Kotarski

Kotarski h. Bończa odm. (in. herb własny), vel Kotarbski, Kotarpski, pochodzą podobno ze wsi Kotary, w pow. tarnowskim, parafia Zassów. 

Z nich: Józef, porucznik regimentu pińskiego, otrzymał szlachectwo na sejmie 1775 r. (Bon.). Tenże Józef, już jako członek Stanów galicyjskich, posesor, czyli dzierżawca dóbr Niegłowice i dziedzic części dóbr Glinnik, wylegitymował się ze szlachectwa 1783 r., w sądzie grodzkim bieckim, a jego synowie w Wydziale Stanów galicyjskich 1829 r.

Herb — w polu błękitnym wspięty jednorożec srebrny, a w szczycie hełmu ręka zbrojna z mieczem (Ostr. 1519). 

• JÓZEF Kotarski h. wł. (ok. 1750-po 1792), porucznik regimentu pińskiego, otrzymał szlachectwo na sejmie 1775 r., dyplom mu wydano 1777 r. (Bon. t. 11/378); wylegitymował się ze szlachectwa w sądzie grodzkim bieckim 1783; posiadacz zastawny Niegłowic, właściciel części Glinnika; zeznał 1792 r. zapis dożywocia z żoną, Anną z Szczepanowskich (Gal. Tab. Pact. Nov. 10 f. 248); ż. Anna Szczepanowska z Bydlina h. Prus I (ok. 1760-po 1792), c. Stanisława i Anny Wąsowicz h. Łabędź (Łuszcz.); dzieci: Karol, Józef.

• MARIA Magdalena Kotarska h. wł. (ok. 1840-po 1860), c. Karola i Kunegundy Konopka (Bork.); m. (5 VI 1858 Kraków) Zygmunt Dominik hr. Drohojowski (1832-po 1860), s. Seweryna i Henryki Leonardy Baworowskiej, pozasłużbowy porucznik wojsk austriackich, członek rady powiatowej mościskiej; dziedzic dóbr Krukienice, w pow. mościskim; dzieci: Helena, Henryka, Seweryn, Karol, Roman – hr. Drohojowscy.

Źródła: Bon. t. 11/378; Bork. Gen. 209-215; Bork. Rocz. t. 1/200-202, t. 2/116-119; Bork. Spis 178; Ostr. nr 1519; SGKP t. 4/491; Urus. t. 7/330; T. Gajl, Herbarz polski online.

Kotarski h. Cholewa, vel Ubysz-Kotarbski, Kotarpski, Kutarski, rodzina mazowiecka, jednego pochodzenia z Ubyszami herbu Cholewa. Licznie rozrodzeni, dla odróżnienia używali przydomków: Bachmat (Bechmat), Cholewicz (Cholewa), Kotek, etc. Prawdopodobnie niektórzy z nich przeszli do herbu Pniejnia.

Według Bonieckiego, wyszli ze wsi Kotarczyn (Kutarczyn), pow. Sierpc, parafia Mochowo. Jednakże, bardzo wcześnie, bo już pod koniec XV wieku widzimy Ubyszów Kotarbskich dziedziczących w Wielkopolsce, we wsi Kotarby, pow. Pleszew, parafia Sowina (Dw. Teki). Uruski dodaje nieprawdopodobną informację, że do Wielkopolski mieli się przenieść z Podola. 

Stanisław z Kotarczyna, ożeniony z Małgorzatą, wdową po Janie Budku z Czachorowa, 1497 r. (Summ. Wierzb.). Na Kotarczynie dziedziczył Mikołaj, zwany Cholewa, którego synowie: Maciej, Wojciech, Jan, Wyszek i Jakub, zwani Cholewicze, mają częste sprawy w grodzie płockim, w latach 1530-1543. Jan zwał się już Kotarskim, dziedziczył na Krajkowie i pozostawił syna Mikołaja, 1543 r. Jan Stelmach, dziedzic na Kotarczynie, miał synów: Marcina, Feliksa i Stefana 1539 r. (Gr. Płoc. Wiecz.). Trojan Kotarski, dziedzic na Rzuchowie, w pow. lipnowskim, 1564 r. (Paw.).

Jakub Kotarski, skarbnik ciechanowski 1606 r. Aleksander, kanonik przemyski, 1684 r. Jan, Wojciech i Andrzej, z ziemi dobrzyńskiej, elektorowie Augusta II-go 1697 r. Marcin z Kotarczyna, pisarz grodzki chęciński 1687 r., następnie podstarości i sędzia grodzki chęciński, został wojskim nowokorczyńskim 1698 r. (Zap. Lub.). Szymon, burgrabia grodzki płocki 1691 r. Maciej, burgrabia wyszogrodzki 1785 r. Józef, chorąży gwardii konnej koronnej 1778 r. Michał, 1788 r. właściciel wsi Przecław, w woj. gnieźnieńskim. 

Potomkowie wspomnianego wyżej Michała wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862. Kotarscy herbu Cholewa, z przydomkiem Bachmat, wylegitymowali się 1782 r. w ówczesnej Galicji, w sądzie grodzkim lwowskim.

