herb Nowina (Złotogoleńczyk)
Niewiadomski h. Prus I odm. (oraz h. Złotogoleńczyk), rodzina podlaska, pisząca się „z Niewiadomy”. Nazwisko wzięła od wsi Niewiadoma, leżącej koło Sokołowa Podlaskiego, parafia Sokołów. Jedna gałąź używała przydomku Goleń. Spośród licznych gałęzi tej rodziny, niektóre przeniosły się na Litwę i Ruś Czerwoną.
Noskowski h. Łada, na Mazowszu, jedna gałąź pisała się „ze Srzeńska”. Z nich: 1 biskup i 1 kasztelan w latach 1546 — 1640. Andrzej (Jędrzej), biskup płocki 1546-1567. Adam, kasztelan gostyński ok. 1634-1640.
Nowodworski h. Nałęcz, stara rodzina mazowiecka, gałąź wielkopolskiego rodu Nałęczów, która osiadła w Nowym Dworze n/ Narwią i w Leżenicach n/ Radomką. Są jednego pochodzenia z Leżeńskimi z Leżenic oraz z Gostomskimi z Gostomia, w ziemi czerskiej, pow. Grójec.
Nakwaski h. Prus II,
na Mazowszu, pisali się z Nakwasina w pow. wyszogrodzkim. Ich
protoplastą ma być Budek (Budzisław) z Nakwasina Nakwaski, cześnik
wyszogrodzki, który podpisał dekret przeciwko heretykom 1525 r. Nakwasin
in. Nakwasino, ich wieś gniazdowa leży w parafii Orszymowo, obecnie
woj. mazowieckie, pow. Płock, gmina Mała Wieś, niegdyś gmina Święcice.
Nakwascy byli elektorami 1632, 1648, 1669, 1674, 1764 r. z ziemi
wyszogrodzkiej, 1697 r. z woj. płockiego. Zostali wylegitymowani ze
szlachectwa w Galicji 1804 r. oraz w Królestwie Polskim w latach
1836-1862. Z nich: 1 senator wojewoda i 1 kasztelan 1744 — 1831.
Niemirycz h. Klamry
vel Niemierycz, Niemierzyc, jedna z najstarszych rodzin kijowskich.
Byli też na Wołyniu. Niesiecki daje jej za przodka Hryczka Woronę,
wspólnego domniemanego protoplastę Olizarów, Woroniczów, Kmitów itd. Najprawdopodobniej przecież pochodzą od któregoś z Niemirów, nadanych już przez księcia Witolda na Wołyniu i Podolu.
Znanym protoplastą domu jest Iwaszko, ziemianin owrucki 1510, dworzanin
królewski 1514, dzierżawca czarnobylski 1536. Niemiryczowie używali
przydomków, m. in. Rezanowicz, Szczyt. Byli posłami na sejmy i
elektorami 1648, 1674, 1733 r. z woj. kijowskiego, 1648 r. z woj. wołyń-
skiego, 1697 r. z woj. sandomierskiego. W końcu XVII stulecia
rozdzielili się na dwie linie, ukraińską i małopolską. Zostali
wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji Zachodniej 1804 r. oraz
Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 wojewoda i 2
kasztelanów 1680 — 1773. 
Nieborski h. Lubicz, rodzina senatorska na Mazowszu, znana przez Paprockiego 1584 r., lecz mieszana z Nieborskimi vel Nieborowskimi
herbu Prawdzic. Nieborscy Lubicze dziedziczyli w ziemi płockiej i
ciechanowskiej, pisali się z Nieborzyna w ziemi ciechanowskiej, gdzie są
dwie wsie o tej nazwie. Gniazdem rodu jest najpewniej Nieborzyn w
parafii Koziczynek, gdyż z pobliskiego Koziczyna wyszli ich współherbo-
wnicy Koziccy. Nieborscy podpisali elekcje królewskie 1632, 1648, 1669,
1674, 1697 r. z ziemią ciechanowską, 1697, 1733 r. z dobrzyńską. Byli
spokrewnieni z wieloma rodzinami senatorskimi. Jedna gałąź w XVII i
XVIII wieku kwitęła w Wielkopolsce. Po pierwszym rozbiorze 1772 r.
przyjęli poddaństwo pruskie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w
Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 2 kasztelanów i 1 biskup
sufragan wileński 1704 — 1746.
