; w 1830 zaliczono mu 28 lat i 5 miesięcy „nieskazitelnej" służby wojskowej; w powstaniu listopadowym generał dywizji, dowódca 1 dywizji piechoty do 28 II 1831, otrzymał awans na generał piechoty 2 III i objął urząd gubernatora Warszawy 15 VIII 1831, prezes Rządu Narodowego (dyktator) i wódz naczelny 17 VIII 1831 do 6 IX 1831, doprowadził do kapitulacji Warszawy, czym naraził się na zarzuty zdrady, po klęsce zesłany do Jarosławia XI 1831-V 1832, a następnie do Wołogdy VI 1832-1835; uczestnik kampanii 1789, 1790 na Węgrzech, 1792, 1793 i 1794 przeciw Francji, w 1806 i 1807 przeciw Prusom, w 1809 przeciw Austrii oraz kampanii 1812-1814; kawaler orderu św. Stanisława 2 klasy, rosyjskiego orderu św. Włodzimierza 3 kl., Virtuti Militari, orderu Obojga Sycylii 2 klasy, komandor francuskiej Legii Honorowej (za kampanię moskiewską 1812), kawaler ros. orderu św. Anny 1 kl. z koroną; otrzymał potwierdzenie dziedzicznego tytułu hrabiowskiego przez Senat Królestwa Polskiego 1819, w Rosji 24 V 1824 i 27 XII 1847; mason, członek loży wolnomularskiej Świątynia Izis; dziedzic dóbr Popień w pow. rawskim (brzezińskim), gubernii warszawskiej, które były posagiem żony; ur. we Lwowie (wg innych źródeł 15 X 1772), zm. w Popieniu, poch. w Jeżowie (M. Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, Warszawa 1980; Wikipedia); ż. (1820 Jeżów) Helena z Podhajec Wolska h. Półkozic (1803-1859), c. Józefa Fryderyka Felicjana na Popinie, Popinku z Mikołajkami, Świnie z Jabłonnym, Rewicy i Olszynie z częścią Olszy, generała wojsk polskich i Tekli hr. Dzieduszyckiej h. Sas, starościanki bachtyńskiej; dzieci: Konstanty, Władysław, Aleksander, Helena, Adam, Stanisław.

• MARIA Helena (Helena Maria) hr. Krukowiecka (ok. 1850-po 1875), c. Adama i NI. Olszewskiej; według informacji w Dzienniku Poznańskim, była córką Adama, a wnuczką generała, Jana Stefana Krukowieckiego (Dz. Pozn. nr 107 z 10 V 1873); m. (10 V 1873 Kraków) Jan Ludwik Marassé (ok. 1840-po 1875), dziedzic Jurkowa.

Źródła: Bon. t.12/338-340; Bork. Rocz. t.1/255, t.2/178; Bork. Gen. 326-327; Dw. Teki; Urus.; Wikipedia: 1.