Romer

Romer h. własnego (in. Scipiones, Laski, Jelita odm.), vel Römer, Roemer, Remer, Rejmer, Rehmer, rodzina pochodzenia saksońskiego, nobilitowana w Niemczech 1470, dziedzice dóbr Marienthal i Steinpleiss w Miśni. Do Polski przybyła w XVI stuleciu, a jak się zdaje z gałęzi

Rostkowski

Rostkowski h. Dąbrowa, vel Kostka-Rostkowski, Kostka de Rostkowo, rodzina lub dwie rodziny mazowieckie, z których jedna pisała się ze wsi Rostkowo w dawnym pow. przasnyskim, parafia Węgra, druga zaś ze wsi Rostki w ziemi zakroczymskiej i wiskiej.

Rostworowski

Rostworowski h. Nałęcz, rodzina wielkopolska, pochodząca od sławnego rodu Ostrorogów herbu Nałęcz. Jej protoplastą był żyjący w XV stuleciu Dzierżek Ostroróg, dziedzic na Rostworowie, który pierwszy zaczął się pisać Rostworowskim.

Roszkowski

Roszkowski h. Łodzia vel Górka-Roszkowski, w Wielkopolsce, gałąź słynnej rodziny Górków herbu Łodzia. Nazwisko biorą od wsi Roszki w pow. kościańskim. Z nich: 1 kasztelan 1587 — 1613. 

Źródła: Bork. Sp. 365; Kos. t.1; Nies.; Urus. t.15/267.

Roszkowski h. Ogończyk vel Ruszkowski, rodzina kujawska, licznie rozrodzona, pisała się z Roszków. Są jednego pochodzenia z Trzebuchowskimi, którzy też pisali się „de Roszki”. Wyszli może ze wsi Roszki w pow. nieszawskim, dzisiaj Ruszki w woj. kujawsko-pomorskim, pow. radziejowskim, gminie Osięciny. Jednakże, ich pierwotne gniazdo mogło znajdować się w pow. konińskim. Niektórzy w XVII wieku przenieśli się do woj. krakowskiego. Według dawnych herbarzy, jedna gałąź już w XV stuleciu osiedliła się na Podlasiu, gdzie założyła kilka osad o nazwie Roszki. Zamieszkana przez drobną szlachtę okolica szlachecka Roszki w pow. mazowieckim, gminie Sokoły, parafii Płonka, w XVI wieku należała do ziemi bielskiej, a składające ją wsie wspominane są w dokumentach z lat 1545-1548 (Gloger, Ziemia bielska). W 1827 r. istniały Roszki Bieńki, R. Chrzczony, R. Leśne, R. Sączki albo Saczki, R. Włodki, R. Woczki, R. Ziemaki, R. Rochale, R. Trojany, mające łącznie ok. 600 mieszkańców (SGKP). Roszkowscy używali różnych przydomków, m. in. Bunia, Buś, Chmiel, Daniś, Julianiuk, Kopa, Kopeć, Kowalik, Koźlak, Marianik, Mucha, Nogaj, Pazio, Paź, Pozny, Pućko, Szczesiuk, Ślusarz, Ulian, Wołowic. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. 
Genealogia
(osób: 136)

• ANNA Aniela Roszkowska (ok. 1805-po 1825), c. Jana i Justyny Czachowskiej; ur. Gąski, parafia Tarczyn, obecnie woj. mazowieckie; m. (8 V 1825 Tarczyn) Ludwik Kombert (ok. 1800-po 1825), s. Józefa i Rozalii NN.; ślub w parafii Tarczyn, miejscowość Gąski (MK Tarczyn); dzieci: Helena Julianna Kombert (ur. 1827 Grójec) (MK Grójec).

• JAN Nepomucen Roszkowski (ok. 1781-19 VIII 1853), s. Stanisława i 1ż. Konstancji Skiwskiej, urzędnik, wiceregent sądów grodzkich w Kobryniu; ukończył nauki w szkołach lubieszowskich u księży Pijarów, skończył 2 lata kursów na Uniwersytecie Wileńskim; po sprzedaniu majątku rodzinnego matki Skiwy na Podlasiu, zarządca majątku Turzysk, pow. Kowel, należącego do hr. Moszyńskich; zm. Szepetyn, poch. Krzemieniec, na Wołyniu (MK Krzemieniec); ż. (ok. 1820) Izabela Kobylańska (ok. 1800-1852); zm. Szepetyn, poch. Krzemieniec; dzieci: Feliks, Konstanty, Aleksander, Mikołaj, Józef , Tekla, Kamila, Ludwika, Leonilda, Marceli, Feliksa.

Źródła: Bork. Sp. 365; Nies.; Pap.; SGKP t.9/807; Szl. Król.; Urus. t.15/268-269; Żern. t.2/288; Genealogia rodziny Myszkowskich online.

Rozdrażewski

Rozdrażewski h. Doliwa, vel Rozrażewski, Rozrarzewski, stara rodzina wielkopolska, pisząca się z Rozdrażewa in. Rozrażewa, w pow. poznańskim. 

