Hermanowski

Hermanowski h. Junosza, pisali się „z Hermanowic”, w ziemi przemyskiej. Obecnie Hermanowice leżą w powiecie i gminie Przemyśl.

Horodyński

Horodyński h. Korczak, vel Chorodyński, Horodeński, Horodyski, nazwisko wzięli od dóbr Horodno, w ziemi chełmskiej. Na początku XVII wieku jedni osiedlili się na Litwie, a inni na Rusi.

Hulanicki

Hulanicki h. Ulanicki (in. Hulanicki, herb własny), vel Ulanicki, stara rodzina wołyńska, której gniazdem rodowym są Hulaniki (Ulaniki), w pow. łuckim. Dom licznie rozrodzony już w XVI wieku.

Horain

Horain h. Szreniawa (in. Śreniawa) vel de Horain, Horajn, Horaim, rodzina rusko-litewska na Wołyniu i w woj. wileńskim. W odległych czasach musiały do nich należeć dobra Horainowszczyzna w pow. nowogrodzkim (Bon.).

Horoch

Horoch h. własnego  (in. Trzy pióra, właściwie h. Trąby), baronowie austriaccy w Galicji 15 II 1791, tytuł ten przyznany im w Królestwie Polskim 1823, potwierdzenie szlachectwa otrzymali 1824. Niektórzy z Horochów uważając się za jedną rodzinę z hrabiami Harrachami w Czechach, herb swój pierwotny Trzy trąby, zamienili na herb Harrachów – Trzy pióra. Inni pozostali przy swoim dawnym herbie i z tego herbu legitymowali się ze szlachectwa w Królestwie (Bon.). Spotykamy ich osiedlonych w ziemi chełmskiej w XVI wieku. Stanisław Horoch, dziedzic Leszczan i Stecko, zwany Horoch, w ziemi chełmskiej 1526. Na Leszczanach dziedziczył 1564 roku Łukasz Horoch (Paw.). Jedna linia osiedlona na Rusi Czerwonej.
Genealogia
(osób: 59)

• KONSTANCJA bar. Horoch (1844-1909), c. Eustachego i Ludwiki Białobrzeskiej; m. (ok. 1865) Jan Reklewski h. Gozdawa (ok. 1840-po 1870); dzieci: Aniela (ok. 1870-29 I 1943), Stanisława, Ludwika, Roman – Reklewscy. 

• ZDZISŁAW bar. Horoch (1884-20 IV 1945), s. Adama i Wandy Karczewskiej, ziemianin, działacz społeczny, oficer austriacki ok. 1915; właściciel majątku i folwarku Boksyce w pow. opatowskim, par. Momina; jeden z założycieli OSP w Boksycach; dwór w Boksycach wybudowany w 1919; ż. (ok. 1920) Emilia Jasieńska (ok. 1900-po 1920); dzieci: Tytus, Mieczysław, Zofia oraz córka NI.
 
Źródła: Bon. t.7/346-349; Kos. t.1; Nies.; Urus.

Horwatt

Horwatt h. Pobóg (in. Pobóg odm.) vel Horwat, rodzina pochodzenia węgierskiego, osiadła na Litwie i Ukrainie ok. 1667 r. W XVIII i XIX wieku posiadali m. in. dobra Dudnicz, Hołowczyce, Lipowo, Ewtyczkienicze, Barbarów i Narosol w pow. rzeczyckim, oraz Chabno w gub. kijowskiej.

Hołyński

Hołyński h. Hołownia, w XVIII wieku licznie rozrodzeni w ziemi lwowskiej, brali przydomki Makarycz, Mościcki i Szoszor (Bon.). Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w sądach halickim i lwowskim 1782 (Szl. Gal.). 

Źródła: Bon. t.7/220-221; Szl. Gal.

