Mietelski

Mietelski h. Ostoja, vel Metelski, rodzina małopolska, w dawnym woj. sandomierskim, pisząca się z Mietla i używająca przydomków Skrobot i Gałka. 

Majątkiem gniazdowym tego domu jest wieś Mietel, inaczej Metel, w parafii Stopnica, w dawnym pow. wiślickim, obecnie pow. Busko-Zdrój. Mietelscy są notowani w aktach wiślickich jako dziedzice tych dóbr w 1575 r.

Mietelscy herbu Ostoja wylegitymowali się ze szlachectwa w Galicji 1782 i 1802 r.

• FRANCISZKA Mietelska h. Ostoja (ok. 1750-ok. 1785), c. Marcina i Heleny Kosseckiej h. Rawicz; m. (ok. 1775) Ferdynand Fabian Sebastian Kossecki z Kossocic h. Rawicz (1743-ok. 1815), s. Józefa i 1ż. Teresy Kurdwanowskiej h. Półkozic, podkomorzy królewski, konfederat barski; regent ziemski horodelski, podkomorzy królewski 1791; właściciel dóbr Kryszyn i Krakowszczyzna na Ukrainie; w 1768 r. pozwał Potockiego o sumę, a w 1779 odstąpił bratu stryjecznemu Mateuszowi 5,000 zł; 1777 r. zeznał zapis dożywocia z pierwszą żoną Franciszką Mietelską; spisał swój testament w Brusiłowie w 1815 r. przeznaczając większą sumę na założenie szkoły i szpitala w Krakowszczyznie; jego metryka urodzenia w Zembocinie (Bon.; MK Zembocin); 1v. Franciszka Mietelska h. Ostoja (ok. 1750-ok. 1785); dzieci: 1/ Paweł Piotr Jacek (1777-1852); 2/ Ferdynand (ur. ok. 1780); 3/ Roch (ur. ok. 1780) – Kosseccy; 2v. (ok. 1790) Elżbieta Dąbrowska (ok. 1765-po 1800); dzieci: Marianna Kossecka (ur. ok. 1790).

• MARCIN Mietelski h. Ostoja (ok. 1710-po 1760), s. Antoniego i Anny Młodawskiej, nabywca majątku Przedbórz w 1751 r., później chorąży pancerny i stolnik chełmiński (Bon.; Urus.); ż. (ok. 1740) Helena Kossecka z Kossocic h. Rawicz (ok. 1720-po 1760), c. Franciszka i Teodory Aramowicz; w 1751 r. zeznała zapis dożywocia z mężem Marcinem Mietelskim (ibid.); dzieci: Franciszka, Andrzej, Róża (Rozalia).

Źródła: Dług.; Krzep. Małop.; Nies.; Pap. 224; Szl. Gal.; Urus. t. 11/41-42.

Mikulski

Mikulski h. Rawicz, na Mazowszu, w ziemi wyszogrodzkiej i warszawskiej, notowani w aktach od 1500 r. Wyszli być może ze wsi Mikulin, w pow. brzezińskim, w parafii Jeżów.

Mościbrodzki

Mościbrodzki h. Lubicz, ale także h. Jastrzębiec i Ślepowron, vel Mościbrocki, Moszczybrodzki, Maścibrodzki, Maszczybrodzki, Mościborski etc., drobna szlachta podlaska, w ziemi łukowskiej, pisali się ze wsi Mościbrody (Moszczybrody), dawniej Maścibrody.

Moraczewski

Moraczewski h. Cholewa, dawniej też Morawczewski, błędnie Moraszewski, w Wielkopolsce i w dawnym woj. łęczyckim. W połowie XVII wieku jedna linia przeszła na Litwę i Białą Ruś.

Mikołajewski

Mikołajewski h. Lis, vel Światopełk-Mikołajewski, rodzina sieradzka, jednego pochodzenia z Bolestraszyckimi i Słupskimi.

Myśliński

Myśliński h. Jastrzębiec, vel Myśleński, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, nazwisko wzięła od dóbr rodowych Myślin in. Myślino, w parafii Poniatowo, gmina Bieżuń, niegdyś w pow. sierpeckim, woj. płockim, obecnie pow. Żuromin, woj. mazowieckie.

