Mazaraki

Mazaraki h. Newlin, rodzina pochodzenia wołoskiego, nobilitowana w Rzeczypospolitej 1659 roku (Sigil., Vol. Leg.).
Z niej Jan, Kozak ukraiński, uzyskał nobilitację 1659, elektor z ziemi przemyskiej 1669, poseł do Persji od króla Jana III w 1678. Mazarakowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782, posiadali tam dobra głównie w pow. żydaczowskim. W Król. Polskim wylegitymowali się 1840. Jedna gałąź tej rodziny osiedliła się w Rosji na początku XVIII stulecia, a w XIX w. wylegitymowała się z herbem Maszkowski (in. Słońce) i zapisana została do ksiąg szlachty gub. czernichowskiej. W XIX wieku w ich posiadaniu znajdowały się m. in. majątki ziemskie Janków i Kotuszów w pow. opoczyńskim, Orzechów i Górki w pow. lubelskim, Popów w pow. łowickim, Krasnopol i Rajgródek w gub. wołyńskiej, Borowiec, Gołoszyce, Rostroczki w Galicji, Strutyn Wyższy w pow. doliniańskim, Rybczyńce i Ułanów w gub. podolskiej, Chążyn, Hołobówka i Machnówka w gub. kijowskiej.
Genealogia
(osób: 73)

• ANTONINA Mazaraki (ok. 1830-10 VII 1880), c. Ludwika i Walentyny Krechowieckiej; m. (15 V 1847) Władysław hr. Dzieduszycki h. Sas (11 VII 1821-10 X 1866), s. Kajetana i 1ż. Florentyny Dunin-Borkowskiej; zm. Wiedeń; dzieci: Maria, Wojciech – hr. Dzieduszyccy.

• LUDWIK Mazaraki (1813-1880), s. Karola i Józefy Girtler, powstaniec, pułkownik wojsk polskich, sybirak; uczestnik powstania listopadowego 1830/31, przywódca powstania w Miechowskiem w 1846 i uczestnik wydarzeń krakowskich; po upadku powstania więziony w Prusach i przekazany Rosji, w 1848 został razem z Wendą, Grzegorzewskim, Jordanami zesłany na Sybir do kopalń nerczyńskich; wrócił do kraju ok. 1858; dzierżawca Luborzycy w pow. miechowskim, a po powrocie z zesłania syberyjskiego - Niegardowa, gdzie zmarł bezpotomnie (PSB; Girt.); ż. Emilia Wenda (1812-1900), c. Marcelego, urzędnika składu solnego w Brzesku i NN.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/564-566; Urus. t.10/277-278.