Strumiłło

Strumiłło h. Dąbrowa i Nałęcz vel Strumiło, pierwotnie Stromiło, rodzina litewska, wywodząca swoje początki od dawnych kunigów litewskich. Niektórzy używali przydomku Pietraszkiewicz lub Pietraszkowicz, od imienia Piotra (Pietraszki), starosty drohickiego i marszałka hospodarskiego w XV wieku. Jedna gałąź, przeniosła się do Rosji i orzymała 1824 r. potwierdzenie tytułu książęcego. Pierwotnie pieczętowali się Dąbrową, dopiero później, poprzez związki małżeńskie przyjęli herb Nałęcz, czasem kładąc go obok Dąbrowy. Linia, która się przeniosła z Litwy na Ruś Czerwoną, używała samego Nałęcza. Gniazdem tego rodu jest powiat wiłkomirski, w woj. wileńskim. W XIX wieku byli właścicielami m.in. dóbr Inkietra i Skarkokłaniec w pow. wiłkomirskim, oraz wsi Błogosławieństwo n/ Niemnem, na Żmudzi. Zob. też genealogię linii II tej rodziny w serwisie genealogicznym - Genealogia okiem.
Genealogia
(osób: 28)

• JÓZEF Ignacy Antoni Strumiło (1820-1858), s. Józefa i Ludwiki Libelt, kandydat prawa i magister nauk przyrodniczych uniwersytetu w Dorpacie; właściciel dóbr Skarkokłaniec w pow. wiłkomirskim i zakładu ogrodniczego w Wilnie; ż. Maria Korwin Sarnecka h. Ślepowron (1820-po 1858), c. Wincentego z Kalusa, kapitana wojsk napoleońskich, kawalera franc. Legii Honorowej, krzyża Virtuti Militari i medalu św. Heleny, marszałka szlachty pow. lityńskiego, i Melanii Scipio del Campo; dzieci: Jan, Maria, Felicja, Lucylla.

• ZOFIA Strumiłło (24 I 1923-22 VI 1959), c. Tadeusza i Stefanii Herman, inżynier rolnictwa, lekarz weterynarii, wieloletni pracownik Zakładu Higieny Weterynaryjnej w Poznaniu; taterniczka, zginęła na grani Czarnego Szczytu (Medycyna Weterynaryjna nr 10/1959, s. 671-672, wspomnienie pośmiertne; Taternik nr 1/1960).

Źródła: Bork. Rocz. t.1/558-559, t.2/680-681.