Budzyński

Budzyński h. Dąbrowa, vel Budziński, Budzeński, na Mazowszu. Wyszli ze wsi Budzyno in. Budzino w pow. makowskim, parafia Maków Mazowiecki.

Bujakiewicz

Bujakiewicz h. Isiora, vel Bojakiewicz, na Litwie. Jan, sędzia ziemski słonimski 1764. Byli właścicielami dóbr Trzebienie (Trzebinie) Stare w parafii Chlewo, pow. Sieradz, obecnie woj. łódzkie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Celiński

Celiński h. Abdank (in. Habdank), na Podlasiu. Potomkowie Jana, wiceregenta grodzkiego łukowskiego 1713, udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Polskim 1852 r. z herbem Abdank (Bon.).

Cętkowski

Cętkowski h. Pobóg, vel Centkowski, Cetkowski, Czetkowski, pisali się z Radzinka i Cętków (de Radzinko et Cętki), w ziemi dobrzyńskiej, dzisiaj Cetki, gmina i powiat Rypin, woj. kujawsko-pomorskie.

Chludziński

Chludziński h. Cholewa odm. (in. Cholewa II), vel Chludzieński, na Mazowszu i Podlasiu, dom licznie rozrodzony, w XV i XVI wieku w powiatach łomżyńskim, ostrołęckim i wiskim, szlachta przeważnie zagrodowa.

Chmielewski

Chmielewski h. Gozdawa, vel Chmieleski, Chmielowski, według Uruskiego, szlachta przeważnie zagrodowa, nazwisko wzięli od wsi Chmielewo w powiecie łomżyńskim, w parafii i gminie Miastkowo.

Cholewicki

Cholewicki h. Cholewa, vel Holewicki, nazwisko wzięli prawdopodobnie od wsi Cholewy w ziemi nurskiej, parafia Nur, pow. Ostrów Mazowiecka, woj. mazowieckie.

Chromiński

Chromiński h. Lubicz, vel Chromieński, dom licznie rozrodzony w powiecie łukowskim; pisali się „na Chromnie”. Ich gniazdem jest wieś Chromna w parafii Zbuczyn, obecnie pow. Siedlce, woj. mazowieckie. 

Chrostowski

Chrostowski h. Ostoja, vel Chróstowski, Chrustowski, licznie rozrodzona szlachta zagrodowa w ziemi wiskiej i łomżyńskiej, a była i w woj. krakowskim, które według Uruskiego może być ich rodzinnym gniazdem

Chudzyński

Chudzyński h. Cholewa, vel Chudziński, Chudzeński, Chudzieński, pisali się z Chudzyna w woj. płockim, w parafii Zagroba, obecnie gmina Drobin.

Ciągliński

Ciągliński h. Prus I (in. Turzyna, Turzyma), na Mazowszu, Podlasiu i w woj. lubelskim. Franciszek i żona jego Teresa z Janiszewskich, otrzymali konsens królewski w 1746 r., na wykupienie sołtystwa w Ogonowicach ze starostwa opoczyńskiego, z rąk Małachowskiego. Józef, zastawny posesor Tołstego, w powiecie winnickim ok. 1770. Marcin, wiceregent łukowski 1780. Marcin i Mikołaj, posiadacze wójtostwa w Bobrownikach ok. 1784. Franciszek, podstoli wendeński 1784. Potomkowie tego ostatniego, zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Ciborowski

Ciborowski h. Kościesza, rzadko Czyborowski, może też Tyborowski, na północnym Mazowszu, w ziemi wiskiej i łomżyńskiej, przeważnie drobna szlachta. Nazwisko wywodzi się od imienia własnego Czcibor, występującego także w wersjach Cibor, Ścibor.

Cichocki

Cichocki h. Nałęcz, vel Ciechocki, rzadko Czychocki, Cichoski, Cichowski, według Paprockiego na Podgórzu 1584 r. Z czasem rozeszli się po całym kraju.

Cieszyński

Cieszyński h. Jastrzębiec, vel Czeszyński, Ciesiński, na Podlasiu, później m. in. na Litwie i w Wielkopolsce. 

