Krechowiecki

Krechowiecki h. Sas vel Krechowicki, dawniej Krechowski, rodzina czerwonoruska, z Krechowa w ziemi lwowskiej, a następnie z Krechowiec w ziemi halickiej. Są jednego pochodzenia z Kniehinickimi vel Knihinińskimi, z których Jan z Krechowiec i Kniehinina Kniehiniński vel Kniehinicki, kasztelan halicki w 1452. Licznie rozrodzeni, rozróżniali się przydomkami: Bukatko, Bukatczyc, Czepielowicz, Demianowicz, Maksymowicz, Mełymuka, Mryszko i Surajczyk. W XIX stuleciu Krechowieccy byli właścicielami dóbr Leszczynówka i Czajkówka w pow. humańskim.
Herb – według notat Zamoyskiego, pieczęć Aleksandra z Krechowiec z 1442 przedstawia pod półpierścieniem strzałę przekrzyżowaną, żeleźcem na dół (Bon.). Krechowieccy z przydomkiem Maksymowicz zostali wylegitymowani ze szlachectwa w ziemstwie lwowskim w 1782 z herbem Kozłowski.
Genealogia
(osób: 86)

• ADAM Krechowiecki (6 I 1850-13 VI 1919), s. Jana i 1ż. Seweryny Przygodzkiej, powieściopisarz, krytyk i dramaturg, autor powieści historycznych i współczesnych; szambelan dworu austriackiego, radca dworu i redaktor urzędowej Gazety Lwowskiej 1883-1918 i Przewodnika naukowego i literackiego, prezes Towarzystwa dziennikarzy polskich we Lwowie, ps. Adam Bukatko, Wratysław Daniłowicz i inne; studiował prawo na uniwersytetach w Kijowie i Lwowie, pracował w namiestnictwie galicyjskim, komisarz powiatowy humański; wylegitymowany ze szlachectwa 1895; ur. w Beleżyńcach in. Bielżycach na Wołyniu (według innych źródeł w 1849), metryka w Białogródce, zm. we Lwowie, poch. na Cm. Łyczakowskim; ż. (1873 Lwów) Maria Podoska h. Junosza, c. Adama i Józefy Tomaszewskiej h. Bończa, właścicieli Bybła i Borszowic; dzieci: Maria, Seweryn, Janusz. 

• ANNA Krechowiecka (1854-po 1882), c. Jana i 1ż. Seweryny Przygodzkiej; m. (1878 Villepreux, Francja) Aleksander Okińczyc h. Aksak (ok. 1850-po 1882).

Źródła: Bon. t.12/261-266; Bork. Rocz. t.1/501-502, t.2/537-538; Kos. t.2/293-303; Puł. t.1/122-126; Żych. t.2/161-169.

Kownacki

Kownacki h. Suchekomnaty (in. Suchekownaty, Suche Komnaty), na Mazowszu, dom rozrodzony. Nazwisko wzięli od wsi Kownaty w dawnym powiecie nidzborskim, parafii ciechanowskiej (Bon.). Później dziedziczyli także na Kownatach w parafi Czernice, pow. Przasnysz, a także na Kownatach w parafii Grzebsk, pow. Mława. 

Kostro

Kostro h. Rawicz, licznie rozrodzona rodzina podlaska, ze wsi Kostry. Pierwszym zanotowanym w aktach był Marcin Kostro, dzierżawca ostrołęcki w 1415 (Inwentarz Archiwum Koronnego). Jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce, inna na Rusi Czerwonej. Kostrowie wylegitymowali się ze szlachectwa w gubernii kijowskiej w 1845. Używali przydomków – Wojno, Rybałt, Waselow, Miękisz, Erazmik, itd. Kostrowie dziedziczący na Psarach w woj. rawskim przyjmowali nazwisko Psarski lub Kostro Psarski. W 1579 r. Kostrowie byli dziedzicami części Stolników i Podskarbic (Paw.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Na tych samych Kostrach, co Rawicze, dziedziczyli również Kostrowie herbu Roch III. Inna rodzina Kostrów, ze wsi Kostry Noski w parafii Sokoły, pow. Wysokie Mazowieckie, używała herbu Ślepowron.
Genealogia
(osób: 173)

• MARIANNA Kostro (ok. 1670-po 1703), c. Jakuba i Anny Przedzyńskiej; już jako wdowa po Wojciechu Kostrzewskim kwituje matkę 1703 (AGZ Poznań); m. Wojciech Kostrzewski (ok. 1670-p. 1703).

