Kierzkowski

Kierzkowski h. Jastrzębiec, vel Kieszkowski, stara rodzina mazowiecka, jeszcze w XV stuleciu używająca miana Kierzk, od swej posiadłości gniazdowej. Osiedliwszy się na Podlasiu, założyła w ziemi bialskiej osadę Kierzki in. Sadokierz (Urus.). Są, zdaje się, jednego pochodzenia z Żędzianami herbu Jastrzębiec.

Kłobski

Kłobski h. Pomian, wyszli z Kłobi, w dawnym pow. kowalskim. Zapewne od nich idą Wichrowscy herbu Pomian.

Kochowski

Kochowski h. Nieczuja, vel Sarna-Kochowski, Kochoski, przydomku Sarna, rodzina małopolska, z dawnego woj. sandomierskiego. 

Kołudzki

Kołudzki h. Pomian, vel Kołucki, rodzina kujawska, pisali się z Kołudy. 

Kołdowski

Kołdowski h. Korab, wyszli ze wsi Kołdów, dawniej Kołudów, w pow. kaliskim, na którym dziedziczył w 1579 roku Mikołaj Kołdowski. 

Kaweczyński

Kaweczyński h. Ostoja, właściwie Kawęczyński, vel Kawieczyński, Kawiczyński, Kawczyński, Kawczeński, chyba także Kawęcki, rodzina pomorska, wywodząca się ze wsi Kawęcin in. Kawęczyn (Kawenczyn, Kaweczyn etc.), w pow. świeckim, w parafii Przysiersk. 

Kempisty

Kempisty h. Niesobia, vel Niesobia-Kempisty, Kępisty, Kempista (także męska wersja nazwiska), rodzina mazowiecka, podobno są jednego pochodzenia z Kępińskimi vel Kempińskimi herbu Niesobia.

Kęsicki

Kęsicki h. własnego (in. Iłgowski odm., Abdank odm.), vel Kęszycki, Kąsicki, wywodzą się z północnego Mazowsza, a pisali się „z Kęsic”. Nazwisko wzięli od wsi Kęsice in. Kąsice, w parafii Jeżewo, pow. Sierpc, w dawnym woj. płockim, obecnie mazowieckim. 

Kietliński

Kietliński h. Odrowąż, vel Odrowąż-Kietliński, Kietleński, Ketliński, Kitliński, gałąź rodu Odrowążów, mają stanowić odnogę Odrowążów-Płoszowskich. Ich majątkiem gniazdowym jest Kietlin koło Radomska, parafia i powiat Radomsko.

Kłodziński

Kłodziński h. Łada, vel Kłodzieński, Kłodnicki, Kłodzyński, Kłudzyński, Kludziński, Kluziński, ze wsi Kłodno i Kłodzinek, w ziemi warszawskiej, pow. błoński, parafia Żuków. Kłodzińscy stanowią jeden dom z Kłodnickimi tegoż herbu. 

Kłokocki

Kłokocki h. Nałęcz, ze wsi Kłokock, w ziemi dobrzyńskiej, parafia i powiat Lipno. Są jednego pochodzenia z Bęklewskimi tegoż herbu. Dziedzicem Kłokocka był w 1564 r. Maciej Kłokocki, zarazem dziedzic części Lipna i Bęklewa (Paw.).

Kłopocki

Kłopocki h. Rawicz, vel Grot-Kłopocki, czasem chyba także Kłopociński, błędnie Kłopotowski, ze wsi Kłopoczyn in. Kłopocin, w ziemi rawskiej, parafia Lubania, którą posiadali w 1579 r. (Paw.). Niesiecki mylnie przypisał im herb Łabędź. Pisali się Grotami (Bon.). 

Kłopotowski

Kłopotowski h. Pomian, ze wsi Kłopoty, w woj. podlaskim, obecnie pow. Siemiatycze. Licznie rozrodzeni na Podlasiu, skąd przenieśli się w różne strony Rzeczypospolitej.

Kłobukowski

Kłobukowski h. Oksza, vel Kłobuchowski, stara rodzina sieradzka, której gniazdem jest wieś Kłobukowice in. Kłobuchowice w ziemi wieluńskiej. 

