Kępiński

Kępiński h. Niesobia, vel Kępieński, Kempiński, Kempieński, wywodzą się zapewne od komesów Krzywosądów, a nazwisko wzięli od swego dziedzictwa wsi Kępno in. Kęmpno, w pow. ostrzeszowskim. 

Taczanowski

Taczanowski h. Jastrzębiec, szeroko rozgałęziona rodzina wielkopolska, której protoplastą jest Jan Ścibor z Taczanowa, występujący w aktach grodu kaliskiego w 1437 r.

Zabielski

Zabielski h. Trzaska, vel Zabilski, Zabylski, rodzina mazowiecka, wywodząca się ze wsi Zabiele w ziemi różańskiej. Licznie rozrodzona, dla rozróżnienia używała przydomków Bok, Nadolny, Wdowik, Ziemaczyk itd. Pisała się „de Wielkie Zabiele” (na Zabielach). W XVI wieku posiadali

Potworowski

Potworowski h. Dębno, rodzina małopolska, gałąź Sienieńskich, której gniazdem jest wieś Potworów w pow. radomskim.

Pusłowski

Pusłowski h. własnego (in. Szeliga odm.) vel Mongud-Pusłowski, Pousłowski, Posłowski, Puzłowski, Pusławski, Pouslejski, rodzina litewska z przydomkiem Mongud, wzięła nazwisko od swej posiadłości w pow. upickim, zwanej Pole Pouslejskie, nazwaną Pusłowiem w XVI stuleciu. Jedna linia otrzymała 4 VI 1869 tytuł hrabiowski rzymski od papieża Piusa IX, oraz tytuł hrabiowski papieski od tegoż papieża 1871. Pusłowscy byli właścicielami m. in. dóbr Gaj (Dworzec), Pieski, Mokrów, Niwy Duże, Sowin, Szydłowice, Hoszczew, Dziewiątkowice, Kossów in. Mereczowszczyzna, Szulaki, Mariampol, Synkowicze, Beczna, Chomsk, Ukropna, Sucha, Kuczkuryszki, Puksztany, Rekanciszki, Żyżmory, Wieloń, Bejzagora, Tauroginy, Wiżuny, Lipniszki, Geranony, Dworzyszcza, Trokiele, Świsłocza, Zarubicze, Kwasówka, Kużyliczyn, Zapole, Dobrawola, Eleonorowo n/ Niemnem, Pasieczna i Telechany w powiatach oszmiańskim i słonimskim, a także przedmieścia Antokol w Wilnie, Sienna, oraz połowy Chmielowa w Król. Polskim.
Znaczna część Pusłowskich z niewiadomego powodu przeszła do herbu Ciołek. Z tym herbem zostali wylegitymowani ze szlachectwa i zapisani do ksiąg szlachty gubernii kowieńskiej w końcu XVIII stulecia.

Trembiński

Trembiński h. Rogala, vel Biberstein-Trembiński, Trembieński, Trębiński, Tręmbiński, rodzina mazowiecka, używająca przydomków Bibersztein i Bobola. Ich gniazdem rodowym jest Trębin, dawniej Trembin, powiat Płock, gmina Radzanowo.

Piniński

Piniński h. Jastrzębiec (in. Boleścic), rodzina kujawska, wzięła nazwisko od wsi Pinino w ziemi dobrzyńskiej, pow. rypińskim. Właścicielami tej wsi byli w 1379 – Mikołaj, Stanisław, Jakub, Jaśko, Magdalena i Jadwiga. Z czasem rozdzielili się na gałąź galicyjską, mazowiecką i podolską.

Otocki

Otocki h. Dołęga vel Dołęga-Otocki, nazwisko wzięli od wsi Otok w powiecie szadkowskim, skąd przenieśli się już w XVII stuleciu w różne strony kraju. Dziedzicem Otoka w 1565 r. był Jerzy Otocki (Paw.).

Komarnicki

Komarnicki h. Sas, rodzina czerwonoruska, licznie rozrodzona, używająca przydomków: Benedik, Błaszkiewicz, Demniczak, Drudź, Drużbicz, Dudycz, Tagarasz, Fedczak, Iwaszczeszkowicz, Jadczyszyc,

Kręski

Kręski h. Nadelwicz (in. Nadelwitz), rodzina śląska, pochodząca od Nadelwitzów vel Nadelwiczów, nobilitowanych w Czechach 1537. Wyszli ze wsi Kręsko leżącej w pow. kościańskim, która już w 1570 została sprzedana Dziembowskim (AGZ Poznań). Jedna galąź osiedliła się na Pomorzu, inna w Wielkopolsce. W XVIII wieku Kręscy używali tytułu hrabiowskiego Św. Imperium Rzymskiego (S.I.R.), który został im potwierdzony w Prusach 25 X 1843. Linia hrabiowska wygasła po mieczu 31 XII 1870. Z nich: Cyprian, starosta stawiszyński, podpisał elekcję 1696. – Ignacy Jan, starosta stawiszyński, poseł na sejm 1733. – Stanisław (zm. 1747), kanonik kaliski, kanonik krakowski 1717, kantor, wreszcie scholastyk krakowski. – Konstancja, ksieni PP. Norbertanek w Imbramowicach. – Konstanty, dziedzic dóbr Grembanin w powiecie ostrzeszowskim, otrzymał potwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Prusach 1843.
Herb — przedstawia w polu czerwonym, na zielonym pagórku pod palmą, psa srebrnego w obroży w lewo idącego, zaś w szczycie hełmu, pod palmą, pies takiż stojący w lewo.