Rozwadowski

Rozwadowski h. Trąby vel Jordan-Rozwadowski, rodzina małopolska, jednego pochodzenia z Jordanami, Stojowskimi i Świerczowskimi. Pisali się z Wielkiego Rozwadowa w pow. łukowskim, na Podlasiu. Z czasem rozdzielili się na dwie główne gałęzie: łukowską i czerwonoruską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Jedna linia gałęzi czerwonoruskiej otrzymała tytuł hrabiowski austriacki 1783, dyplom 23 VIII 1791, a druga tytuł hrabiowski rosyjski 1872. Rozwadowscy byli w różnym czasie właścicielami m. in. dóbr Hruszów, Rajtarowice, Kochanówka, Turówka, Dawidkowce, Łasztów, Monastyrki, Dołpotów, Babin, Dubowica, Bednarów i Brynin w Galicji. Z tej rodziny: 1 kasztelan 1746 — 1771.
Genealogia
(osób: 134)
 
• ANTONI Franciszek hr. Rozwadowski (1771-1813), s. Ignacego i Teresy Czermińskiej, członek Rządu Narodowego w Galicji 1809; 1ż. (p. 1809) Tekla Witosławska (ok. 1780-ok. 1809); dzieci: Oktaw; 2ż. (1810) Ludwika hr. Fredro h. Bończa (1784-1839), c. Jacka i Marianny Dembińskiej; dzieci: Władysław, Wanda.

• TEKLA hr. Rozwadowska (ok. 1780-po 1808), c. Ignacego i Teresy Czermińskiej; m. (ok. 1797) Dominik Dulski h. Przegonia (1756-21 I 1814), s. Antoniego i Magdaleny Bąkowskiej, członek Stanów galicyjskich; wylegitymowany ze szlachectwa w 1782 w sądzie grodzkim lwowskim; razem z braćmi dziedzic dóbr Iławcze w pow. trembowelskim, oraz Karpowiec i Skarżyniec w woj. podolskim; dzieci: Julianna, Kornelia, Róża, Edward – Dulscy. 

Źródła: Bork. Rocz. t.1/345-346, t.2/285-286; Nies. t.8/164-166; Urus. t.15/283-285.

Różycki

Różycki h. Doliwa, w Wielkopolsce, pisali się na Rożycach in. Różycach.

Rudnicki

Rudnicki h. Lis, vel Bechczyc-Rudnicki, rodzina sieradzka, jednego pochodzenia z Biskupskimi oraz Bachcickimi tegoż herbu. 

Rudomina

Rudomina h. Trąby (odm.) vel Rudomina-Dusiacki, Dusiatski, szeroko rozgałęziona rodzina litewska, używająca przydomku Dusiatski v. Dusiacki od majątku Dusiaty. Ich przodek był zapewne poddanym wielkoksiążęcym, zamieszkałym we wsi Rudomina k/ Wilna i od niej nazywanym. Królowa Bona bowiem, zarzucała szlachectwo tej rodzinie, i chociaż zostało im później przyznane, jednak jeszcze w 1595 szlachta litewska, uważając ich za nową szlachtę, protestowała przeciwko nadaniu jednemu z nich starostwa grodzińskiego. Mieli wśród swoich przodków mieszczan wileńskich, o czym świadczą akta w Metryce Litewskiej (Boniecki, Poczet rodów). Z nich 3 senatorów w latach 1636 — 1656.
Rudominowie Dusiaccy byli w różnym czasie właścicielami dóbr Kibury, Jachmiszki w pow. trockim, Anetów, Pogirel i Hołoneta w pow. wiłkomirskim, Szwankutany w pow. poniewieskim, Sadziniki i Muraczowszczyzna w pow. grodzieńskim, Inów i Nowe Borki w pow. połockim, Żuki, Michowszczyzna, Słobódka, Świady, Soroki i Orzechówna w pow. brasławskim in. bracławskim, Chodoronki, Nowutki, Wieszowa w pow. wilejskim, Gromadzice i Małoszyce w pow. sandomierskim, w Małopolsce.
Herb — według Okolskiego: na tarczy, nad zwykłymi Trąbami, dwa skrzydła orle rozciągnięte, stykające się barkami ze sobą; w koronie połowa rycerza bez rąk, na jego szyszaku trzy pióra strusie. Według Kojałowicza: pole tarczy niebieskie, a na hełmie, w koronie trzy trąby między dwoma orlimi skrzydłami. W XIX wieku Rudominowie używali zwykłego herbu Trąby.
Genealogia
(osób: 242)

• JÓZEF Kazimierz Rudomina-Dusiacki (5 III 1753-1813), s. Mikołaja Andrzeja i Rozalii Plater, stolnik, następnie chorąży brasławski, sędzia Trybunału litewskiego 1781; dziedzic dóbr Dukszty, Drujka i Dudy, starosta bernatowski, posesor kamienicy w Wilnie; ur. w majątku Drujka, zm. w Duksztach; ż. (1780 Wilno) Barbara Szczytt-Niemirowicz (1762-17 II 1824), c. Justyniana i Kazimiery Łopacińskiej; ur. w Leonpolu, zm. w Duksztach; dzieci: Tadeusz, Jan, Izabela, Kazimiera, Zofia, Józefa, Marianna, Justyna, Elżbieta.

• TERESA Rudomina-Dusiacka (ok. 1780-po 1819), c. Franciszka (1) i Rozalii Szauman; m. (ok. 1797) Augustyn Klott h. wł. (ok. 1770-po 1819), s. Michała i Teresy Żaba h. Kościesza; 2v. żonaty z Różą Czerniechowską; dzieci: Mikołaj, Henryk, Michał, Kazimierz, Aleksander, Jan, Rudolf, August, Zenon, Józef, Konstancja, Róża – Klottowie.

Źródła: Bon. Pocz. 285; Bork. Rocz. t.2/642-645; Kos. t.1; Urus. t.15/297-300; Żych. t.4/230-251.

Rulikowski

Rulikowski h. Korab, rodzina małopolska, jednego pochodzenia z Poradowskimi i Zadzikami, dlatego zawsze pisali się z Wielkiego Poradowa (Wielkich Porad) w ziemi rawskiej.