Cwalina

Godziemba

 

Pniejnia

 

Cwalina h. Godziemba, vel Czwalina, później także Cwaliński, na Mazowszu i w Prusach Wschodnich, gdzie Michał Cwalina nabył 1474 r. piętnaście włók w powiecie piskim, na których powstała wieś Cwalina. Tenże Michał otrzymał od Krzyżaków 52 włók i młyn w Strzelnikach, w powiecie ryńskim, stąd powstały Cwaliny Strzelniki. Pierwotnym ich gniazdem są zapewne Cwaliny Duże i Małe, w parafiii i gminie Mały Płock, pow. Kolno, obecnie woj. podlaskie, wspominane w dokumentach w 1440 r. (Gloger). W tymże powiecie są także Cwaliny w parafii Dobrzyjałowo (SGKP). Jan, starosta lubaczowski 1413. Andrzej 1461, Falenta 1471, Walenty, syn Andrzeja Jędora, 1578 r., Maciej, syn Wawrzyńca, 1584 r. i wielu innych wzmiankowanych w aktach łomżyńskich. Piotr, syn Macieja, dziedzic dóbr Cwaliny, w pow. wiskim 1575 r. (Paw.). Cwalinowie podpisali elekcję 1632 r. z ziemią łomżyńską. Kętrzyński daje im herb Powała, zaś Kapica-Milewski pisze, iż byli herbu Pniejnia i że herb ten dawniej nazywano na Mazowszu Cwalina, bowiem Karwowscy, od których pochodzą Grądzcy i Olszyńscy, używali go pod nazwą Cwalina lub Cwaliny. Tymczasem, przedstawiciele tego rodu wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Godziemba.

Cygański

Cygański h. Prus I (in. Turzyna), według Uruskiego, mają pochodzić od Olszewskich vel Olszowskich herbu Prus, z których jeden, odziedziczywszy majątek Cygany w pow. łęczyckim, parafia Nowe, od niego wziął nazwisko (Urus.).

Cywiński

Cywiński h. Puchała, vel Puchała-Cywiński, Cywieński, Ciwiński, Czywiński, Czywieński, dom licznie rozrodzony, pochodzący z Cywin (Cywiny), wsi nazywanej niegdyś także Cywin lub Cywino, w dawnym woj. płockim, obecnie pow. Płońsk, gmina Baboszewo. 

Już za czasów Paprockiego Cywińscy zaliczali się do licznie rozrodzonej szlachty zagrodowej. Według Uruskiego, ich właściwym gniazdem jest Cywino w Wielkopolsce, skąd jak się zdaje w XIV wieku przenieśli się na Mazowsze i założyli w woj. płockim kilka osad z tą nazwą. W okresie XVI-XVIII w. było tych wsi siedem, tj. Cywin Wojski, C. Górny, C. Warksy, C. Orzełki, C. Krajkowice, C. Dynguny i C. Małynie (Bon.). 

W XIX wieku Cywiny, w parafii Gralewo, stanowią okolicę szlachecką, w obrębie której leżą wsie Cywiny Dynguny, C. Górne, C. Krajki, C. Litwiny i C. Wojskie, liczące łącznie w 1827 roku 286 mieszkańców (SGKP). Niektórzy przenieśli się na Litwę, inni na Ruś Czerwoną. Jedna linia, dziedzicząca we wsi Cywiny Dynguny, nosiła przydomek Stopiak. 

Z nich: Bartłomiej Cywiński, dworzanin Zygmunta Augusta. Józef, superintendent ceł wielkopolskich, wojski poznański 1739, podczaszy 1748. Jan Franciszek, regent kancelarii mniejszej koronnej 1760. Tomasz, podczaszy chełmiński 1767. Jan, oboźny inflancki 1781. Jan, biskup wileński 1842. 

Rozproszeni po całym kraju, Cywińscy podpisali elekcje 1669 r. z woj. poznańskim, 1697 r. z woj. płockim, sieradzkim, z ziemią nurską, woj. nowogrodzkim, 1764 r. z ziemią warszawską i woj. nowogrodzkim. 

Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądach ziemskich lwowskim 1782, czchowskim 1783, w Wydziale Stanów we Lwowie 1841 i 1842, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1812.

