Michalewski

Michalewski h. Korczak, vel Michałowski, na Rusi Czerwonej, w woj. ruskim, później także w innych województwach. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. Według Niesieckiego, pochodzą od Boratyńskich, z których Deńko Korczak z Boratyna, żyjący w pierwszej połowie XV wieku, w wyniku działów rodzinnych wziął wieś Michalewice in. Michalewicze (Michałowice), w ziemi przemyskiej, w parafii Rudki, i od niej nazwał się Michalewskim.

Marchlewski

Marchlewski h. Kotwicz, vel Marchleski, rodzina Marchlewskich należy do drobnej i ubogiej szlachty Prus Zachodnich herbu Kotwicz. 

Machwicz

Machwicz h. własnego (in. Murzyn), właściwie Machwitz, pisali się często Machewic i Machwic, stara rodzina w Prusach Zachodnich i na Litwie (Nies.). Wiedli się z Prus Królewskich, gdzie, jak się zdaje istniały dwie rodziny tego nazwiska (Dw.). Istniały też dwie odmiany herbu Machwicz. W jednej — jest w polu czerwonym murzyn w zielonej sukni, trzymający w prawej ręce złoty łuk, napięty, w lewej sajdak ze strzałami; nad hełmem pół murzyna bez rąk w czapce czerwonej spiczastej zakończonej chwastem złotym opuszczonym na dół. W drugiej — w polu srebrnym trzy róże czerwone pięciolistne w słup; nad hełmem czapka wysoka srebrna z czerwonym wyłogiem, zakończona pióropuszem kogucim. Niesiecki przypisuje znanemu z wojen pruskich Ottonowi herb pierwszy, Kętrzyński zaś herb drugi nazywając go Doliwą. Niektórzy Machwiczowie na Litwie, w woj. brześciańskim, mieli używać Grzymały. Machwiczowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 wojewoda — 1477. 
Herbu Machwicz używali również Gustowscy, Machcewiczowie i niektórzy z Machczyńskich.

• ERAZM Machwicz, Machwic, Machwitz (ok. 1800-po 1843), podporucznik grenadierów gwardii 1824-1829 (Bon.); ż. (1827 Warszawa) Justyna Franciszka Giersz, Gersz (ok. 1800-po 1843), c. Mateusza i Urszuli Bomowskiej; ur. Płock; ślub w parafii św. Jana, rozwiedzeni ok. 1835 (MK Warszawa: św. Jan); 2v. żona (24 I 1836 Warszawa) Ignacego Betchera, s. Jana i Teofili Kosińskiej, ślub prawd. w kościele katolickim 1836, w parafii ewangelicko-reformowanej 1843 (ME Warszawa); dzieci: Antoni.

• ZOFIA Machwitz, Machwic (ok. 1875-25 X 1941); zamieszkała Warszawa; zm. tamże; m. (1900 Warszawa) Paweł Aleksander Lazer (ok. 1870-po 1900); ślub w parafii św. Krzyża (MK Warszawa: św. Krzyż).

Źródła: Bon. t. 16/215-216; Bork. Sp. 231; Dw. Teki; Kos. t.1; Nies.; Szl. Król.; Urus. t.10/86-87; Żern. t.2/54.

Madaliński

Madaliński h. Larysa (in. Larysza, Laryssa), vel Madaleński, Magdaleński, Magdaliński, w ziemi wieluńskiej, pisali się z Niedzielska. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Magdaleny, w parafii Rozprza, pow. Piotrków Trybunalski.

Malczewski

Malczewski h. Abdank  (in. Habdank), vel Skarbek-Malczewski, Malczowski, przydomku Skarbek, rodzina wielkopolska, doszła do majątku i dostojności dopiero w XVIII wieku, uzyskując wówczas miejsca w senacie Rzeczypospolitej.

