Kossecki

Kossecki h. Rawicz vel Kosecki, Kossocki, rodzina małopolska, pisząca się z Kossocic in. Kossecic w pow. szczyrzyckim, wsi która przestała do nich należeć już w XVI stuleciu. Dom niegdyś osiadły w woj. krakowskim, następnie rozrodzony po innych województwach, należy do szeroko rozgałęzionego w Małopolsce rodu Rawiczów, gałęzi Warszów, wspólne- go pochodzenia z Łagiewnickimi i Bełzowskimi, a także Dembińskimi, Ostrowskimi i Ożarowskimi. W końcu XIV wieku było kilkunastu dziedziców w Kossocicach, a wszyscy jeszcze Rawicze. Warsz, dziedzic na Kossecicach, Ożarowie i Rudni wymieniany jest w aktach grodzkich i ziemskich krakowskich ok. 1421.
Genealogia
(osób: 396)
 
• RÓŻA Teresa Ewelina (Ewa) Kossecka (28 VIII 1808-1888), c. Pawła i Petronelli Nowosielskiej, dama austriackiego Krzyża Gwiaździstego 1872; metryka urodzenia w Nabrożu; m. (16 II 1833) Piotr hr. Szeptycki h. wł. (ok. 1800-11 VIII 1843), wlaściciel dóbr Lipsk, Dziewiętniki k/ Wybranówki i Przyłbice.

• STANISŁAW Wawrzyniec Kossecki (ok. 1820-22 XI 1873), s. Ksawerego i Zofii Wisłockiej, szambelan rosyjski, rzeczywisty radca stanu, referendarz rady stanu i członek rady nadzorczej kolei żelaznej warszawsko-wiedeńskiej, kawaler orderu św. Anny 2. klasy; właściciel dóbr Grabów i Grondów w gub. warszawskiej; ż. Olga Brzozowska h. Belina (ok. 1830-po 1873), c. Piotra, marszałka szlachty pow. olgopolskiego i Teofili Orłowskiej h. Lubicz, sędzianki podolskiej i starościanki ostrogskiej; dzieci: Maria, Zofia, Olga.

Źródła: Bon. t.11/313; Dw. Teki; Żych. t.1/90-94.

Kraszewski

Kraszewski h. Jastrzębiec (in. Boleścic) vel Kraszowski, Krasowski, Krassowski, rodzina mazowiecka, jeszcze za czasów Paprockiego używająca przydomku Zdzieszek, od imienia jednego z przodków – Zdziesława inaczej Zdzisława, a od herbu: Boleścic, Kudbrzyn i Kaniowa. Gniazdem ich jest wieś Kraszewo (dawniej też Kraszowo, Krasowo) k/ Raciąża, w dawnym pow. raciąskim. Są jednego pochodzenia z Krassowskimi, wymienionymi w przywileju Bolestów, wydanym przez Ziemowita ks. mazowieckiego 1408, wśród których rzeczywiście znajdował się Zdzisław z Krassowa. Według legend herbowych, a potwierdzają to Bielski i Paprocki, wywodzili się z ziemi krakowskiej, jednak ponieważ należeli do rodów najbardziej uwikłanych w mord na św. Stanisławie, po dokonaniu tej zbrodni musieli uchodzić na Mazowsze. Kraszewscy rozdzielili się na trzy linie: wielkopolską, wołyńsko-litewską i koronną, zwaną też od dóbr Szarzyn w pow. wyszogrodzkim – szarzyńską. Jedna gałąź otrzymała dziedziczny tytuł hrabiowski w Cesarstwie Rosyjskim, ale wkrótce wygasła. 
Inna rodzina Kraszewskich, sądząc po imionach i położeniu dóbr – herbu Zadora, wywodziła się z Kraszewic w pow. radomskowskim, woj. sieradzkim.
Genealogia
(osób: 139)

Józef Ignacy Kraszewski 

(1812-1887)

