Koronowski

Koronowski h. Łada, w Wielkopolsce, pisali się z Koronowa, w pow. wschowskim.

Krasieński

Krasieński h. Jelita, vel Borzobohaty-Krasieński, czasem także Krasiński, pisali się z Krasnego i stanowią odgałęzienie rodu Borzobohatych. 

Kozikowski

Kozikowski h. Grabie odm., szlachta północnomazowiecka, szeroko rozrodzona i skoligacona na Mazowszu. Podobnie jak Chlewiotkowie, Dobrogowscy, Drożewscy, Jałbrzykowscy, Mazowscy (Mazewscy), Rakowscy, Rogińscy, Wądołowscy, Wądołkowscy i Wyszyńscy – stanowią gałąź rodu Jałbrzyków (Kap.). 

Kurzewski

Kurzewski h. Kopacz (później h. Topacz), vel Korzewski, właściwie Kurzeski, rodzina mazowiecka, pisali się z Kurzeszyna, w ziemi rawskiej. Są jednego pochodzenia z Lubowidzkimi i Dmosińskimi herbu Kopacz.

Kotarski

Kotarski h. Bończa odm. (in. herb własny), vel Kotarbski, Kotarpski, pochodzą podobno ze wsi Kotary, w pow. tarnowskim, parafia Zassów. 

Kraśniewski

Kraśniewski h. Gozdawa (in. Gozdawa III), vel Kraśniowski, z Kraśniewa, w pow. płońskim.

Kondratowicz

Kondratowicz h. Syrokomla, pochodzą od bojarów litewsko-ruskich i stanowią jedną rodzinę z Kondratami tegoż herbu. Ich majątkiem gniazdowym są Kondratowicze na Żmudzi.

Korczyński

Korczyński h. Sas, rodzina czerwonoruska, wyszła ze wsi Korczyn, w pow. stryjskim. Licznie rozrodzeni w XVII wieku, brali różne przydomki dla odróżnienia się między sobą, jak Bybik, Hermanowicz, Jackowicz, Łopotycz, Sienkiewicz (Sieńkiewicz, Seńkowicz, Senkowicz). 

Korycki

Korycki h. Ciołek, z Korytnicy i Woli Koryckiej, w ziemi stężyckiej, ówczesnym woj. sandomierskim, obecnie pow. Garwolin, woj. mazowieckie. Jedna ich linia dziedziczyła na Niewodnicy koło Białegostoku, a druga osiadła w woj. mińskim. 

Korytkowski

Korytkowski h. Jelita, vel Saryusz-Korytkowski, Korytkoski, rodzina z ziemi sieradzkiej, osiedlona m.in. w Wielkopolsce. Według dawnych herbarzy (Bon.), stanowią odgałęzienie rodu Korytków, a ich wspólną wsią gniazdową jest Koryto, w pow. wiślickim, parafia Czarnocin. 

Kotkowski

Kotkowski h. Ostoja, vel Ścibor-Kotkowski, Chotkowski, zwykle pisali się „z Rudołtowic”. Nazwisko wzięli od wsi Kotków in. Chotków, w pow. piotrkowskim, parafia Gorzkowice. Stanowią jedną rodzinę z Chotkowskimi tegoż herbu. Według legendy rodzinnej zdobyli prawo do używania herbu Ostoja po wyprawach przeciw Turkom.

Kozarski

Kozarski h. Wąż odm. (in. Wężyk), vel Koziarski, Kożarski, Koszarski, Kosarski, według herbarzy, mieli wyjść z nieznanej dziś wsi Kozarki (Kożarki, może Koszarki? – czyli Małe Koszary), w woj. rawskim. Od nich mają pochodzić Koszarscy herbu Wąż odm.

Kusociński

Kusociński, na Mazowszu. W XIX wieku mieszkali m. in. w parafii Góra, powiat Płock, obecnie woj. mazowieckie. 

Koziński

Koziński h. Koziński (odm.), vel Kosiński, właściwym nazwiskiem tej rodziny jest Koziński, a gniazdem osada Kozin w woj. wołyńskim. Prócz niego posiadali Kozińscy - rozdzieleni na kilka linii - znaczne inne majątki na Białej Rusi i Podlasiu. 

