Błaszkiewicz

Błaszkiewicz h. własnego (in. Błaszkiewicz), vel Błażkiewicz. Józef, łowczy podolski, poseł liwski na sejm 1733 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, bez przedstawienia opisu herbu.
Niesiecki wymienia Błaszkowiczów herbu Odrowąż w ziemi przemyskiej 1454 r.
Niektórzy z Komarnickich herbu Sas, mają przydomek Błaszkiewicz i ten niekiedy brali za nazwisko, lub go łączyli z rodzinnym, pisząc się Błaszkiewicz-Komarnicki (Urus.).

Bojasiński

Bojasiński h..., z nich: Ksawery Franciszek, oficer Księstwa Warszaw- skiego, zaszczytnie odbył kampanię 1809 r., następnie audytor dywizyjny w Królestwie Polskim, w 1844 r. otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie na zasadzie posiadanego Orderu Św. Stanisława 4 klasy; umarł 1851 r. Jego syn, Cezar Augustyn, został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie w latach 1836-1862.

Bokiewicz

Bokiewicz h. Topór, na Litwie. Podpisali elekcję 1733 r.; wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Józef, urzędnik w Banku Polskim w Warszawie 1852.

Bonnet

Bonnet h. Pawiniec, rodzina pochodzenia francuskiego, otrzymała szlachectwo w Polsce 1853 r. wraz z herbem Pawiniec. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w roku 1865.
Herb — na tarczy moździerz artyleryjski, po jego bokach: w górze z prawej strony gwiazda, z lewej granat zapalony, u spodu z prawej granat zapalony, z lewej strony gwiazda; na hełmie w koronie łeb z szyją pawia w prawo (Urus.).

Bonisławski

Bonisławski h. Ogończyk, wyszli zapewne ze wsi Bonisław, w gminie i parafii Wieczfnia Kościelna, powiat Mława, woj. mazowieckie.

Borakowski

Borakowski h. Pękosław, rodzina mieszczańska warszawska, pochodząca być może od Borukowskich herbu Junosza. Jan w 1776 r., a Kazimierz, rajca Starej Warszawy, w 1791 r. – otrzymali dyplomy na szlachectwo w Rzeczypospolitej. Jeden z nich otrzymał szlachectwo pruskie 1798 r. Byli właścicielami w 1792 r. dóbr Kurczowa Wieś w ziemi czerskiej. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich 1788 r. oraz w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — w polu czerwonym łuk biały, na którym położone pięć strzał żeleźcami w górę, nieco w lewo na ukos; na hełmie w koronie pięć piór strusich (Urus.).

Borawski

Borawski h. Junosza, wyszli zapewne ze wsi Borawskie-Awissa, dawniej Borawice, położonej w gminie i parafii Radziłów, w ziemi wiskiej, obecnie pow. Grajewo, woj. podlaskie.

Borchart

Borchart h. Jastrzębiec, vel Borchardt, nobilitowani w Polsce 1751. Jan, dziedzic dóbr Buchen, w woj. poznańskim, 1769. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Borecki

Borecki h. Hołobok, rodzina czerwonoruska, ze wsi Borcze w ziemi lwowskiej. Piotr, syn Piotra Cebrowskiego z Brańczy, sędziego ziemskiego lwowskiego 1458, objąwszy w dziedzictwo Borcze, nazwał się Boreckim i dał początek tej rodzinie. Był on i dziedzicem Lubienia w ziemi lwowskiej 1484 r. (Bon.). Niektórzy z Boreckich osiedlili się na Litwie. Jerzy Jan w woj. brzeskim litewskim 1672 r. Jan, skarbnik starodubowski, podpisał elekcję 1733 r. Boreccy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądach ziemskim lwowskim i grodzkim trembowelskim 1782, oraz w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Borowiecki

Borowiecki h. Ogończyk, vel Borowicki, nazwisko wzięli od wsi Borowice, obecnie Borowce, w parafii Dąbrowa Zielona, powiat Częstochowa, którą nabyli od Bielskich.