Proszkowski h. Łada, vel Prószkowski, Pruszkowski, gniazdem tej rodziny wieś Proszki, w pow. zambrowskim, od której też w XV stuleciu pisali się „Proszek de Proszki”. Licznie już wówczas rozrodzeni, należeli przeważnie do szlachty zagrodowej. Jedna ich linia przeniosła się w XVII wieku do Małopolski.
Pucek h. Godziemba, vel Puczek, w dawnym woj. łęczyckim, pisali się z Pęcławic. Rodzina znana Paprockiemu w 1584 r.
Polanowski h. Pobóg, vel Polanoski, według Niesieckiego nazwisko wzięli od wsi Polanowice, na Kujawach, lecz pisali się z Polanówki, w woj. lubelskim. W XVI i XVII wieku osiedli na Rusi Czerwonej, Podolu i Ukrainie.
herb Ogończyk
Pruszkowski h. Odrowąż, oraz h. Ogończyk, vel Pruszkoski, Prószkowski, Proszkowski etc., jak pisze Uruski: "gniazdem tej rodziny jest woj. sieradzkie, skąd wyszedłszy, założyli w ziemi łomżyńskiej wieś Pruszki, tak od swego nazwiska nazwaną" (Urus.).
Przybyłowski h. Grzymała, Grzymała odm. (in. Grzymała IV), oraz h. Jelita, vel Przebyłowski, Przebołowski, m.in. w Wielkopolsce, w pow. ostrzeszowskim, i na Litwie, w pow. kowieńskim.
Pstrągowski h. Jasieńczyk (in. Jasiona), vel Pstrągoski, Pstrąg, rodzina mazowiecka, drobna szlachta w ziemi łomżyńskiej, notowana w aktach od 1443 r. Niektórzy z nich, aż do najnowszych czasów, pozostali przy swoim pierwotnym nazwisku Pstrąg (Pstrang, Pstrank, Pstrąng).
Porczyński h. Jastrzębiec, rzadko Porczeński, Porciński, zaś błędnie Perczyński, nazwisko wzięli od wsi Porczyny, w parafii Bałdrzychów, obecnie gmina i powiat Poddębice, woj. łódzkie.
Przeczeń h. Korab,
rodzina sieradzka, której gniazdowym majątkiem jest wieś Przecznie w dawnym pow. szadkowskim.
Dziedziczyli tam na początku XVII stulecia.
Przeciszewski h. Grzymała,
vel Przeciszeski, Przeciszowski, nazwisko wzięli od wsi Przeciszewo niedaleko Płocka, gmina i parafia Staroźreby,
którą posiadali już w początkach XIV stulecia. Mają pochodzić od Domaratów
i używają przydomku Domarat vel Domarad.
Potworowski h. Dębno,
rodzina małopolska, gałąź Sienieńskich, której gniazdem jest wieś
Potworów w pow. radomskim. 
Pusłowski h. własnego
(in. Szeliga odm.) vel Mongud-Pusłowski, Pousłowski, Posłowski,
Puzłowski, Pusławski, Pouslejski, rodzina litewska z przydomkiem Mongud,
wzięła nazwisko od swej posiadłości w pow. upickim, zwanej Pole
Pouslejskie, nazwaną Pusłowiem w XVI stuleciu. Jedna linia otrzymała 4
VI 1869 tytuł hrabiowski rzymski od papieża Piusa IX, oraz tytuł
hrabiowski papieski od tegoż papieża 1871. Pusłowscy byli właścicielami
m. in. dóbr Gaj (Dworzec), Pieski, Mokrów, Niwy Duże, Sowin, Szydłowice,
Hoszczew, Dziewiątkowice, Kossów in. Mereczowszczyzna, Szulaki,
Mariampol, Synkowicze, Beczna, Chomsk, Ukropna, Sucha, Kuczkuryszki,
Puksztany, Rekanciszki, Żyżmory, Wieloń, Bejzagora, Tauroginy, Wiżuny,
Lipniszki, Geranony, Dworzyszcza, Trokiele, Świsłocza, Zarubicze,
Kwasówka, Kużyliczyn, Zapole, Dobrawola, Eleonorowo n/ Niemnem,
Pasieczna i Telechany w powiatach oszmiańskim i słonimskim, a także
przedmieścia Antokol w Wilnie, Sienna, oraz połowy Chmielowa w Król.
Polskim.
Płocki h. Prawdzic, gałąź rodziny Szczawińskich
herbu Prawdzic, osiedlona w woj. krakowskim, od dóbr Płoki wzięła
nazwisko Płocki (Urus.). 
