Omieciński

Omieciński h. Junosza (odm.), vel Omięciński, Omeciński, Omęciński, Omieczyński, w ziemi radomskiej, pisali się z Omiecina.

Obidowski

Obidowski h. Sulima, vel Obydowski, w woj. łęczyckim, pisali się z Obidowa (Urus.).

Orzepowski

Orzepowski h. Pobóg, vel Ożepowski, na Podlasiu, w ziemi bielskiej.

Orpiszewski

Orpiszewski h. Junosza, vel Orpiszeski, według Uruskiego, wyszli ze wsi Orpiszewo na Kujawach, jednak wsie Orpiszewo (obecnie Orpiszew) i Orpiszewko znajdują się nie na Kujawach, ale w dawnym pow. kaliskim, dzisiaj pow. Krotoszyn.

Ojrzeński

Ojrzeński h. Lubicz, vel Mieczyk-Ojrzeński, Ojrzyński, Oyrzyński, Oyrzeński, rodzina mazowiecka, używająca przydomku Mieczyk, a pisząca się z Ojrzenia. Osiedlili się m.in. w Wielkopolsce i na Litwie.

Ortyński

herb Łabędź

herb Sas

Ortyński h. Łabędź, oraz h. Sas, na Rusi Czerwonej i na Kijowszczyznie. Pisali się „de Ortyniec”. 

Obrębski

Obrębski h. Cholewa, vel Obręmbski, Obrembski, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka. nazwisko wzięli od wsi Obrąb in. Obręb, w parafii Węgra, pow. Przasnysz. Niedaleko znajduje się wieś tej samej nazwy, w parafii Dzierżenin, pow. Pułtusk, która była gniazdem Obrębskich herbu Mora. 

Olszowski

Olszowski h. Prus II (in. Wilczekosy) vel Olszewski, rodzina w woj. sieradzkim, pisała się z Olszowy k/ Piotrkowa, parafia Ujazd.

Olszewski

Olszewski h. Kościesza vel Olszowski, na Mazowszu i Podlasiu. Stanowią odgałęzienie Mężyńskich vel Mężeńskich z Olszewa w ziemi łomżyńskiej. 

Olszański

Olszański h. Jastrzębiec, ród mazowiecki, osiedlony na Podlasiu i Wołyniu. Z północnego Mazowsza, ze wsi Olszanica, przenieśli się na Podlasie, gdzie założyli osady Olszany i Olszanki. 

Olizar

Olizar h. Chorągwie Kmitów (in. Radwan odm., Radwan sowity), vel Olizar-Wołczkiewicz, rodzina bojarów wołyńskich, notowana już w 1358 w aktach rozgraniczenia Litwy i Mazowsza.

Opacki

Opacki h. Prus III, stara rodzina mazowiecka, pisała się „z Mińska” oraz „z Opacza”. Są jednego pochodzenia z Mińskimi tego herbu. 

Orłowski

Orłowski h. Chomąto, vel Cygemberg-Orłowski, jedna z najstarszych rodzin pomorskich, nosząca przydomek Cygemberg, Cygiemberg, Cygienberg (niem. Ziegenberg), świadczący o jej pochodzeniu od niemieckiej rodziny Ziegenberg z Cygenbergu w Prusach zachodnich. 

Ogiński

Ogiński h. Oginiec (in. Brama), rodzina kniaziów litewsko-ruskich, potomkowie Ruryka, wielkiego księcia kijowskiego; pisała się z Kozielska, a nazwisko wzięła od dóbr Oginty w pow. żyżmorskim. Mają się wywodzić bezpośrednio od książąt Puzynów. Według Uruskiego, pierwszym historycznie znanym protoplastą był Dymitr Hłuszonok, syn Iwana Hłuszonka Puzyniny, dworzanin królewski, który otrzymawszy Oginty, nazwał się Ogińskim. 
Już w XVI stuleciu rozdzielili się na dwie główne gałęzie – książęcą i szlachecką. W początkach XVI stulecia osiedlili się na Litwie. Niektórzy z nich w XVII wieku zarzucili używanie tytułu książęcego, a nawet odmówili ofiarowanemu sobie przez sejm w 1775 odnowieniu tego tytułu, natomiast wielu używało tytułu hrabiowskiego. Otrzymali potwierdzenie tytułu książęcego w Królestwie Polskim 1824, oraz w Cesarstwie Rosyjskim 3 IV 1862. Byli właścicielami m. in. dóbr Hanutowo w pow. siebieżskim, Poszcza w brasławskim, Pomornoki i Naruny w wiłkomirskim. Z tej rodziny 1 biskup, 13 wojewodów, 3 hetmanów, 3 ministrów i 3 kasztelanów 1636 — 1796.
Genealogia
(osób: 193)

• AMELIA (Amalia) ks. Ogińska (ok. 1820-po 1875), c. Tadeusza i Marii Rönne; m. (ok. 1850) Witold Joachim hr. Wołłowicz h. Bogoria (18 VII 1825-17 X 1875), właściciel dóbr Wasilkowice (Wasilewicze) w Królestwie Polskim, w gubernii suwalskiej; według innych źródeł zm. 3 XI 1875; dzieci: Olgierd Wołłowicz.