Niemira h. Gozdawa,
vel Niemiera, Niemirowicz, na Litwie, Wołyniu i Podlasiu, rodzina stara
i w XVII stuleciu zamożna. 
Niemojewski h. Rola odm., vel Rolicz-Niemojewski, Niemojowski, senatorska rodzina kujawska, w Prusach Zachodnich i Wielkopolsce, wywodząca się z Niemojewa w pow. brzeskim, a pisali się z Lubieńca w pow. przedeckim, byli bowiem jednego pochodzenia z Lubienieckimi tegoż herbu.
Niesiołowski h. Korzbok
(in. Korzbog, Korczbok) vel Korzbok-Niesiołowski, Zajdlicz-Niesiołowski,
Niesołowski, Niesułowski, rodzina śląska, stanowiąca odgałęzienie
Korzboków-Zajdliczów, osiedlona początkowo na Pomorzu, następnie w
Wielkopolsce. Niezabitowski h. Lubicz,
vel Niezabytowski, rodzina małopolska, której gniazdem jest wieś
Niezabitów in. Niezabytów w parafii Wąwolnica, powiat puławski, woj.
lubelskie. Pisali się też z Giszowic, Tchórzewa (Thorzewa) i Kurek.
Nowosielski h. Sas, na Rusi Czerwonej, pisali się „z Nowosiółek”. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. Wyszli ze wsi Nowosiółki Mniejsze (Szlacheckie), w pow. przemyskim, parafia Hussaków, obecnie w granicach Ukrainy. Byli też na Wołyniu i na Litwie.
Nowakowski h. Ślepowron, w pólnocnym Mazowszu i województwie
sandomierskim. Są zapewne pochodzenia neofickiego, wzmiankowani po raz
pierwszy 1733 r. Notowani w aktach sanockich 1750 r. Wymienia ich w
XVIII wieku Małachowski w „Zbiorze nazwisk szlachty...”. Zostali wyle-
gitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 
Nowakowski h. własnego
(in. Trzy księżyce, Krojcjusz, Krocjusz lub Strocjusz odm.), rodzina
neoficka, osiedlona na Rusi Czerwonej, wylegitymowana ze szlachectwa w
Galicji 1782 i 1787, w Królestwie Polskim 1842. W XVIII i XIX stuleciu
byli właścicielami dóbr Bieny k/ Bobowy w woj. krakowskim, Stasin w pow.
brodzkim, miasta Biłgoraj w woj. lubelskim. Zostali wylegitymowani ze
szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Jan, neofita litewski, otrzymał nobilitację 1764. Józef,
żołnierz wojsk polskich 1831, ksiądz opat żółkiewski (Żółkiew) 1865,
prałat domowy papieski. Franciszek, urzędnik w Radomiu, wylegitymowany w
Królestwie 1853.
Niedźwiecki h. Ogończyk (in. Powała) vel Powała-Niedźwiecki, Niedź- wiedzki, pisali
się z Niedźwiedzia. Jan, syn Melchiora, dziedzic Niedź- wiedzia 1590
(Wyr. Tryb. Lubel.). Według Niesieckiego byli w woj. bełskim. Jednakże,
ta licznie rozrodzona rodzina wyszła z północnego Mazowsza i być może do
nich należała wieś Niedźwieckie pod Wąsoszem. Jedna gałąź osiedliła się
w W. Ks. Litewskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie
Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Andrzej, dworzanin Zygmunta Augusta,
poseł sandomierski na elekcję 1573 r., protestował przeciw władzy
prymasów. – Bartłomiej, kanonik wileński 1580.
Niedźwiecki h. Ostoja
vel Niedźwiedzki, rodzina mazowiecka, której gniazdem jest zapewne wieś
Niedźwieck (Niedźwiedzk, lub może Niedźwieckie pod Wąsoszem) w ziemi
łomżyńskiej, gdyż z niej się pisali. Do tego herbu zalicza Duńczewski
niektórych Niedźwiedzkich, osiedlonych w ziemi łomżyńskiej, a następnie
na Rusi Czerwonej. 