Małachowski

Małachowski h. Nałęcz, rodzina sieradzka, w XVIII stuleciu magnacka. Jej gniazdem jest Małachów w ziemi łęczyckiej. Małachowscy dzierżawili liczne dobra królewskie, należały do nich m. in. starostwo oświęcimskie, wąwolnickie, karaczkowskie, przedborskie, opoczyńskie, ostrołęckie, grodeckie, krzeczowskie i sądeckie. Jedna linia otrzymała w 1698 roku prawo używania tytułu hrabiowskiego i tytuł ten został jej zatwierdzony w Austrii 1800, a przyznany w Królestwie Polskim w 1848 i 1852. Z nich: 1 biskup, 1 prezes senatu Ks. Warszawskiego, 5 wojewodów, 3 ministrów i 5 kasztelanów 1572 — 1831.

Marszewski

Marszewski h. Jastrzębiec, vel Marszowski, Marsiewski, rodzina małopolska, nazwisko wzięła od wsi Marszowice w parafii Niegowiec, dzisiaj Niegowić, gmina Gdów, pow. Wieliczka, woj. małopolskie.

Matczyński

Matczyński h. Jastrzębiec (odm.), rodzina małopolska, gałąź rodu Raciborów. Nazwisko wzięła od wsi Matczyn w powiecie lubelskim, będącej siedzibą parafii, gdy Matczyńscy tam dziedziczyli w 1531. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Galicji 1782. W XIX stuleciu byli

Męciński

Męciński h. Poraj, rodzina małopolska, na początku XVI wieku przybrała nazwisko od posiadanej przez siebie wsi Męciny w woj. lubelskim. Ma być gałęzią rodu Kurozwęckich i pochodzić od średniowiecznych „comesów” z Kurozwęk. Męcińscy dziedziczyli również we wsi Męczenice in. Męcinice w powiecie sandomierskim, parafia Malice 1508 (Krzep.). Zamieszkiwali w woj. lubelskim, przeważnie jednak w krakowskim i sieradzkim. Tam sprawowali liczne urzędy, stamtąd posłowali na sejmy i trybunały koronne, tam głównie posiadali majątki, m. in. Działoszyn, Żarki, Dąbrowę, Włodowice, Skrzydlew, Prusieck. W XVII stuleciu rozdzielili się na dwie linie – żarecką i działoszyńską. Linia żarecka zachowała swoje majątki prawie do roku 1830, a 13 VIII 1801 otrzymała tytuł hrabiowski w Galicji. 
Z nich: senatorów 6 w latach 1590 — 1831.
Genealogia
(osób: 91)

• CEZAR hr. z Kurozwęk Męciński (1809-1896), s. Wojciecha i Heleny Stadnickiej, powstaniec, oficer wojsk polskich 1830/31, ziemianin; właściciel dóbr Dukla ze Zboiskami, Trzcianą, Teodorówką, Mszaną, Chyrową i Iwlą w pow. krośnieńskim; pochodził z linii żareckiej, nazwanej od dóbr Żarki (Bork.); ż. (1841 Dukla) Gabriela Katarzyna Konstancja hr. Starzeńska h. Lis (1821-1849), c. Macieja i Marii hr. Baworowskiej h. Prus II; dzieci: Adam.

• HENRYKA Rozalia hr. z Kurozwęk Męcińska (15 VII 1809-5 VI 1861), c. Wincentego i 1ż. Katarzyny Bobrownickiej, właścicielka dóbr Jasień, Barwinek i Sztropków; ur. Barwinek, zm. Dubiecko; m. (30 V 1830 Pomianowa) Aleksander Józef hr. Krasicki z Dubiecka h. Rogala (4 IX 1809-24 I 1883), s. Macieja i Teofili Stadnickiej h. Szreniawa, historyk, heraldyk, genealog, literat, członek Stanów galicyjskich z grona magnatów 1855; właściciel dóbr Dubiecko, Śliwnica Dolna i Górna, Żełdec w Galicji, oraz Sztropko na Węgrzech; ur. Dubiecko, zm. tamże (Bon.; Bork.); dzieci: Aleksandra, Laura, Jadwiga – hr. Krasickie.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/279-280, t.2/205-206; Bork. Gen. 386-389; Kos. t.1/446-450, t.2/358-360, t.3/243, t.5/264-268; Krzep. Młp.; Nies.; Urus. t.10/322-326; Żych. t.1/165-181.

Miączyński

Miączyński h. Suchekomnaty, rodzina mazowiecka, nazwisko wzięła od wsi Miączyn, w dawnym województwie płockim, obecnie powiat płoński, gmina Czerwińsk n/ Wisłą.

