Radzikowski

Radzikowski h. Ogończyk, w ziemi dobrzyńskiej, na Kujawach i na Litwie. Są jednego pochodzenia z Działyńskimi i Żelskimi. Wieś parafialna Radziki n/ Drwęcą, w powiecie rypińskim, gminie Wąpielsk, od której wzięli nazwisko, była jedną z głównych posiadłości Ogończyków (SGKP).

Radzimiński

Radzimiński h. Brodzic, stara rodzina mazowiecka; z niej 1 biskup, 2 wojewodów i 2 kasztelanów 1381 — 1601.
 
Źródła: Kos. t.1.


Radzimiński h. Lubicz vel Luba-Radzimiński, Radzymiński, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, której wsią gniazdową jest Radzimino w pow. ciechanowskim, parafii Klembowo. Jeszcze w XVII wieku, od innych swych dóbr Zagdzewo, pisali się czasem Zagdzewskimi z Radzimina. Synem Artyfika Zagdzewskiego z Radzymina był Florian Radzymiński, dziedzic na Pepłowie w woj. płockim, poseł na sejm i elektor 1674 r. Od synów Floriana wywodzą się trzy linie tej rodziny. Jedna z nich przeniosła się do Wielkopolski, druga do woj. lubelskiego, a trzecia na Wołyń. Radzimińscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 1 wojewoda i 1 kasztelan 1720 — 1820. 
Genealogia
(osób: 98)

• MARIANNA vel Maria Nawojka Teodora Radzimińska (15 VII 1863-13 XII 1952), c. Zygmunta i Anieli Czosnowskiej; ur. Lwów, zm. Kraków; m. (1 V 1889 Dederkały) Czesław Jan Piotr hr. Pruszyński h. Rawicz (25 XII 1855-22 II 1938), s. Piotra i Franciszki Godebskiej, właściciel dóbr Pustomyty, pow. Równe, na Wołyniu; 18 III 1902 otrzymał od papieża Leona XIII dziedziczny papieski tytuł hrabiowski na zasadzie primogenitury; krewny profesora ASP w Warszawie i rzeźbiarza Cypriana Godebskiego 1875; ur. Nieczatów, zm. Lwów; dzieci: Andrzej, Aniela, Piotr – Pruszyńscy.
 

Józef Radzimiński

(ok. 1730-1820) 

• ZYGMUNT Feliks Franciszek Luba-Radzimiński (11 IV 1843-12 X 1929), s. Włodzimierza i Julii Potrykowskiej, ziemianin, archeolog, historyk, genealog, heraldyk, członek deputacji wywodowej wołyńskiej; ur. Szyńkowce, zm. Lwów, lat 86, poch. tamże (PSB t. 30 s. 108); ż. (18 X 1862 Dederkały) Aniela Czosnowska h. Pierzchała (1845-1929), c. Jana Hilarego, marszałka szlachty powiatu krzemienieckiego, i Marii Bożeniec-Jełowickiej h. wł.; dzieci: Marianna, Teodora, Zofia, Julia, Włodzimierz, Stanisław, Witold.

Źródła: Bork. Sp.; Nies.; Kos. t.1/700-702; SGKP t.15 cz.2/537; Szl. Król.; Urus. t.15/138-140; Żern. t.2; Wikipedia; 1.

Radziszewski

Radziszewski h. Radwan, na Podlasiu i Mazowszu. Nazwisko wzięli 
od wsi Radziszewo w ziemi drohickiej. Okolica szlachecka Radziszewo k/ Ciechanowca znajdowała się około 1870 r. w powiecie bielskim, guberni grodzieńskiej. Niegdyś w całości własność Radziszewskich, później skutkiem podziałów rodzinnych i sprzedaży rozdrobniła się na wiele cząstek. W jej obrębie znajdowały się Radziszewo Króle, R. Sobichowo, R. Stare i R. Sieńczuch. W Radziszewie Królach zmarł 3 VIII 1885 r. Franciszek Radziszewski, zasłużony pracownik na polu bibliografii pol- skiej, ur. tamże 15 XII 1817 r. Licznie rozrodzeni Radziszewscy przenosili się na Mazowsze i na Litwę. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 1 kasztelan 1664 — 1667. 
Genealogia
(osób: 36)

• MARIANNA Radziszewska (ok. 1820-po 1842), c. Stanisława Macieja i Klary Franciszki Abramowicz; wg niektórych źródeł ur. 1812; m. (22 II 1842 Dobrzyniewo Kościelne) Marcin Zubrycki h. Tępa podkowa (1819-po 1842), s. Andrzeja i Katarzyny Adamskiej, z Dobrzyniewa; ślub w parafii Dobrzyniewo Kościelne, obecnie woj. podlaskie (MK Dobrzyniewo Kościelne).

• STANISŁAW Maciej Radziszewski (1788-23 VII 1844), s. Michała i 2ż. Ludwiki Brzostowskiej, pułkownik wojsk polskich, oficer napoleoński, powstaniec 1830, emigrant; ur. Nieśwież, zm. Moguncja, lat 56 (PSB t. 30 s. 130); ż. (14 V 1813 Bujwidze) Klara Franciszka Abramowicz h. Jastrzębiec odm. (ok. 1790-po 1819), c. Andrzeja, rotmistrza kawalerii narodowej i Barbary Kociełł h. Pelikan; dzieci: Marianna, Barbara, Michał.

Źródła: Bork. Sp. 351; Kos. t.1; SGKP t.9/473; Szl. Król.; Urus. t.15/142-143; Żern. t.2/260.

Rakowski

Rakowski h. Kościesza, vel Lach-Rakowski, rodzina mazowiecka przydomku Lach. Według Niesieckiego pochodzą z ziemi wiskiej.

Remiszewski

Remiszewski h. Jelita vel Saryusz-Romiszewski, Romiszowski, Remiszowski, Romaszewski, rozmaicie pisani, wyszli ze wsi Remiszewice in. Remiszowice, Romiszowice, w dawnym województwie sieradzkim, powiecie łódzkim, gminie i parafii Czarnocin (SGKP). Wieś ta istniała już w czasach piastowskich i Romiszowskim podobno dawano tytuł baronów (Kos.). Według regestów poborowych powiatu piotrkowskiego z lat 1552/1553 wieś Romiszowice była własnością Adama Romiszowskiego, miała 9 osadników, 5 łanów (Paw. Wlkp. II 266). Niektórzy od wsi Stoki nazwali się Stokowskimi. Romiszewscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 2 kasztelanów 1606 — 1796.  
Są też Remiszewscy herbu Pobóg z Remiszewa na Podlasiu.
Genealogia
(osób: 104)

• JADWIGA Romiszowska h. Jelita (3 V 1875-17 III 1960), c. Michała i 1ż. Marii Nowosielskiej; m. (p. 1902) Edward Karsz vel Karsch (13 V 1873-6 III 1958), s. Teodora i Wilhelminy Krause, przemysłowiec, właściciel browaru w Kielcach; długoletni naczelnik OSO w Kielcach ok. 1890/1939 (Jerzm.); ur. Radom, zm. Kielce; dzieci: Krystyna, Maria, Zofia – Karszówny.

• PIOTR Romiszowski h. Jelita (1792-1868), s. Ignacego i 2ż. Barbary Kownackiej, kapitan wojsk polskich, ziemianin, działacz społeczny; wszedł 1809 r. do 3 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i 1810 został podporucznikiem, a 1812 kapitanem w 21 pułku jazdy; sędzia pokoju okręgu szydłowskiego i członek rady szpitala w Busku; dziedzic dóbr Śladków w guberni kieleckiej, gmina Chmielnik, parafia Sędziejowice; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1845 r. z herbem Jelita; ur. Komieńczyce w pow. kieleckim, wg innych źródeł ur. 1790 (Urus.; Ks. Wojskowe); 1ż. (ok. 1820) Filipina Zaklika h. Topór (1800-1838); 2ż. (1841 Niekrasów) Julia Siemońska h. Ostoja (1815-1853), c. Augustyna i 2ż. Zofii Benoe h. Taczała; ślub w parafii Niekrasów (Osiek), obecnie woj. świętokrzyskie (MK Niekrasów); dzieci: m. in. Adam, Michał.

