Lenkiewicz h. Kotwicz i h. Pobóg odm. vel Lenkiewicz-Ipohorski, Linkiewicz, używali przydomku Ipohorski. Jabłonowski (Źr. Dziej. XXII) nazywa Ipohorskich-Lenkiewiczów ziemianami mozyrskimi pochodzenia ormiańskiego.
Są to prawdopodobnie dwie rodziny, niegdyś zamieszkałe blisko siebie na Litwie i w Kijowszczyźnie, stąd też zamieszanie w herbach u Niesieckiego, a w następstwie u legitymujących się ze szlachectwa w nowszych czasach.
Lenkiewiczowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 i 1846 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w Cesarstwie Rosyjskim w latach 1824-1861, zapisani do ksiąg szlachty guberni grodzieńskiej i kowieńskiej.
Odmiana herbu Kotwicz przysługująca Lenkiewiczom — w polu srebrnym pas poprzeczny czarny; nad hełmem w koronie trzy pióra strusie (Ostr.).
Genealogia
(osób: 39)
• JADWIGA vel Maria Jadwiga Lenkiewicz-Ipohorska h. Kotwicz (1871-1938), c. Sabina i Emilii Bykowskiej,
dziedziczka dóbr Kasinów pod Iwacewiczami, na Polesiu; m. (2 III 1897)
Roman Dzieślewski vel Zdzisławski h. Powała (18 I 1863-8 VIII 1924), s.
Hieronima Leona i Gabrieli Morawskiej,
nestor polskiej elektryki, pierwszy polski profesor elektrotechniki,
rektor Politechniki Lwowskiej, poseł na Sejm Krajowy Galicji 1901-1907;
zmienił nazwisko na Zdzisławski, uważając poprzednie za zniekształcone
przez Niemców; ur. Tarnów, zm. Kasinów pod Iwacewiczami, na Polesiu, w
majątku żony, lat 61, poch. Lwów, Cm. Łyczakowski, gr. Zdzisławskich
(PSB); dzieci: Zygmunt (1898-1953), Grażyna (1904-1990), Danuta
(1907-1938) – Dzieślewscy.
• JAN Lenkiewicz-Ipohorski (ok. 1700-po 1740), s. Władysława i Agnieszki Owsianej, cześnik mozyrski; pisał się ze Strupina, dzierżawca Czortkowa 1730, zastawny posiadacz dóbr Żwaniec od Lanckorońskich 1736 (Bon.); ż. (ok. 1730) Ludwika Joanna Choińska (ok. 1710-po 1740); dzieci: Elżbieta, Katarzyna, Franciszek, Józef, Antoni.
Źródła: Bon. t. 14/86-91; Dw. Teki; Kojał.; Nies.; Ostr. nr 1537, 1755; Szl. Król.; Urus. t. 8/335-337.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz