Dembiński

Dembiński h. Nieczuja (odm.) (in. Ostrzew), vel Dembieński, Dębiński, Dębieński, rodzina małopolska, pisała się z Dembian. W woj. święto- krzyskim są aż cztery wsie nazywające Dębiany, dawniej Dembiany, z których wyszły różne rodziny Dębińskich vel Dembińskich.
Ze wsi Dębiany w parafii i gminie Obrazów, pow. Sandomierz, wyszli Dembińscy herbu Nieczuja. Bolesław Wstydliwy darował część tej wsi, przy fundacji klasztoru, Klaryskom osiadłym w końcu w Krakowie, przy kościele św. Andrzeja. Do dziś dnia, część ta w odróżnieniu od części szlacheckiej, nosi nazwę Dębiany Panieńskie. Druga część, od najdawniejszych czasów, należała wraz z niedalekim Byszowem i Niedrzwicą, do gałęzi rodu Nieczujów (Bon.). Stanisław, dziedzic Dembian, otrzymał w 1373 r. równocześnie z dziedziczkami drugiej części, prawo niemieckie dla tej wsi (Kod. Dypl. Młp.). Jan, dziedzic dóbr Dembiany 1470 r. (Lib. Benef.). Jerzy, współdziedzic dóbr Dembiany 1578 (Ks. poborowe). Nieczujowie Dembińscy podpisali elekcje 1669 i 1674 r. z woj. sandomierskim, 1764 z woj. krakowskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1856. Z nich: 2 kasztelanów, 1 wojewoda, w latach 1720 — 1781.
Genealogia
(osób: 231)

gen. Henryk Dembiński

(1791-1864)

• HENRYK Dembiński (16 I 1791-13 VI 1864), s. Ignacego i 1ż. Marianny Moszyńskiej, generał dywizji wojsk polskich, powstaniec 1830/31; w 1807 wstąpił do Akademii Inżynieryjnej w Wiedniu; w 1809 zaciągnął się do armii Ks. Warszawskiego, awansując tego roku do stopnia podporucznika; uczestniczył w kampanii 1809 awansując 2 XI 1811 (1810?) na porucznika; po bitwie pod Smoleńskiem w 1812 awansowany na polu walki do stopnia kapitana; brał udział w kampaniach 1813 i 1814; w armii Królestwa Polskiego nie służył; po wybuchu powstania listopadowego organizował siłę zbrojną w woj. krakowskim; w lutym 1831 został pułkownikiem, dowódcą pułku, a następnie brygady jazdy; 29 IV awansował na generała brygady; po bitwie ostrołęckiej wziął udział w wyprawie na Litwę, a po powrocie z Litwy 4 VIII 1831 awansował na generała dywizji, 9 VIII został gubernatorem Warszawy; 12 VIII powołany na zastępcę naczelnego wodza, 17 VIII mianowany naczelnym wodzem, a 19 VIII odwołany z tego stanowiska; do końca powstania pełnił obowiązki dowódcy korpusu; po upadku powstania emigrował do Francji, stamtąd udał się de Egiptu, gdzie na zlecenie Mehmeta Ali organizował armię egipską; zwolniony z tej funkcji na skutek nacisku cara Mikołaja, wrócił do Francji; w 1849 r. był wodzem naczelnym w powstaniu węgierskim; ur. Strzałków, parafia Stopnica, pow. Busko-Zdrój, Sandomierskie, obecnie woj. świętokrzyskie, zm. Paryż, Francja, lat 73, wg innych źródeł zm. 1861 (PSB t.5/65; Tarcz.; Bartk.; Cm. Rak.); ż. (ok. 1815) Helena Turno h. wł. (1793-1859), c. Szczepana i Ludwiki Helming, właścicielka dóbr Pełczyska w pow. pińczowskim, Sędziejowice w pow. stopnickim oraz kamienicy w Rynku Gł. w Krakowie nr 22 (później nr 12); mieszkała w Krakowie z trzema córkami, Ludwiką, Wacławą i Henryką; zm. Kraków, poch. Cm. Rakowicki, kw. 19, obok gr. rodz. Sienickich (Darow.; Cm. Rak.); dzieci: Ludwika, Wacława, Henryka, Jan, Karol.

