Obrębski

Obrębski h. Cholewa, vel Obręmbski, Obrembski, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka. nazwisko wzięli od wsi Obrąb in. Obręb, w parafii Węgra, pow. Przasnysz. Niedaleko znajduje się wieś tej samej nazwy, w parafii Dzierżenin, pow. Pułtusk, która była gniazdem Obrębskich herbu Mora. 

Olszowski

Olszowski h. Prus II (in. Wilczekosy) vel Olszewski, rodzina w woj. sieradzkim, pisała się z Olszowy k/ Piotrkowa, parafia Ujazd.

Olszewski

Olszewski h. Kościesza vel Olszowski, na Mazowszu i Podlasiu. Stanowią odgałęzienie Mężyńskich vel Mężeńskich z Olszewa w ziemi łomżyńskiej. 

Olszański

Olszański h. Jastrzębiec, ród mazowiecki, osiedlony na Podlasiu i Wołyniu. Z północnego Mazowsza, ze wsi Olszanica, przenieśli się na Podlasie, gdzie założyli osady Olszany i Olszanki. Przybysław z Olszanicy, w ziemi wiskiej 1425.

Olizar

Olizar h. Chorągwie Kmitów (in. Radwan odm., Radwan sowity), vel Olizar-Wołczkiewicz, rodzina bojarów wołyńskich, notowana już w 1358 w aktach rozgraniczenia Litwy i Mazowsza.

Opacki

Opacki h. Prus III, stara rodzina mazowiecka, pisała się „z Mińska” oraz „z Opacza”. Są jednego pochodzenia z Mińskimi tego herbu. 

Orłowski

Orłowski h. Chomąto, vel Cygemberg-Orłowski, jedna z najstarszych rodzin pomorskich, nosząca przydomek Cygemberg, Cygiemberg, Cygienberg (niem. Ziegenberg), świadczący o jej pochodzeniu od niemieckiej rodziny Ziegenberg z Cygenbergu w Prusach zachodnich. 

Ogiński

Ogiński h. Oginiec (in. Brama), rodzina kniaziów litewsko-ruskich, potomkowie Ruryka, wielkiego księcia kijowskiego; pisała się z Kozielska, a nazwisko wzięła od dóbr Oginty w pow. żyżmorskim. Mają się wywodzić bezpośrednio od książąt Puzynów. Według Uruskiego, pierwszym historycznie znanym protoplastą był Dymitr Hłuszonok, syn Iwana Hłuszonka Puzyniny, dworzanin królewski, który otrzymawszy Oginty, nazwał się Ogińskim. 
Już w XVI stuleciu rozdzielili się na dwie główne gałęzie – książęcą i szlachecką. W początkach XVI stulecia osiedlili się na Litwie. Niektórzy z nich w XVII wieku zarzucili używanie tytułu książęcego, a nawet odmówili ofiarowanemu sobie przez sejm w 1775 odnowieniu tego tytułu, natomiast wielu używało tytułu hrabiowskiego. Otrzymali potwierdzenie tytułu książęcego w Królestwie Polskim 1824, oraz w Cesarstwie Rosyjskim 3 IV 1862. Byli właścicielami m. in. dóbr Hanutowo w pow. siebieżskim, Poszcza w brasławskim, Pomornoki i Naruny w wiłkomirskim. Z tej rodziny 1 biskup, 13 wojewodów, 3 hetmanów, 3 ministrów i 3 kasztelanów 1636 — 1796.
Genealogia
(osób: 193)

• AMELIA (Amalia) ks. Ogińska (ok. 1820-po 1875), c. Tadeusza i Marii Rönne; m. (ok. 1850) Witold Joachim hr. Wołłowicz h. Bogoria (18 VII 1825-17 X 1875), właściciel dóbr Wasilkowice (Wasilewicze) w Królestwie Polskim, w gubernii suwalskiej; według innych źródeł zm. 3 XI 1875; dzieci: Olgierd Wołłowicz.

