Dulski

Dulski h. Przegonia (in. Przeginia), vel Dolski, rodzina rozrodzona w Prusach Zachodnich, wzięła nazwisko od wsi Dulsk, dawniej Dolsk w pow. świeckim. Z czasem rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna
zamieszkiwała w Prusach Zachodnich, inne przeniosły się na Ruś Czerwoną, Podole i Litwę. Jedna linia z gałęzi czerwonoruskiej otrzymała w 1782 w Galicji, dziedziczny austriacki tytuł baronowski. Dulscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w ziemi lwowskiej w 1782 (Szl. Gal.). Od XVI do XIX wieku byli właścicielami m. in. dóbr Dulsk, Lubachiń w pow. świeckim, Mulsowo, Zduny w tczewskim, Łoszniów, Łuka Wielka, Suszczyn, Ostalce, Kleszczany, Strusów w woj. ruskim, klucza Szarawka, dóbr Baworów, Bujwołowce, Kołybanie, Iwaszkowce, Kazimierka, Lechnówka, Skarżyńce, Perehonka i Karpowce na Podolu. Dzierżawili też kilka królewszczyzn, głównie w Prusach i na Pomorzu. Z nich: 1 minister, a zarazem kasztelan 1573 — 1590. — Jan (zm. 1590), kasztelan chełmiński 1573, podskarbi wielki koronny 1580.
Być może niektórzy z Dulskich herbu Przegonia wylegitymowani zostali ze szlachectwa w gubernii podolskiej z herbem Poraj. Oprócz nich byli jeszcze na Wołyniu Dulscy h. Sas, a w gubernii kowieńskiej legitymowali się w XIX wieku licznie rozrodzeni Dulscy h. Pogoń (Urus.). W drugiej połowie XVIII wieku w Galicji, żyli w okolicach Nowego Sącza bliżej nie znani Dulscy niewiadomego herbu. Zob. też Dolski h. Kościesza. 
Genealogia
(osób: 133)
 
• DOMINIK Dulski (1756-21 I 1814), s. Antoniego i Magdaleny Bąkowskiej, członek Stanów galicyjskich; wylegitymowany ze szlachectwa w 1782 w sądzie grodzkim lwowskim; w 1786 razem z braćmi otrzymują od matki zrzeczenie się na ich rzecz praw dożywotnich do dóbr Iławcze w pow. trembowelskim oraz Karpowce i Skarżyńce w woj. podolskim (Tabula Kraj. we Lw. Pactor. nov. 5. p. 19-20); zm. we Lwowie; ż. (ok. 1797) Tekla bar. Rozwadowska h. Trąby (ok. 1780-po 1808), c. Ignacego, kasztelana halickiego i Teresy Czermińskiej h. Wieniawa; dzieci: Julianna, Kornelia, Róża, Edward.

• SABINA Dulska (ok. 1830-1858), c. Edwarda i 1ż. Kamili Światopełk-Zawadzkiej; m. (1855) Stefan z Oczosał Oczosalski h. Paprzyca (1822-po 1864), s. Ksawerego Ignacego i Ludwiki Kamienieckiej, dziedzic Cieniawy w Galicji 1864, po żonie właściciel dóbr Rusiatycze k/ Strzelisk Nowych w pow. bobreckim; dzieci: Edward Oczosalski.

Źródła: Bon. t.5/80-82; Bork. Rocz. t.2/388-389; Kos. t.1; Nies.; Puł. t.1/59-65; Szl. Gal.; Urus. t.3/286-288.