Mokulski

Mokulski h. Grzymała, w woj. sieradzkim, lubelskim i sandomierskim. 

Mirski

Mirski h. Białynia odm., według Herbarza Uruskiego, książęta, potom- kowie Ruryka, wspólnego pochodzenia z książętami Czetwertyńskimi. Mieli pochodzić bezpośrednio od Izasława Jarosławowicza, wnuka św. Włodzimierza, wielkiego księcia kijowskiego. A jego z kolei wnuk Światopełk, miał zostawić kilku synów, którzy przybrali nazwiska od dóbr ziemskich, jako to Czetwertyńscy, Mirscy i inni, używając imienia przodka swego Światopełka jako przydomku. Jedna linia uzyskała zatwierdzenie tytułu książęcego w Królestwie Polskim 1821 i w Cesarstwie Rosyjskim.
Nowsze badania nie potwierdzają teorii o książęcym pochodzeniu rodu. W rzeczywistości Mirscy wywodzą się z Korony, a na Litwie pojawili się dopiero w XVI wieku.
Odmiana herbu – w polu błękitnym podkowa srebrna barkiem na dół, w jej środku strzała żelezcem w górę, przeszywająca pół księżyc; nad tarczą mitra książęca. Linia książęca, któ-ra uzyskała zatwierdzenie tytułu w Rosji używała herbu złożonego z tarczy przedzielonej w poprzek na dwa pola; w polu górnym czerwonym herb św. Jerzy in. Pogoń ruska, w polu dolnym błękitnym, herb powyższy – Białynia odmienna..
Genealogia
(osób: 114)

• ALINA Światopełk-Mirska (1826-po 1860), c. Tomasza i Konstancji Wołosowskiej; m. August Franciszek Antoni Klott von Heidenfeld h. wł. (1813-1876), s. Augustyna i 1ż. Teresy Rudominianki, zapewne właściciel dóbr Miory na Białorusi; dzieci: Adela (1855-1933), Jan, Ignacy (ok. 1860-1885), Maria – Klottowie.

• KAZIMIERZ Światopełk-Mirski (3 VII 1891-8 VII 1941), s. Czesława i Marii Antoniny Fraget, ziemianin, działacz polityczny i społeczny, poseł na sejm RP; ur. Woroniec k/ Białej Podlaskiej, zm. KL Auschwitz-Birkenau (PSB t. 21 s. 350); ż. (3 VI 1924 Warszawa) Izabela hr. Potulicka h. Grzymała (1899-1980), c. Mieczysława i Krystyny Hutten-Czapskiej h. Leliwa; dzieci: Krzysztof, Michał.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/26-31; Kos. t.1; Nies.; Urus.; J. Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca XIV wieku.

Miecznikowski

Miecznikowski h. Pobóg, na Mazowszu, w ziemi płockiej. Jedna rodzina z Miecznikowskimi herbu Podkowa. Pochodzą ze wsi Miecznikowo w parafii Janowiec Kościelny, dawniej powiat Mława, obecnie Nidzica, województwo warmińsko-mazurskie.

Mieliński

Mieliński h. Wczele vel Mieleński, Miliński, rodzina wielkopolska, niegdyś pisząca się z Mielna. Wyszli ze wsi Mielno w powiecie gnieźnieńskim, gdzie są obecni już w pierwszej połowie XV stulecia. 
W XVI i XVII w. byli właścicielami wsi Mielno, Nowoski (Nowoszki), Popówko, Kobelice, Modliszewo Wielkie, Łabiszyn, Łabiszynko, Ciołkowo, Zwolanowo, Wola, Skwiroszewo (Skwieroszewo) w pow. gnieźnieńskim. Jedna gałąź, używająca tego nazwiska w wariancie Miliński, przeniosła się na Ruś Czerwoną. Z nich trzech senatorów: 2 kasztelanów i 1 biskup 1540 — 1607.
Genealogia
(osób: 65)

• BARBARA Mielińska (ok. 1560-po 1582), c. Mikołaja i Magdaleny Iwieńskiej; m. (p. 1582) Wojciech Zbyszewski (ok. 1560-po 1582), s. Jana i NN.

