Błaszkiewicz

Błaszkiewicz h. własnego (in. Błaszkiewicz), vel Błażkiewicz. Józef, łowczy podolski, poseł liwski na sejm 1733 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, bez przedstawienia opisu herbu.
Niesiecki wymienia Błaszkowiczów herbu Odrowąż w ziemi przemyskiej 1454 r.
Niektórzy z Komarnickich herbu Sas, mają przydomek Błaszkiewicz i ten niekiedy brali za nazwisko, lub go łączyli z rodzinnym, pisząc się Błaszkiewicz-Komarnicki (Urus.).

Bojasiński

Bojasiński h..., z nich: Ksawery Franciszek, oficer Księstwa Warszaw- skiego, zaszczytnie odbył kampanię 1809 r., następnie audytor dywizyjny w Królestwie Polskim, w 1844 r. otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie na zasadzie posiadanego Orderu Św. Stanisława 4 klasy; umarł 1851 r. Jego syn, Cezar Augustyn, został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie w latach 1836-1862.

Bokiewicz

Bokiewicz h. Topór, na Litwie. Podpisali elekcję 1733 r.; wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: Józef, urzędnik w Banku Polskim w Warszawie 1852.

Bonnet

Bonnet h. Pawiniec, rodzina pochodzenia francuskiego, otrzymała szlachectwo w Polsce 1853 r. wraz z herbem Pawiniec. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w roku 1865.
Herb — na tarczy moździerz artyleryjski, po jego bokach: w górze z prawej strony gwiazda, z lewej granat zapalony, u spodu z prawej granat zapalony, z lewej strony gwiazda; na hełmie w koronie łeb z szyją pawia w prawo (Urus.).

Bonisławski

Bonisławski h. Ogończyk, wyszli zapewne ze wsi Bonisław, w gminie i parafii Wieczfnia Kościelna, powiat Mława, woj. mazowieckie.

Borakowski

Borakowski h. Pękosław, rodzina mieszczańska warszawska, pochodząca być może od Borukowskich herbu Junosza. Jan w 1776 r., a Kazimierz, rajca Starej Warszawy, w 1791 r. – otrzymali dyplomy na szlachectwo w Rzeczypospolitej. Jeden z nich otrzymał szlachectwo pruskie 1798 r. Byli właścicielami w 1792 r. dóbr Kurczowa Wieś w ziemi czerskiej. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich 1788 r. oraz w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herb — w polu czerwonym łuk biały, na którym położone pięć strzał żeleźcami w górę, nieco w lewo na ukos; na hełmie w koronie pięć piór strusich (Urus.).

Borawski

Borawski h. Junosza, wyszli zapewne ze wsi Borawskie-Awissa, dawniej Borawice, położonej w gminie i parafii Radziłów, w ziemi wiskiej, obecnie pow. Grajewo, woj. podlaskie.

Borchart

Borchart h. Jastrzębiec, vel Borchardt, nobilitowani w Polsce 1751. Jan, dziedzic dóbr Buchen, w woj. poznańskim, 1769. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Borecki

Borecki h. Hołobok, rodzina czerwonoruska, ze wsi Borcze w ziemi lwowskiej. Piotr, syn Piotra Cebrowskiego z Brańczy, sędziego ziemskiego lwowskiego 1458, objąwszy w dziedzictwo Borcze, nazwał się Boreckim i dał początek tej rodzinie. Był on i dziedzicem Lubienia w ziemi lwowskiej 1484 r. (Bon.). Niektórzy z Boreckich osiedlili się na Litwie. Jerzy Jan w woj. brzeskim litewskim 1672 r. Jan, skarbnik starodubowski, podpisał elekcję 1733 r. Boreccy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądach ziemskim lwowskim i grodzkim trembowelskim 1782, oraz w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Borowiecki

Borowiecki h. Ogończyk, vel Borowicki, nazwisko wzięli od wsi Borowice, obecnie Borowce, w parafii Dąbrowa Zielona, powiat Częstochowa, którą nabyli od Bielskich.

Borzymiński

Borzymiński h. Abdank (in. Habdank), vel Bożymiński, wyszli ze wsi Borzymino, w powiecie rypińskim, w ziemi dobrzyńskiej. Mateusz, sekretarz JKMci 1592, sekretarz wielki litewski 1597, w r. 1600 opiekun majątku Olbrychta Przetockiego (AGZ Poznań).

Bratkowski

Bratkowski h. Świnka, vel Bratkoski, mają pochodzić ze wsi Bratków, w dawnym pow. szadkowskim, woj. sieradzkim. Niesiecki a za nim Boniecki wszystkich Bratkowskich pochodzących z woj. sieradzkiego uważali za należących do herbu Świnka. 

