Dębicki

Dębicki h. Gryf vel Jaxa-Dębicki, Dembicki, Dęmbicki, gałąź rodu Gryfitów, przydomku Jaxa. Nazwisko wzięli od dóbr Dębica, obecnie miasto, siedziba powiatu w woj. podkarpackim. Dziedziczyli tam od początku XIV do połowy XVI wieku. O Mikołaju Dembickim pisze Długosz pod 1410 r., że schwytany przez Krzyżaków pod Sztumem, wraz z Tomaszem Szeligą, zmyślonym opowiadaniem nakłonił ich do walki i przyczynił się do ich klęski (Bon.). Przeszedłszy w XVI stuleciu na wyznanie kalwińskie i ariańskie, byli gorliwymi ich obrońcami i założyli zbory kalwińskie w swych majątkach Sielce i Wiatowice pod Krakowem. Dębiccy podpisali konfederację sandomierską 1704 r. Jako posłowie na sejm, podpisali elekcje 1648, 1669, 1674 i 1764 r. z woj. sandomierskim, 1669 r. z woj. sieradzkim, 1697 r. z woj. ruskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1787 i 1839, w sądzie grodzkim trembowelskim i ziemskim lwowskim 1782, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki w 1782 r. Są jednego pochodzenia z Burzyńskimi, Latoszyńskimi, Podgrodzkimi, Szczepanowskimi, Turskimi. 

Dembiński

Dembiński h. Nieczuja (odm.) (in. Ostrzew), vel Dembieński, Dębiński, Dębieński, rodzina małopolska, pisała się z Dembian. W woj. święto- krzyskim są aż cztery wsie nazywające Dębiany, dawniej Dembiany, z których wyszły różne rodziny Dębińskich vel Dembińskich.

Dłużniewski

Dłużniewski h. Dołęga, vel Dłużnieski, Dłużniowski, na Mazowszu, jak pisze Uruski: jedna z możniejszych rodzin w woj. płockim. Wzięli nazwisko od wsi Dłużniewo Wielkie, w parafii Rogotwórsk, pow. Płock, a pisali się z Kondradźca (obecnie wieś Kondrajec), w parafii Sochocin, pow. Płońsk. W powiecie płońskim posiadali także Dłużniewo Małe, w parafii Babo- szewo. Paweł, cześnik płocki 1555 r., zabezpieczył 1538 r. posag żonie swej Annie Gostomskiej, córce Hieronima, na Leliczu, Zbójnie, Dłużnie- wie, Kondradźcu, Sarbiewie i innych (Płoc. Gr. Wiecz.). Dłużniewscy podpisali elekcję 1648 r. z woj. płockim. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1832, grodzieńskiej 1850-1860, kowieńskiej 1862. 
Z nich: 3 kasztelanów w latach 1440 — 1535. 

Długoszowski

Długoszowski h. Wieniawa vel Wieniawa-Długoszowski, Długoszewski, rodzina małopolska, wywodząca się od Długoszów herbu Wieniawa, z których niektórzy zmienili nazwisko na Długoszowski (Urus.). Jedna gałąź osiedliła się w północnym Mazowszu, inne – w Wielkopolsce i na Rusi Czerwonej. Długoszowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w sądzie grodzkim sądeckim 1782, oraz w gubernii podolskiej 1848.
Genealogia
(osób: 58)

gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski
(1881-1942)

• BOLESŁAW Zenobiusz Wieniawa-Długoszowski (1843-12 III 1912), s. Aleksandra i Julii Suszczakiewicz, inżynier cywilny, ziemianin, powstaniec 1863/64; słuchacz techniki w Krakowie 1863; w powstaniu służył jako dowódca plutonu w oddziałach Mossakowskiego, Czachowskiego, Bosaka i Eminowicza; walczył pod Żarkami, Bybnicą itd.; po powstaniu pracował jako inżynier cywilny; następnie właściciel po matce dóbr Wełdzirz k/ Doliny; 1887 przeniósł się wraz z rodziną do majątku Bobowa k/ Gorlic; ur. Stary Sącz, zm. Bobowa (PSB T. 5, s. 185; J. Białynia-Chołodecki, Pamiętnik powstania styczniowego); ż. (p. 1880 Sońsk) Józefa Struszkiewicz vel Strużkiewicz h. Stuś (ok. 1860-po 1881), c. Januarego i Teofili Udrańskiej; dzieci: Teofila, Kazimierz, Bolesław.

• TERESA Długoszowska (ok. 1770-po 1800), c. Józefa i Anny Eszenkównej; m. (p. 1800) Stefan Aleksander Kałuski (ok. 1770-po 1800).

Źródła: Bon. t.4/288; Bork. Rocz. t.1/459-460, t.2/453; Szl. Gal.; Urus. t.3/170; Wikipedia; Geneteka.genealodzy.pl.

Dębski

Dębski h. Prawdzic vel Dembski, rodzina małopolska, wymieniona przez Paprockiego w 1584. Jej rodzinnym gniazdem była wieś Dębska Wola w woj. krakowskim. W połowie XVI wieku przenieśli się w Płockie, gdzie nabywszy dobra ziemskie, założyli osadę Dębsk. Pierwszym znanym Dębskim w woj. płockim jest Paweł, poborca generalny woj. płockiego 1550, dziedzic na Dębsku w dawnej ziemi zawkrzeńskiej, dzisiaj pow. mławskim. Dębscy byli właścicielami m. in. dóbr Bolewo i Sławogóra w pow. mławskim, Humięcin i Marchwat w ziemi ciechanowskiej, Opatowiec w ziemi bielskiej.

• APOLINARY Dębski (1799-31 XII 1877), s. Feliksa i NI. Trzcińskiej, leśnik, urzędnik, ziemianin; początkowo nadleśny leśnictwa rządowego Augustów, później inspektor objazdowy wszystkich leśnictw rządowych w gubernii augustowskiej; mieszkał w Białobrzegach k/ Augustowa; po śmierci żony nabył w 1849 dobra Przybojewo w dawnej ziemi wyszogrodzkiej; ż. Róża Haberman (ok. 1800-p. 1849), c. sędziego pokoju powiatu mariampolskiego; dzieci: Bronisław, Mieczysław, Wacław, Władysława, Walentyna.

Źródła: Nies.; Żych. t.2/64-74.

Danecki

Danecki h. Leliwa vel Daniecki, pisali się początkowo Danieckimi, jak np. Jakub, komornik graniczny zatorski w 1597, zatem być może wywodzą się ze wsi Daniec w powiecie kościańskim. Najwcześniej, bo w XVI wieku, notowani w aktach siewierskich, zatorskich oraz krakowskich. Jedna gałąź osiedliła się w ziemi sieradzkiej, inna na Litwie.
Niesiecki znał rodzinę Danieckich herbu Prus II w Małopolsce.
Genealogia
(osób: 31)

• HELENA Danecka (1809-1851), c. Jana i Tekli Wodzińskiej; ur. prawd. Bełdów Dwór, zm. Mileszki (MK Mileszki); m. (p. 1835) Jan Borucki (1797-po 1839), posesor dzierżawny dóbr Glinnik 1839 (MK Waliszew); dzieci: Józefa (ur. 1835 Mileszki), Olimpia Kamila (ur. 1835), Salezy Franciszek (ur. 1835 Mileszki), Antonina Kamila (ur. 1839 Waliszew) – Boruccy.

• HIPOLIT Feliks Danecki (1821-po 1849), s. Baltazara (Balcera) i Anieli Trepka, właściciel wsi Wilczkowice; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1849; ur. Ogrodzona, pow. piotrkowski, metryka w Mileszkach (Bon.); ż. (13 VIII 1849 Mileszki) Bogumiła Orzechowska (ok. 1825-po 1849), c. Wojciecha, dziedzica Malanowa i Józefy Wilkszyckiej; ur. Puczniew; ślub w parafii Mileszki, dawny pow. łęczycki, woj. łódzkie (MK Mileszki); 1v. żona Walentego Daneckiego, rodzonego stryja swojego drugiego męża; dzieci: Józef. 

Źródła: Bon. IV 73-74; Dw. Teki; Nejm.; Nies.; Sęcz.; Urus. III 60.

Dangel

Dangel h. własnego, vel Dangiel, ród fabrykantów i przewoźników warszawskich, pochodzenia włoskiego, nobilitowanych 1790, wraz z nadaniem herbu.

Dmochowski

Dmochowski h. Pobóg vel Dmóchowski, Dmuchowski, Dmachowski, Dmowski, Dmoski, licznie rozrodzona rodzina z północnego Mazowsza, głównie z powiatu ostrołęckiego, przeważnie drobnoszlachecka. Nazwisko wzięła od wsi Dmochy w ziemi nurskiej. Wymieniają ich akta nurskie w 1583 r. Na początku XV wieku przeniosła się na Podlasie i tam założyła kilka wsi o nazwie Dmochy, m. in. Dmochy Wypychy, D. Wochy, D. Bąbole, D. Przeczki w parafii Czyżewo. Została wylegitymowana ze szlachectwa w Królestwie w latach 1834-1851. Używała rozmaitych przydomków, m. in. Warda, Montwid, Tetera. Dmochowscy stanowią jedną rodzinę z Dmowskimi i są jednego pochodzenia z Sutkowskimi. Bartłomiej Dmochowski, dziedzic wsi Sutki i Dmochy 1682 (Urus.).
Genealogia
(osób: 266)

 Franciszek Ksawery Dmochowski 

(1762-1808)

• ALEKSY Bonawentura Dmochowski z Burca (1804-1886), s. Jana i Antoniny Sosnowskiej, ziemianin, właściciel dóbr Burzec w powiecie łukowskim, woj. podlaskie; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1843 (Bon.); ż. (1830 Okrzeja) Aleksandra z Cieciszewa Cieciszowska h. Pierzchała (ok. 1810-1892), c. Adama i Felicjanny Rostworowskiej h. Nałęcz; ślub w par. Okrzeja (MK Okrzeja); dzieci: Zofia, Jan, Bronisław, Helena, Paulina, Leon.

• KAZIMIERA Konstancja Dmochowska (ok. 1840-po 1861), c. Antoniego i Ludwiki Szydłowskiej; m. (28 X 1861 Tuchowicz) Ludwik Teofil Józef Kępiński (ok. 1830-po 1861), s. Józefa i Marianny Grzymińskiej (MK Tuchowicz). 

Źródła: Bon. t.4/302-304; Nies.; Urus. t.3/175-177; Wikipedia: 1.