Łaszczyński h. Wierzbna, vel de Vrbna-Łaszczyński, rodzina wielkopolska, wywodząca się od Rydzyńskich z Rydzyny. Dziedziczyli na częściach wsi parafialnej Łaszczyn, w dawnym pow. kościańskim, obecnie pow. Rawicz, i od niej wzięli swe nazwisko. W XV i XVI wieku większą część Łaszczyna posiadali Sarnowscy z Sarnowy, a po nich Zakrzewscy.
Łaski h. Korab,
rodzina magnacka w XVI stuleciu, pisała się z Łaska. Ich gniazdem jest
Łask w dawnym pow. szadkowskim, ziemi sieradzkiej. Wojciech z Krowicy i
Łaska, bliski krewny Jana z Radliczyc, biskupa krakowskiego, był
kasztelanem lędzkim 1407. Jan Łaski z Krowicy i Łaska, chorąży mniejszy
sieradzki 1417, otrzymał pozwolenie królewskie 1422 r. na założenie we
wsi Łasku miasta na prawie średzkim. Główna linia Łaskich używała
papieskiego tytułu hrabiów na Łasku, baronów na Kieżmarku (Węgry),
Rytwianach i Dunowcu. Linia ta wygasła w pierwszej połowie XVII
stulecia. Korabici Łascy podpisali elekcję Stanisława Leszczyńskiego 1733 r. z ziemią bełską. Z nich: 1 arcybiskup gnieźnieński, prymas, a zarazem minister, 4 wojewodów i 1 kasztelan 1500 — 1600.
Łącki h. Jelita,
vel Saryusz-Łącki, rodzina sieradzka, wyszła ze wsi Łąki (Łąki albo
Łęki Szlacheckie) w powiecie piotrkowskim. Pisali się z czasem z Nadola w
powiecie opoczyńskim. 
herb Kościesza
herb Nałęcz
Łempicki h. Junosza,
vel Łępicki, Łęmpicki, rodzina mazowiecka, pisząca się z Łempic. Pierwotnym gniazdem
rodu były Łempice w ziemi zakroczymskiej, zaliczone w 1377 roku do
parafii koprzywnickiej, fundowanej przez Junoszę, podkomorzego
zakroczymskiego, dziedzica Koprzywnicy (Pokrzywnicy), Smogorzewa i
innych. 
Łopaciński h. Lubicz vel
Łopatyński, Łopacki, rodzina mazowiecka, pisząca się z Łopacina. Według
tradycji wyszli ze wsi Łopacin w ziemi ciechanowskiej, a zatem są jedną
rodziną z Lubiczami Łopackimi.
Pisano ich czasem z ruska Łopatyńskimi. Bohdan z Łopacina otrzymał od
książąt Mścisławskich obszerne ziemie w woj. mścisławskim, gdzie syn
jego Józef założył Łopacin, którego części nosiły różne nazwy, jak
Bohda- nowskie, Gradebickie i inne wspominane w działach (Bon.). Zamożna
gałąź litewska doszła do większego znaczenia w XVIII stuleciu.
Obejmowała ona linie: szarkowską, saryjską, jodzką, upicką i
podru- kszańską, nazywane tak od posiadanych majątków. Z tej rodziny: 1
biskup i 1 wojewoda 1762 — 1778.
Łoś h. Dąbrowa, stara rodzina mazowiecka. Liczni Dąbrowici dziedziczyli w XV wieku w północnym Mazowszu na terenie wsi Krzynowłoga Mała (później siedziba parafii),
ówczesna parafia Dzierzgowo, Wronowe, Łukowe i Wola w par. Karniewo,
zwane od nich Wronowe Łoś, Łukowe Łoś i Wola Łoś w ziemi ciechanowskiej,
dawnym pow. przasnyskim.
Łubieński h. Pomian
vel Łubiński, stara i znakomita rodzina sieradzka, pisała się z Łubnej.
Gniazdem rodu jest wieś Łubna k/ Sieradza, parafia Wąglczew. 