Genealogia
(osób: 113)

• ANTONI Ignacy Cywiński h. Puchała (1744-po 1795), s. Tomasza i Kunegundy Poniatowskiej, dziedzic części wsi Cywiny, parafia Gralewo, gmina Baboszewo, pow. Płońsk (MK Gralewo); jego syn został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Puchała (Bon.; Urus.; Szl. Król.); ur. Pieścirogi, parafia Nasielsk, obecnie pow. Nowy Dwór Mazowiecki, woj. mazowieckie, chrz. 1744, uwagi: stan Generosos (MK Nasielsk); ż. (1794 Gralewo) Józefa Dramińska (ok. 1760-po 1795); ślub w parafii Gralewo (MK Gralewo); dzieci: Szymon.

• MAŁGORZATA Cywińska h. Puchała (1742-po 1774), c. Tomasza i Kunegundy Poniatowskiej; ur. Pieścirogi, parafia Nasielsk, pow. Nowy Dwór Mazowiecki, woj. mazowieckie, chrz. 1742, uwagi: stan Generosos (MK Nasielsk); m. (1765 Nasielsk) Franciszek Aleksander Maszkowski (ok.1735-po 1774); ślub w parafii Nasielsk, miejscowość: Pieścirogi, uwagi: Magnificus, kawaler, panna (MK Nasielsk).

Źródła: Bon. t. 3/244-246; Dw. Teki; Nies.; SGKP t. 1/726; Szl. Król.; Urus. t. 2/343-344.

Czachorowski

Czachorowski h. Abdank (in. Habdank), vel Czacharowski, Ciachorowski, Ciacharowski, nazwisko wzięli od wsi Czachorowo w dawnym woj. płockim, pow. Sierpc, parafia i gmina Gozdowo.

Czajewski

Czajewski h. Świnka, vel Czajowski, na Litwie. Wyszli być może z tych samych Czajowic w Krakowskiem, z których pochodzą Czajowscy herbu Leliwa. Władysław 1629 r. w pow. kowieńskim. Krzysztof, ciwun Małych Dyrwian, podpisał w 1674 r. elekcję Jana III, a Michał, miecznik i rotmistrz kowieński, obiór Augusta II w roku 1697. Czajewscy herbu Świnka zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Czapliński

Czapliński h. Drogosław, dawni heraldycy wyprowadzają ich ze wsi Czaplin w ziemi czerskiej, w parafii Sobików, obecnie powiat Piaseczno, gmina Góra Kalwaria. Obok nich być może dziedziczyli w tej wsi także Szeligowie. Jakub Szeliga z Czaplina otrzymał 1476 r. dla dóbr swoich w ziemi czerskiej, wraz z innymi ziemianami, różne wolności od ks. mazowieckiego Konrada. Czaplińscy herbu Drogosław podpisali elekcje: 1648 r. z woj. krakowskim, 1669 r. z ziemią przemyską, 1697 r. z woj. lubelskim, 1764 r. z powiatem orszańskim. Jerzy, otrzymał 1547 r. wieś nieosiadłą Łodyżyńce w powiecie latyczowskim. Jan, komornik graniczny czerski 1609. Rafał, burgrabia łucki 1648. W 1650 r. są w woj. kijowskim, gdzie procesują Sanguszków o zabór gruntów (Akta Kijow.). W I połowie XIX wieku notowani w pow. lidzkim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herbarze wymieniają ponadto Czaplińskich nobilitowanych w XVI i XVII wieku z herbami Drzewica i Drogosław odmienny, oraz Czaplińskich herbu Drogomir, wylegitymowanych ze szlachectwa w XIX wieku. Są także Czaplińscy pochodzący ze wsi Czaple, o których wspominają wyroki lubelskie z 1581 r. (Wyr. Lub.). Ci ostatni wyszli zapewne ze wsi Czaple w parafii Korytnica, pow. Węgrów.

Czarnowski

Grabie odm.

Czarnowski h. Grabie (odm.), vel Grabia-Czarnowski, Ciarnowski, pochodzą z Czarnowa nad Bugiem, w ziemi nurskiej, parafia Dąbrówka. Obecnie wieś Czarnów leży w pow. Wołomin, woj. mazowieckim.

Czerejski

Czerejski h. Zaremba, vel Czereyski, na Litwie, w pow. orszańskim. Aleksander otrzymał 1656 roku Horodnię pod Orszą po Pacu. Józef, rotmistrz, a Zygmunt, horodniczy orszański, podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.). Michał, regent grodzki 1777, a ziemski orszański 1779 roku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Czymbajewicz

Warnia

Radwan

 

Czymbajewicz h. Warnia (oraz h. Radwan), vel Czembajewicz, Cymbajewicz, rodzina tatarska na Litwie, wywodząca się z Tatarów zawołżańskich. 

Dębicki

Dębicki h. Gryf vel Jaxa-Dębicki, Dembicki, Dęmbicki, gałąź rodu Gryfitów, przydomku Jaxa. Nazwisko wzięli od dóbr Dębica, obecnie miasto, siedziba powiatu w woj. podkarpackim. Dziedziczyli tam od początku XIV do połowy XVI wieku. O Mikołaju Dembickim pisze Długosz pod 1410 r., że schwytany przez Krzyżaków pod Sztumem, wraz z Tomaszem Szeligą, zmyślonym opowiadaniem nakłonił ich do walki i przyczynił się do ich klęski (Bon.). Przeszedłszy w XVI stuleciu na wyznanie kalwińskie i ariańskie, byli gorliwymi ich obrońcami i założyli zbory kalwińskie w swych majątkach Sielce i Wiatowice pod Krakowem. Dębiccy podpisali konfederację sandomierską 1704 r. Jako posłowie na sejm, podpisali elekcje 1648, 1669, 1674 i 1764 r. z woj. sandomierskim, 1669 r. z woj. sieradzkim, 1697 r. z woj. ruskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1787 i 1839, w sądzie grodzkim trembowelskim i ziemskim lwowskim 1782, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki w 1782 r. Są jednego pochodzenia z Burzyńskimi, Latoszyńskimi, Podgrodzkimi, Szczepanowskimi, Turskimi. 

Dembiński

Dembiński h. Nieczuja (odm.) (in. Ostrzew), vel Dembieński, Dębiński, Dębieński, rodzina małopolska, pisała się z Dembian. W woj. święto- krzyskim są aż cztery wsie nazywające Dębiany, dawniej Dembiany, z których wyszły różne rodziny Dębińskich vel Dembińskich.

Dłużniewski

Dłużniewski h. Dołęga, vel Dłużnieski, Dłużniowski, na Mazowszu, jak pisze Uruski: jedna z możniejszych rodzin w woj. płockim. Wzięli nazwisko od wsi Dłużniewo Wielkie, w parafii Rogotwórsk, pow. Płock, a pisali się z Kondradźca (obecnie wieś Kondrajec), w parafii Sochocin, pow. Płońsk. W powiecie płońskim posiadali także Dłużniewo Małe, w parafii Babo- szewo. Paweł, cześnik płocki 1555 r., zabezpieczył 1538 r. posag żonie swej Annie Gostomskiej, córce Hieronima, na Leliczu, Zbójnie, Dłużnie- wie, Kondradźcu, Sarbiewie i innych (Płoc. Gr. Wiecz.). Dłużniewscy podpisali elekcję 1648 r. z woj. płockim. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1832, grodzieńskiej 1850-1860, kowieńskiej 1862. 
Z nich: 3 kasztelanów w latach 1440 — 1535. 

Dobek

Dobek h. Gryf, vel Jaxa-Dobek, Dobek-Łowczowski, rodzina małopolska, gałąź rodu Gryfitów, wywodząca się z Łowczowa w powiecie pilźnieńskim i często używająca przydomku Łowczowski. Ich protoplastą był Dobiesław z Łowczowa, w zdrobnieniu Dobek, który świadczył 1491 r. w Pilznie (Bon.). Bartłomiej i Michał Dobkowie, dziedzice części Rychwałdu i Łowczowa 1536 r., a Kacper i Michał, właściciele Ośnicy w powiecie pilźnieńskim 1536 r. (Paw.). Dobkowie podpisali elekcje 1669 r. z woj. krakowskim, lubelskim i ziemią czerską, 1697 r. z woj. łęczyckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1804, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan 1427. 

Domaniewski

Domaniewski h. Lubicz, vel Domaniowski, w woj. sieradzkim i na Litwie. Mieli się także pisać Domaniecki i Domanicki. Wyszli ze wsi Domaniewice w pow. rawskim, obecnie pow. Łowicz, woj. łódzkie.

Domaszewski

Domaszewski h. Jastrzębiec, vel Domaszowski, na Podlasiu. Ich gniazdem jest wieś Domaszewnica in. Domaszownica w pow. łukowskim, parafia Łuków, obecnie woj. lubelskie, ta sama z której wyszli Widlicowie-Domaszewscy herbu Nieczuja.

