Bernsdorff

Bernsdorff h. własnego, rodzina z Niemiec pochodząca, osiedliła się w początkach XVIII stulecia w woj. poznańskim. Właściciele Zielonki w 1740, Wróblewa 1809, Sułkowa 1840 - w pow. mławskim. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1840.
Herb — tarcza podzielona na cztery części: w pierwszym i czwartym polu złotym, niedźwiedź wspięty w lewo, w drugim i trzecim czerwonym, obcęgi z ukosa w lewo; szczyt podwójny: w prawym pół niedźwiedzia w lewo, w lewym zaś dwie trąby słoniowe, w połowie na przemian białe i czerwone, na zewnątrz ozdobione czerwonymi i białymi piórkami.

• JAN Joachim Bernsdorff (ok. 1710-po 1750), s. Maksymiliana, pierwszy z rodziny osiedlił się w Wielkopolsce, ok. 1740 r. nabywszy majątek Zielonkę, który jednak już jego syn Karol sprzedał Mycielskim.

Źródła: Bon. t.1/172; Urus. t.1/146-147.

Bernowicz

Bernowicz h. własnego (in. Bitner lub Bernowicz), szlachta litewska poch. niemieckiego. Przodkowie ich nosili nazwisko Bitner v. Bittner, lecz niektórzy z potomków Jana Bitnera, kapitana wojsk litewskich, który otrzymał indygenat polski 1676 r., przyjęli nazwisko Bernowicz. W XVIII w. pełnili urzędy ziemskie w pow. nowogrodzkim, słuckim i wendeńskim. Byli właścicielami majątków Hrozowa i Zubki w powiecie słuckim ok. 1820. Posiadali starostwo krewskie 1764. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z woj. nowogrodzkim. 
Herb ich przedstawia w polu błękitnym gałązkę o trzech srebrnych różach, a nad każdą z nich po sześciopromiennej gwieździe złotej. W szczycie hełmu takież róże i gwiazdy, jak na tarczy.

• MICHAŁ Bernowicz (ok. 1740-po 1800), s. Wilhelma i Katarzyny Hordyna, podkomorzy nowogrodzki, poseł na sejmy; oboźny 1769, podczaszy 1780, sędzia ziemski nowogrodzki 1783, podkomorzy nowogrodzki 1792; w 1764 posłował z województwa nowogrodzkiego i był starostą krewskim; jeden ze znakomitszych posłów Sejmu Czteroletniego; kawaler Orderu Św. Stanisława 1791, a Orła Białego 1792; po upadku kraju został rzeczywistym radcą stanu i marszałkiem szlachty pow. słuckiego.

Źródła: Bon. t.1/171-172; Urus. t.1/146.

Bernaux

Bernaux h. Picardi /czyt. Berno/, vel Berno, Bern, rodzina bankierów warszawskich, uzyskała szlachectwo pol. na sejmie 1790 r. i herb przedstawiający w polu błękitnym małą owalną tarczę czerwoną, a na niej trzy pary krokiew srebrnych, jedna nad drugą, a nad nimi na srebrnej wstędze złote godło Patria; nad tarczą głowa Merkurego srebrna, pod nią dwie złote ręce w uścisku, trzymające dwie złote makówki w lewo, a w prawo — godło Merkurego; z lewej strony tarczy srebrna głowa barana; nad tarczą korona; labry z prawej strony czerwone, a z lewej zielone, podbite srebrem.
Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1840, a w Cesarstwie 1868 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej. Byli posesorami dóbr Stryków w pow. rawskim 1840. Linia wołyńska używała odmiany nazwiska – Berno lub Bern.
Genealogia

(osób: 9)

• ANIELA Józefa Bernaux (Berno) (ur. 13 VII 1870), c. Klemensa i Józefy Wyszpolskiej; ur. Maszewo k/ Lubomla, na Wołyniu (MK Luboml).