Podoski h. Junosza (odm.),
błędnie Podowski, stara rodzina mazo- wiecka, jedna z głównych gałęzi
rodu Junoszów. Jej gniazdem jest wieś parafialna Podosie w północnym
Mazowszu, w dawnym powiecie przasnyskim, od której w XV wieku wzięła
nazwisko. Obecnie są to Nowy i Stary Podoś koło Makowa Mazowieckiego, w
parafii Płoniawy. Dersław, dziedzic dóbr Podosie, i Piotr są notowani w
aktach łomżyńskich w latach 1421-1426 r. W XVI stuleciu niektórzy z nich
przesiedlili się w inne strony kraju, głównie do Małopolski. Z licznych
linii tej rodziny, najwięcej zyskała na znaczeniu i majątkach linia
pochodząca od Andrzeja, kasztelana słońskiego. Przedstawiciele tej linii
często tytułowali się hrabiami na Podosiu in. Podosiach, jednak tytuł
ten nie został im urzędowo przyznany. Z początkiem XIX stulecia rodzina
znacznie podupadła, głównie przez przejście jej majątków po kądzieli w
inne domy (Urus.). Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie
Polskim w latach 1836-1862. Niektórzy używali herbu Junosza z odmianą,
niektóre linie miały przydomki – Grammatyka i Kalm (Żern.). Z nich: 1
arcybiskup prymas, 3 wojewodów i 7 kasztelanów 1440 — 1796.
Pogorzelski h. Krzywda, na Mazowszu i Podlasiu, zapewne gałąź rodziny Beydo, jednego pochodzenia z Rzewuskimi.
Wzięli nazwisko od wsi Pogorzel in. Pogorzele w ziemi nurskiej. Obecnie
wieś Pogorzel znajduje się w pow. Sokołów Podlaski, parafii Skibniew.
Już Paprocki w 1584 r. nazywa ich domem starodawnym. W 1528 r. wystawili
na przegląd wojskowy do Drohiczyna poczet trzech konnych żołnierzy z
pachołkami, zaś w 1580 r. z dóbr dziedzicznych Pogorzel pod Skibniewem –
zapisanych jako „Pohoreł” – w imieniu swoim i innych tzw. cześników
odprowadzał podatek niejaki Jan Pogorzelski przydomku Dzieciak (Jabł.).
Jedna gałąź Pogorzelskich osiedliła się na Litwie. Niektórzy od swego
dziedzictwa wsi Chmielowo nazywali się Chmielewskimi (Akta Łomżyńskie,
Nurskie i Wąsoskie). Pogorzelscy byli posłami na sejm i elektorami
królewskimi 1632, 1648, 1669, 1674 r. z ziemi nurskiej, 1632, 1648,
1697, 1733 r. z woj. podlaskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w
Królestwie Polskim i Cesarstwie Rosyjskim w latach 1836-1861. 
Pogorzelski h. Wczele, w Wielkopolsce; z nich 2 kasztelanów 1638 — 1660.
Poletyło h. Trzywdar,
vel Poletyłło, rodzina podlaska, przeważnie zagrodowa szlachta, której
gniazdem jest wieś Poletyły k/ Brańska w ziemi bielskiej. 
Popławski h. Drzewica, vel Drzewica-Popławski, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Popławy in. Popławy Olszowiec w pow. opoczyńskim, gminie Janków, parafii Sławno.
Potulicki h. Grzymała,
rodzina wielkopolska, jedna z głównych gałęzi rodu Grzymałów, przyjęła
nazwisko od majątku Potulice w północnych Kujawach, pisała się też z
Chodzieża, Więcborgu i Złotowa. Jedna gałąź otrzymała tytuł hrabiowski
polski w 1757, oraz pruski z dodatkiem herbowym 28 VIII 1780,
potwierdzenie tegoż w Rosji 5 VI 1852. Z niej: 4 wojewodów i 5
kasztelanów 1500 — 1734. — Hilary, starosta borzechowski z synem
Michałem, otrzymali w 1757 tytuł hrabiowski od króla Augusta III. Michał
dziedzic dóbr Sempelborga i innych, otrzymał tytuł hrabiowski (Altgraf)
pruski w 1780, ten tytuł został przyznany w Królestwie Polskim w 1852
Kasprowi dziedzicowi dóbr Obory. Prądzyński h. Grzymała
vel Prądzeński, Prądeński, Prądziński, Pron- dziński, Prondzyński,
gałąź wielkopolskich Grzymalitów, wiele znacząca już w czasach
Paprockiego. Pisali się z Prądzynia in. Prądzenia, wsi obecnie
nieznanej. Być może nazwę tę nosiło wcześniej Prądno, poło- żone w pow.
średzkim, parafii Pobiedziska. Akta poznańskie notują tam Prądzyńskich
vel Prandzińskich, Prandzeńskich „de Prandno” już 1422 r. (AGZ Poznań). 
Prozor h. własnego,
na Litwie. Mają pochodzić od książęcej rodziny Prozorowskich w Rosji,
szczepu Ruryka, stąd w herbie swoim, na tarczy kładli mitrę książęcą.
