Szorc

Szorc h. Mora vel Szorcz, Szczorc, Schortz, jedna z najbardziej wpływowych rodzin pruskich, wywodząca się podobno z Saksonii. Pierwotnie nazywali się Kostitz albo Kostycz. Jedna gałąź już w XIV wieku osiedliła się w północnym Mazowszu i na Podlasiu. Z czasem rozdzieliła się na kilka odnóg, które od swoich majątków dziedzicznych zwały się –  Cibarzewski, Sławski i Liszawski. Jedna linia, dziedzicząca na Olszynach, przyjęła nazwisko Olszyński, lecz je porzuciła, gdy Olszyny przeszły w posiadanie Krystyna Grądzkiego h. Pniejnia, a następnie jego potomków – Olszyńskich tego herbu. Szorcowie pisali się m. in. z Cibarzewa, Obrębu i są stale notowani w aktach ziemi bielskiej, począwszy od 1421 r. Najliczniej zamieszkiwali w okolicy szlacheckiej Szorce, w parafii Trzcianne, obecnie woj. podlaskie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: Piotr Szorc z Obrębu (zm. ok. 1503), rotmistrz wojsk królewskich, starosta kiszewski (PSB). Jan Szorc z Obrębu (zm. 1607), podkomorzy malborski, starosta kiszewski, poseł na sejm; zasłużył się we wszystkich wojnach Stefana Batorego, w zadaniach wyznaczanych mu przez J. Zamoyskiego, a potem podczas walki z arcyks. Maksymilianem (Nies.; Metr. Kor.).
Genealogia
(osób: 60)

• FRANCISZKA Szorc (ok. 1790-1853), c. Ignacego i Anny Dydyńskiej; zm. Jeżów, obecnie woj. łódzkie (MK Jeżów); m. Józef Ostrożyński (ok. 1790-1845), s. Szymona i Tekli NN., prawd. właściciel dóbr Jeżów, obecnie woj. łódzkie; zm. Jeżów (MK Jeżów).

• WESPAZJAN Szorc (ok. 1807-1866), s. Franciszka i Franciszki Wojciechowskiej, burmistrz miasta Pajęczno, obecnie woj. łódzkie; uczeń Liceum krakowskiego (Girt.); ur. Czarnocin, zm. Warszawa (MK Warszawa: św. Aleksander); 1ż. Elżbieta Łajewska (ok. 1810-p. 1865); 2ż. (1865 Kadłub) Anna Zawadzka (ok. 1836-po 1865), c. Onufrego i Katarzyny Cymińskiej; ślub w parafii Kadłub, obecnie woj. łódzkie, miejscowość: Kadłub (MK Kadłub).

Źródła: Bork. Sp. 448; Kap.; Kos. IV 344; Nies. VIII 628; Metr. Kor.; Żern. II 426; Żych.