• KLEMENS Firmian Bernaux (ok. 1730-1802/5), kupiec i bankier warszawski, rodem Francuz, otrzymał szlachectwo na sejmie 1790; dyplom szlachectwa wydany mu został 1792; nabył on dobra Iwanowicze i Budy 1798, oraz Kabrówkę w 1802 od Moszyńskiego; ż. Ludwika de la Grange Chapiseaux (ok. 1750-po 1805); już jako wdowa potwierdziła w 1805 sprzedaż dóbr Radziwiłłowa na rzecz Pruszaka (Bon.; Urus.); dzieci: Aleksander, Henryk, August, Ludwik, Julianna, Zofia.

Źródła: Bon. t.1/171; Urus. t.1/145-146.

Barański

Barański h. Jastrzębiec, na Wołyniu 1802; wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1852. 

Bagieński

Bagieński h. Radwan, vel Bagiński, wyszli z ziemi łomżyńskiej, z parafii Grabowo, gdzie leżą liczne wsie Bagienice-Wierzch, B.-Skroda etc., na których dziedziczyli już w 1437. Z powodu licznych wsi, noszących nazwę Bagienice, Bagieńskie, Bagienko, rozrzuconych w ziemiach: ciechanowskiej i łomżyńskiej, oraz rozsiedlenia się tych rodzin w różnych stronach kraju, trudno jest dociec dzisiaj, którzy wymienieni w aktach Bagieńscy vel Bagińscy należą do Radwanów, a którzy do Ślepowronów. W XVII i XVIII stuleciu Bagieńscy herbu Radwan zamieszkiwali, poza ziemią łomżyńską, powiat ciechanowski i wiłkomierski. Dziedziczyli, oprócz Bagienic, m. in. dobra Wierzch Dobrzyce, dziesięć łanów w Danowie, na których założyli wieś Bagienice 1437.

Źródła: Bon. t.1/74.


Bagieński h. Ślepowron, vel Socha-Bagieński, Bagiński, rodzina mazowiecka, z przydomkiem Socha, niegdyś pisali się z Bagienic. Ich gniazdem rodzinnym mają być Bagienice w dawnym powiecie przasnyskim, parafia Krzynowłoga Wielka, gdzie są notowani w aktach od 1584 roku. Jednak wcześniej pisali się z Wąsosza w ziemi bielskiej, a i według Paprockiego, mieli pochodzić z Bagienic pod Wąsoszem. W 1577 roku ich dziedzicem był Marcin Bagieński, a Skarzyno, obok położone, posiadał Jan (Paw.). Milewski dodaje, że i Bagienko w ziemi bielskiej, należało do tegoż rodu (Bon.). Poza Bagienicami, posiadali starostwo nowogrodzkie 1482, różańskie i ostrołęckie 1478, dobra Skarzyno 1577, Bagienko w ziemi bielskiej 1601/95, Zamięcin 1699/1781, Wierzbica 1727, Lipnik 1768/1787, oraz Kosemin 1778. Bagieńscy piastowali powiatowe urzędy grodzkie i ziemskie w powiatach: ciechanowskim 1482/1526, wiskim 1567/1784, łomżyńskim 1625, płockim ok. 1740/90, zawkrzeńskim 1742, raciąskim 1762 i zakroczymskim 1789. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z woj. mazowieckim. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Galicji w sądach - grodzkim lwowskim i trembowelskim 1782, w wydziale Stanów we Lwowie 1796 i 1826. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w latach 1837, 1839-1851.
Genealogia
(osób: 72)

• PAULINA Bagieńska (11 VII 1825-3 IV 1859), c. Bartłomieja i Tekli Bóbr; ur. Kobylaki-Czarzaste, zm. Dębiny; m. (23 XI 1846 Przasnysz) Józef Franciszek Kakowski h. Kościesza (5 II 1825-po 1856), s. Stanisława i Katarzyny Czachorowskiej; wnuk Walentego Kakowskiego i Agnieszki Rudzińskiej h. Zaremba; ur. Dębiny; dzieci: Stanisław Kakowski (1856-1931), ur. Dębiny, zm. Chodkowo-Załogi, żonaty (23 II 1879 Płoniawy) z Marianną Olszewską h. Ślepowron.

