Karpiński

Karpiński h. Korab, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, z Karpina w ziemi nurskiej. 

Protoplastą rodu był Jan vel Janusz z Kowali, który osiadł w północnym Mazowszu i otrzymał w 1461 od księcia Konrada III zatwierdzenie kupna wsi Karpina, a w 1463 dziesięć łanów roli z lasem i łąkami do tej wsi przylegającymi. Na tym nadaniu założył osadę, którą od swego herbu nazwał Korabie, a następnie między rokiem 1490 a 1495, nabył wieś Trojanów w pobliżu Ciechanowca. Jego główną siedzibą był Karpin, od niego pisał się z Karpina lub z Kowal Karpińskim. 

Karpińscy należą do szczepu Radliców, który w epoce piastowskiej i już w XIII stuleciu dziedziczył w województwie sieradzkim na licznych majątkach, a w XIV i XV rozdzielił się na kilka domów – m. in. Kowalskich, Łabęckich, Łaskich i Ostrowskich (Kos.). Liczne gałęzie rodu osiedliły się m. in. w Wielkopolsce, na Litwie i Rusi Czerwonej. Niektórzy z Karpińskich zamieszkałych w pow. trembowelskim używali przydomku Koropowicz. 

Karpińscy herbu Korab zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862. Dewizą rodu jest: „Na większą chwałę Bożą”. 

Genealogia
(osób: 382)
 

• OTOLIA (Tola) Anna Józefa Karpińska h. Korab (13 V 1869-31 XII 1938), c. Leopolda i Otolii Jarochowskiej; ur. Sokolniki, chrz. 15 V 1869 Kazimierz, zm. Poznań (MK Kazimierz); 1m. (1 VIII 1893 Gniezno) Kazimierz Koszutski z Koszut h. Leszczyc (1836-1903), s. Franciszka Ksawerego i Michaliny Jarmułt-Mlickiej h. Dołęga, powstaniec 1863, rolnik, ekonomista, redaktor „Ziemianina” w Poznaniu (Żych. XXII); dzieci: Teresa Otylia Koszutska (1894-16 X 1898); 2m. (1912) NI. Uderski (ok. 1860-po 1912).

Stanisław Karpiński 
(1870-1943)

 

• STANISŁAW Karpiński h. Korab (23 X 1870-24 XII 1943), s. Feliksa i Marii Grabowskiej, ekonomista, bankowiec, prezes Banku Polskiego, minister skarbu; w 1910 wspólnie z A. Rządem zorganizował Bank Towarzystw Spółdzielczych w Warszawie; w 1914 członek CKO, w którym pełnił funkcje kierownicze; w latach 1916-1917 ławnik magistratu miasta Warszawy, 1918-1919 dyrektor Krajowej Kasy Pożyczkowej; w rządzie Paderewskiego  minister skarbu 4 IV 1919-31 VII 1919; prezes Banku Polskiego od 29 III 1924, przeciwnik podporządkowania Banku obcym spółkom kapitałowym, bliski współpracownik Wł. Grabskiego; 1925 odmówił kontynuowania interwencji giełdowej, co doprowadziło do konfliktu z Grabskim i dymisji premiera; senator I kadencji z ramienia endecji 1922-1927, złożył mandat 1 IV 1924 (PSB T. 12, s. 111; Wikipedia); ur. w Raduczy, woj. warszawskie, zm. Warszawa; ż. (1899 Warszawa, św. Barbary) Jadwiga Eugenia Józefowicz (1877-10 X 1972), c. Floriana i Kornelii NN.; dzieci: Anna, Henryk, Stefania, Bolesław.

Źródła: Bon. t. 1/276-278; Kos. t. 4/152-162; Nies. t. 5/335.