Źródła: Bork. Sp. 357, 362; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nies.; Pap.; Sęcz.; SGKP t. 9/ 613-614, t. 15 cz. 2/549; Szl. Król.; Urus. t. 15/194-195, 245; Żern. t. 2/272, 284.

Rej

Rej h. Oksza, vel Rey, rodzina małopolska, pisząca się z Nagłowic w pow. jędrzejowskim, gdzie dziedziczyła w latach 1410-1581.
Pochodzą od potężnego niegdyś rodu czeskich hrabiów (comesów) Werszowców vel Wrszowców z Sedczyc, którego protoplastą miał być

Ręczajski

Ręczajski h. Rogala, vel Ręczayski, Renczajski, Ręczyski, Ręczyński, rodzina mazowiecka, biorąca nazwisko od wsi Ręczaje i Wola Ręczajska w ziemi czerskiej, w dawnym pow. radzymińskim, szlachta przeważnie zagrodowa. Są jednego pochodzenia z Lipskimi, Machnackimi i Trzylatkowskimi herbu Rogala, a zapewne także z Kałuskimi z Kałuszyna w ziemi liwskiej, w okolicach którego zamieszkiwali licznie w XIX i XX wieku. Z tej rodziny: 1 kasztelan 1579 — 1591.
Ręczajscy wywodzą się od mazowieckiego rodu Rogalitów Milanowskich (wg niektórych opracowań — Milanowscy byli Jastrzębcami), dziedziców Milanowa pod Warszawą, zwanego dziś Wilanowem. W 1434 i 1436 trzej bracia Milanowscy — Jan, Piotr i Stanisław. dokonali działu dóbr rodzinnych. Jan dziedzic Trzylatkowa, stał się protoplastą rodziny Trzylatkowskich v. Trzylatowskich i Machnackich h. Rogala, Piotr wziął Ręczaje i dał początek rodzinie Ręczajskich, zaś Stanisław stając się dziedzicem wsi Lipie w pow. grójeckim, został protoplastą rodziny Rogalitów Lipskich (Bon.).
Pierwsze dokumenty świadczące o istnieniu wsi Ręczaje Polskie pochodzą z 1377. Była to wieś szlachecka. Pierwszym znanym przedstawicielem tego rodu był Andrzej Ręczajski. Majątek Ręczaje obejmujący również Wolę Ręczajską i Kolno kupił przed 1645 Jan Grzybowski, starosta warszawski, bowiem w tymże roku zapisał tę wieś szpitalom warszawskim. Właścicielem zaś Woli Ręczajskiej był w 1713 wnuk Jana - Józef Grzybowski, wspólnie ze swoimi braćmi stryjecznymi. Ręczaje w 1725 posiadali Kiełczewscy, a dzierżawili tę wieś od nich Łobaczewscy. Następnie dobra ręczajskie trafiły w XVIII w. w ręce magnatów Radziwiłłów. W końcu XIX wieku folwark Ręczaje został rozparcelowany między niemieckich kolonistów. W ten sposób powstały Ręczaje Niemieckie.
Obecnie najwięcej Ręczajskich mieszka w pow. Mińsk Mazowiecki.

Rogowski

Rogowski h. Działosza, w woj. sieradzkim; z nich 1 kasztelan a zarazem minister 1450 — 1461.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.