• JÓZEF Ignacy (Ignacy Józef) Kraszewski (26 VII 1812-19 III 1887), s. Jana i Zofii Malskiej, prozaik, poeta, publicysta, krytyk, wydawca, historyk, działacz społeczny i polityczny, najpłodniejszy autor w historii literatury polskiej, ps. Bogdan Bolesławita i in.; kurator okręgu naukowego na Wołyniu; doktor filozofii honoris causa Uniwersytetu Lwowskiego i Krakowskiego, członek honorowy Akademii Umiejętności w Sztokholmie i Societa Didascalica Italiana, prezes honorowy Kongresu Międzynar. Literackiego w Paryżu, komandor austr. orderu Franciszka Józefa, komandor włoskiego orderu św. Maurycego i Łazarza, obywatel honorowy miasta Krakowa i Lwowa; wychowywany we wsi Romanów k/ Białej Podlaskiej, dzierżawca wsi Omelno w pow. łuckim od 1838; właściciel dóbr Gródek (Horodec), Hubin i Kisiel na Wołyniu; po 1863 mieszkał w Dreźnie, obwiniony o zdradę Niemiec, pod zarzutem udzielania informacji wywiadowi francuskiemu 1881, zamknięty w Moabicie do 1883, skazany został wyrokiem zapadłym w 1884 na 3 ½ roku twierdzy, zwolniony z powodu złego stanu zdrowia po 18 miesiącach; ur. w Warszawie, metryka w parafii Św. Krzyża, zm. w Genewie, poch. na Skałce w Krakowie; ż. (10 VI 1838 Prawutyn, na Wołyniu) Zofia Woronicz h. Pawęża (ok. 1820-1890), c. Wojciecha, marszałka szlachty powiatu zwiahelskiego i Franciszki Kruszewskiej h. Abdank; bratanica prymasa Jana Pawła Woronicza; zm. w Warszawie, poch. tamże; dzieci: Konstancja, Jan, Franciszek, Augusta.

• KAZIMIERA Kraszewska (1854-po 1875), c. Lucjana i Stefanii Sułkowskiej; ur. w Dołhem; m. (1874 Dołhe, kaplica domowa) Zdzisław Rulikowski h. Korab (ok. 1840-po 1875), właściciel dóbr Honiatycze w gub. lubelskiej.

Źródła: Bon. t.12/245-252; Bork. Rocz. t.1/499-501, t.2/534-537; Żych. t.1/94-100; PSB t.15.

Mańkowski

Mańkowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic, Bolesty), znani w Małopolsce, w ziemi dobrzyńskiej, na Rusi i na Litwie. Pierwsza wzmianka o nich znajduje się w przywileju z 1408 r. wydanym przez ks. mazowieckiego Siemowita dla Alberta (Wojciecha) de Mańkowa herbu Bolesty (ex clenodio Bolesty).

Szumlański

Szumlański h. Korczak vel Szumleński, zapewne również w wersji Szumliński, Sumliński i Szumliski, stara i senatorska rodzina ruska, wywodząca się prawdopodobnie od bojarstwa ruskiego, której wsią gniazdową były Szumlany in. Wielkie Szumlany w dawnym woj. ruskim. Niektórzy z Szumlańskich przenieśli się na Litwę, i osiedli w pow. wiłkomierskim. Z nich Kazimierz, wystawił ołtarz w Owańskach i altarystę przy nim fundował w 1678. Z tej rodziny trzech senatorów – trzech biskupów.
Genealogia
(osób: 85)

• DAMIAN (Demian) Szumlański (ok. 1660-12 IX 1683), s. Michała i Zofii Rudnickiej, rotmistrz chorągwi pancernej we IX 1683, uczestnik wyprawy wiedeńskiej; dowódca podjazdu wysłanego przez Sobieskiego 8 IX 1683, ciężko ranny, zm. po kilku dniach, poch. w mieście Tuln n/ Dunajem (Dyakowski).

• JÓZEF Szumlański (ok. 1770-1839), s. Tomasza i 1ż. Rozalii Głębockiej, legionista, pułkownik wojsk polskich; szef batalionu 2. pułku ułanów w 1806, pułkownik i adiutant polowy ks. Józefa Poniatowskiego 1809; uczestnik kampanii 1792, bitwy pod Zieleńcami 1794, pod Racławicami, Szczekocinami, przez cały okres oblężenia Warszawy i pod Maciejowicami; służąc w Legionach uczestniczył przy zdobyciu fortecy St. Leon; pod dowództwem Bonapartego był w Egipcie, w bitwie pod Szebreis, Piramidami i Salachie, w kampanii rosyjskiej, w bitwie pod Austerlitz; gdy wracał z Egiptu, w archipelagu przy wyspie Syffanta dostał się do niewoli tureckiej, w której przebywał prawie półtora roku, wykupiony przez ks. Adama Czartoryskiego, wstąpił na nowo w szeregi wojsk francuskich; odznaczony kawalerskim Krzyżem Polskim, oficerskim Legii Honorowej 29 I 1803, oraz kawalerskim Krzyżem Neapolitańskim; zm. we Lwowie; ż. Anna Pieńczykowska herbu Brzeźna, c. Stanisława, konsyliarza sądów szlacheckich stanisławowskich i Franciszki Świejkowskiej h. Trzaska; dzieci: Stanisław, Sydonia.

• MARIANNA Szumlańska (ok. 1690-po 1720), c. Aleksandra i Ludwiki Starzeńskiej; m. Aleksander Trzecieski (ok. 1690-po 1740), podstoli kijowski 1715, później kaszelan kijowski (AGZ Trembowla).

Źródła: Dw. Teki; Dyakowski, Diariusz odsieczy wiedeńskiej; Nies. t.8/632-633; Stup. t.3/129-130; Żych. t.1/224.

Jaszowski

Jaszowski h. Lubicz, vel Jaszewski, w Małopolsce i na Podolu, pisali się z Jaszowic. Wyszli ze wsi Jaszowice w parafii Cerekiew, obecnie gmina Zakrzew, pow. Radom, woj. mazowieckie. 

Łopuszański

Łopuszański h. Sas, rodzina czerwonoruska, szeroko rozrodzona, wzięła nazwisko od wsi Łopuszanka w ziemi przemyskiej, w której posiadali dziedziczne wójtostwo (1600, 1617), a wyszli z Komarnik, z których się też zwykle pisali (Bon.). Niektórzy używali przydomków Homicz (Chomicz) v. Humiecz, Kąsewicz i innych. Łopuszańscy podpisali elekcję Stanisława Leszczyńskiego w 1733 z woj. wołyńskim. Udowodnili szlachectwo w sądzie grodzkim i ziemskim przemyskim 1782, tegoż roku przed komisją magnatów galicyjskich, w Wydziale Stanów galicyjskich 1808, 1823 i 1832 r., w galicyjskim Wydziale Krajowym 1866, w guberniach – wołyńskiej i kijowskiej 1888-1904, na Wołyniu 1858-1888, 1897.

• BAZYLI Homicz Łopuszański (ok. 1720-po 1790), s. Jana i Marianny Turczynowskiej, miecznik żydaczowski, regent grodzki horodelski; razem z innymi Łopuszańskimi, zaczął w 1790 legitymację szlachecką, ale jej nie dokończył (A. Fam. For. Nob.; AGZ Przemyśl); ż. (ok. 1750) Marianna Nehrebecka (ok. 1730-po 1750); dzieci: Onufry.

• EUFROZYNA Łopuszańska z Artamowa (ok. 1660-po 1690), c. Jana i NN.; m. (1682 Pietnice) Jan Łuszczyński (ok. 1650-po 1690).

Źródła: Bon. t.16/1-5; Nies.; Urus.

Maringe

Maringe /czyt. ma’ręż/, także w odmianach de Maringe, Demaringe, Demaringes, rodzina francuska, pochodząca z okolicy Moussy w Burgundii, przybyła do Polski ok. 1800 r. i zamieszkała początkowo w Warszawie.W XIX i na początku XX wieku byli właścicielami różnych majątków ziemskich, w ich ręku było m. in. Mokrsko Szlacheckie w pow. wieluńskim.