Drzewiecki

Drzewiecki h. Nałęcz vel Borsza-Drzewiecki, Drzewicki, licznie rozrodzeni, używali przydomku Borsza in. Borsa, który w istocie jest ich pierwotnym nazwiskiem. Niesiecki w swoim Herbarzu pisze o nich jeszcze pod Borszami. Abraham, Aleksy, Feliks, Jan, Marcin i Stanisław Borszowie, dziedzice dóbr Drzewce 1531 (Ks. poborowe). Nazwisko Drzewiecki wzięli od wsi Drzewce, dawniej Drzewca, w parafii Wąwolnica, pow. Puławy, woj. lubelskie, gdzie są notowani jako dziedzice od czasów Długosza (przynajmniej do 1531 r.). Jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce, inna na Wołyniu. Drzewieccy podpisali elekcję 1697 r. z woj. sandomierskim i ziemią chełmską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji zachodniej 1804, w Wydziale Stanów galicyjskich 1857, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1802, podolskiej 1857 i 1861. Z nich 1 kasztelan — 1630.

Goździkowski

Goździkowski h. Łabędź, vel Dunin-Goździkowski, Gościkowski, stara rodzina małopolska, gałąź rycerskiego rodu Łabędziów. Nazwisko wzięli od wsi Goździków, zwanej też niegdyś Gościków, w parafii Smogorzów, dawny pow. radomski, obecnie powiat Przysucha, gmina Gielniów. Włodek z Goździkowa, cześnik brzeski 1414, dzieli się 1440 r. z bratem i bratankiem dobrami Goździków, Stoczki i Sady (Perp. Radom.). Andrzej Goździkowski, pisarz skarbu królewskiego 1426, starosta radomski 1437-1439. Synowie starosty zwali się Łabędziami, a potomkowie ich już stale Goździkowskimi. Są notowani w aktach jako właściciele Goździkowa w latach 1508-1569. Niektórzy w XVI i XVII  wieku przenieśli się na Wołyń i na Litwę. Są w pow. krzemienieckim 1583, i żytomierskim 1618. Aleksander Michał, stolnik nowogrodzki 1702. Inny Aleksander, miecznik nowogrodzki 1746. Goździkowscy pisali się z woj. sandomierskim na elekcje Jana III Sobieskiego 1674 r. i Stanisława Augusta 1764 r. 
Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jan, wnuk Aleksandra, dziedzica Czarnotoż, czyli Drozdo- wszczyzny, w woj. brzeskim litewskim 1736 r., dowiódł szlachectwa 1799 r. przed Deputacją Wywodową wileńską. Z nich: 1 kasztelan — 1660.
Są jednego pochodzenia m. in. z Modliszewskimi vel Modliszowskimi, z Modliszewic, parafia Końskie, Suligostowskimi vel Sulgostowskimi z Sulgostowa, parafia Klwów, Przystałowskimi z Przystałowic, parafia Klwów, Konińskimi vel Kunińskimi z Konina (dziś Kunin, parafia Nowa Słupia).

Dzierżgowski

Dzierżgowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic) vel Dzierzgowski, Dzierz- goski, Dzierżkowski, Dzierzkowski, Dzierzchowski, Dziergowski, Dzierkowski, itd., stara rodzina mazowiecka, z ziemi ciechanowskiej, jednego pochodzenia z Jeżowskimi z Jeżowa i Szumskimi z Szumska. Wyszli ze wsi parafialnej Dzierzgowo, dawniej też Dzierżgowo, niegdyś pow. Przasnysz, obecnie Mława. Ich przodek Mikołaj, kasztelan warszawski 1457, nosił przezwisko Nagórka, co zdaje się wskazywać na pochodzenie Dzierżgowskich z Nagórek w pow. raciąskim, których dziedzice, jako Boleścice, wymienieni są w przywileju ks. Ziemowita z 1408 r. (Bon.). Jedna linia Dzierżgowskich (Dzierzgowskich) otrzymała w połowie XVI stulecia tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego, lecz wygasła na początku XVII wieku. Dzierżgowscy podpisali z ziemią ciechanowską obiór króla Michała 1669 r. Jako Dzierżkowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 arcybiskup gnieźnieński prymas, 1 wojewoda i 4 kasztelanów 1470 — 1556.

