Krukowiecki

Krukowiecki h. Pomian, rodzina kujawska, pisząca się z Ziemblic, z której jedna gałąź osiedliła się na Rusi Czerwonej. Otrzymała austriacki tytuł baronowski w Galicji 25 III 1780, oraz dziedziczny tytuł hrabiowski z

Kuczkowski

Kuczkowski h. Jastrzębiec, rodzina małopolska, z której jedna linia otrzymała austriacki dziedziczny tytuł hrabiowski w Galicji 30 XI 1807, lecz wygasła 1873. Jej wsią gniazdową jest Kuczków w pow. włoszczowskim, na którym dziedziczyli w latach 1440-1581 (Krzep. Mał.). 

Keller

Keller h. Gryf, w Krakowskiem. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegitymowali się w Cesarstwie, w guberni kijowskiej 1806 r. Z nich: Karol Fryderyk, syn Rudolfa, który miał być cześnikiem poznańskim, ożenił się 1764 r. z Wilhelminą z Wierzbna Rydzyńską, córką Wojciecha, podstolego poznańskiego i Teresy z Czapskich, dziedziczką Michna (Gr. Pozn. z 1765 r. Oblata intercyzy). 

Karnicki

Karnicki h. Kościesza odm., vel Siestrzanek-Karnicki, gałąź rodu Kościeszów, pochodząca z Karnic w ziemi sochaczewskiej. Ich protoplastą był Dersław (Jan) z Szerzyna i Karnic, który miał przydomek Siostrzanek in. Siestrzanek. Karniccy używali po nim tego przydomku aż po wiek XVII. Rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna osiedliła się w Inflantach, później na Białej Rusi – inna na Rusi Czerwonej. Gałąź galicyjska (młodsza) otrzymała 17 XII 1782 tytuł baronowski w Austrii, a 10 II 1844 austriacki dziedziczny tytuł hrabiowski. Z nich: Jan na Karnicach, starosta wiski 1458-1464. Stanisław, oboźny koronny 1567. Ignacy, podkomorzy miński 1778. Alojzy, generał adiutant wojsk litewskich 1791. Jan (zm. 1793), sekretarz pieczęci większej koronnej, poseł. W XIX wieku posiadali m. in. dobra Michalewice i Wołczuchy w pow. przemyskim, Lelechówka, Wereszyce i Majdan w pow. lwowskim. Od Karnickich z Brzostowa pochodzą Brzostowscy herbu Kościesza.
Herb szlachecki Karnickich, różni się tylko tym od powyższego, że nie ma nad tarczą korony hrabiowskiej. Białoruska gałąź Karnickich porzuciła Kościeszę i przyjęła herb Iłgowskich, gałąź zaś inflancka już w drugim pokoleniu swojego istnienia powróciła do Kościeszy, który to herb też stale używała gałąź galicyjska. 

Jaworski

Jaworski h. Jelita, vel Saryusz-Jaworski, przydomku Saryusz, z Jawory w ziemi przemyskiej, tej samej co i Jaworscy Sasowie (Bon.).

Gołuchowski

Gołuchowski h. Leliwa, rodzina malopolska, której gniazdem jest wieś Gołuchów in. Gołuchów Wielki w dawnym powiecie wiślickim, parafia Kije. Wymieniani są w aktach jako właściciele tych dóbr w latach 1415-1579. Od nich pochodzą rodziny Szczepieckich i Rożwieńskich z Rożwienicy in. Rozdwienicy w ziemi przemyskiej. Boniecki w swoim Herbarzu wysuwa przypuszczenie, iż protoplastą i założycielem gniazda rodu, które od jego nazwiska nazwano Gołuchowem, może być żyjący w XIII wieku Gołuch. Był on podkomorzym księżnej Bolesławowej 1266, a jego urząd nazywał się „Maij” (?!). Jest również prawdopodobne, że do tego domu należał Wacław, syn Żegoty z Gołuchowa. W 1364 otrzymał on Dmitrowice w ziemi lwowskiej, a przecież Gołuchowscy i w późniejszych czasach posiadali dobra w województwie ruskim. Dymitrów k/ Baranowa Sandomierskiego, który był dziedzictwem Leliwitów w XV wieku, mógł być założony przez jednego z potomków tegoż Wacława. Jedna linia Gołuchowskich otrzymała 17 VI 1783, od cesarza Józefa, austriacki tytuł hrabiowski z odmianą w herbie. 