Michałowski

Michałowski h. Jasieńczyk (Jasieńczyk odm., Poraj-Jasieńczyk), rodzina mazowiecka, pisząca się niegdyś z Michałowa. Jej gniazdem jest wieś Michałów (wymieniana w dokumentach z 1576 r. jako wieś szlachecka Michałowo Minor) w ziemi czerskiej, obecnie pow. grójecki, gmina Warka, parafia Wrociszew.

Melfort

Melfort h. własnego, vel de Melfort, Drummond de Melfort, właściwym nazwiskiem tej szkockiej rodziny jest Drummond, hrabiowie i książęta Melfort (Counts, Earls and Dukes of Melfort). Legendarnym jej założycielem miał być węgierski książę z dynastii Arpadów, Maurycy, który przybył do Szkocji ok. 1066 r., uciekając przed najazdem Normanów. Pod koniec XVII stulecia jeden z nich został skazany na banicję i wyjechał do Francji - wciąż żyją tam jego potomkowie. Dwóch jego synów (Jan i Ludwik) służyło w wojsku elektora saskiego i króla polskiego Augusta III.
Genealogia
(osób: 9)
 
• FELIKS de Melfort (ok. 1760-po 1800), s. Jana i NN., brat Fryderyka, kapitan wojsk polskich, uczestnik insurekcji 1794; porucznik. gwardii pieszej koronnej, kapitan 1791, członek Rady Cywilnej i Wojskowej, sztabskapitan od 21 V 1794; po upadku powstania 1794 r., wyjechał do Włoch, gdzie walczył w Legionach Polskich, ranny w bitwie pod Bosco, wycofał się z czynnej służby wojskowej w 1800; absolwent Szkoły Rycerskiej w Warszawie.

• FRYDERYK de Melfort (1763-7 VII 1797), s. Jana i NN., brat Feliksa, major wojsk polskich, uczestnik walk o niepodległość; kapitan gwardii pieszej koronnej 1794, członek Rady Cywilnej i Wojskowej sprzysiężenia warszawskiego, major od 21 V 1794; uczestnik nieudanej wyprawy Joachima Deniska do Mołdawii i bitwy pod Dobronowicami 30 VI 1797, pojmany przez Austriaków, rozstrzelany.

• SEWERYNA de Melfort (ok. 1760-po 1790), c. Jana i NN.; m. Marceli Komar (ok. 1760-po 1790), skarbnik czerski 1790.

Źródła: 1) PSB; 2) Peter Beauclerk Dewar (ed.), Burke's Landed Gentry of Great Britain, 2001.

Mańkowski

Mańkowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic, Bolesty), znani w Małopolsce, w ziemi dobrzyńskiej, na Rusi i na Litwie. Pierwsza wzmianka o nich znajduje się w przywileju z 1408 r. wydanym przez ks. mazowieckiego Siemowita dla Alberta (Wojciecha) de Mańkowa herbu Bolesty (ex clenodio Bolesty).

Maringe

Maringe /czyt. ma’ręż/, także w odmianach de Maringe, Demaringe, Demaringes, rodzina francuska, pochodząca z okolicy Moussy w Burgundii, przybyła do Polski ok. 1800 r. i zamieszkała początkowo w Warszawie.W XIX i na początku XX wieku byli właścicielami różnych majątków ziemskich, w ich ręku było m. in. Mokrsko Szlacheckie w pow. wieluńskim.

Rodzina z Moussy wydaje się pochodzić od Michaela Demaringes osiadłego tam na początku XVII stulecia. Pierwotnie nazwisko to miało formę Demaringes albo de Maringes, a więc musieli pochodzić z miejscowości o nazwie Maringes. Maringe'owie osiedli w Moussy ostatecznie „zagubili” z nazwiska przedrostek „de”. W każdym razie, nie oznacza on, że należeli do szlachty.
Genealogia
(osób: 43)

pchor. Andrzej Maringe

(1919-1944)

• ANDRZEJ Maringe (VII 1919-18 IX 1944), s. Leonarda i Zofii Wyganowskiej, podchorąży ZWZ-AK, ps. Andrzej; w powstaniu warszawskim w batalionie „Czata 49”; absolwent gimnazjum w Poznaniu 1939; ur. w Lenartowie, poległ w powstaniu, na przyczółku czerniakowskim, w rejonie ul. Okrąg, poch. na Cm. Powązkowskim, kw. 4-I-4, przy Alei Katakumbowej, gr. rodzin Boretti-Maringe; ż. Wanda Jędrzejewska (?) (ok. 1920-po 1944); dzieci: Ewa.