Michał Kleofas Ogiński
(1765-1833)

 

• MICHAŁ Kleofas ks. Ogiński (7 X 1765-18 XI 1833), s. Andrzeja i Pauli Szembek, wybitny kompozytor, dyplomata, działacz polityczny, uczestnik insurekcji 1794, autor pamiętników; poseł na sejm 1784 i 1789, miecznik wielki litewski 4 VIII 1789, podskarbi wielki litewski 7 V 1793-1796; poseł nadzwyczajny w Hadze (Holandia) 1790, był także w misji dyplomatycznej do Londynu 1791; konsyliarz Targowicy 1793, prezes Towarzystwa Topograficznego 1818, i Dobroczynności w Wilnie, rosyjski rzeczywisty tajny radca, senator dworu rosyjskiego 1818, kawaler orderów Orła Białego, św. Stanisława, św. Włodzimierza i św. Aleksandra Newskiego 1 klasy, komandor maltański; mieszkał we Florencji w latach 1823-1833; dziedzic na Mołodecznie, Retowie i Zalesiu; ur. w Guzowie, zm. we Florencji; 1ż. (1789, rozwiedzeni 1802) Izabela Lasocka h. Dołęga (1764-1852), c. Antoniego, starosty gostyńskiego, wojewody ciechanowskiego, konsyliarza Targowicy, i Teresy Celińskiej h. Zaremba, podczaszanki czerniechowskiej; zm. w Brzezinach; dzieci: Tadeusz, Franciszek; 2ż. (1802) Maria de Neri (1778-21 IX 1851); zm. w Pizie; dzieci: Ireneusz.

Źródła: Bon. Pocz. 217; Bork. Rocz. t.1/125-127, t.2/31-35; Bork. Gen. 56-63; Dw. Gen.; Nies.; Urus. t.12/260-267.

Ołdakowski

Ołdakowski h. Rawicz, vel Ołdachowski, Oldakowski, na Mazowszu i Podlasiu. Stanowią odgałęzienie rodziny Wolskich, którzy od swego dziedzictwa, wsi Ołdaki w ziemi nurskiej, brali początkowo nazwisko Ołdak, a następnie Ołdakowski. Ołdaki z czasem rozpadły się na Ołdaki Połomyja, Ołdaki Grodzisko i Ołdaki Magna Brok. 

Ołdakowscy są jednego pochodzenia ze Świerzbińskimi i Woźnieńskimi. Od nich zaś początek wzięli Łętowscy. Jan, Paweł, Bogusz i inni dostali w 1482 r. w nagrodę zasług od ks. mazowieckiego Bolesława uwolnienie od różnych ciężarów publicznych dla swych dóbr Łętowo-Ołdaki w ziemi nurskiej. 

W XVI wieku przenieśli się w części na Podlasie i na Wołyń. Byli elektorami w 1632 r. z woj. wołyńskiego, 1648 r. z woj. bracławskiego i podlaskiego, 1669 r. z ziemi nurskiej, drohickiej i przemyskiej, 1674 i 1697 r. z ziemi nurskiej, 1733 r. z woj. podlaskim. 

Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Heroldii Król. Polskiego w latach 1836-1862. Nosili różne przydomki. Linia dziedzicząca na Kałęczynie w pow. pułtuskim używała przydomku Piąstka. 

Są też Ołdakowscy h. Gozdawa, pochodzący z Ołdaków w ziemi zakroczymskiej.

Genealogia
(osób: 75)
 

• JOANNA Ludwika Izabela Ołdakowska h. Rawicz (1838-po 1859), c. Franciszka i Agnieszki Kossakowskiej h, Ślepowron (czasem błędnie: Kossowskiej); ur. Daniłowo, parafia Jasienica, obecnie woj. mazowieckie, chrz. 1838 (MK Jasienica); m. (20 I 1859 Łowicz) Seweryn Makowski (ok. 1830-po 1859), s. Witalisa i Karoliny Pętkowskiej?; ślub w kolegiacie łowickiej (MK Łowicz: Kolegiata).

• WOJCIECH Piąstka-Ołdakowski h. Rawicz (ok. 1760-po 1817), s. Antoniego i NN., dziedzic części wsi Kałęczyn, parafia i gmina Gzy, obecnie pow. Pułtusk, woj. mazowieckie; jego synowie wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Rawicz (Urus.); ż. (ok. 1790) Marianna Rembowska (ok. 1767-1817); zm. Kałęczyn par. Gzy, lat 50 (MK Gzy); ślub w parafii Gzy, miejscowość: Kałęczyn (MK Gzy); dzieci: Stanisław, Tekla, Józef, Adam.

 
Źródła: Bork. Sp. 288; Czarn. t. 2/245; Dw. Teki; Urus. t. 11/337-339; Żern. t. 2/156; Strona internetowa rodziny Ołdakowskich online.