Bratyński

Bratyński h..., w dokumentach z XVIII wieku uważani za szlachtę. Z nich: Stanisław, w służbie ks. Radziwiłłów w Nieborowie. Michał, rewizor skarbowy w ówczesnej guberni augustowskiej, otrzymał przyznanie szlachectwa w Królestwie Polskim 1851 r. z zasady posiadanego Orderu Św. Stanisława 3 klasy.

Brodowski

Brodowski h. Łada, vel Brodoski, wyszli ze wsi Brodowo w dawnym powiecie wiskim. Dom rozrodzony, w wielu województwach osiadły (Bon.). Do połowy XV wieku nazywali się Broda i Brodaczyc; mieli przydomki Żyłka, Bombołek, Kucz i inne. Stefan Kucz i Jaszczołd, dziedzice Brodowa, nabyli 10 włók nad rzeką Wissą 1454 r. Stefan Brodowski 1457 r. Piotr z Brodowa herbu Łada 1465 r. (Kap.). Ks. Zygmunt, jezuita kolegium kaliskiego 1586 r., brat rodzony Wawrzyńca, podsędka ziemskiego łomżyńskiego, Stanisława i zmarłego już, Piotra, starosty bodzentyńskiego (AGZ Kalisz). W XIX wieku Brodowo, leżące w gminie i parafii Winnica, pow. Pułtusk, stanowiło okolicę szlachecką, w obrębie której znajdowały się wsie: Brodowo Bombały (Bomboły), B. Kuce, B. Wity, B. Staw i B. Żyłki. Brodowscy podpisali elekcje 1669, 1674 i 1697 r. z ziemią wiską i zakroczymską, woj. lubelskim, bełskim i ziemią chełmską, 1648 r. z woj. sandomierskim i ruskim, 1764 r. z woj. lubelskim, wołyńskim i pow. kowieńskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wołyńskiej 1827-1849, wileńskiej 1833-1847, kowieńskiej 1845, podolskiej 1853, kijowskiej 1857.
Zapewne pochodzący z tej rodziny Karol, sekretarz stanu przy radzie administracyjnej Królestwa Polskiego, otrzymał w 1838 r. przyznanie szlachectwa (wraz herbem Łada II) z zasady swego stopnia urzędniczego.

Brodzki

Brodzki h. Łodzia, vel Brocki, Brodski, ze wsi Brody w pow. poznańskim, obecnie gmina Murowana Goślina. W XVI wieku były to dwie wsie, Brody Wielkie i Brody Nowe, zwane też Małymi, albo Bródkami. Brodzcy pochodzą od Bieczyńskich i pisali się z Bieczyn.

Broniewicz

Broniewicz h. Radwan, na Litwie, Wołyniu i w Galicji. Wyszli zapewne ze wsi Broniewicze, gmina Ratajczyce, pow. Brześć Litewski. 

Brudnicki

Brudnicki h. Jastrzębiec, vel Brodnicki, Bródnicki, wyszli ze wsi Brudnice w dawnym woj. płockim (Bon.). Według Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego, w XIX wieku były dwie wsie o nazwie Brudnica in. Brodnica (mylnie Brudnice) – jedna w pow. mławskim, druga w sierpeckim. Pierwsza to pewnie dzisiejsze Brudnice w gminie i powiecie Żuromin; druga to Brudnice w parafii Kurowo, gmina Gozdowo, pow. Sierpc – gniazdo Brudnickich herbu Jastrzębiec. Mścisław z Brudnic 1530 r. a w 1578 r. posiadają Brudnice Maciej i Marek, synowie Mścisława, Jan, Wojciech i Marcin (Paw.). Brudniccy podpisali elekcje 1648 r. z woj. płockim i ziemią warszawską, 1697 r. z ziemią dobrzyńską, 1764 r. z woj. płockim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Brudziński

Brudziński h. Prawdzic, vel Brudzieński, Brudzyński, Brodziński, według Bonieckiego, wyszli ze wsi Brudzino in. Brudzyno, parafia Góra, obecnie gmina Staroźreby, pow. Płock, natomiast Dworzaczek wyprowadza ich z Brudzewa (dawniej zwanego Brudzino, Brodzino) w powiecie kcyńskim, koło Janówca.

Bruliński

Kolumna

Pierzchała (Roch)

 

Bruliński h. Pierzchała (także: h. Kolumna, Roch II, Roch III), vel Bruleński, niekiedy Broliński, Broleński, wyszli ze wsi Brulino, dawniej także Brolino, w ziemi łomżyńskiej, parafia Śniadowo.

Brunelli

Brunelli h..., rodzina pochodzenia włoskiego. Alfons Karol, podporucznik gwardii carskiej, następnie nauczyciel szkół publicznych w Hrubieszowie, otrzymał w 1848 r. przyznanie szlachectwa w Królestwie Polskim z zasady posiadanego Orderu św. Włodzimierza IV klasy. Jego syn Karol został wylegitymowany w Królestwie w 1853 r.