Michał Kleofas Ogiński
(1765-1833)

 

• MICHAŁ Kleofas ks. Ogiński (7 X 1765-18 XI 1833), s. Andrzeja i Pauli Szembek, wybitny kompozytor, dyplomata, działacz polityczny, uczestnik insurekcji 1794, autor pamiętników; poseł na sejm 1784 i 1789, miecznik wielki litewski 4 VIII 1789, podskarbi wielki litewski 7 V 1793-1796; poseł nadzwyczajny w Hadze (Holandia) 1790, był także w misji dyplomatycznej do Londynu 1791; konsyliarz Targowicy 1793, prezes Towarzystwa Topograficznego 1818, i Dobroczynności w Wilnie, rosyjski rzeczywisty tajny radca, senator dworu rosyjskiego 1818, kawaler orderów Orła Białego, św. Stanisława, św. Włodzimierza i św. Aleksandra Newskiego 1 klasy, komandor maltański; mieszkał we Florencji w latach 1823-1833; dziedzic na Mołodecznie, Retowie i Zalesiu; ur. w Guzowie, zm. we Florencji; 1ż. (1789, rozwiedzeni 1802) Izabela Lasocka h. Dołęga (1764-1852), c. Antoniego, starosty gostyńskiego, wojewody ciechanowskiego, konsyliarza Targowicy, i Teresy Celińskiej h. Zaremba, podczaszanki czerniechowskiej; zm. w Brzezinach; dzieci: Tadeusz, Franciszek; 2ż. (1802) Maria de Neri (1778-21 IX 1851); zm. w Pizie; dzieci: Ireneusz.

Źródła: Bon. Pocz. 217; Bork. Rocz. t.1/125-127, t.2/31-35; Bork. Gen. 56-63; Dw. Gen.; Nies.; Urus. t.12/260-267.

Ołdakowski

Ołdakowski h. Rawicz, vel Ołdachowski, Oldakowski, na Mazowszu i Podlasiu. Stanowią odgałęzienie rodziny Wolskich, którzy od swego dziedzictwa, wsi Ołdaki w ziemi nurskiej, brali początkowo nazwisko Ołdak, a następnie Ołdakowski. Ołdaki z czasem rozpadły się na Ołdaki Połomyja, Ołdaki Grodzisko i Ołdaki Magna Brok. 

Ołdakowscy są jednego pochodzenia ze Świerzbińskimi i Woźnieńskimi. Od nich zaś początek wzięli Łętowscy. Jan, Paweł, Bogusz i inni dostali w 1482 r. w nagrodę zasług od ks. mazowieckiego Bolesława uwolnienie od różnych ciężarów publicznych dla swych dóbr Łętowo-Ołdaki w ziemi nurskiej. 

W XVI wieku przenieśli się w części na Podlasie i na Wołyń. Byli elektorami w 1632 r. z woj. wołyńskiego, 1648 r. z woj. bracławskiego i podlaskiego, 1669 r. z ziemi nurskiej, drohickiej i przemyskiej, 1674 i 1697 r. z ziemi nurskiej, 1733 r. z woj. podlaskim. 

Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Heroldii Król. Polskiego w latach 1836-1862. Nosili różne przydomki. Linia dziedzicząca na Kałęczynie w pow. pułtuskim używała przydomku Piąstka. 

Są też Ołdakowscy h. Gozdawa, pochodzący z Ołdaków w ziemi zakroczymskiej.

Genealogia
(osób: 75)
 

• JOANNA Ludwika Izabela Ołdakowska h. Rawicz (1838-po 1859), c. Franciszka i Agnieszki Kossakowskiej h, Ślepowron (czasem błędnie: Kossowskiej); ur. Daniłowo, parafia Jasienica, obecnie woj. mazowieckie, chrz. 1838 (MK Jasienica); m. (20 I 1859 Łowicz) Seweryn Makowski (ok. 1830-po 1859), s. Witalisa i Karoliny Pętkowskiej?; ślub w kolegiacie łowickiej (MK Łowicz: Kolegiata).

