Gurowski

Gurowski h. Wczele, ród wielkopolski z Gurowa k/ Gniezna. Była to rodzina drobnoszlachecka, z której dopiero Samuel zaczął się wybijać za protekcją Leszczyńskich i wzbogacił się. Jako sekretarz królewski, roztropny i obrotny, dorobił się fortuny. W 1695 zwolnił z poddaństwa mieszkańców Trzebini i Piotrowic z zamian za czynsz. Jego potomek Rafał wystarał się tytuł hrabiowski (PSB; Dw.). Gurowscy byli właścicielami m. in. dóbr Wyszyna w pow. konińskim w XVIII wieku, gdzie przebudowali tamtejszy zamek. Jedna linia otrzymała w 1787 tytuł hrabiowski pruski, z odmianą w herbie, a inna grandów hiszpańskich. 
Z nich: 1 minister i 4 kasztelanów 1693 — 1796.
Genealogia
(osób: 81)

• EMMA Gurowska (ok. 1820-po 1854), c. Józefa i Tekli Prażmowskiej; m. (29 VI 1854 Korytnica) Aleksander Ludwik Drohojowski h. Korczak (ok. 1790-po 1854), s. Jana Piusa i 2ż. Róży Niemirowskiej; ślub w parafii Korytnica, na Ukrainie (MK Korytnica, Ukraina); dzieci: Stanisława, Bolesława – Drohojowskie. 

• JÓZEF Kalasanty Stanisław Dionizy hr. Gurowski (1807-21 V 1868), s. Władysława i 2ż. Genowefy Cieleckiej, oficer powstania listopadowego 1830/31; otrzymał potwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Rosji 5 VII 1844; zm. Warszawa (Dw.; R. Bielecki, Słownik biograficzny oficerów Powstania Listopadowego. T. 2: E-K. Wwa 1996); ż. (1837) Stefania Walewska h. Pierzchała (ok. 1820-5 I 1893), c. Ferdynanda i Teofili Bzowskiej; zm. Warszawa; dzieci: Leonia, Natalia, Wanda.

Źródła: Bon. t.7/198-202; Dw. Gen.; Dw. Teki; Nies.; Kos. t.1; Urus.