Bem

Bem h. własnego, vel Böhm, Behm, Behem, pochodzili zapewne z Gdańska, skąd przenieśli się do innych ziem Rzeczypospolitej. Na Podlasiu posiadali dobra w ziemi bielskiej 1768 r.
Bemowie z przydomkiem Cosban, udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie 1782 r. w sądzie ziemskim lwowskim. Inni wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1844 r. Herb — na tarczy dwudzielnej, w polu srebrnym prawym, gryf zielony w lewo, w lewym czerwonym baran wspięty w prawo. W szczycie hełmu gryf i baran, jak na tarczy.
Z nich: Piotr Behm (Böhm), mieszczanin gdański, otrzymał szlachectwo 1570 r., z herbem wyżej opisanym. Michał Behm, burgrabia gdański 1671 r. Karol Bem, s. Piotra, lekarza wileńskiego, doktor filozofii i medycyny, 1739 r. kanonik poznański, 1740 r. gnieźnieński, następnie przełożony ks. Filipinów w Gostyniu.

gen. Józef Bem

(1794-1850)

• JÓZEF Zachariasz Bem (14 III 1794-10 XII 1850), s. Andrzeja i Marianny z Ostafińskich ?, generał wojsk pol., wybitny oficer i teoretyk artyl., bohater powstania listopadowego, rewolucji 1848 w Wiedniu, dca rewoluc. wojsk węg. 1848-49; ppor. od IV 1810, por. od IV 1811, kpt. od 1819, dymisjonowany 1823, mjr 1830, dca 4 baterii artyl. lekkokonnej (III 1831), ppłk od 10 IV 1831, płk po 26 V 1831, gen. bryg. IX 1831; odznaczony Krzyżem VM po 26 V 1831; administrator majątku Brody w Galicji (dobra Fr. Potockiego) ok. 1823/30; ur. w Burku (przedmieście Tarnowa), zm. w Aleppo w ówczesnej Turcji.

Źródła: Bon. t.1/147, 360; PSB.