Maliszewski

Maliszewski h. Godziemba, vel Maleszewski, Maleszowski, Maliszowski, Maleszyński?, z Kujaw przenieśli się do ziemi dobrzyńskiej, często zmieniali nazwisko na Maleszewski. 

Gniazdem rodu jest wieś Maliszewo in. Maleszewo pod Lipnem w parafii i powiecie lipnowskim. Z czasem wieś ta uległa podziałowi a jedną z części było w 1822 Maliszewo Porkusy. Jakusz (Jakub) z Maliszewa, cześnik kujawski 1368 r., a Lutko z Maliszewa 1434 r., obaj wymienieni w Cod. Rzyszczewskiego (Urus.). 

Z licznych gałęzi tej rodziny, jedna osiedliła się w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej, inna na Litwie. W XIX wieku Heroldia Królestwa Polskiego wylegitymowała niektórych z tych Maliszewskich z herbem Gryf. 

Genealogia
(osób: 60)
 

• TEKLA Salomea Ewa Józefa Maliszewska h. Godziemba (1837-po 1855), c. Józefa i Salomei Jerzmanowskiej, dziedziczka części dóbr Łobudzice w pow. sieradzkim; ur. Małyń (Nejm.); m. (27 XI 1855 Małyń) Ludwik Kokowski (ok. 1830-po 1855), s. Hipolita i Nepomuceny Stawiskiej, posesor Rembieszowa. 

 Tytus Maleszewski 

(1827-1898)

 

 

• TYTUS Józef Marcin Maleszewski h. Godziemba (4 I 1827-4 I 1898), s. Marcina i Franciszki Kozarskiej, malarz, rysownik, pedagog, profesor szkół realnych w Kaliszu; studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych 1844-1850, przez kilka lat uczył rysunku w Wyższej Szkole Realnej w Łowiczu, w latach 1856-1857 kontynuował studia artystyczne w pracowni L. Cogneta w Paryżu, uzupełniał studia w Akademii św. Łukasza w Rzymie 1858-1860; po powrocie do kraju zatrzymał się w Warszawie, skąd wyjeżdżał w liczne podróże po kraju, do Wilna, Żytomierza, Kijowa; w 1866 zamieszkał w Poznaniu, dwukrotnie odwiedził Paryż; po krótkim pobycie w Monachium osiedlił się w Warszawie, gdzie od 1878 prowadził kursy rysunku i malarstwa dla kobiet; był uznanym portrecistą, malował też studia typów ludzkich, sceny rodzajowe, kompozycje figuralne oparte na motywach literackich i obrazy religijne; ur. Sieradz, zm. Warszawa (Nejm.); ż. (1851) Wenancja Kokowska (ok. 1833-po 1851), c. Hipolita i Nepomuceny Stawiskiej. 

Źródła: Biliński, Szlachta ziemi dobrzyńskiej, s. 108; Bon.; Bork. Spis; Nejm.; Nies.; Urus.