Hiż

Hiż h. Jeż (odm.) vel Hyż, Hisz, Hysz, Hich, rodzina francuska, zapewne hugenocka, osiedlona w Polsce na początku XVIII wieku. Wydała wielu wojskowych, służących w wojsku polskim. Hiżowie otrzymali szlachectwo polskie na sejmie 1764. Do ich herbu przedstawiającego Jeża w czerwonym polu, mieli dodaną rękę zbrojną w szczycie hełmu, zaś Konstytucją sejmową z 1768 r., uwolnieni zostali od scartabellatu (Vol. Leg.).
Genealogia
(osób: 44)

• JÓZEF Hiż (1799-31 XII 1853), s. Jana i Franciszki de Gerault, inżynier, topograf wojskowy; porucznik kwatermistrzostwa generalnego wojsk polskich 1818; radca kolegialny, naczelnik oddziału w zarządzie 13 okręgu kommunikacji 1847; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1840; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 13-3-13 (Bon.; PSB t. 9 s. 538); 1ż. NN. (ok. 1800-p. 1847); 2ż. (1847) Wanda (Teofila Wanda) Fechner (1827-1868), c. Franciszka, pułkownika wojsk polskich i Amelii Gerlicz; 2v. Rejnertowa; dzieci: Józef, Adam, Tadeusz, Kazimiera.

• KAZIMIERA Emilia Hiż (ok. 1850-po 1880), c. Józefa i 2ż. Wandy Fechner; m. Eustachy Pogorzelski (ok. 1850-po 1880).

Źródła: Bon. VII 285-287; Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, t. 1-3, Warszawa 1932-1935.