Ługowski h. Dołęga, rodzina podlaska, z Ługów w pow. łukowskim. Bartłomiej i Grzegorz Wiskowie, współdziedzice Ługów 1531 r. Ługowski h. Junosza, wygasła rodzina małopolska; z niej 1 biskup 1583.Ługowski h. Lubicz,
rodzina podlaska, nazwisko wzięła od wsi Ługi Wielkie i Ługi-Rętki,
parafia Zbuczyn, dawny pow. Łuków, obecnie pow. Siedlce, woj.
mazowieckie. Wieś Ługi pod Zbuczynem już w XVl wieku była rozdzielona na
liczne cząstki, których dziedzice należeli do różnych rodów, a
przeważnie do rodu Lubiczów (Bon.). W 1531 r. dziedziczyli na Ługach
Wiskowie Ługowscy h. Dołęga, Bartłomiej Ziemak, Leonard z krewniakami,
Paweł i Jan i inni; w 1552 roku Leonard i Jakub Ziemakowie, Klimkowięta,
Jadamczykowie, Frączkowie, Gulacze i Dominiki; w 1580 r. Maciej i
Maciej Ławczyk, byli dziedzicami w Ługach Rętkach, a Szymon z sąsiadami w
Ługach Wielkich (Paw.). Ługowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w
Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Łopuszański h. Sas,
rodzina czerwonoruska, szeroko rozrodzona, wzięła nazwisko od wsi
Łopuszanka w ziemi przemyskiej, w której posiadali dziedziczne wójtostwo
(1600, 1617), a wyszli z Komarnik, z których się też zwykle pisali
(Bon.). Niektórzy używali przydomków Homicz (Chomicz) v. Humiecz, Kąsewicz i
innych. Łopuszańscy
podpisali elekcję Stanisława Leszczyńskiego w 1733 z woj. wołyńskim.
Udowodnili szlachectwo w sądzie grodzkim i ziemskim przemyskim 1782,
tegoż roku przed komisją magnatów galicyjskich, w Wydziale Stanów
galicyjskich 1808, 1823 i 1832 r., w galicyjskim Wydziale Krajowym 1866,
w guberniach – wołyńskiej i kijowskiej 1888-1904, na Wołyniu 1858-1888,
1897.Łodyński h. Sas, rodzina czerwonoruska, niegdyś pisząca się z Łodyni. Gniazdem rodu jest Łodynia pod Nahorcami, w powiecie lwowskim. 
Łodziński h. Radwan v.
Łodzieński, rodzina małopolska, wywodząca się z woj. krakowskiego,
nazwisko wzięła od wsi Łodziny (potem Łodzinka) w powiecie sanockim.
Pisali się z Radwanowic w pow. proszowskim lub z Chorągwicy k/
Wieliczki. Są jednego pochodzenia z Radwańskimi i Barańskimi herbu Radwan, a wszystkie te rodziny pochodzą od Zebrzydowskich
z Więcborka na Śląsku. W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr
Ropa w pow. grzybowskim, Żupanie i Wyżłowa w pow. stryjskim, w Galicji
Łyszkowski h. Lis vel Łyżkowski, z Łyszkowic w pow. szadkowskim, a pisali się z Rudnik. Są być może jednego pochodzenia z Rudnickimi herbu Lis. Stanisław Kijek z Łyszkowic świadczył w Sieradzu 1417.
Łyszkowscy byli właścicielami dóbr Żórawiec, Osiecz, Kołatki, Sady,
Łubianki w pow. przedeckim, Łychów, Koziegłowy, Gośniewice, Tworki, Wola
Lubecka itd. 
Łyszczyński h. Korczak odm., vel Łyszczeński, czasem błędnie Łuszczyński, z Łyszczyc, w pow. brzeskim litewskim. Łyszczyńscy byli właścicielami m. in. dóbr Łyszczyce, Dobroniż, Motykały, Markowszczyzna, w pow. brzeskim litewskim, Łysin, na Wołyniu, Łążki, w pow. łęczyckim.