• WŁADYSŁAW Jan Kostro (ok. 1830-1900), s. Józefa i Antoniny z Lacjozów, urzędnik galicyjskiego Banku Hipotecznego, zamieszkały we Lwowie (Bork.); ż. (ok. 1860 Lwów) Stefania Morelowska h. Prus I (ok. 1840-po 1870), c. Antoniego z Górki i Aurelii Giebułtowskiej h. Lis; dzieci: Stanisław, Zdzisław, Marian, Helena.

Źródła: Bon. t.11/358-361; Bork. Rocz. t.1/496-497, t.2/528; Nies.

Korytowski

Korytowski h. Mora, szeroko rozrodzona rodzina mazowiecka, z której jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce, a później na Rusi Czerwonej. Wymieniana w aktach ziemskich wiskich od 1454, pisała się z Korytowa w pow. wyszogrodzkim. Dla rozróżnienia, przybierali rozmaite przydomki, jak np. Kut, Koth, Pietrasz, Sarapa, Dadźbog, Cześlecz, Tatarka, Grzesino i Kostrzewa. W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Petlikowce w pow. buczackim, Berezowica, Suszczyn, Ostalec, Płotycza i Iwaczów w pow. tarnopolskim. W Wielkopolsce posiadali m. in. Grochowiska i Rogówko w pow. poznańskim. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski w Austrii w 1893. Z tej rodziny: Mikołaj, kanonik poznański 1640. Józef, starosta domaniewski 1728-1738. Jan, generał-adiutant królewski 1763. Feliks, generał wojsk koronnych, komendant Lwowa 1778. Kazimierz (zm. 1775), starosta grabowiecki. Tadeusz (zm. 1784), starosta solecki. Piotr (zm. 1786), starosta ulejnicki. Józef (zm. 1790), kanonik poznański 1756, gnieźnieński 1768, generalny prokurator kapituły gnieźnieńskiej 1770, biskup martyropolitański, biskup sufragan gnieźnieński 1785, prezydent Trybunału koronnego 1777 i 1782. Rajmund (zm. 1794), susceptant grodzki krakowski, konfederat barski, odznaczył się oddaniem zamku krakowskiego konfederatom 1772; zm. w Krakowie. Franciszek (zm. 1834), miecznik koronny galicyjski 1830.
Zob. część opracowania (pokolenie X) w serwisie Genealogia okiem.
Genealogia

(osób: 289)

• EMILIA Korytowska (ok. 1820-1871), c. Józefa i 1ż. Katarzyny Pytlewskiej; bezdzietna; 1m. Antoni Trzebiński (ok. 1810-ok. 1860); 2m. (p. 1867) Władysław Pągowski h. Pobóg (1821-1913), s. Jana Nepomucena i Julianny Drwęskiej, dziedzic Chabska.

• JULIUSZ Leopold z Korytowa hr. Korytowski (1844-1916), s. Erazma i Malwiny Starzeńskiej, c. k. szambelan austriacki 21 III 1887, poseł na sejmy galicyjskie; członek rady nadzorczej tow. wzajemnych ubezpieczeń w Krakowie 1876, delegat galic. tow. kredytowego ziemskiego 1868-1870, prezes rady pow. tarnopolskiej, kawaler maltański 9 XII 1879, komandor papieskiego orderu św. Grzegorza 1891, fundator kościoła w Płotyczy 1868; właściciel dóbr Petlikowce w pow. buczackim, Płotycza, Biała, Krąglag, Czernichów, Czystyłów i Iwaczów Dolny i Górny, Jankowce i Małaszowce w pow. tarnopolskim; otrzymał dziedziczny tytuł hrabiowski austriacki V 1893; ż. (1865) Wanda Młocka h. Prawdzic (ok. 1845-1909), c. Franciszka i Sabiny Dziokowskiej h. Trąby, właścicielka dóbr Petlikowce, Bielawińce i Kurdwanówka w pow. buczackim; dzieci: Władysław, Kazimierz, Felicjan.