• KAZIMIERZ Józef Miliński (22 V 1875-3 I 1928), s. Józefa i Ludwiki Jankowskiej; ur. Helenków, powiat Brzeżany, zm. Wiktorówka w tymże powiecie (Bork.; PSB t. 36 s. 428); ż. (p. 1909) Stefania Maria Ludwika Sękowska h. Prawdzic (28 IX 1887-14 IV 1962), c. Stefana z Wojsławia i Karoliny Magdaleny Oppeln-Szlachtowskiej; ur. Wojsław (Woysław), zm. Sobiejuchy k/ Żnina w pow. bydgoskim; dzieci: Ludwika, Andrzej, Teresa.
 
Źródła: Bork. Rocz. t.2/569; Dw. Teki; Kos. t.1; Urus. t.11; Żych. t.1/198.

Mielżyński

Mielżyński h. Nowina (in. Złotogoleńczyk), rodzina wielkopolska, której gniazdem jest miasteczko Mielżyn w dawnym powiecie gnieźnieńskim. Pierwsza spotykana w aktach osoba to Jan z Mielżyna, wymieniany w latach 1390-1396. Mielżyńscy posiadali tytuł hrabiowski pruski, który został zatwierdzony w 1798 roku Maciejowi, podkomorzemu wschowskiemu, a w 1817 – Stanisławowi, synowi Maksymiliana, Józefowi i Mikołajowi (Kos.). Z nich: siedmiu senatorów, w tym 1 wojewoda i 6 kasztelanów 1617 — 1796.
Genealogia
(osób: 95)

Maciej hr. Mielżyński 

(1799-1870)

• MARIA hr. Mielżyńska (7 I 1852-1937), c. Leona i Felicji Potockiej; m. (21 IX 1869 Dominowo) Stanisław Jan Eustachy hr. Poniński z Wrześni h. Łodzia (1846-1924), właściciel dóbr Dominowo w pow. średzkim (Bork.); dzieci: Felicja (ur. ok. 1870), Edward (1870-1886), Feliks (1871-1914), Helena (1872-1952) – hr. Ponińscy.

• STANISŁAW Kostka hr. Mielżyński (1840-1891), s. Aleksandra i Katarzyny Potulickiej; ż. (6 VI 1868 Drezno) Aniela Amalia bar. von Rönne h. wł. (2 VIII 1832-1911), c. Feliksa i 2ż. Franciszki Marii hr. Załuskiej h. Junosza; ostatnia z linii na Renowie k/ Telsz na Żmudzi; dobra te odziedziczył jej syn Feliks hr. Mielżyński; ur. Gorzdy; dzieci: Feliks, Anna, Aleksander.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/I 284-287, t.2/213-216; Bork. Gen. 402-407; Dw. Teki; Kos. t.1/451-454, t.2/374-376, t.3/250; Nies.; Urus.; Żych. t.1/197-205; Region Wielkopolska online.

Mier

Mier h. własnego, właściwie Myhr, rodzina szwedzka, z której Torsten Myhr otrzymał nobilitację w Szwecji 16 X 1680. W Polsce nazywani Mier, otrzymali indygenat 28 X 1726, i osiedlili się w woj. bełskim, gdzie byli

Mierzejewski

Mierzejewski  h. Lubicz, vel Mierzejowski, na Mazowszu, w ziemi różańskiej. Jak pisze Uruski: „mieli przydomek Repka i jeszcze w XVI stuleciu pisali się Repka z Mierzejowa”. Są jednego pochodzenia ze Stroniewskimi.

Mikorski

Mikorski h. Ostoja, na Mazowszu i w ziemi sieradzkiej, pisali się z Mikorzyna. Nazwisko wzięli od dóbr Mikorzyn i Wola Mikorska w pow. sieradzkim. Niesiecki błędnie zalicza ich do herbu Poraj. W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Rudniki w Król. Polskim, Żdżary w pow. sochaczewskim, Wyganów w Poznańskiem. Jedna linia otrzymała 5 VI 1798 tytuł hrabiowski pruski z odmianą w herbie, przyznany w Królestwie Polskim w 1844. Jednakże, linia ta wygasła całkowicie w XIX wieku. Z nich: 1 senator, kasztelan rawski 1791 — 1796.
Genealogia
(osób: 76)

• ELŻBIETA (Eliza) Mikorska (1818-1884), c. Józefata i 2ż. Teofili Siemiątkowskiej; ur. prawd. Rudniki w Król. Polskim; m. (1837) Adam Żychliński h. Szeliga (1809-1846), s. Franciszka i Antoniny Trzebińskiej, dziedzic dóbr Tondowo w Kaliskiem; dzieci: m. in. Józef Roman Żychliński (1846-1922).

• FELIKS Antoni Mikorski (1725-1779), s. Jana i 1ż. Anny Doroty Skarbek, sędzia ziemski gostyński, marszałek Trybunału koronnego; właściciel dóbr Luszyn; 1ż. (ok. 1750) Anna Stempowska v. Stępowska (ok. 1730-ok. 1760); dzieci: Brygida, Balbina, Dionizy, Izabela; 2ż. (ok. 1760) Anna Kleniewska (ok. 1740-po 1770). 

Źródła: Bork. Rocz. t.1/514-515, t.2/567-568; Kos. t.1; Nies.; Urus. t.11/52-54; Żych. t.1/205-209.

Miński

Miński h. Prus III, stara rodzina mazowiecka, zamożna w XV-XVII stu- leciu; za Piastów pisali się z Gościeńczyc in. Goszczańczyc. Gniazdem ich jest Mińsk in. Mińsko, wieś leżąca niegdyś w ziemi czerskiej, obecnie

Mlicki

Mlicki h. Dołęga vel Jarmułt-Mlicki, rodzina mazowiecka, pochodząca od Jarmułtów, stąd ich przydomek Jarmułt, błędnie Jarmułta. Nazwisko wzięli od wsi Mlice w powiecie płockim, która w XIX wieku leżała w gminie Majki, parafii Łęg (SGKP). W XVII wieku byli właścicielami wsi Mlice k/ Orchowa na Kujawach, którą zapewne sami założyli. Obecnie wieś ta znajduje się w województwie wielkopolskim, powiecie słupeckim, gminie Orchowo. Według Herbarza Uruskiego, w XV stuleciu pisali się Jarnult, a niektórzy brali przydomek Goliasz, Goliasz z Mlic 1437-1452 r. Jan de Mlicze miał syna naturalnego Jakuba, który w nagrodę zasług otrzymał 1530 r. szlachectwo i przez Feliksa Szreńskiego (Srzeńskiego), kasztelana dobrzyńskiego, dworzanina królewskiego, został przyjęty do herbu Dołęga (Metr. Kor.). Z nich: 1 kasztelan 1788 — 1794. – Jan Mlicki, kanonik gnieźnieński i płocki 1749. Kajetan (zm. 1808), ostatni kasztelan sierpski.
Genealogia
(osób: 71)

• DIONIZY Jarmułt-Mlicki (1801-ok. 20 XII 1882), s. Józefa i Marianny Bogatko, ziemianin, dziedzic dóbr Leszcze; szkoły kończył w Płocku, w Poznaniu, studia w Berlinie, następnie odziedziczył majątek macierzysty Leszcze na Kujawach, gdzie spędził blisko pół wieku; zm. Leszcze, poch. Ostrów 22 XII 1882 (Dz. Pozn. 9/83); ż. (ok. 1840) Walentyna Mieczkowska h. Zagłoba (1816-1905), c. Jana Karola, sędziego pokoju pow. gnieźnieńskiego, i Nepomuceny Nieżychowskiej h. Pomian; dzieci: Nepomucen, Walentyna, Stanisław.

• WALERIA Mlicka (1820-1889), c. Maksymiliana i Marianny Moszczeńskiej, dziedziców Rokitnicy; po śmierci męża mieszkała w Kaliszu; m. (30 IV 1844 Kazimierz) Józef Mielęcki h. wł. (11 II 1816-16 V 1876), s. Walentego i Tekli Koczorowskiej, powstaniec 1848 i 1863, działacz społeczny i narodowy, więziony kilkakrotnie przez władze pruskie; dziedzic Nieszawy w pow. obornickim 1844-1874; ur. w Graboszewie, zm. w Poznaniu (PSB t. 20; MK Cerekwica; Dz. Pozn. 113/76); dzieci: Stefan, Janusz, Wanda, Anna – Mielęccy.