Łyskowski h. własnego
(in. Doliwa odm. lub Poraj odm.) vel Koschembahr-Łyskowski,
z Łyskowa w pow. tucholskim (Tuchola). Przydomek ich
Koschembahr in. Koszembar powstał ze zniemczonego imienia staropolskiego Kossoborz vel
Kosieborz, spotykanego często na Śląsku, skąd i Łyskowscy według
tradycji przyjść mieli do Prus w początkach XV wieku. Tego Kossobora
przetłumaczono także na niemieckie Steppholz i czasem pisali się
Łyskowscy von Steppholz. Dziedziczyli m. in. na Łyskowie, Wieszczycach w
pow. tucholskim, Spławiu i Rowienicy w świeckim, Bągarczyku,
Mileszewie, Grzybnie, Bąkowie, Lekartach, Krzemieniewicach k/ Lubawy,
Komorowie i Skrobacji. Obecnie Koschembahr-Łyskowscy mieszkają głównie w
Gdańsku i Toruniu. Herb
– w polu niebieskim pięć róż rzędem na srebrnej poprzecznej, w prawo
ukośnej belce; w szczycie hełmu, w koronie róża na gałązce o czterech
potrójnych liściach.
Łysakowski h. Jastrzębiec (in.
Boleścic), z Łysakowa w ziemi bielskiej, woj. płockim. Mikołaj i
Stanisław z Łysakowa, wymienieni w przywileju danym w 1408 Boleścicom
przez ks. mazowieckiego Ziemowita. Już w czasach Niesieckiego uważano,
że są jednego pochodzenia Łysakowskimi herbu Lubicz (Nies.).
Łykowski h. Ślepowron,
pisali się z Łykowa i Goliszewa. Gniazdem tej rodziny był Łyków w pow.
szadkowskim, na którym dziedziczyli już w XIV wieku. Przedbor Łykowski z
Łykowa ma częste sprawy w Łęczycy w latach 1388-1400. Od trzymanej w
zastawie części wsi Upale pisał się czasem Upalskim. Łykowscy
dziedziczyli m. in. na Łykowie, Goliszewie i Rożniatowie w pow.
szadkowkim, Boguczynie, Kobylankach i Dzierżysławiu w gnieźnieńskim,
Sozaniu w ziemi przemyskiej. Podpisali
z ziemią sieradzką i bełską elekcje Władysława IV w 1632 i Michała
Wiśniowieckiego w 1669, z ziemią sieradzką – Jana Kazimierza w 1648,
Stanisława Leszczyńskiego w 1733 i Stanisława Augusta w 1764.
Łyczko h. Sulima, vel
Łyczkowski, pisali się z Ryglic w pow. bieckim, woj. krakowskim, gdzie
dziedziczyli w latach 1428-1581. Piotr Łyczko z Ryglic, zganiony przez
Mikołaja z Burzyn, dowiódł szlachectwa w 1428. Łyczkowie dziedziczyli m.
in. na Ryglicach Górnych i Dolnych, Janinie i Luciąży, posiadali
wójtostwa w Osieku, Sierzchowej i Mrukowej w pow. bieckim, Trzebinię,
Strzeszkowice w pow. opoczyńskim, Świerczków, Gobikową, Smarzową,
Marcinkowice, Łukanowice i Janowice w pilzneńskim, Zembocin, Grembocin i
Żerków w proszowskim, Maksymowice w samborskim. Z
czasem rozproszyli się po różnych prowincjach Rzeczypospolitej – byli
na Rusi Czerwonej, Podlasiu, Litwie i Wołyniu. Zdaje się, że niektórzy z
nich zmienili nazwisko na Łyczkowski, bo z takim wylegitymowali się w
XIX wieku m. in. w gubernii mińskiej.
Łychowski h. Jasieńczyk,
często pisani Lichowski, wywodzą się ze wsi Łychów in. Lichów w ziemi
czerskiej (Bon.). Inne opracowania podają, że ich wsią gniazdową był
Łychów Szlachecki i Łychowska Wola w pow. urzędowskim, woj. lubelskim,
parafia Rzeczyca (Krzep.). Wymieniani w aktach urzędowych już w latach
1415-1427. Od XVI wieku są w ziemi bełskiej, halickiej, lwowskiej,
następnie na Wołyniu.