Oczosalski

Oczosalski h. Paprzyca (in. Kuszaba) vel Oczesalski, Ociesalski, Ocosalski, rodzina mazowiecka, wymieniana w aktach warszawskich i czerskich od 1415 (Liber terrae Cernensis); przyjęła nazwisko od wsi

Olewiński

Olewiński h. Ostoja vel Olewnicki, Oliwiński, rodzina sieradzka, której wsią gniazdową jest Olewin w dawnym pow. wieluńskim. W XVI i XVII wieku nazwisko występuje również w wersji Olewnicki. Jedna gałąź przeniosła się najpierw na Ruś Czerwoną, a stamtąd na Litwę. Gałąź czerwonoruska używała m. in. przydomku Dobra. Z tej rodziny: Dobiesław, dzielny wojownik pod Grunwaldem i Koronowem 1410. Piotr, sędzia grodzki winnicki 1576. Olewińscy posiadali m. in. dobra Czerepów w ziemi lwowskiej, starostwo soleckie w W. Ks. Litewskim, dobra Kołby w pow. pińskim.
Według Uruskiego, na tym samym Olewinie w ziemi sieradzkiej, dziedziczyć mieli także Olewińscy herbu Samson i Olewińscy herbu Frankenberg vel Grzymała odm. Wymienieni przez niego Olewniccy herbu Sas są pewnie identyczni z Ostojczykami, a odmienny herb wynika być może z błędnego odczytania. Samsonowie Olewińscy założyli później wieś Olewin w ziemi krakowskiej, powiecie proszowskim, parafii Przeginia (Krzep.).
Genealogia
(osób: 82)

• ANNA z Olewina Olewińska (ok. 1650-p. 1714), c. Marcina i Anny Dobrosielskiej; m. Jan Węgierski (ok. 1650-1699/1714), dziedzic wsi Węgry 1699; dzieci: Michał Węgierski.

• STANISŁAW z Olewina Olewiński (ok. 1650-13 X 1705), s. Tomasza i Katarzyny Blińskiej, cześnik inowrocławski 1696, sędzia kapturowy woj. kaliskiego 1696, czasem błędnie nazywany w aktach podczaszym inowrocławskim; dziedzic dóbr Bułakowo, Kacza Górka, Zimna Woda, Głoginin w pow. pyzdrskim, właściciel miasteczka Pogorzela i wsi przyległych Głuchowo i Gumienice in. Gumnice; zm. w Lesznie, poch. u Bernardynów w Kobylinie 17 XI 1705 (MK Pogorzela); ż. (ok. 1673) Anna z Modlibogowic Modlibowska h. Dryja (ok. 1650-24 III 1707), c. Kacpra, stolnika i sędziego surrogatora grodzkiego poznańskiego i NN.; zm. w Mielitz, na Śląsku, poch. w Kobylinie (MK Kobylin - Bernardyni - Epitafia); dzieci: Katarzyna, Konstancja, Ludwika, Apolinara, Cecylia, Kazimierz, Tomasz, Barbara.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/595; Dw. Teki; Krzep. Młp. 71, Nies. t.7/83-84; Urus. t.12/301-302.

Obertyński

Obertyński h. Sas, jedna z najstarszych rodzin czerwonoruskich, nazwisko wzięła od swego odwiecznego dziedzictwa – wsi Obertyn w ziemi halickiej, słynnej z pogromu Wołochów przez hetmana Jana Tarnowskiego w 1531. Dobra te pozostawały w ich władaniu przypuszczalnie od XIV aż do XIX wieku. 

Olszyński

Olszyński h. Pniejnia, rodzina mazowiecka, gałąź domu Karwowskich, pisała się z Olszyny w ziemi wiskiej. Krystyn Karwowski herbu Pniejnia, dziedzic dóbr Grądy w ziemi łomżyńskiej 1469, pisał się od tych dóbr Grądzkim; zaślubił Katarzynę Szorc herbu Mora, dziedziczkę dóbr Olszyny, z której jego synowie – jedni zostali przy nazwisku Karwowski, inni od dóbr Grądy pisali się Grądzkimi, a Piotr w 1512 odziedziczywszy majątek Olszyny, od niego wziął nazwisko Olszyński. Olszyńscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — w polu czerwonym dwie łapy czarne niedźwiedzie, trzymają jabłko lub kłębek biały, przeszyty strzałą od dołu ku górze tak, że pióropusz strzały znajduje się pod, a żeleźce nad kłębkiem; na hełmie w koronie skrzydło czarne orle bokiem w prawo.
Genealogia
(osób: 82)

• JUSTYNA Olszyńska (ok. 1760-po 1790), c. Marcina i Marianny Pawłowskiej; m. Stanisław Lipski (ok. 1760-po 1790), skarbnik buski.