• WAWRZYNIEC Roch Bagiński (Bagieński) (1799-11 II 1866), s. Andrzeja i Marianny Żukowskiej; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 3-IV-14 (Sęcz.); ż. (1826 Warszawa, św. Andrzeja) Tekla Dorota Paprocka (ok. 1808-28 III 1882), c. Wincentego i Julianny Owsińskiej; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 3-IV-14; dzieci: m. in. Władysław, Franciszek, Maria.

Źródła: Bon. t.1/74-76; Nies.; Pap.; Sęcz; Urus. t.1/64-66.


Bagińscy różni:
Posiadali - wójtostwo w Trzcieńcu 1590, łan gruntu w Wólce Turowskiej w pow. grójeckim 1639, Mały Przyłęk 1661, Racięcice 1701/89, Kownaty, Dosiewo i Kalisko do 1732, część Bagienic 1732, Mierzwinek i Olszewo 1795.
Piastowali urzędy powiatowe w pow. rawskim 1590, horodelskim 1773, orszańskim 1781, witebskim 1784 i lubelskim 1790.
Podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. z woj. sieradzkim, z ziemią łomżyńską i wiską.

Źródła: Bon. t.1/75-76.

Abakanowicz

Abakanowicz h. Abdank vel Abdank-Abakanowicz, używali przydomku Jurewicz. Ród tatarski, pochodzenia zawołżańskiego, od wieków osiadły na Litwie, głównie na Kowieńszczyźnie. Według legendarnych opowieści mieli wywodzić się od wodza mongolskiego plemienia Abaka-Khana. Istotnie, ich przodkowie należeli do kniaziów tatarskich i używali zaszczytnego przydomku „Khan" (mirza, książę). Są gałęzią rodu Krzeczowskich, a ich właściwym protoplastą był Abul Abbas Fursowicz Krzeczowski, wymieniony w popisie wojska litewskiego z 1565 r., i zapisany do chorągwi trockiej (juszyńskiej). Syn jego Achmet (Achmeć) Abbas-Kanowicz może być uważany za założyciela rodu, gdyż jego z kolei syn – Janusz, zwany już w lustracji z 1631 r. Abakanowiczem, co jest spolszczeniem nazwiska Abbaskanowicz. Abakanowiczowie podpisali z woj. wileńskim manifest szlachty litewskiej w 1763 (Ac.Vil.). 

Abłamowicz

Abłamowicz h. Abdank, w województwie wileńskim. Byli właścicielami Justianowa w powiecie sejneńskim 1771. Piastowali urzędy ziemskie w pow. trockim 1786. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1840 roku.
Genealogia
(osób: 36)

• ROZALIA Abłamowicz (ok. 1750-po 1780), c. (Jana?) Władysława i Marianny Onickiewicz; m. Antoni Korsak h. wł. (ok. 1750-po 1780).

• STANISŁAW Abłamowicz (9 V 1844-4 IV 1901), s. Piotra i Rozyny Dachnowicz, adwokat, powstaniec 1863/64, sybirak; ur. Peresieka w pow. nowogrodzkim, zm. Kraków, poch. tamże, na Cm. Rakowickim; ż. (1875) Maria Matuszewicz (ok. 1855-po 1880). 

Źródła: Bon. t.1/17; PSB; Cmentarz Rakowicki, Monografia.

Borkowski

Borkowski h. Junosza, rodzina mazowiecka, gałąź senatorskiej rodziny Rościszewskich, wzięła nazwisko od wsi Borkowo Wielkie w woj. płockim. 