Hołyński h. Klamry (odm.), z Hołyna w województwie nowogrodzkim. Iwaszko i Teodor dzierżyli Hołyn w województwie nowogrodzkim 1525 (Vol. Leg.). Jedna gałąź rodu osiedliła się na Rusi Czerwonej. Przedstawiciele tej gałęzi wylegitymowali się ze szlachectwa w ziemi halickiej i lwowskiej 1782. W XVIII i XIX wieku należały do nich m. in. dobra ziemskie Szumiacze, Krzyczewo, Chołoblin, Hejdekówka i Kazimierzów.
Herb — w polu czerwonym dwie klamry srebrne na krzyż złożone. W szczycie hełmu pięć piór strusich.
Genealogia
(osób: 112)

• EMMA Hołyńska (ok. 1810-13 III 1868), c. Wincentego i Emmy Gonczarow; m. (1830) Józef Kazimierz Piotr hr. Borch h. Trzy kawki (1807-1881); ich dwie córki: Ada starsza (zm. 1855) i młodsza Felicja (ur. 1840), żona M. de Comminges (Bon.; Szept.).

• WALERIAN Hołyński (ok. 1810-po 1860), s. Michała i Elżbiety Tołstoj, właściciel dóbr Szumiacze (Bork.; Szept.); ż. (20 X 1852) Ewelina (Ewa) hr. Broel-Plater h. wł. (ok. 1830-po 1860), c. Franciszka Ksawerego i Marianny Michałowskiej; dzieci: Franciszek, Walerian, Michał, Michalina, Elżbieta, Helena.

Źródła: Bon. t.7/VII 221-225; Bork. Rocz. t.2/486-488; Nies.; Szl. Gal.; Urus.

Hołyński h. Sas, rodzina czerwonoruska, pisała się z Hołynia w powiecie żydaczowskim. Majątek ten otrzymali od króla Władysława Jagiełły 1391. Jan Hołyński, właściciel dóbr Hołyń, ma na te dobra potwierdzony przywilej 1537 (Bon.).

Źródła: Bon. t.7/225-227; Bork. Rocz. t.2/486-488; Szl. Gal.

Hordyński

Hordyński h. Sas, rodzina czerwonoruska, pisząca się z Hordyni w powiecie samborskim. Waśko, Antoni i Fedko 1515, a Kostek Romanowicz, Waśko Myszkowicz, Fedko Steczkowicz i Stanisław Steczkowicz z braćmi, współwłaściciele Hordyni 1589 (Paw.). 
NI. Hordyński okazał w 1564 przywilej księcia Lwa na Hordynie i Dorożewo (AGZ Sanok). Hordyńscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w sądach lwowskim i przemyskim 1782 (Szl. Gal.). Używali m. in. przydomków: Antonowicz, Fedkowicz, Juchnowicz, Łyzda.
Genealogia
(osób: 71)

• MARIANNA (Regina Marianna) Hordyńska (ok. 1770-1805), c. Michała i Justyny Łączyńskiej; m. (1792) Wincenty Fredro h. Bończa (ok. 1760-po 1805), s. Mikołaja i Róży Żurowskiej h. Leliwa, wojski przemyski, dziedzic po ojcu dóbr Leszczawka 1786, właściciel dóbr Sarny w pow. przemyskim (Bon.); dzieci: Wincenta, Ludwik, Marian – Fredrowie.

• MICHAŁ Tadeusz Hordyński (ok. 1730-po 1770), s. Łukasza i Marianny Hołyńskiej, łowczy żydaczowski, radca apelacyjny galicyjski; subdelegat grodzki lwowski 1754, sędzia grodzki i wojski większy żydaczowski 1760, łowczy 1769, w końcu radca apelacyjny galicyjski; podpisał z woj. ruskim obiór Stanisława Augusta 1764 (Bon.); ż. (ok. 1760) Justyna hr. Łączyńska (ok. 1740-1807); dzieci: Maciej, Antoni, Hilary, Ignacy, Hieronim, Marianna, Justyna.