Nartowski h. Trzaska,
rodzina mazowiecka, wymieniona przez Paprockiego w 1584. Nazwisko
wzięli od wsi Narty w powiecie bialskim (dawniej rawskim, parafia Biała
Mazowiecka), gdzie dziedziczyli już w pierwszej połowie XVI wieku. 
Jelita
Nornicki h. własnego
(in. Słoma), stara rodzina rusko-litewska, używająca przydomków
Petryszczewicz i Packiewicz. Zapewne w XVI wieku otrzymała lenne nadania
dóbr Mereszowo i Brynkowszczyzna. Według jej genealogii przodek domu
Hrehory Saczkowicz miał synów, Fedka i Petryszkę, po którym byli
synowie: Iwan, Piotr, Stefan, Rycer i Słoma. Słoma żyjący za czasów
Zygmunta Augusta jest właściwym historycznym przodkiem rodziny, zdaje
się nawet, że on pozyskał dla niej nobilitację i herb, który też od jego
imienia nazywany jest niekiedy Słoma (Urus.). Z tej rodziny: Antoni,
pisarz skarbowy litewski 1733. Józef, starosta radziski 1740. Urban,
starosta zagaryjski 1770. W XVIII i XIX wieku byli właścicielami m. in.
dóbr Bohuszewicze w pow. mińskim, oraz Korowajno w pow. lepelskim, w
Inflantach Polskich. W ich posiadaniu pozostawały także starostwa:
radziskie, szarkowskie i zagaryjskie (zegaryckie).
Nitosławski h. Dołęga,
rodzina wywodząca się zapewne z Mazowsza, jej wieś gniazdowa nie
istniała już w XIX stuleciu. Jedna linia osiedliła się na Litwie, inna
na Rusi Czerwonej. Niesiecki pisze ich nazwisko mylnie – 
Niewęgłowski h. Jastrzębiec
vel Niewęgłoski, szeroko rozrodzona rodzina mazowiecka, przeważnie
drobnoszlachecka, pisząca się z Niewęgłowa na Mazowszu. Później
zakładali wsie tejże nazwy w innych miejscach, m. in. Niewęgłów w dawnym
powiecie łukowskim, parafia Radzyń Podlaski (Krzep.). Akta urzędowe
wymieniają ich tam już w 1580. W pobliżu Radzynia znajdowała się wieś
Niewęgłosz, gdzie Niewęgłowscy dziedziczyli od XVII do XIX wieku. Liczne
gałęzie tego domu osiedlały się oprócz Podlasia, na Wołyniu, Rusi
Czerwonej i Litwie. Dla rozróżnienia się Niewęgłowscy używali różnych
przydomków, takich jak Dzierżek, Dzindzioł, Grach, Śmietanka i Wasko.
Gałąź litewska miała przydomek – Dobut. W XVIII i XIX stuleciu posiadali
na Litwie dobra Krycewicze, Danejków, Szczołno i Paszkowszczyzna w
powiatach bracławskim i dziśnieńskim.
Nagórka h. Nabram,
w północnym Mazowszu, wzięli nazwisko od wsi Nagórki w ziemi
łomżyńskiej, pow. kolneńskim. Wieś ta należała do nich już w 1437 r. i
pozostawała w ich ręku do końca XVIII wieku. Nagórkowie podpisali
elekcje w 1632 i 1733 z ziemią warszawską, 1697 z ziemią łomżyńską. W
XIX wieku wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie. Z nich:
Kacper, sekretarz królewski 1633. Jan, sędzia ziemski warszawski 1636.
Tomasz, dziekan piaseczyński, proboszcz czerski 1765. Nadrowski h. Ogończyk,
w ziemi dobrzyńskiej, wzięli nazwisko od wsi Nadroża w pow. lipnowskim.
Niesiecki daje im herb Nabram, tymczasem według świadectwa Wojciecha,
dziedzica Krupa-Dyblino z 1577 (Zap. Tryb. Piotrk.), byli herbu
Ogończyk. 
