Budzyński

Budzyński h. Dąbrowa, vel Budziński, Budzeński, na Mazowszu. Wyszli ze wsi Budzyno in. Budzino w pow. makowskim, parafia Maków Mazowiecki.
Z tejże wsi wywodzą się także Budzyńscy herbu Szeliga. W XIX wieku Budzyno stanowiło okolicę szlachecką, w której obrębie leżały wsie Budzyno Bolki, B. Nawiery i B. Walendzięta. W 1827 r. liczyły one razem 205 mieszkańców. Jedna linia osiedliła się w XVII wieku w Małopolsce i na Rusi Czerwonej. Budzyńscy podpisali elekcje 1632, 1648, 1669 r. z ziemią różańską, 1697 r. z ziemią ciechanowską i chełmską, 1764 r. z woj. płockim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Antoni, miecznik czerwonogrodzki 1762. Józef, komornik grodzki lubelski 1765. Michał, burgrabia liwski 1764-1773, podwojewodzi drohicki 1780-1788.

• ALEKSANDRA Budzyńska (ok. 1810-po 1841), c. Ignacego i Kunegundy Ilińskiej; ur. prawd. Michałówka, Wołyń; m. Mateusz Lasocki (ok. 1810-po 1841); dzieci: Wincenta Lasocka (1841-1916).

Michał Budzyński

(1811-1864)

• MICHAŁ Budzyński (1811-7 VIII 1864), s. Ignacego i Kunegundy Ilińskiej, poeta, publicysta, tłumacz, autor pamiętników, uczestnik powstania listopadowego, działacz emigracyjny, przedstawiciel A. Czartoryskiego w Turcji i we Włoszech; w powstaniu walczył w pułku jazdy wołyńskiej; po upadku powstania emigrant w Londynie 1836; wspólnie z bratem Wincentym byli współzałożycielami „Tygodnika Petersburskiego” w 1841 r. na zjeździe w Cudnowie na Wołyniu; ur. Michałówka, Wołyń, zm. prawd. Paryż, Francja, lat 53 (PSB t.3/104; Lit. Pol.; Bazyl.); ż. (1854) Otylia Otolia Otolina Konopacka h. Junosza (ok. 1827-po 1854), c. Szymona i Klementyny Łaźnińskiej h. Jelita; ur. prawd. Ławrynowce w pow. zasławskim, ówczesna gubernia wołyńska; 1v. żona Piotra Lasockiego.

Źródła: Bon. t.2/233; Dw. Teki; Nies.; SGKP t.1/449; Szl. Król.; Urus. t.2/66-67.