Bołsunowski

Bołsunowski h. Kościesza, pisano ich także Bolsanowski i Bolzanowski, rodzina kijowska, z której Prokop Antonowicz Bołsunowicz otrzymał od króla Zygmunta I dnia 6 VII 1518 r. przywilej na ziemię bołsunowską i czernohubowską, znajdujące się w XIX wieku w guberni kijowskiej. Niektórzy używali przydomku Czernohub lub Czernogub. Otrzymali potwierdzenie szlachectwa przez Heroldię 26 VIII 1824. Wylegitymowani ze szlachectwa w Cesarstwie 1835 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.

Papara

herb Papara II

herb Papara IV

Papara h. Papara (in. Paparona) i h. Ryś, stara bojarska rodzina wołoska, pochodzenia jak się zdaje południowo-słowiańskiego, gdzieś z terenu Bałkanów (oni sami uważali się za Greków). 

Gruszecki

Gruszecki h. Lubicz, rodzina małopolska z województwa lubelskiego, pisała się z Wielkiej Gruszki.

Kłobukowski

Kłobukowski h. Oksza, vel Kłobuchowski, stara rodzina sieradzka, której gniazdem jest wieś Kłobukowice in. Kłobuchowice w ziemi wieluńskiej. 

Koziński

Koziński h. Koziński (odm.), vel Kosiński, właściwym nazwiskiem tej rodziny jest Koziński, a gniazdem osada Kozin w woj. wołyńskim. Prócz niego posiadali Kozińscy - rozdzieleni na kilka linii - znaczne inne majątki na Białej Rusi i Podlasiu. 

Mokulski

Mokulski h. Grzymała, w woj. sieradzkim, lubelskim i sandomierskim. 

Rybarski

Rybarski h. Paprzyca, w pow. ostrzeszowskim, później przenieśli się w Kieleckie. 

Aksamitowski

Aksamitowski h. Gryf, vel Axamitowski, Aksamitoski, Axamitoski, dawniej zwani Aksamitami, rodzina mazowiecka, pochodząca ze starodawnej szlachty zagrodowej z ziemi łomżyńskiej, gdzie w XVI wieku dziedziczyli wieś Aksamity in. Buczyno-Aksamity, nad rzeczką Zabrze, w parafii Czerwin.

Przanowski

Przanowski h. Nowina, vel Przonowski, stara rodzina sieradzka, wywodząca się ze wsi Przanowice in. Przonowice w woj. łęczyckim, parafia Brzeziny. Już w XVII wieku osiedliła się w ziemi chełmskiej i na Rusi Czerwonej.

Przeczeń

Przeczeń h. Korab, rodzina sieradzka, której gniazdowym majątkiem jest wieś Przecznie w dawnym pow. szadkowskim. Dziedziczyli tam na początku XVII stulecia. 

Rzwieński

Rzwieński h. Nowina, vel Rzewnicki, stara rodzina mazowiecka, pisząca się ze wsi Rzwień (Rzwin), obecnie Rzewnie, w pow. makowskim (ziemia różańska), niegdyś parafia Różan, obecnie parafia w miejscu.

Przeciszewski

Przeciszewski h. Grzymała, vel Przeciszeski, Przeciszowski, nazwisko wzięli od wsi Przeciszewo niedaleko Płocka, gmina i parafia Staroźreby, którą posiadali już w początkach XIV stulecia. Mają pochodzić od Domaratów i używają przydomku Domarat vel Domarad. 

Żyżniewski

Żyżniewski h. Białynia, vel Białynia-Żyżniewski, Żyźniewski, Żyzniewski, Zyżniewski, Zyźniewski, Rzyżniewski, rodzina litewska, wywodząca się ze wsi Żyżniewo w pow. oszmiańskim, parafia Dołhinów. Później osiedliła się również w woj. mińskim, połockim i witebskim. 

Zahorski

Zahorski h. Lubicz, vel Zachorski, rodzina litewska, wywodząca się z bojarów białoruskich, osiedlona głównie w pow. nowogrodzkim i brasławskim. Niektórzy nosili przydomek Fostowicz, utworzony od majątku Fosty. 

Zakaszewski

Zakaszewski h. Rawicz, vel Zakaszowski, Zakarzewski, Zakarzowski, rodzina małopolska, rozsiedlona po różnych województwach dawnej Rzeczpospolitej.