Szeliski

Szeliski h. Lubicz, vel Sieliski, Czeliski, Szelski, w Prusach, odgałęzienie rodziny von Howenburg, która swój herb rodowy zamieniła na herb Lubicz (Żern.).

Szczepański

Szczepański h. Dołęga, dawniej Sczepański, również w wersji Szczepankowski, rodzina pochodząca z woj. płockiego, skąd przeniosła się w Krakowskie, Pomorskie i do Prus.

Świderski

Świderski h. Lubicz i Pogoń litewska. – Rodzina Świderskich herbu Lubicz, wywodzi się z Mazowsza, i od wieków używała przydomku Wągl, który w dawnych dokumentach pisany był Wangyel i Wongyel, a więc zgodnie z dzisiejszą wymową Wągiel (lub może Węgiel). Wzięli nazwisko

Strzyżewski

Strzyżewski h. Gozdawa, vel Strzeżowski, właściwie Strzyżowski, rodzina osiedlona w ziemi sanockiej, wymieniana przez Paprockiego w 1584 r. 

Strumiło

herb Dąbrowa

herb Nałęcz

Strumiło h. Dąbrowa oraz h. Nałęcz, vel Strumiłło, pierwotnie Stromiło, według starych herbarzy: "rodzina litewska, wywodząca swoje początki od dawnych kunigów litewskich". 

Starzyński

Starzyński h. Doliwa vel Starzeński, rodzina wielkopolska, skąd jedna linia przeniosła się na Ruś Czerwoną, inna na Podole. Pisała się ze Starzyń, ale jej wsią gniazdową jest zapewne Starzyn k/ Chodowa w pow. łęczyckim.

Spira

Spira h. Pernus vel Spyra, Spyrn, Szpyra, Spera?, Szpyrka, Szpyrkowicz, rodzina zamieszkała głównie w Krakowie i Małopolsce, pochodząca zapewne od czeskiego rodu Pernus v. Pyrnus, o czym może świadczyć herb przez nich używany. Pernusowie otrzymali indygenat w Rzeczy­pos­politej od króla Stefana Batorego w 1589 r. Jedna gałąź osiedliła się na Podolu, posiadając tam w XIX w. dobra ziemskie Michałówka w ówczesnym pow. olgopolskim, gubernii podolskiej.
Genealogia
(osób: 12) 

• AUGUST Spira (ok. 1820-1877), brat Józefa, właściciel dóbr Michałówka na Podolu, w pow. olgopolskim; ż. (1846) Waleria Katarzyna Fryderyka hr. Ilińska h. Lis (1824-po 1882), c. Tadeusza, starosty perejasławskiego, i Karoliny Kołyszko h. Denis, generałówny; dzieci: Józefa, Józef, Tekla.

• LUDWINA Anna Spira (1870-1935); m. (1890) Kazimierz Józef Mikołajski (1859-1913), s. Juliana i Ludwiny Bałabanówny, komisarz, prawd. we Lwowie; dzieci: Jan, Michał, Maria, Jakub, Julian, Helena, Józef, Marcelina – Mikołajscy.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/553, t.2/675; Nies. t.7/273-274.

Sozański

Sozański h. Korczak, rodzina na Rusi Czerwonej, pisała się z Sozani w pow. samborskim. Dla odróżnienia używali różnych przydomków: Facuła, Hujtyn, Hujtynowicz, Luty, Worona, Misik, itd. W XIX wieku posiadali m. in. dobra Błażów, Kornałowice i Dublany w pow. samborskim, oraz Sozań w pow. staromiejskim. Jedna linia posiadała monastyr w Sozani, otrzymując tę donację od Spytka z Melsztyna w 1392. Od ok. 1675 istniała prywatna kolegialna kapituła rodziny Sozańskich w obrządku ormiańskim. Wielu jej członków było kapłanami grekokatolickimi, mogącymi się żenić. Sprawowali oni funkcje proboszczów. Inni, nieżonaci, byli księżmi w parafiach rzymskokatolickich. Głowa rodziny i klasztoru w Sozani była tytułowana kniaziem do XVII wieku, po Unii ok. 1650-1655, nazywana kniaziem opatem na Sozani, od 1874 tytułowana Ekscelencją.
W herbie – zewnętrzna strona płaszcza jest srebrna. Księstwo sozańskie obejmowało wsie – Baczyna, Torchanowice, Torczynowice, Kornałowice i Dublany. 1 XII 1918 ogłoszono Sozań terytorium suwerennym, którym był aż do połączenia z Rzeczypospolitą w VI 1921. Przywilej dla dóbr Sozań został potwierdzony przez królów polskich, w 1535 w Wilnie, zaś po raz ostatni przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1786 w Warszawie, Hiacyntowi de Sozań Korczak Sozańskiemu, kniaziowi Opatowi Sozania. Linia ta uzyskała potwierdzenie tytułu rycerskiego Świętego Imperium Rzymskiego (S.I.R.), dla Hiacynta (Jacka) i Jana de Sozań Sozańskich, przez cesarza austriackiego Józefa II w 1785. Jedna gałąź została naturalizowana we Francji i mieszka w Menton.
Były jeszcze inne rodziny tego nazwiska. Herbarze wymieniają też Sozańskich herbu Korwin, Nałęcz i Sas.
Genealogia
(osób: 26)

• HELGA Maria de Sozań Sozańska (ur. 1938), c. Józefa Antoniego i Karoliny Matyldy Sozańskiej, doktor medycyny, właścicielka dóbr Sozań; m. (1971) Karol z Sozani Sozański (1933-1972); zm. Paryż.

• SYLWERY (Sylwester) Ignacy z Sozani Sozański (1815-1895), s. Adama i Antoniny Lisowskiej, właściciel majątku Błażów w pow. samborskim; ż. (1850 Lwów) Anna Jełowicka h. Bożeniec (ok. 1830-po 1862), c. Wenantego i Felicji hr. Lanckorońskiej h. Zadora; dzieci: Michał, Magdalena, Olga.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/552-553, t.2/674-675.

Smarzewski

Smarzewski h. Prawdzic, vel Smarzowski, Smarżewski, Smażewski, Smardzewski, są jednego pochodzenia z Sarbiewskimi. Występują w aktach od 1473 r. Pisze o nich Paprocki w 1584 r.

Smalawski

Smalawski h. Pilawa, rodzina osiedlona na Rusi Czerwonej, wylegitymowana ze szlachectwa w Galicji 1787 roku. W XIX stuleciu posiadali w Galicji dobra Uherce Zapłatyńskie i Winniki Szlacheckie w pow. samborskim.
Genealogia
(osób: 11)

• FELIKS Smalawski (ok. 1830-po 1882), brat Juliana, właściciel majątku ziemskiego Uherce Zapłatyńskie w pow. samborskim; ż. Maria Wanda Jadwiga Raciborska h. Rawicz (ok. 1840-po 1882), c. Edwarda i Kornelii Cikowskiej h. Radwan; dzieci: Ludwik, Wiktor, Maria.

• MARIA Smalawska (1859-11 II 1936), c. prawd. Feliksa i Marii Raciborskiej; ur. Czarna, zm. Krzemienna in. Temeszów; m. Jan Dydyński h. Gozdawa (24 VI 1844-17 III 1892), dziedzic dóbr Krzemienna, długoletni prezes rady powiatowej brzozowskiej; fundator koscioła w Borownicy (Tablica w kościele w Temeszowie).

Źródła: Bork. Rocz. t.1/551, t.2/668.