Źródła: Bon. VII 337-339; Nies.; Szl. Gal.; Urus.

Hołowiński

Hołowiński h. własnego (in. Kostrowiec odm.) w woj. wołyńskim i kijowskim. Według dokumentów Heroldii z 1795 r., poświadczających pochodzenie szlacheckie rodu Hołowińskich, mieli oni przybyć do Polski z Rosji za panowania króla Stefana Batorego w 1576 roku.
Herb — w polu czerwonym z dwóch pagórków zielonych występujący krzyż złoty, pod przecięciem którego, księżyc złoty na nowiu, rogami w górę. W szczycie hełmu pięć piór strusich. 
Genealogia
(osób: 63)

• ANNA (Aniela) Hołowińska (1821?-po 1870), c. Germana i Emilii Borejko; m. (ok. 1840) Konstanty Podwysocki h. Ostoja (2 II 1810-26 XII 1868), krytyk literacki, powieściopisarz, historyk, publicysta zbliżony do koterii petesburskiej, kolekcjoner, ziemianin; właściciel majątku Rychty k/ Kamieńca Podolskiego ok. 1860; ur. Ukraina, zm. Rychty Humieckich, poch. Czarnokozińce (PSB t. 27 s. 196; Bon.); dzieci: Emilia, Maria, Karol, Stefan – Podwysoccy.

 abp Ignacy Hołowiński 

(1807-1855)

• ONUFRY Hołowiński (ok. 1755-po 1795), s. Jerzego i Franciszki Szczeniowskiej, miecznik czerniechowski 1795, członek Sądu Głównego Kijowskiego departamentu pierwszego; marszałek szlachty powiatu kijowskiego; prawd. właściciel majątku Steblów w pow. humańskim; ż. Helena Krajewska (ok. 1760-po 1795); u Bonieckiego błędnie: NI. Kołyszkówna; dzieci: Jan, German (Herman).

Źródła: Bon. t.7/312-314; Nies.; Urus.; Wikipedia; Wikimedia.

Hiż

Hiż h. Jeż (odm.) vel Hyż, Hisz, Hysz, Hich, rodzina francuska, zapewne hugenocka, osiedlona w Polsce na początku XVIII wieku. Wydała wielu wojskowych, służących w wojsku polskim. Hiżowie otrzymali szlachectwo polskie na sejmie 1764. Do ich herbu przedstawiającego Jeża w czerwonym polu, mieli dodaną rękę zbrojną w szczycie hełmu, zaś Konstytucją sejmową z 1768 r., uwolnieni zostali od scartabellatu (Vol. Leg.).
Genealogia
(osób: 44)

• JÓZEF Hiż (1799-31 XII 1853), s. Jana i Franciszki de Gerault, inżynier, topograf wojskowy; porucznik kwatermistrzostwa generalnego wojsk polskich 1818; radca kolegialny, naczelnik oddziału w zarządzie 13 okręgu kommunikacji 1847; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1840; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 13-3-13 (Bon.; PSB t. 9 s. 538); 1ż. NN. (ok. 1800-p. 1847); 2ż. (1847) Wanda (Teofila Wanda) Fechner (1827-1868), c. Franciszka, pułkownika wojsk polskich i Amelii Gerlicz; 2v. Rejnertowa; dzieci: Józef, Adam, Tadeusz, Kazimiera.

• KAZIMIERA Emilia Hiż (ok. 1850-po 1880), c. Józefa i 2ż. Wandy Fechner; m. Eustachy Pogorzelski (ok. 1850-po 1880).

Źródła: Bon. VII 285-287; Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, t. 1-3, Warszawa 1932-1935.

Herstopski

Herstopski h. Nałęcz v. Hersztopski, rzadko Cherstopski, rodzina wielkopolska, pisała się z Herstopu. Jej gniazdem jest wieś Herstop in. Hersztop (niem. Herndorf) w powiecie poznańskim, na której dziedziczyli jeszcze 1580 (Paw.).