Genealogia
(osób: 26)

• IGNACJA Kotarska z Kotarczyna h. Cholewa (ok. 1810-7 VIII 1885), c. Kazimierza i 1ż. Józefy Skórzewskiej h. Drogosław; zm. Kamieniec pod Grodziskiem Wlkp. (Dw. Teki; Żych.); m. (1837 Dłużyna) Henryk Skórzewski h. Drogosław (ok. 1810-po 1850), s. Andrzeja, dzedzica Kamieńca, i Ludwiki Krzyckiej, właściciciel dóbr Kamieniec, obecnie pow. Grodzisk Wielkopolski (MK Kamieniec); uroczystość ślubna w parafii Dłużyna, ślub w kościele w Charbielinie, obecnie pow. Leszno, woj. wielkopolskie, miejscowość Dłużyna, uwagi: on kawaler lat 28, z Turkowa, ona panna lat 22, z Sokołowa (MK Dłużyna); dzieci: Bronisław, Kazimierz, Wanda, Teodor, Józefa – Skórzewscy.

• KAZIMIERZ Kotarski z Kotarczyna h. Cholewa (ok. 1785-po 1823), s. Michała i 1ż. Barbary Otto-Trąmpczyńskiej h. Topór, dziedzic dóbr Przecław koło Powidza (Dw. Teki); jego syn wylegitymował się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym (Bon.; Urus.); 1ż. (ok. 1810) Józefa Skórzewska h. Drogosław (ok. 1790-ok. 1820), c. Ludwika i Teodory Niegolewskiej h. Grzymała; w aktach także: Zofia S-ka, błędnie: Skarzewska; dzieci: Ignacja, Ksawery (Ludwik), Tytus, Józef; 2ż. (5 XI 1823) Józefa Podlewska (ok. 1800-po 1823), c. Michała i Teresy Witaszewskiej; w aktach także: Podleska; ślub w parafii Kleczew, pow. Konin, miejscowość: Jabłonka (MK Kleczew).

Źródła: Bon. t. 11/377; Bork.  Spis 178; Dw. Teki (Regesty); Sęcz.; Urus. t. 7/330-331.

Kotarski h. Pniejnia (in. Pniejna), vel Kotarbski, Kotarpski, nazwisko wzięli zapewne od nieistniejącej już wsi Kotary, w ziemi wyszogrodzkiej. Chyba dowolnie zamieniali herby z Cholewitami Kotarskimi.

Paprocki umieszcza ich w woj. rawskim, zaś według Bonieckiego, prędzej wyszli ze wsi Kotarby, w pow. kaliskim. Akta kaliskie i sieradzkie z początku XV wieku, wymieniają kilku dziedziców Kotarb. Nie wszyscy jednak byli tego herbu. Część wywiodła się z herbu Kamiona, tj. Jastrzębiec, inni z herbu Abdank (Bon.).

Mikołaj Kotarbski vel Kotarski, poborca lubelski 1629 r. (Zap. Lub.). Stanisław Kotarski, pułkownik czerkaski wojska zaporoskiego 1647 r. Potomstwo jego podane w Herbarzu Niesieckiego. Aleksander Kotarski układał się z Mycielskim 1662 r. (Gr. Pozn.), a 1669 r. podpisał z woj. kaliskim, elekcję króla Michała. Tęże elekcję podpisali, z woj. lubelskim, Mikołaj i Wojciech Kotarbscy, a z woj. poznańskim, Chryzostom i Władysław. Walerian, z woj. sieradzkim, Władysław, z woj. łęczyckim i Władysław, sędzia kapturowy płocki, z tymże województwem, jako Kotarbscy, podpisali obiór Augusta II-go 1697 r.

Kotarscy herbu Pniejnia wylegitymowali się ze szlachectwa w ówczesnej Galicji, w sądzie ziemskim lwowskim 1782 r., a w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862.

Genealogia
(osób: 33)

• HELENA Kotarska z Brzyska h. Pniejnia (1864-1950), c. Stanisława Julii Wojnarowskiej h. Strzemię, właścicielka dóbr Kłyż i Pilcza, w pow. dąbrowskim (Bork.); m. (17 IX 1889) Marian Jan Andrzej hr. Łoś h. Dąbrowa (2 II 1856-po 1895), s. Augusta i Joanny hr. Ponińskiej h. Łodzia, ziemianin, działacz społeczny; c.k. porucznik 3 pułku ułanów obrony krajowej wojsk austriackich, członek rady powiatowej samborskiej; właściciel dóbr Czyżki, Bylice, Byliczki i Bońkówka w pow. samborskim (Bork.); dzieci: 1/ Stanisław Jan hr. Łoś h. Dąbrowa (21 X 1890-14 I 1974); ur. Czyszki, zm. Lublin; voto: Marta Budny z Budnego (1898-1969), c. Nikodema i Natalii Popławskiej; 2/ Joanna – hr. Łoś.

• STANISŁAW Kotarski z Brzyska h. Pniejnia (1833-po 1870), s. Karola i Kunegundy bar. Konopka h. Nowina, ziemianin, prezes rady pow. jasielskiej, delegat galicyjskiego Tow. Kredyt. Ziemskiego 1868-1870; właściciel dóbr Brzysko, Czermna, Lasna, Liwocz, Ujazd, w pow. jasielskim, Żelichów i Wola Żelichowska, w pow. dąbrowskim, Kopytowa, w pow. krośnieńskim (Bork.); ż. Julia Wojnarowska h. Strzemię (ok. 1830-1866), c. Franciszka i Karoliny Rylskiej h. Ostoja; dzieci: Helena.

Źródła: Bon. t. 11/375-377; Bork.  Spis 178; Dw. Teki (Regesty); Nies.; Sęcz.; Urus. t. 7/330-332.