Hołyński

Hołyński h. Hołownia, w XVIII wieku licznie rozrodzeni w ziemi lwowskiej, brali przydomki Makarycz, Mościcki i Szoszor (Bon.). Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w sądach halickim i lwowskim 1782 (Szl. Gal.). 

Źródła: Bon. t.7/220-221; Szl. Gal.

Hołyński h. Klamry (odm.), z Hołyna w województwie nowogrodzkim. Iwaszko i Teodor dzierżyli Hołyn w województwie nowogrodzkim 1525 (Vol. Leg.). Jedna gałąź rodu osiedliła się na Rusi Czerwonej. Przedstawiciele tej gałęzi wylegitymowali się ze szlachectwa w ziemi halickiej i lwowskiej 1782. W XVIII i XIX wieku należały do nich m. in. dobra ziemskie Szumiacze, Krzyczewo, Chołoblin, Hejdekówka i Kazimierzów.
Herb — w polu czerwonym dwie klamry srebrne na krzyż złożone. W szczycie hełmu pięć piór strusich.
Genealogia
(osób: 112)

• EMMA Hołyńska (ok. 1810-13 III 1868), c. Wincentego i Emmy Gonczarow; m. (1830) Józef Kazimierz Piotr hr. Borch h. Trzy kawki (1807-1881); ich dwie córki: Ada starsza (zm. 1855) i młodsza Felicja (ur. 1840), żona M. de Comminges (Bon.; Szept.).

• WALERIAN Hołyński (ok. 1810-po 1860), s. Michała i Elżbiety Tołstoj, właściciel dóbr Szumiacze (Bork.; Szept.); ż. (20 X 1852) Ewelina (Ewa) hr. Broel-Plater h. wł. (ok. 1830-po 1860), c. Franciszka Ksawerego i Marianny Michałowskiej; dzieci: Franciszek, Walerian, Michał, Michalina, Elżbieta, Helena.

Źródła: Bon. t.7/VII 221-225; Bork. Rocz. t.2/486-488; Nies.; Szl. Gal.; Urus.

Hołyński h. Sas, rodzina czerwonoruska, pisała się z Hołynia w powiecie żydaczowskim. Majątek ten otrzymali od króla Władysława Jagiełły 1391. Jan Hołyński, właściciel dóbr Hołyń, ma na te dobra potwierdzony przywilej 1537 (Bon.).

Źródła: Bon. t.7/225-227; Bork. Rocz. t.2/486-488; Szl. Gal.