• ZENOBIA Wiktoria Maringe (30 X 1854-1932), c. Wiktora i Emmy Hauszyld; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 4, rząd I, p. 4, przy Alei Katakumbowej, grob. rodzin Boretti-Maringe; m. Romuald Więckowski (1845-1909); dzieci: Janina (1877-1972), Irena (1882-1944) – Więckowskie.

Źródła: Strona internetowa rodziny Boretti: www.boretti-saga.eu

Micewski

Micewski h. Prawdzic vel Micowski, rodzina małopolska, wywodząca się z woj. lubelskiego, pierwotnie pisała się Micowski.

Mazaraki

Mazaraki h. Newlin, rodzina pochodzenia wołoskiego, nobilitowana w Rzeczypospolitej 1659 roku (Sigil., Vol. Leg.).

Machowski

Machowski h. Abdank odmienny, nazwisko wzięli od wsi Machów w pow. tarnobrzeskim, dawniej sandomierskim, parafia Miechocin. Dziedziczyli tam już w czasach Długosza. Byli ponadto właścicielami Michocina, Kaimowa, Kiełczyny, Żorawicy i Swinar w pow. sandomierskim, Jaworznika, Zaborowa i Nowej Wsi w pilznieńskim.
Z nich: Stanisław, wojski sandomierski 1492 i kuchmistrz królowej matki Elżbiety. Sebastian, elektor Jana Kazimierza z woj. czerniechowskiego 1648, pułkownik królewski 1656, starosta włodzimierski 1668, dzielny wojownik przeciw Kozakom i Tatarom.
Herb – odmiana w herbie polega w tym, że nad hełmem w koronie jest pół lwa złotego, trzymającego w łapach łękawicę (znak Abdanków). Dodatek ten do herbu miał otrzymać Mikołaj, gdy przebywał na dworze cesarskim (Papr.).

Machczyński

Machczyński h. Dołęga v. Machciński, z Machczyna in. Machcina w pow. w płockim. Wieś tę, oprócz Dołęgów, zamieszkiwała widocznie także szlachta innych rodów i ta dotrwała aż do XIX wieku, w którym przeprowadziła wywód szlachectwa. Dołęgowie wcześniej wygaśli, ale w XVI wieku oni przeważnie dziedziczyli na Machczynie. Z nich: Mikołaj Machczyński, którego dobra w Mijakowie uległy konfiskacie w 1497 za zaniedbanie przez dziedzica obowiązku stawienia się na wojnę. Jan (zm. 1740), syn Pawła, skarbnik dobrzyński 1724. Franciszek, burgrabia bobrownicki 1767, komornik ziemski 1768 i wojski większy dobrzyński 1790.

Machnacki

Machnacki h. Rogala vel Mochnacki, z Machnatki w pow. grójeckim, pisali się też z Zalesia. Są jednego pochodzenia z Ręczajskimi, Trzylatkowskimi i Lipskimi herbu Rogala. Inne gałęzie rodu zamieszkiwały juz w XVII wieku na Litwie i Rusi Czerwonej. Machnaccy byli właścicielami m. in. Załęża Małego w ziemi warszawskiej, oraz Jurkowej w ziemi lwowskiej 1628—1639. Z nich: Stanisław Machnacki z Lipia, pleban w Kleczewie 1533, kantor płocki 1539, kanonik i oficjał płocki 1541—1543. Inny Stanisław, poborca czerski 1576, sędzia ziemski 1580. Andrzej, miecznik nowogrodzki 1678.

Meysztowicz

Meysztowicz h. Rawicz, vel Mejsztowicz, rodzina osiedlona na Żmudzi i w pow. kowieńskim.