Kanimir

Kanimir h. Abdank (in. Habdank) vel Kagnimir, Kaimir, wygasła rodzina małopolska, której nazwisko pochodzi od staropolskiego imienia Kanimir. Kanimirowie herbu Abdank byli właścicielami m. in. dóbr Tuchowicz w pow. łukowskim 1422, Jedlanka, tamże, parafia Tuchowicz, w latach 1552-1580. Prawdobodobnie Długosz myli się twierdząc, że są herbu Zgraja. Pisali się pierwotnie z Końradzca in. Kunradzca w pow. płońskim, skąd widocznie wyszli (Bon.). Z tej rodziny: 1 kasztelan 1520.

Kępiński

Kępiński h. Niesobia, vel Kępieński, Kempiński, Kempieński, wywodzą się zapewne od komesów Krzywosądów, a nazwisko wzięli od swego dziedzictwa wsi Kępno in. Kęmpno, w pow. ostrzeszowskim. 

Komarnicki

Komarnicki h. Sas, rodzina czerwonoruska, licznie rozrodzona, używająca przydomków: Benedik, Błaszkiewicz, Demniczak, Drudź, Drużbicz, Dudycz, Tagarasz, Fedczak, Iwaszczeszkowicz, Jadczyszyc,

Keller

Keller h. Gryf, w Krakowskiem. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegitymowali się w Cesarstwie, w guberni kijowskiej 1806 r. Z nich: Karol Fryderyk, syn Rudolfa, który miał być cześnikiem poznańskim, ożenił się 1764 r. z Wilhelminą z Wierzbna Rydzyńską, córką Wojciecha, podstolego poznańskiego i Teresy z Czapskich, dziedziczką Michna (Gr. Pozn. z 1765 r. Oblata intercyzy). 

Karnicki

Karnicki h. Kościesza odm., vel Siestrzanek-Karnicki, gałąź rodu Kościeszów, pochodząca z Karnic w ziemi sochaczewskiej. Ich protoplastą był Dersław (Jan) z Szerzyna i Karnic, który miał przydomek Siostrzanek in. Siestrzanek. Karniccy używali po nim tego przydomku aż po wiek XVII. Rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna osiedliła się w Inflantach, później na Białej Rusi – inna na Rusi Czerwonej. Gałąź galicyjska (młodsza) otrzymała 17 XII 1782 tytuł baronowski w Austrii, a 10 II 1844 austriacki dziedziczny tytuł hrabiowski. Z nich: Jan na Karnicach, starosta wiski 1458-1464. Stanisław, oboźny koronny 1567. Ignacy, podkomorzy miński 1778. Alojzy, generał adiutant wojsk litewskich 1791. Jan (zm. 1793), sekretarz pieczęci większej koronnej, poseł. W XIX wieku posiadali m. in. dobra Michalewice i Wołczuchy w pow. przemyskim, Lelechówka, Wereszyce i Majdan w pow. lwowskim. Od Karnickich z Brzostowa pochodzą Brzostowscy herbu Kościesza.
Herb szlachecki Karnickich, różni się tylko tym od powyższego, że nie ma nad tarczą korony hrabiowskiej. Białoruska gałąź Karnickich porzuciła Kościeszę i przyjęła herb Iłgowskich, gałąź zaś inflancka już w drugim pokoleniu swojego istnienia powróciła do Kościeszy, który to herb też stale używała gałąź galicyjska. 

Kamieniecki

Kamieniecki h. Pilawa, vel Kamenecki, rodzina małopolska, nazwisko swe wzięła od zamku zwanego Kamieniec (dawniej Ehrenberg), we wsi Odrzykoń k/ Krosna, parafia własna, którym zawiadywali w latach 1419-1536. Wywodzą się od Moskorzewskich v. Moskorzowskich z Moskorzewa. Z nich: 2 wojewodów, 1 hetman i 5 kasztelanów 1470 — 1536.
Pilawą pieczętuje się także gałąź, czy też może odrębna rodzina Kamienieckich, osiadła w XVI wieku na Rusi, a w drugiej połowie XVII wieku w woj. sandomierskim i rawskim, której protoplastą był Fedor, syn Jerzego. Jednakże u małopolskich Kamienieckich nie występuje w aktach żaden Jerzy ok. 1500 roku (Bon.).