Źródła: Bon.; Dw. Teki; Kos. t.1; Nies.; SGKP t.6/520; Urus. t.11/152-153.

Młodzianowski

Młodzianowski h. Dąbrowa, na Mazowszu. Według dawnych herbarzy, przodkiem tej rodziny, będącej jednego pochodzenia z Kostkami, Karniewskimi i Rostkowskimi, był Jakub, syn Domarata z Karniewa, żyjący w pierwszej połowie XV wieku.

Mniszech

Mniszech h. własnego (in. Kończyc) vel Wandalin-Mniszech, rodzina czeska, w XVI stuleciu osiedlona w Polsce, magnacka w XVII i XVIII w. Mniszchowie używali przydomku Wandalin, pisali się z Wielkich Kończyc w pow. Frysztak, na Śląsku.

Morawski

Morawski h. Dąbrowa, vel Mórawski, Murawski, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, pisała się z Wielkiej Morawy. Jej gniazdem rodowym jest wieś Morawy in. Murawy w dawnym pow. przasnyskim, parafia Krzynowłoga Mała.

Morsztyn

Morsztyn h. Leliwa vel Morstin, Morstyn, Morstein, Mohrenstein, stara i zamożna rodzina miejska krakowska, pisała się z Raciborska. 
Uznani za szlachtę pod koniec XV wieku, już w XIV zaliczani byli do najznakomitszych rodów krakowskich. Później posiadali kantory handlowe w Krakowie, Gdańsku, Wilnie, Lublinie itd. W końcu XVI stulecia porzucili kupiectwo i weszli w poczet szlachty polskiej. Jednakże, doszli do urzędów ziemskich i krzeseł senatorskich dopiero po porzuceniu arianizmu, który jako jedni z pierwszych przyjęli w Polsce i długo byli gorliwymi jego krzewicielami. Jedna gałąź wierna arianizmowi przeszła do Prus wschodnich i choć z czasem przyjęła luteranizm, została w tym kraju, gdzie do 1854 posiadała znaczne majątki w powiecie osterrodzkim, m. in. Ludwiksdorff i Ostrowitten. Jedna linia tej protestanckiej gałęzi posiadała w margrabstwie brandenburskim dobra Griesel 1687 i Tornowo 1808 (Urus.). Jedna linia Morsztynów polskich otrzymała od cesarza Aleksandra I tytuł hrabiowski w Rosji 1817, i ten tytuł został im przyznany w Królestwie Polskim 1824. Z nich 11 senatorów: 4 wojewodów, 1 minister i 6 kasztelanów 1630 — 1748.
Genealogia
(osób: 71)

Jan Andrzej Morsztyn

(1621-1693)

• JANINA hr. Morsztyn z Raciborska (14 I 1895-5 VI 1947), c. Jana i Janiny Eleonory Kuszel; m. (p. 1920) Edmund Skarżyński h. Bończa (26 VII 1892-14 II 1949), s. Kazimierza i Wandy Czarnowskiej, z Popowa; dzieci: Jan, Wanda, Andrzej, Michał, Anna, Teresa, Tomasz – Skarżyńscy.

• LUDWIK (Felicjan Ludwik) Kajetan hr. Morstin vel Morsztyn (1782-1865), s. Jana i Katarzyny Mossakowskiej, ziemianin, bibliofil i kolekcjoner; właściciel Pławowic w pow. miechowskim; razem z bratem Filipem otrzymali od cesarza Aleksandra I tytuł hrabiowski w Rosji 1817; zm. Kraków, poch. Cm. Rakowicki, kw. Kc, gr. rodz. (Girt.; Darowska; Cm. Rak.); ż. (p. 1819) Maria Ostrowska h. Rawicz (1795-1872), c. Tomasza i Apolonii Ledóchowskiej h. Szaława; dzieci: trzy córki, m. in. Maria.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/293-295; Kos. t.1; Nies.; Urus. t.11/272-278; Wikipedia.