Golejewski

Golejewski h. Kościesza, vel Golejowski, rodzina mazowiecka, pisząca się z Golejewa na Mazowszu. Jej wsią gniazdową jest jak się zdaje Golejewo in. Golejowo w powiecie bielskim, woj. płockim, chociaż jest i Golejewo w powiecie kruszwickim, które należało do Golejewskich jeszcze w 1566 (Bon.; Paw.). Golejewscy rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna osiedliła się na Rusi Czerwonej, inna na Litwie. Przedstawiciele gałęzi czeronoruskiej zostali wylegitymowani ze szlachectwa w ziemi halickiej i lwowskiej 1782 (Szl. Gal.). Jedna linia otrzymała w Galicji 8 II 1783, od cesarza Józefa II, dziedziczny austriacki tytuł hrabiowski, z dodatkiem herbowym, lecz wygasła po mieczu 28 X 1893.
Z tego rodu: Racibor (Nadborz) z Golejewa (zm. 1481), był w Płocku kanclerzem księcia Władysława mazowieckiego i ruskiego 1454. Adam, poseł na sejm 1678. Jan, mówca sejmowy, deputat na Trybunał koronny 1765, poseł 1768. hr. Jan, starosta grodzki halicki 1783. Maria Felicja z hr. Golejewskich Czarkowska (zm. 14 X 1893), działaczka społeczna, filantropka, fundatorka licznych stypendiów dla rzemieślników itd., założycielka ordynacji wysuckiej; zm. w Paryżu.

Żyliński

Żyliński h. Janina vel Mordas-Żyliński, rodzina mazowiecka, z przydom- kiem Mordas. Wyszli zapewne z Żylina w ziemi sochaczewskiej. Z tą ziemią podpisali elekcję króla Jana III, o czym wspominają konstytucje sejmowe z 1674 roku. Jedna linia przeniosła się do województwa trockiego, i z tym województwem podpisali elekcje w 1697 i 1764 (Con.). Dawne herbarze dają im herb Ciołek, myląc ich pewnie z Żulińskimi. 

Turowski

Turowski h. Pierzchała (in. Kolumna, Roch II), rodzina mazowiecka, ze wsi Turowo w dawnym powiecie mławskim, parafia Wieczfnia. Notowani w aktach ziemi czerskiej 1453 r., w Prusach 1650. Jedna gałąź osiedliła się w woj. łęczyckim, gdzie posiadali m. in. folwark Kuźmy w parafii Dmosin. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. 

Szujski

Szujski h. Pogoń ruska (in. św. Jerzy – herb w. ks. moskiewskich), vel Szuyski, jest to gałąź w. książąt suzdalskich z dynastii Rurykowiczów, młodsza linia dynastii panującej w Moskwie. Pochodzili od w. księcia Aleksandra Newskiego (zm. 1263). Pierwszym o tym nazwisku, pochodzącym od miejscowości Szuja w późniejszej guberni włodzi- mierskiej, był Semen Dymitrowicz, syn Dymitra Fomy Konstantynowicza (zm. 1383), ks. na Niżnym Nowogrodzie i Suzdalu. W początkach XVI stulecia rozdzielili się na dwie gałęzie: jedną, która przeszła na Litwę, i drugą, która pozostała w państwach moskiewskich, do tej należy Wasili Iwanowicz – po zabiciu Dymitra I Samozwańca – car i wielki książę moskiewski i jego bracia Dymitr i Iwan – wszyscy trzej zmarli w Polsce. Protoplastą gałęzi litewskiej był Iwan Dymitrowicz zwany Gubka (zm. ok. 1560), który zbiegł zapewne w połowie 1534 r. z Moskwy na Litwę. W kwietniu 1536 r. król Zygmunt Stary nadał mu przywilej na Terebuń w pow. brzeskim. Potomkowie kniazia Iwana przeszli w kolejnych pokoleniach na katolicyzm i zarzucili tytuł kniaziowski, chociaż poszczególni przedstawiciele rodu powracali do jego używania już od XVII wieku.