Kaczanowski

Kaczanowski h. Ostoja, wyszli być może z Wielkopolski. Byli na Litwie, skąd jedna gałąź przeniosła się na Podole. Gałąź podolska używała przydomku Morycz. W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Kordzłowiec w pow. winnickim, gub. podolskiej. Z nich: Jan Kazimierz,

Jaruntowski

Jaruntowski h. Prus III, vel Jaróntowski, Jarontowski, rodzina mazowiecka, osiedlona na Rusi Czerwonej. Cytowana w aktach łomżyńskich od r. 1433. Nazwisko wzięła od wsi Jarunty.

Głowacki

Głowacki h. Prus I, licznie rozrodzona rodzina sieradzka, której gniazdem jest wieś Głowaczewice w dawnym powiecie szadkowskim, ziemi sieradzkiej. 

Fihauser

Fihauser h. własnego vel Fihauzer, rodzina niemiecka, przybyła do Polski w II połowie XVI wieku, osiadła w Krakowie, gdzie jeden z nich był ławnikiem w 1585 r. Używała dawniej także nazwiska von Engelke lub von Vieheuser, i pisała się z Mijaczowa (Miaczowa, na Mijaczowie). W 1626 r. otrzymali potwierdzenie szlachectwa od Ferdynanda II, z herbem opisanym poniżej. Wylegitymowani ze szlachectwa w sądzie grodzkim czchowskim w 1782 r., a lwowskim w 1837 r. W XIX wieku byli właścicielami dóbr Januszkowice w Galicji, w pow. jasielskim, Bruśnik i Ciężkowice w pow. grybowskim, Makowiska w pow. krośnieńskim.
Herb — na tarczy czterodzielnej, w polach czarnych pierwszym i czwartym, na pniu czerwonym złota kuropatwa, ze skrzydłami wzniesionymi do lotu, w złotych drugim i trzecim, trzy czerwone gałki w trójkąt, dwie w górze, jedna pod nimi; w szczycie hełmu, pomiędzy dwoma rogami bawolimi, z których prawy u góry złoty, u dołu czarny, lewy w połowie górnej czerwony, w dolnej złoty, takaż kuropatwa na pniu jak na tarczy; labry z prawej strony tarczy złoto-czerwone, z lewej złoto-czarne.
Genealogia
(osób: 57)

 Ludwik Fihauser

(1767-1819)

• JÓZEFA Fihauser z Mijaczowa (6 V 1869-25 VII 1950), c. Konrada i Eugenii hr. Stadnickiej; ur. w Klikuszowej, zm. w Zakopanem; m. (11 VI 1895 Klikuszowa) Karol Ludwik Dąmbski z Dąbia h. Godziemba (ok. 1860-po 1900), s. Rudolfa i Emilii Byszewskiej; dzieci: Konrad, Ludwik, Bronisław, Roman, Emilia, Maria – Dąmbscy.

• KONSTANTY Fihauser z Mijaczowa (9 III 1801-19 I 1880), s. Ludwika i Salomei Wyszkowskiej, właściciel dóbr Bruśnik, oraz Januszkowice w pow. jasielskim; 1ż. Julianna bar. Konopka (ok. 1800-1836), zm. w Bruśniku; dzieci: Florentyna, Karolina, Ludwika, Konrad; 2ż. Marianna Pilińska (ok. 1810-26 XII 1855); dzieci: Stanisław.

Źródła: Bon. t. 5/276-277; Bork. Rocz. t. 1/463-464.

Fedorowicz

Fedorowicz h. Oginiec (in. Brama) vel Fiedorowicz, Federowicz, Fiederowicz, rodzina ruska, albo też kilka rodzin, mających wywodzić się od książąt Kozielskich, szczepu Ruryka. W 1802 r. deputacja wywodowa szlachecka gubernii mińskiej, a w 1822 r. Heroldia Cesarstwa Rosyjskiego, na podstawie licznych dokumentów urzędowych, uznała ich wspólne pochodzenie z książęcymi domami Ogińskich i Puzynów, i przyznała im prawo pisania się z przydomkiem „z Kozielska na Szczonowie” (Kos.). W XIX wieku wylegitymowali się ze szlachectwa w gubernii mińskiej, w Królewstwie Polskim i w Galicji – wszyscy z herbem Oginiec. Niektórzy z nich, nie wiadomo dlaczego, zaczęli przybierać od ok. 1746 przydomek Jackowski i z tym przydomkiem wylegitymowali się ze szlachectwa w sądzie ziemskim lwowskim w XVIII wieku. Przydomek ów mógłby świadczyć o tym, że są wspólnego pochodzenia, lub też wywodzą się w linii prostej od Jana (Iwana) Fedorowicza-Jackowskiego, zwanego Fedoreńką, pułkownika Chmielnickiego, nobilitowanego na sejmie 1661. Inni używali przydomku Dałło. Fedorowiczowie byli właścicielami m. in. dóbr Żerebki Szlacheckie i Hałuszczyńce w Galicji, w pow. skałackim, Czerniechowce, Okno, Touste, Jabłonowszczyzna i Werniaki, Wołczkowce w pow. zborowskim, Klebanówka w pow. zbaraskim. Inni wylegitymowali się w XIX w. z herbami Gozdawa, Przegonia i Radwan (Wierzbna).
Genealogia
(osób: 294)

• ANTONI Jackowski-Fedorowicz (1806-1881), s. Andrzeja i Rozalii Hryniewicz, właściciel dóbr Hałuszczyńce w pow. skałackim, w Galicji; ż. (ok. 1840) Julia Dzierżykraj-Morawska h. Nałęcz (ok. 1824-po 1865), c. Czesława i Amelii Lipczyńskiej; dzieci: Joanna, Stanisław, Juliusz, Maria, Leopold, Amelia, Aleksander, Jadwiga.