• LEONORA Leona Eleonora Dembińska, voto Wielopolska (1781-1824), c. Ignacego i 1ż. Marianny Moszyńskiej (Bon.; Darow.); m. (1802) Józef Stanisław hr. Wielopolski z Zabełcza, margr. Myszkowski (1777-1815), s. Ignacego i 1ż. Elżbiety Ankwicz, XII. ordynat pińczowski; dzieci: Aleksander (1803-1877), dyrektor Komisji Rządowej Wyznań i Oświecenia Publicznego w Król. Polskim, Alfred, Hortensja, Fryderyka Augusta, Bolesław – hr. Wielopolscy. 

Źródła: Bon. t.4/193-203; Dług.; Kos. t.1; Krzep. Młp.; Nies.; Szl. Król.; Urus. t.3/129-132; Wikipedia: 1; Muzeum Wojska Polskiego online.


Dembiński h. Rawicz, vel Warsz-Dembiński, Dęmbiński, Dębiński, stara i rozrodzona rodzina małopolska, wywodząca się z rodu Warszów herbu Rawicz, jednego pochodzenia z Ostrowskimi i Ożarowskimi. Jej gniazdem jest wieś Dębiany in. Dembiany, w parafii Sokolina, niegdyś powiat Pińczów, obecnie Kazimierza Wielka, gmina Czarnocin. W latach 1426-1594 dziedziczą tam Warszowie, używający z czasem nazwiska Dembiński. W końcu XVI wieku rodzina rozdzieliła się na dwie główne gałęzie, jedną osiedloną w Małopolsce, a drugą w Wielkopolsce. Jedna linia otrzymała austriacki tytuł hrabiowski w Galicji 1784. W XVI stuleciu w większej części przeszli na wyznanie kalwińskie, które jednak już w następnym wieku porzucili. Dembińscy podpisali elekcję 1669 r. z woj. krakowskim, sandomierskim, lubelskim, brzeskim litewskim i z ziemią chełmską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądzie ziemskim czchowskim 1782, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 
Z nich: 1 kasztelan krakowski, 2 wojewodów, 1 minister, 3 kasztelanów w latach 1562 — 1781.
Niektórzy z Dembińskich ze wsi Dębina in. Dembina, parafia i pow. Przasnysz, woj. mazowieckie, wylegitymowali się ze szlachectwa w XIX wieku z herbem Rawicz. 
Genealogia
(osób: 140)

• MARIANNA Dembińska (ok. 1762-18 I 1806), c. Jana Nepomucena i Krystyny Wiesiołowskiej (Bork.); m. (1782) Jacek Fredro h. Bończa (1760-7 II 1828), s. Józefa Benedykta i Teresy Urbańskiej, chorąży lwowski, członek Stanów galicyjskich z grona magnatów, wicemarszałek krajowy galicyjski 1817, strażnik wielki sreber koronnych galicyjskich 1825; razem z bratem wylegitymowani ze szlachectwa w sądzie ziemskim sanockim 1782; otrzymał dziedziczny tytuł hrabiowski austriacki 1822; właściciel dóbr Rudki (tzw. klucz rudecki), Beńkowska Wisznia, Nowosiółki, Rabbe, Hoczwia i Cisna w ziemi lwowskiej; dzieci: Jan Maksymilian, Seweryn, Henryk, Edward, Aleksander, Cecylia, Ludwika, Konstancja, Julian – Fredrowie.

prof. Bronisław Dembiński

(1858-1939)

• WINCENTY Ferreriusz Dembiński (ok. 1750-1813), s. Stanisława i 2ż. Antoniny Dobrzańskiej, starosta przyłuski 1782, wojski mniejszy wiślicki 1787, miecznik 1789, wojski większy 1790, cześnik wiślicki 1793; wylegitymował się ze szlachectwa w 1782 w sądzie ziemskim czchowskim; dziedzic dóbr Łapanów w pow. bocheńskim (Bon.; Bork.; Girt.); 1ż. NN. (ok. 1760-ok. 1790); 2ż. (ok. 1790) Marianna Saryusz-Jaworska h. Jelita (ok. 1770-po 1795), c. Kazimierza, członka Stanów galicyjskich, i Marianny Bontani h. wł.; dzieci: siedmioro, m. in. Józef, Stanisław, Sylwester.

Źródła: Bon. t.4/206-233, 233-235; Dw. Teki; Kos. t.1; Krzep. Młp.; Nies.; Szl. Król.; Urus. t.3/133-141.