Celiński

Celiński h. Abdank (in. Habdank), na Podlasiu. Potomkowie Jana, wiceregenta grodzkiego łukowskiego 1713, udowodnili pochodzenie swoje szlacheckie w Królestwie Polskim 1852 r. z herbem Abdank (Bon.).

Źródła: Bon. t.2/320; Szl. Król.


Celiński h. Zaremba (in. Zaręba), rodzina podlaska, przydomku Mysław. Według tradycji rodzinnej, mają pochodzić od Mysława Zaremby, wojewodzica sieradzkiego, który po porażce Jaćwingów miał osiąść w woj. lubelskim. Ich wsią gniazdową są Celiny, dawniej Celny Las, w powiecie łukowskim, parafii Trzebieszów. Stanisław, dziedzic dóbr Celiny 1620. Inny Stanisław, komornik graniczny łukowski 1650, pisarz grodzki stężycki 1652. Maciej, pisarz grodzki stężycki 1664. Stanisław, podstarości łukowski 1658, podsędek łukowski 1674-1677. Celińscy herbu Zaremba podpisali elekcję 1697 r. z ziemią łukowską, woj. krakowskim i sandomierskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 
Genealogia
(osób: 52)

• JULIA Tekla Celińska (15 II 1841-10 I 1872), c. Józefa i Benigny Plecińskiej; ur. Jabłonna, prawd. parafia Wrzos, gmina Przytyk, pow. Radom, zm. Siedlec k/ Kostrzynia, parafia Siedlec, gmina Kostrzyn, pow. Poznań, lat 30 (MK Kostrzyn); m. (ok. 1860 Siedlec) Stanisław Joachim hr. Tyszkiewicz (14 X 1834-po 1873), s. Wincentego i 1ż. Febronii Szołajskiej h. Topór; 2v. żonaty (ok. 1873 Siedlec) z Wandą Ponińską h. Łodzia, c. Bolesława z Maliszewa i Leokadii Grabowskiej h. Zbiświcz; dzieci: Janusz, Wincenty – hr. Tyszkiewiczowie.

• KRZYSZTOF Celiński (ok. 1750-1824), s. Wawrzyńca i Krystyny Wodzino- wskiej, skarbnik czernihowski 1780; dziedzic dóbr Stropieszyn, Bugaj i Holendry, należących do klucza Stropieszyn, które nabył 1785 r. od swego teścia, Rafała Skarbek-Kozietulskiego, wówczas podstolego inflanckiego (Bon.; Urus.; AGZ Kalisz); ż. (ok. 1780) Katarzyna Kozietulska h. Abdank (ok. 1760-po 1790), c. Rafała Seweryna, podstolego liwskiego, i Zuzanny Turowskiej h. Pierzchała; dzieci: Maksymilian, Ignacy, Antoni.

Źródła: Bon. t.2/320-321; Krzep. Młp.; Nies.; Urus. t.2/131-133.