Rodzina z Moussy wydaje się pochodzić od Michaela Demaringes osiadłego tam na początku XVII stulecia. Pierwotnie nazwisko to miało formę Demaringes albo de Maringes, a więc musieli pochodzić z miejscowości o nazwie Maringes. Maringe'owie osiedli w Moussy ostatecznie „zagubili” z nazwiska przedrostek „de”. W każdym razie, nie oznacza on, że należeli do szlachty.
Genealogia
(osób: 43)

pchor. Andrzej Maringe

(1919-1944)

• ANDRZEJ Maringe (VII 1919-18 IX 1944), s. Leonarda i Zofii Wyganowskiej, podchorąży ZWZ-AK, ps. Andrzej; w powstaniu warszawskim w batalionie „Czata 49”; absolwent gimnazjum w Poznaniu 1939; ur. w Lenartowie, poległ w powstaniu, na przyczółku czerniakowskim, w rejonie ul. Okrąg, poch. na Cm. Powązkowskim, kw. 4-I-4, przy Alei Katakumbowej, gr. rodzin Boretti-Maringe; ż. Wanda Jędrzejewska (?) (ok. 1920-po 1944); dzieci: Ewa.

• ZENOBIA Wiktoria Maringe (30 X 1854-1932), c. Wiktora i Emmy Hauszyld; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 4, rząd I, p. 4, przy Alei Katakumbowej, grob. rodzin Boretti-Maringe; m. Romuald Więckowski (1845-1909); dzieci: Janina (1877-1972), Irena (1882-1944) – Więckowskie.

Źródła: Strona internetowa rodziny Boretti: www.boretti-saga.eu

Skibniewski

Skibniewski h. Ślepowron, vel Korwin-Skibniewski, rodzina podlaska ze Skibniewa, pisała się ze wsi Skibniew-Kurcze (Kurzce), S.-Podawce i S.-Sągale w pow. sokołowskim, niegdyś węgrowskim. 

Żurowski

Żurowski h. Leliwa, ród staroszlachecki, z dawnych czasów osiadły i licznie rozrodzony na Rusi Czerwonej. Pisali się z Żurowic (Nies.), oraz z Żurowiczek (Puł.) w pow. jarosławskim. Często wymieniani w aktach sanockich, przemyskich i lwowskich od XV wieku.
Stale piastowali liczne urzędy ziemskie, głównie w ziemi przemyskiej, powoływani do rozlicznych funkcji publicznych. Kilka gałęzi rodu Leliwitów-Żurowskich, wylegitymowało się ze szlachectwa w Galicji w 1782 r. i dalszych latach. Z nich: Stanisław, sekretarz królewski 1648, stolnik ciechanowski i pisarz dekretowy koronny. – Jan, pisarz sądowy koronny 1661. – Stanisław, cześnik przemyski, poseł na sejm 1667. – Tomasz, stolnik żydaczowski, sędzia kapturowy lwowski 1733. – Rafał, poseł na sejm 1764.
Genealogia
(osób: 102)

• MARIA Żurowska (1873-1927), c. Eugeniusza i Cecylii Stempkowskiej; m. (10 VII 1893) Aleksander ks. Drucki-Lubecki h. Druck (10 XI 1861-21 XI 1926), s. Aleksandra i Marii Szemioth; dzieci: Bogdan, Maria, Franciszek Ksawery, Jadwiga, Aleksandra – ks. Druccy-Lubeccy.

• TEOFIL Jan z Żurowic Żurowski (20 XII 1833-po 1882), s. Adama i Pauliny Ostaszewskiej, poseł na sejmy galicyjskie, właściciel dóbr Bereska w pow. leskim (Lesko, dawniej Lisko), prezes rady powiatowej w Lesku; ż. (ok. 1860) Helena Złocka h. Szeliga (ok. 1840-po 1882), c. Wiktora z Myczkowic i Józefy Urbańskiej h. Nieczuja, właścicielka dóbr Myczkowice (Myszkowice), Zwierzyn i Bereźnica Niższa w pow. leskim; dzieci: Wiktor, Olga.

Źródła: Nies. t.10/196; Bork. Rocz. t.1/594, t.2/752; Puł. t.1/251-253.

Zajkowski

Zajkowski h. Jastrzębiec, vel Zaykowski, rodzina osiedlona dawniej w pow. augustowskim, na dobrach Zajków (Zayków), później przeniosła się na Podole, oraz w okolice Jasła. Nazwisko wzięła od dóbr Zajki (Zayki) w ziemi bielskiej, pow. tykocińskim, parafia Tykocin n/ Narwią, gdzie