Korsak

Korsak h. własnego (in. Kotwica), w W. Ks. Litewskim, przeważnie w województwie połockim. 

Kręski

Kręski h. Nadelwicz (in. Nadelwitz), rodzina śląska, pochodząca od Nadelwitzów vel Nadelwiczów, nobilitowanych w Czechach 1537. Wyszli ze wsi Kręsko leżącej w pow. kościańskim, która już w 1570 została sprzedana Dziembowskim (AGZ Poznań). Jedna galąź osiedliła się na Pomorzu, inna w Wielkopolsce. W XVIII wieku Kręscy używali tytułu hrabiowskiego Św. Imperium Rzymskiego (S.I.R.), który został im potwierdzony w Prusach 25 X 1843. Linia hrabiowska wygasła po mieczu 31 XII 1870. Z nich: Cyprian, starosta stawiszyński, podpisał elekcję 1696. – Ignacy Jan, starosta stawiszyński, poseł na sejm 1733. – Stanisław (zm. 1747), kanonik kaliski, kanonik krakowski 1717, kantor, wreszcie scholastyk krakowski. – Konstancja, ksieni PP. Norbertanek w Imbramowicach. – Konstanty, dziedzic dóbr Grembanin w powiecie ostrzeszowskim, otrzymał potwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Prusach 1843.
Herb — przedstawia w polu czerwonym, na zielonym pagórku pod palmą, psa srebrnego w obroży w lewo idącego, zaś w szczycie hełmu, pod palmą, pies takiż stojący w lewo.

Krukowiecki

Krukowiecki h. Pomian, rodzina kujawska, pisząca się z Ziemblic, z której jedna gałąź osiedliła się na Rusi Czerwonej. Otrzymała austriacki tytuł baronowski w Galicji 25 III 1780, oraz dziedziczny tytuł hrabiowski z

Kuczkowski

Kuczkowski h. Jastrzębiec, rodzina małopolska, z której jedna linia otrzymała austriacki dziedziczny tytuł hrabiowski w Galicji 30 XI 1807, lecz wygasła 1873. Jej wsią gniazdową jest Kuczków w pow. włoszczowskim, na którym dziedziczyli w latach 1440-1581 (Krzep. Mał.). 

Kurcewicz

Kurcewicz h. własnego (in. Kurcz) i h. Pogoń litewska, vel Koriatowicz-Kurcewicz, Kurjatowicz-K., Bułyha-K., Kurczewicz, ród kniaziów ruskich na Wołyniu, gałąź dynastii Giedyminowiczów, potomkowie najstarszego syna wielkiego księcia litewskiego Giedymina - księcia Narymunta Gleba. Część historyków jednakże, widzi w nich nadal potomków najmłodszego z Giedyminowiczów - księcia podolskiego, Koriata Michała, a niektórzy nawet - dynastii Rurykowiczów. Spokrewnieni po kądzieli z kniaziami Koriatowiczami i stąd nazwisko ich przyłączyli do swego. Jako kniaziowie wymienieni w 1528 w Metryce Litewskiej. Otrzymali potwierdzenie tytułu książęcego w Rosji. W XVII stuleciu zarzucili tytuł książęcy, lecz używała go stale ich gałąź tytułująca się Koriatowiczami-Kurcewiczami. W połowie XVII wieku byli już spolonizowani i wyznawali katolicyzm.

Kuczborski

Kuczborski h. Ogończyk vel Kruczborski, stara rodzina mazowiecka, której gniazdem jest Kuczbork w powiecie szreńskim, województwie płockim. Pisano ich czasem z Kruczborka, Kruczborscy. Andrzej (zm. 1395), syn Piotra Ogona, kasztelana dobrzyńskiego, dziedzic Radzikowa, kasztelan dobrzyński 1371, nabył Kuczbork od ks. mazowieckiego Ziemowita w 1384 roku za 400 kóp groszy (Bon.). Z nich: 1 biskup i 5 kasztelanów 1384 — 1699. – Jan, kasztelan rypiński. – Maciej, kasztelan sierpski. – Jan (ok. 1572-1624), scholastyk gnieźnieński, biskup chełmiński. – Stanisław, kasztelan sierpski 1633.