Źródła: Bon. t.11/211-217; Bork. Rocz. t.1/492-494, t.2/520-523; Bork. Gen. 290-294; Dw. Teki; Nies.

Kaczanowski

Kaczanowski h. Ostoja, wyszli być może z Wielkopolski. Byli na Litwie, skąd jedna gałąź przeniosła się na Podole. Gałąź podolska używała przydomku Morycz. W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Kordzłowiec w pow. winnickim, gub. podolskiej. Z nich: Jan Kazimierz,

Jaruntowski

Jaruntowski h. Prus III, vel Jaróntowski, Jarontowski, rodzina mazowiecka, osiedlona na Rusi Czerwonej. Cytowana w aktach łomżyńskich od r. 1433. Nazwisko wzięła od wsi Jarunty.

Głowacki

Głowacki h. Prus I, licznie rozrodzona rodzina sieradzka, której gniazdem jest wieś Głowaczewice w dawnym powiecie szadkowskim, ziemi sieradzkiej. 

Fihauser

Fihauser h. własnego vel Fihauzer, rodzina niemiecka, przybyła do Polski w II połowie XVI wieku, osiadła w Krakowie, gdzie jeden z nich był ławnikiem w 1585 r. Używała dawniej także nazwiska von Engelke lub von Vieheuser, i pisała się z Mijaczowa (Miaczowa, na Mijaczowie). W 1626 r. otrzymali potwierdzenie szlachectwa od Ferdynanda II, z herbem opisanym poniżej. Wylegitymowani ze szlachectwa w sądzie grodzkim czchowskim w 1782 r., a lwowskim w 1837 r. W XIX wieku byli właścicielami dóbr Januszkowice w Galicji, w pow. jasielskim, Bruśnik i Ciężkowice w pow. grybowskim, Makowiska w pow. krośnieńskim.
Herb — na tarczy czterodzielnej, w polach czarnych pierwszym i czwartym, na pniu czerwonym złota kuropatwa, ze skrzydłami wzniesionymi do lotu, w złotych drugim i trzecim, trzy czerwone gałki w trójkąt, dwie w górze, jedna pod nimi; w szczycie hełmu, pomiędzy dwoma rogami bawolimi, z których prawy u góry złoty, u dołu czarny, lewy w połowie górnej czerwony, w dolnej złoty, takaż kuropatwa na pniu jak na tarczy; labry z prawej strony tarczy złoto-czerwone, z lewej złoto-czarne.
Genealogia
(osób: 57)

 Ludwik Fihauser

(1767-1819)

• JÓZEFA Fihauser z Mijaczowa (6 V 1869-25 VII 1950), c. Konrada i Eugenii hr. Stadnickiej; ur. w Klikuszowej, zm. w Zakopanem; m. (11 VI 1895 Klikuszowa) Karol Ludwik Dąmbski z Dąbia h. Godziemba (ok. 1860-po 1900), s. Rudolfa i Emilii Byszewskiej; dzieci: Konrad, Ludwik, Bronisław, Roman, Emilia, Maria – Dąmbscy.

• KONSTANTY Fihauser z Mijaczowa (9 III 1801-19 I 1880), s. Ludwika i Salomei Wyszkowskiej, właściciel dóbr Bruśnik, oraz Januszkowice w pow. jasielskim; 1ż. Julianna bar. Konopka (ok. 1800-1836), zm. w Bruśniku; dzieci: Florentyna, Karolina, Ludwika, Konrad; 2ż. Marianna Pilińska (ok. 1810-26 XII 1855); dzieci: Stanisław.

Źródła: Bon. t. 5/276-277; Bork. Rocz. t. 1/463-464.