• MARCIN Konstanty Piotr Maurycy Olszyński (1829-5 VII 1904), s. Ignacego i Marianny Brzeskiej, malarz, rysownik, fotografik, publicysta, współzałożyciel i członek Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, jeden z pierwszych warszawskich fotografików zawodowych, kolekcjoner, kustosz Muzeum Przemysłu i Rolnictwa; jeden z głównych redaktorów pisma „Kłosy” w Warszawie; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1838; ur. Warszawa, chrz. 1829 św. Andrzeja, zm. Warszawa, poch. Cm. Powązkowski (PSB T. 24, s. 53); ż. (1883 Warszawa, św. Antoni) Marianna Wacława Nowodworska (ok. 1860-po 1890), c. Karola i Elżbiety Nowodworskiej (MK Warszawa: św. Antoni); dzieci: Stefan, Halina, oraz córka NI.

Źródła: Kos. t.4/343-351; Nies.; Urus. t.11/336-337.

O'Rourke

O'Rourke h. własnego, spolonizowana rodzina irlandzka, należała do najstarszych i najznakomitszych rodów w Irlandii. Niegdyś udzielni panowie prowincji Bruin-Brefrne i Connaught – ich protoplastą miał być

Orzeszko

Orzeszko h. Korab v. Orzeszko-Czarnołoski, stara rodzina podlaska, wymieniona w Herbarzu Niesieckiego z herbem Korab. Pisali się „de Czeberek” w woj. podlaskim (Nies.). Według Uruskiego byli herbu Pobóg i dawniej nosili nazwisko Orzeszek, od majątku Orzeszki w ziemi mielnickiej. Już na początku XVI wieku byli na tyle zamożni, że ze swych posiadłości Jan, wojski mielnicki, winien był dawać ośmiu zbrojnych konnych na wojnę. Po Krzysztofie, dziedzicu Chwatowic, piszącym się na Falatyczach, Czeberakach i Czarnołoskach, jego potomkowie brali przydomki Czeberak i Czarnołoski. W połowie XVII w. jedna gałąź przeniosła się na Litwę, do powiatu pińskiego i w nim należała do najzamożniejszego obywatelstwa. Orzeszkowie byli elektorami z woj. podlaskiego 1632, 1648 i 1674, z ziemi mielnickiej 1669 i 1674. Z nich: Jan, łowczy podlaski 1593. – Wojciech, wojski 1647, chorąży grabowiecki 1653. – Mikołaj, dworzanin królewski 1593, podsędek 1603, sędzia ziemski mielnicki 1620. – Anna z Orzeszków Majewska, babka poety Adama Mickiewicza.
Genealogia
(osób: 67)

Florenty Orzeszko

(1835-9 III 1905)

• LUDWIKA Orzeszko (ok. 1782-po 1817), c. Jana Tadeusza i Anny ks. Szujskiej, 1v. Antoniowej hr. Krasickiej; m. (ok. 1800) Chryzanty Wilhelm Ignacy Krasiński h. Ślepowron (29 X 1777-1820), s. Wojciecha i Wiktorii Wyszkowskiej, legionista, wskutek otrzymanych ran musiał służbę wojskową porzucić; dziedzic na Siemianicach; ur. Wilksin, metryka Grudusk, zm. Warszawa (według innych źródeł w 1819), poch. Krasne k/ Ciechanowa (Bon.; Bork.); dzieci: Henryk, Bolesław, Adela, Wincenty – Krasińscy.

• WŁADYSŁAW Stanisław Orzeszko (8 I 1895-13 IV 1940), s. Tomasza i Michaliny Olszewskiej, major Wojska Polskiego, więzień Kozielska; uczestnik I wojny światowej; w WP od 1920, służył w wileńskim pułku piechoty; ukończył kurs doskonalenia młodszych oficerów w 78 pułku piechoty; major od 1 I 1930, wcielony do 77 pułku piechoty; odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych trzykrotnie; ur. Łozów, pow. Grodno, zamordowany przez rosyjskie NKWD w Katyniu (Katyń. Księga cmentarna). 

Źródła: Bork. Spis; Dw. Teki; Nies. VII 140; Urus. XIII 24-26; Żern.; PSB t. 24 s. 310-311; Katyń. Księga cmentarna. Warszawa 2000, cz. 2 s. 452; Wikipedia.

Oraczewski

Oraczewski h. Szreniawa (in. Śreniawa z krzyżem) vel Oraczowski, nazwisko wzięli od wsi Oraczew, w dokumentach Oraczewo, w powiecie łęczyckim, gminie i parafii Witonia.