Plater

Plater h. własnego vel von der Bröel-Plater, Platern, później też Plater-Zyberk (Zyberg), de Plater, rodzina pochodzenia niemieckiego, wywodząca się z Westfalii, gdzie ich przodkowie dziedziczyli na zamku Bröel w hrabstwie markońskim. Dotychczas piszą się z Bröelu (von

Popiel

Popiel h. Sulima, w Małopolsce i na Rusi Czerwonej, wywodzą się najpewniej ze wsi Popiele k/ Sanoka. Według innych opinii (Uruski), gniazdem rodu ma być wieś Popiele k/ Drohobycza, na Rusi Czerwonej. Ich herbem była Sulima, aczkolwiek wielu członków rodu używało innych herbów, jak Sas i Leliwa. Aż do XVIII wieku byli obrządku unickiego, rodzina mało zamożna i zagrodowa, której pochodzenia trudno ustalić. Według rodzinnej tradycji mieli przybyć z Czech i należeć do słynnego w tym kraju rodu Popielów (od którego wywodzi się dom książęcy Lobkowitzów), lecz mogła też być, co jest nawet bardziej prawdopodobne, rodziną miejscową z ruską nazwą Popel (Popiół), zamienioną w nazwisko Popiel.
Licznie rozrodzeni na Rusi, już w XVI stuleciu rozdzielili się na kilka linii odróżniających się między sobą następującymi przydomkami: Chościak (Choszczak, Chwościak?), Chwostyk, Broszniewski (Broszniowski, Brosznowskl), Dunicz (Dumicz), Fedynczak, Hrycałowicz, Huńczak, Kisielewicz, Kiszczak, Kołodrub, Łastowczak, Malewicz, Oleszkowicz, Petrykacz, Romanowicz, Czarnokozic, Sałowicz, Stepaniak, Zastanówek, Zazula. W XIX wieku byli właścicielami m. in. dóbr Kurozwęki i Wójcza w gub. radomskiej, Ruszcza i Prylasek w pow. krakowskim, Ściborzyce i Czaple w gubernii kieleckiej, Turny. W dwóch liniach doszła do senatorskich godności i licznie w XIX wieku posiadała ziemskie urzędy, szczególnie w Małopolsce. Z nich 2 kasztelanów 1762 — 1796.
Genealogia
(osób: 279)

prof. Paweł Chościak Popiel

(1838-1909)

• EMILIA Zofia Klotylda Chościak Popiel (5 VI 1852-29 III 1919), c. Ludwika i Apolonii Aleksandrowicz; ur. Chocimów, zm. Busko; m. (p. 1875) Roman Józef Byszewski h. Jastrzębiec (9 VIII 1850-3 IV 1914), s. Ludwika i Ludwiki Wiesiołowskiej, właściciel dóbr Hołudza; ur. Ujejsce, zm. Hołudza.

• PAWEŁ Chościak Popiel (1733-1809), s. Konstantego i Marianny Piegłowskiej, kasztelan małogoski i sandomierski; rotmistrz wojsk królewskich, poseł na sejmy, komisarz wojskowy, stolnik wiślicki, elektor w 1733 z woj. sandomierskiego, chorąży wiślicki 1767, kasztelan małogoski 1777, sandomierski 1784, kawaler orderu św. Stanisława i Orła Białego; dziedzic dóbr Chocimów i Czaple w pow. sandomierskim, otrzymał w 1774 dobra Grzegorzewice i Zagaje w tymże powiecie; wylegitymowany ze szlachectwa w Galicji Zachodniej 1804; ż. (ok. 1760) Konstancja Magdalena Komorowska h. Korczak (ok. 1740-po 1770), c. Piotra i Anny Kumanieckiej (Komaniewskiej); dzieci: Anna, Petronela, Maria, Konstanty, Onufry. 

Źródła: Bork. Rocz. t.1/531-533; Kos. t.2/435-436, t.3/343-348; Urus. t.14/242-246; archiwum.rp.pl.