Świętosławski h. Rola (in. Rolicz), początkowo także Światosławski, pisali się ze Świętosławia (Światosławia) i z Grabia, w ziemi dobrzyńskiej, później osiedleni także w innych regionach Rzeczypospolitej. Rodzina wymieniona w Herbarzu Paprockiego 1584 r. Używali przydomków Górny i Sierota.
Świda h. własnego (in. Grabie odmienne), vel Świda-Polny, Szwida, w W. Ks. Litewskim, w woj. mińskim. Czasem używali przydomku Polny. Byli przeważnie wyznania kalwińskiego, tj. ewangelicko-reformowanego. Od ostatniej ćwierci XVIII wieku pisali się ze Świdwów.
Śniechowski h. Bełty (in. Bełty I), vel Śmiechowski, Śnichowski, Śmichowski etc., w ziemi dobrzyńskiej i w północnym Mazowszu, skąd rozeszli się po całym kraju. Według Niesieckiego, pochodzą od Chochorowskich ze Śniech (Chochoroski).
Śliwiński h. Junosza, vel Śliwieński, rodzina wielkopolska, rozproszona po całym kraju. Zamieszkiwali m. in. w Prusach, Małopolsce, Lubelskiem i Lwowskiem. Nazwisko biorą od wsi Śliwno w dawnym pow. bukowskim, w parafii Duszniki, obecnie pow. Nowy Tomyśl.
Świeżawski h. Paprzyca (in. Kuszaba), vel Swieżawski, Świerzawski, Świżawski, Świrzawski, Szwieżawski, Szwieszawski, Szwiszewski, Śnieżawski, Śmieżawski, Szmieszawski, Śmiszawski, Świeżewski etc., w ziemi dobrzyńskiej i na Kujawach, początkowo pisali się „ze Świeżawów” 
Święciński h. Ogończyk (in. Powała), vel Świeciński, Święcieński, Święczyński, Święczeński, Swęciński etc., na Mazowszu 1615 r., później także na Podlasiu, w ziemi wiskiej.
Świejkowski h. Trzaska, vel Szwejkowski, Szweykowski, Świeykowski, Szwyjkowski, Szwykowski, szeroko rozrodzona rodzina mazowiecka, której wsią gniazdową są Szwejki in. Świejki Wielkie i Małe, w parafii Biała, pow. Rawa Mazowiecka, obecnie woj. łódzkie. 
Święcicki h. Jastrzębiec,
rodzina mazowiecka, pisząca się ze Święcic, albo z Wielkich Święcic, w
ziemi wyszogrodzkiej, parafii Orszymowo, a czasem też z Krępy (de
Krempa, Krampa). Obecnie Święcice to wieś parafialna w gminie Mała Wieś,
pow. Płock, woj. mazowieckie. Święciccy są jednego pochodzenia z Opatkowskimi,
Strzeszkowskimi z Małopolski (Krzep.) i Żabowskimi z ziemi płockiej
(Dw. Teki). Paprocki w swoim Herbarzu zaliczył ich do najbardziej
znanych rodzin pieczętujących się Jastrzębcem, pisząc że byli już w XVI
wieku rodem rozrodzonym i możnym oraz skoligaconym ze znakomitymi
rodzinami Mazowsza i Wielkopolski. Jedna gałąź pojawiła się w końcu XVI
wieku na Litwie, dokąd przeniosła się zapewne z ziemi łomżyńskiej.
Niektórzy z przedstawicieli gałęzi litewskiej przeszli na kalwinizm.
Inna gałąź mieszała w Sandomierskiem i Galicji. Zostali wylegitymowani
ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 4
senatorów w latach 1677 — 1780, w tym 2 biskupów i 2 kasztelanów. 
Świderski h. Lubicz i Pogoń litewska. –
Rodzina Świderskich herbu Lubicz, wywodzi się z Mazowsza, i od wieków
używała przydomku Wągl, który w dawnych dokumentach pisany był Wangyel i
Wongyel, a więc zgodnie z dzisiejszą wymową Wągiel (lub może Węgiel).
Wzięli nazwisko 
Ślizień h. własnego
(in. Świat), rodzina siedmiogrodzka osiedlona na Litwie, z której
pierwszy przybył na Litwę ok. 1436 r. Andrzej Ratsza Ślizień. W
XIX stuleciu byli właścicielami dóbr Dziewiątkowicze, Połońce,
Dziedziłowicze, Kostyki i Helenów na Litwie, Tanwy w pow. słonimskim,
Mściże i Budzienicze w pow. borysowskim, Bartniki, Łobzów, Wolsza i
Druckowszczyzna w pow. nowogrodzkim, Lubonia w pow. wileńskim.
Śniegocki h. Zagłoba,
rodzina pochodząca z Mazowsza, szeroko rozrodzona i przeważnie
drobnoszlachecka. Pisali się „ze Śniegocina”, a nazwisko wzięli od wsi
Śniegocin w powiecie bielskim, woj. płockim. Jedna gałąź osiadła w
Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w
Królestwie Polskim w latach 1836-1861.