• OLGA Józefa Celina Jackowska-Fedorowicz (1874-23 IX 1901), c. Tadeusza i Julii Pankratiew; zm. Berlin; m. (8 II 1899) Władysław Józef Maciej hr. Tyszkiewicz-Łohojski h. Leliwa (1899-1966), s. Marcelego Adama i Marii Anny Krąkowskiej h. Trąby.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/461-463, t.2/460-462; Kos. t.2/119-123; Żych. t.4/89-102.

Długoszowski

Długoszowski h. Wieniawa vel Wieniawa-Długoszowski, Długoszewski, rodzina małopolska, wywodząca się od Długoszów herbu Wieniawa, z których niektórzy zmienili nazwisko na Długoszowski (Urus.). Jedna gałąź osiedliła się w północnym Mazowszu, inne – w Wielkopolsce i na Rusi Czerwonej. Długoszowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w sądzie grodzkim sądeckim 1782, oraz w gubernii podolskiej 1848.
Genealogia
(osób: 58)

gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski
(1881-1942)

• BOLESŁAW Zenobiusz Wieniawa-Długoszowski (1843-12 III 1912), s. Aleksandra i Julii Suszczakiewicz, inżynier cywilny, ziemianin, powstaniec 1863/64; słuchacz techniki w Krakowie 1863; w powstaniu służył jako dowódca plutonu w oddziałach Mossakowskiego, Czachowskiego, Bosaka i Eminowicza; walczył pod Żarkami, Bybnicą itd.; po powstaniu pracował jako inżynier cywilny; następnie właściciel po matce dóbr Wełdzirz k/ Doliny; 1887 przeniósł się wraz z rodziną do majątku Bobowa k/ Gorlic; ur. Stary Sącz, zm. Bobowa (PSB T. 5, s. 185; J. Białynia-Chołodecki, Pamiętnik powstania styczniowego); ż. (p. 1880 Sońsk) Józefa Struszkiewicz vel Strużkiewicz h. Stuś (ok. 1860-po 1881), c. Januarego i Teofili Udrańskiej; dzieci: Teofila, Kazimierz, Bolesław.

• TERESA Długoszowska (ok. 1770-po 1800), c. Józefa i Anny Eszenkównej; m. (p. 1800) Stefan Aleksander Kałuski (ok. 1770-po 1800).

Źródła: Bon. t.4/288; Bork. Rocz. t.1/459-460, t.2/453; Szl. Gal.; Urus. t.3/170; Wikipedia; Geneteka.genealodzy.pl.

Brykczyński

Brykczyński h. Gwiaździcz, rodzina pochodzenia niemieckiego, właściwym jej nazwiskiem było Fabricius; z nich jedna linia przeniosła się do Polski i została nobilitowana za króla Stanisława Augusta w 1790 r. W XIX wieku byli właścicielami dóbr Pacyków i Dębnik w Galicji, w pow. stanisławowskim.
Genealogia
(osób: 73)

• HELENA Brykczyńska (ok. 1870-po 1892), c. Jana i Michaliny Włoszkiewicz, z parafii Skalmierzyce (Dz. Poznański nr 229 z 5 X 1892); m. (4 X 1892 Skalmierzyce) Jan Michałowski (ok. 1860-po 1892), s. Tomasza i Antoniny Nawrockiej, właściciel składu materiałów piśmiennych „Globus” w Poznaniu; ślubu udzielił proboszcz NI. Włoszkiewicz, wuj panny młodej.

• STANISŁAW Brykczyński  (1841-1912), s. Stanisława i Wandy hr. Zamoyskiej, działacz społeczny, ziemianin; właściciel dóbr Pacyków i Dębnik w pow. stanisławowskim, prezes rady powiatowej w Stanisławowie; 1ż. (ok. 1864) Idalia (Ida) Światopełk-Czetwertyńska (1838-1867), c. Borysa i Narcyzy Olizar; dzieci: Mieczysław; 2ż. (1885) Maria Russanowska z Russanowiec h. Trąby (ok. 1860-po 1890), c. Kajetana i Lucyny (Lucylli) Orłowskiej; dzieci: Stanisław, Zofia, Maria.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/448-449; Dw. Teki.

Breza

Breza h. własnego vel Briza, Bryza, von (de) Briesen, rodzina wielkopolska, z której pierwszy Ernest przybył w 1591 roku do Polski. Stanowią polską odrośl rodziny von Briesen, wiodącej się z Marchii, a w XV wieku już osiedlonej na Śląsku w miejscowości Cybalin (Ziebelle) k/

Boniecki

Boniecki h. Bończa, vel Fredro-Boniecki, rodzina mazowiecka, używająca przydomku Fredro, na znak tożsamości pochodzenia z tą rodziną, wymieniana w aktach urzędowych od 1408 r.

Ziemięcki

Ziemięcki h. Nieczuja vel Ziemęcki, Ziemecki, Ziemiecki, rodzina śląska, pisząca się z Ziemięcina k/ Gliwic, z której jedna gałąź przeniosła się do Wielkopolski. Wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1851. Jedna linia tej rodziny otrzymała tytuł baronowski austriacki 15 X