Fedorowicz

Fedorowicz h. Oginiec (in. Brama) vel Fiedorowicz, Federowicz, Fiederowicz, rodzina ruska, albo też kilka rodzin, mających wywodzić się od książąt Kozielskich, szczepu Ruryka. W 1802 r. deputacja wywodowa szlachecka gubernii mińskiej, a w 1822 r. Heroldia Cesarstwa Rosyjskiego, na podstawie licznych dokumentów urzędowych, uznała ich wspólne pochodzenie z książęcymi domami Ogińskich i Puzynów, i przyznała im prawo pisania się z przydomkiem „z Kozielska na Szczonowie” (Kos.). W XIX wieku wylegitymowali się ze szlachectwa w gubernii mińskiej, w Królewstwie Polskim i w Galicji – wszyscy z herbem Oginiec. Niektórzy z nich, nie wiadomo dlaczego, zaczęli przybierać od ok. 1746 przydomek Jackowski i z tym przydomkiem wylegitymowali się ze szlachectwa w sądzie ziemskim lwowskim w XVIII wieku. Przydomek ów mógłby świadczyć o tym, że są wspólnego pochodzenia, lub też wywodzą się w linii prostej od Jana (Iwana) Fedorowicza-Jackowskiego, zwanego Fedoreńką, pułkownika Chmielnickiego, nobilitowanego na sejmie 1661. Inni używali przydomku Dałło. Fedorowiczowie byli właścicielami m. in. dóbr Żerebki Szlacheckie i Hałuszczyńce w Galicji, w pow. skałackim, Czerniechowce, Okno, Touste, Jabłonowszczyzna i Werniaki, Wołczkowce w pow. zborowskim, Klebanówka w pow. zbaraskim. Inni wylegitymowali się w XIX w. z herbami Gozdawa, Przegonia i Radwan (Wierzbna).
Genealogia
(osób: 294)

• ANTONI Jackowski-Fedorowicz (1806-1881), s. Andrzeja i Rozalii Hryniewicz, właściciel dóbr Hałuszczyńce w pow. skałackim, w Galicji; ż. (ok. 1840) Julia Dzierżykraj-Morawska h. Nałęcz (ok. 1824-po 1865), c. Czesława i Amelii Lipczyńskiej; dzieci: Joanna, Stanisław, Juliusz, Maria, Leopold, Amelia, Aleksander, Jadwiga.

• OLGA Józefa Celina Jackowska-Fedorowicz (1874-23 IX 1901), c. Tadeusza i Julii Pankratiew; zm. Berlin; m. (8 II 1899) Władysław Józef Maciej hr. Tyszkiewicz-Łohojski h. Leliwa (1899-1966), s. Marcelego Adama i Marii Anny Krąkowskiej h. Trąby.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/461-463, t.2/460-462; Kos. t.2/119-123; Żych. t.4/89-102.

Długoszowski

Długoszowski h. Wieniawa vel Wieniawa-Długoszowski, Długoszewski, rodzina małopolska, wywodząca się od Długoszów herbu Wieniawa, z których niektórzy zmienili nazwisko na Długoszowski (Urus.). Jedna gałąź osiedliła się w północnym Mazowszu, inne – w Wielkopolsce i na Rusi Czerwonej. Długoszowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w sądzie grodzkim sądeckim 1782, oraz w gubernii podolskiej 1848.
Genealogia
(osób: 58)

gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski
(1881-1942)

• BOLESŁAW Zenobiusz Wieniawa-Długoszowski (1843-12 III 1912), s. Aleksandra i Julii Suszczakiewicz, inżynier cywilny, ziemianin, powstaniec 1863/64; słuchacz techniki w Krakowie 1863; w powstaniu służył jako dowódca plutonu w oddziałach Mossakowskiego, Czachowskiego, Bosaka i Eminowicza; walczył pod Żarkami, Bybnicą itd.; po powstaniu pracował jako inżynier cywilny; następnie właściciel po matce dóbr Wełdzirz k/ Doliny; 1887 przeniósł się wraz z rodziną do majątku Bobowa k/ Gorlic; ur. Stary Sącz, zm. Bobowa (PSB T. 5, s. 185; J. Białynia-Chołodecki, Pamiętnik powstania styczniowego); ż. (p. 1880 Sońsk) Józefa Struszkiewicz vel Strużkiewicz h. Stuś (ok. 1860-po 1881), c. Januarego i Teofili Udrańskiej; dzieci: Teofila, Kazimierz, Bolesław.

• TERESA Długoszowska (ok. 1770-po 1800), c. Józefa i Anny Eszenkównej; m. (p. 1800) Stefan Aleksander Kałuski (ok. 1770-po 1800).

Źródła: Bon. t.4/288; Bork. Rocz. t.1/459-460, t.2/453; Szl. Gal.; Urus. t.3/170; Wikipedia; Geneteka.genealodzy.pl.