• WOJCIECH Piąstka-Ołdakowski h. Rawicz (ok. 1760-po 1817), s. Antoniego i NN., dziedzic części wsi Kałęczyn, parafia i gmina Gzy, obecnie pow. Pułtusk, woj. mazowieckie; jego synowie wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Rawicz (Urus.); ż. (ok. 1790) Marianna Rembowska (ok. 1767-1817); zm. Kałęczyn par. Gzy, lat 50 (MK Gzy); ślub w parafii Gzy, miejscowość: Kałęczyn (MK Gzy); dzieci: Stanisław, Tekla, Józef, Adam.

 
Źródła: Bork. Sp. 288; Czarn. t. 2/245; Dw. Teki; Urus. t. 11/337-339; Żern. t. 2/156; Strona internetowa rodziny Ołdakowskich online.

Oczosalski

Oczosalski h. Paprzyca (in. Kuszaba) vel Oczesalski, Ociesalski, Ocosalski, rodzina mazowiecka, wymieniana w aktach warszawskich i czerskich od 1415 (Liber terrae Cernensis); przyjęła nazwisko od wsi

Olewiński

Olewiński h. Ostoja vel Olewnicki, Oliwiński, rodzina sieradzka, której wsią gniazdową jest Olewin w dawnym pow. wieluńskim. W XVI i XVII wieku nazwisko występuje również w wersji Olewnicki. Jedna gałąź przeniosła się najpierw na Ruś Czerwoną, a stamtąd na Litwę. Gałąź czerwonoruska używała m. in. przydomku Dobra. Z tej rodziny: Dobiesław, dzielny wojownik pod Grunwaldem i Koronowem 1410. Piotr, sędzia grodzki winnicki 1576. Olewińscy posiadali m. in. dobra Czerepów w ziemi lwowskiej, starostwo soleckie w W. Ks. Litewskim, dobra Kołby w pow. pińskim.
Według Uruskiego, na tym samym Olewinie w ziemi sieradzkiej, dziedziczyć mieli także Olewińscy herbu Samson i Olewińscy herbu Frankenberg vel Grzymała odm. Wymienieni przez niego Olewniccy herbu Sas są pewnie identyczni z Ostojczykami, a odmienny herb wynika być może z błędnego odczytania. Samsonowie Olewińscy założyli później wieś Olewin w ziemi krakowskiej, powiecie proszowskim, parafii Przeginia (Krzep.).
Genealogia
(osób: 82)

• ANNA z Olewina Olewińska (ok. 1650-p. 1714), c. Marcina i Anny Dobrosielskiej; m. Jan Węgierski (ok. 1650-1699/1714), dziedzic wsi Węgry 1699; dzieci: Michał Węgierski.

• STANISŁAW z Olewina Olewiński (ok. 1650-13 X 1705), s. Tomasza i Katarzyny Blińskiej, cześnik inowrocławski 1696, sędzia kapturowy woj. kaliskiego 1696, czasem błędnie nazywany w aktach podczaszym inowrocławskim; dziedzic dóbr Bułakowo, Kacza Górka, Zimna Woda, Głoginin w pow. pyzdrskim, właściciel miasteczka Pogorzela i wsi przyległych Głuchowo i Gumienice in. Gumnice; zm. w Lesznie, poch. u Bernardynów w Kobylinie 17 XI 1705 (MK Pogorzela); ż. (ok. 1673) Anna z Modlibogowic Modlibowska h. Dryja (ok. 1650-24 III 1707), c. Kacpra, stolnika i sędziego surrogatora grodzkiego poznańskiego i NN.; zm. w Mielitz, na Śląsku, poch. w Kobylinie (MK Kobylin - Bernardyni - Epitafia); dzieci: Katarzyna, Konstancja, Ludwika, Apolinara, Cecylia, Kazimierz, Tomasz, Barbara.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/595; Dw. Teki; Krzep. Młp. 71, Nies. t.7/83-84; Urus. t.12/301-302.

Obertyński

Obertyński h. Sas, jedna z najstarszych rodzin czerwonoruskich, nazwisko wzięła od swego odwiecznego dziedzictwa – wsi Obertyn w ziemi halickiej, słynnej z pogromu Wołochów przez hetmana Jana Tarnowskiego w 1531. Dobra te pozostawały w ich władaniu przypuszczalnie od XIV aż do XIX wieku. 

Olszyński

Olszyński h. Pniejnia, rodzina mazowiecka, gałąź domu Karwowskich, pisała się z Olszyny w ziemi wiskiej. 

O'Rourke

O'Rourke h. własnego, spolonizowana rodzina irlandzka, należała do najstarszych i najznakomitszych rodów w Irlandii. Niegdyś udzielni panowie prowincji Bruin-Brefrne i Connaught – ich protoplastą miał być