Rogowski h. Jastrzębiec, wywodzą się ze wsi Rogów, parafia Jeżów, gmina Mroga Dolna, powiat Brzeziny, dawniej rawski (SGKP). W tejże parafii posiadali w XVI wieku części we wsi Wierzbie, obecnie wieś ta już nie istnieje. Są zapewne jednego pochodzenia ze Strzemboszami. Osiedlili się w północnym Mazowszu, skąd niektórzy emigrowali już w XV stuleciu do woj. bełskiego, na Podlasie i na Litwę. Z osiedlonych na Mazowszu – Ostasz, wymieniony jest w aktach zambrowskich 1442, a Jakub, w aktach ostrołęckich 1499.
W XIX wieku byli właścicielami m. in. wsi Trzaski w pow. łomżyńskim, Rydzewo Pieniążki w pow. augustowskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: Seweryn, podstarości chełmski, deputat na Trybunał radomski 1618, poseł na sejmy, poborca chełmski 1618 i 1627 (Vol. Leg.). Samuel (zm. 1656), podczaszy chełmski 1648, rotmistrz wojsk koronnych, jeden z pierwszych odłączył się od Szwedów 1655, poległ w bitwie przeciwko nim pod Gołębiem (Metr. Kor.).
Genealogia
(osób: 42)

• HELENA Rogowska (ok. 1800-po 1822), c. Tomasza i Teresy Karwowskiej; ur. Brychy, parafia Przytuły, pow. łomżyński, obecnie woj. podlaskie; m. (1822 Przytuły) Antoni Wincenty Ramotowski (ok. 1800-po 1822), s. Szymona i Wiktorii NN.; zamieszkały Grzymki; ślub parafii Przytuły, miejscowości: Brychy i Grzymki, uwagi: świadek Mikołaj Rogowski brat (MK Przytuły).

• JÓZEF Rogowski (ok. 1800-po 1842), s. Walentego i Kunegundy Kiełczew- skiej; zamieszkały w parafii Postoliska, obecnie woj. mazowieckie; ur. Trzaski, parafia Przytuły, pow. łomżyński, obecnie woj. podlaskie (MK Przytuły); 1ż. Józefa Obrębska (ok. 1800-p. 1842); 2ż. (1842 Postoliska) Wiktoria Sitowska (ok. 1810-po 1842), c. Marcina i Marianny NN.; ślub w parafii Postoliska, uwagi: on wdowiec po Józefie z Obrębskich, ona wdowa po Szymonie, z d. Sitowska (MK Postoliska); 1v. żona Szymona Borzyma.

Źródła: Bork. Sp. 360; Nies.; Pap.; SGKP t.9/666; Szl. Król.; Urus. t.15/220- 221; Żern. t.2/279.
 

Rogowski h. Szaszor (in. Orla), rodzina mazowiecka, której jedna gałąź na Litwie. Według Paprockiego i Okolskiego był Olbieg z Rogowa hetmanem w. księcia litewskiego Witolda, a syn jego także Olbieg, w r. 1465 wojewodą (kasztelanem?) rawskim. Z nich: 1 wojewoda 1465.

• IWON Rogowski, s. Józefa, chorążego warszawskiego, był w XVIII wieku biskupem dameceńskim i sufraganem chełmińskim.
 
Źródła: Kos. t.1; Żych. t.1/141.

Rokicki

Rokicki h. Lubicz, wyszli ze wsi Rokicie w ziemi dobrzyńskiej, powiecie lipnowskim, parafia w Ligowie, gdzie dziedziczyła liczna szlachta różnych herbów. Oprócz Lubiczów siedzieli tam także przedstawiciele Grzymalitów, Cholewitów i Szeligów. Dla rozróżnienie używali różnych przydomków, jak Długi, Kierda, Niemsta itd.
Rokiccy herbu Lubicz zostali wylegitymowani w 1862 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej.

Rokossowski

Rokossowski h. Glaubicz, vel Rokosowski, Rokoszowski, Rokoszewski, Rokossoski, Rokososki, rodzina wielkopolska, gałąź śląskiego rodu Glaubiczów, biorąca nazwisko od wsi Rokosowo in. Rossosowo (Rokoszewo) w powiecie kościańskim. Są niewątpliwie jednego pochodzenia z Gostkowskimi herbu Glaubicz z pobliskiego Gostkowa.