Kossowski

Kossowski h. Abdank (in. Habdank), vel Skarbek-Kossowski, Kosowski, wyszli ze wsi Kossów Mniejszy in. Mały w powiecie radomskim, parafia Kowala Stępocina, gdzie dziedziczyli w latach 1411-1569. 

Legitymując się ze szlachectwa przed 1850 rokiem, wywiedli się, zapewnie wprowadzeni w błąd jednym imieniem przodków, od Marcina Polaka Kossowskiego, właściciela w 1544 r. wsi Zimne w powiecie szadkowskim, który należał do rodu Dołęgów Kossowskich (Bon.). 

Jedna linia osiała w w Wielkopolsce. Z nich: 1 kasztelan 1740.

Źródła: Bon. t. 11/342-343; Kos. t. 1; Krzep. Małop.; Nies.; Urus.


Kossowski h. Ciołek, wyszli z Kossowa in. Koszowa, Koszewa, w ziemi drohickiej. "Dom w XVI wieku licznie rozrodzony, o czym wyroki Trybunału lubelskiego przekonują. Paprocki zwie ich Koszewskimi" (Bon.). 

Źródła: Bon. t. 11/335-336; Nies.


Kossowski h. Dołęga, vel Polak-Kosssowski, pisali się z Głogowy. Byli w woj. łęczyckim i na Mazowszu. Wyszli z Kossowa i Zimnego, w parafii Grodzisk, dawny pow. Szadek, a pisali się z Głogowy pod Krośniewicami, pow. Łęczyca. 

Część Kossowa i Zimnego nazywa się 1552 roku Głogowską, a część druga, Leźnicką, a 1576 roku Głogowa należy do Jana i Marcina Kossowskich (Paw.). 

Kossowscy herbu Dołęga zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich 1 minister i 1 kasztelan 1762 — 1796.

Genealogia
(osób: 117)
 

• JÓZEF Kossowski z Głogowy h. Dołęga (1763-1814), s. Tomasza i Zofii Mieńkińskiej, podczaszy inowłodzki, starosta balkowski 1789; dziedzic dóbr Rudniki i Gaj w woj. łęczyckim (Bon.); ż. (ok. 1790) Marianna bar. Rosen (ok. 1770-po 1803), c. Józefa, generała wojsk polskich, i Ewy Kossowskiej; dzieci: Franciszek, Joanna, Barbara, Józefa, Anastazy, Władysław, Jan, Karol.

• STEFANIA Kossowska h. Dołęga (1831-po 1855), c. Karola i 1ż. Ludwiki Żychlińskiej (Bon.); m. (12 II 1850 Widawa) Alfred Włodzimierz Konstanty Karol Nieszkowski h. Kościesza (ok. 1822-po 1855), s. Augusta i Wiktorii Kępińskiej, ziemianin, dziedzic dóbr Chotów, pow. Wieluń; ur. Walichnowy in. Walknowy, pow. Wieluń (Nejm.); ślub w par. Widawa (MK Widawa); dzieci: 1/ Cecylia Nieszkowska (1855-1912), za Władysławem Potworowskim.

 
Źródła: Bon. t. 11/336-342; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nejm.; Nies.; Urus. t. 7/307-310.

 

Kossowski h. Jelita, vel Saryusz-Kossowski, wyszli zapewne z Kossowa, w pow. piotrkowskim, „blisko wielu innych posiadłości Jelitczyków i jeden z nich miał założyć Kossowo w woj. pomorskim i dać początek Kossowskim tamże zamieszkałym” (Bon.).

Kossowscy herbu Jelita zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji zachodniej 1804 r., oraz w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, zapisani do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział kielecki.

Genealogia
(osób: 38)
 

• HELENA Kossowska h. Jelita (ok. 1840-1883), c. Józefa i Franciszki Zofii Paliszewskiej h. Abdank; m. Aleksander August Teodor Broekere h. wł. (1830-1883), s. Ludwika i Prowidencji Brudzewskiej; ur. prawd. Przytoczna; dzieci: 1/ Maria (1865-1865); 2/ Jadwiga (1866-1951), voto: Achilles Melis (ok. 1860-po 1904); 3/ Zygmunt (1868-1908); 4/ Bolesław Edward Konstanty (1869-1936), lekarz medycyny, voto: Zofia Marianna Helena Szeliska h. Lubicz (ok. 1879-1939); 5/ Kazimierz (ur. ok. 1870); 6/ Wacław (ur. 1873) – Broekere.
 

• IGNACY Pantaleon Kossowski h. Jelita (ok. 1730-po 1783), s. Jana i NN., cześnik chęciński, poseł na sejm; miecznik chęciński 1759, wojski większy 1765, łowczy 1776, cześnik chęciński 1779-1783; jako miecznik chęciński i sędzia kapturowy województwa sandomierskiego, podpisał 1764 r. z tymże województwem elekcję Stanisława Augusta, z woj. sandomierskim; w aktach także: Pantaleon Kossowski (Bon.; Urus.); ż. (ok. 1765) Józefa Dąmbska h. Godziemba (ok. 1740-po 1775), c. Ignacego, podwojewodzego lelowskiego, i Zofii Psarskiej h. Jastrzębiec, właścicieli dóbr Oksa; wspólnie z siostrami, sprzedały w 1772 r. Oksę, Pawężów i Błogoszew, Stefanowi Dunin-Wąsowiczowi, staroście budziszewskiemu (Zap. Chęc.); pisana także: Józefa Dąbska; dzieci: Andrzej, Stanisław.

 
Źródła: Bon. t. 11/343-344; Nies.; Sęcz.; Urus. t. 7/310.