Suchecki

Suchecki h. Poraj vel Suchocki, w woj. sieradzkim, gałąź wielkopolskiej rodziny Garnyszów herbu Poraj. Pisali się na Suchcicach i Rozprzy, a gniazdem jej są Suchcice, wieś parafialna w powiecie piotrkowskim, należąca w końcu XV wieku właśnie do Garnyszów. Helena Kosnówna była 1490 r. za Mikołajem z Suchcic Garnyszem. Andrzej, wspomniany 1521 r. Jedna gałąź osiadła na Litwie. Z nich: 1 kasztelan w latach 1658 — 1688.
Genealogia
(osób: 44)

Stanisław z Suchcic Suchecki 

(ok. 1600-1688)

• FLORIAN Adam Antoni Suchecki (ok. 1800-po 1835), s. Daniela i Joanny Julianny Walewskiej, dziedzic dóbr Jaworzno w ziemi sieradzkiej (Nejm.); ż. (1827 Chełmo) Józefa Marianna Barbara Skórzewska h. Drogosław (ok. 1810-po 1835), c. Ignacego i Marianny (Marii) Rychłowskiej h. Nałęcz; ślub w parafii Chełmo w Sieradzkiem (MK Chełmo); dzieci: troje, m.in. Stefania.

• SALOMEA Suchecka (ok. 1774-4 VII 1838), c. Felicjana i Teresy Pągowskiej; m. (26 XI 1798 Ptaszkowice) Ignacy Miączyński h. Suchekomnaty (15 II 1771-3 II 1840), s. Władysława i Magdaleny Krzemienieckiej, ziemianin, senator wojewoda Królestwa Polskiego; prezes dyrekcji Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego; dziedzic dóbr Miedźno; ur. Dolsk, zm. Miedźno (Nejm.); dzieci: Stefan, Edward, Henryk – Miączyńscy.

Źródła: Dw. Teki; Kos. t.1, t.3/480-499, 701, t.5/481-484; Nejm.; Nies.; Sęcz.; Rocznik Muzeum Narodowego w Kielcach, t.12/1982, s.186 (reprodukcja).

Sumiński

Sumiński h. Leszczyc, vel Sumieński, Szumiński, Szumieński, rodzina kujawska, pisząca się z Sumina, dawniej Szumina w ziemi dobrzyńskiej, gdzie dziedziczyli już w 1325 r. Są jednego pochodzenia z Klonowskimi herbu Leszczyc, a zapewne też z Ponętowskimi i Lubstowskimi. Jedna linia otrzymała 22 XI 1843 tytuł hrabiowski w Prusach i prawo używania nazwiska Leszczyc-Sumiński, inna otrzymała takiż tytuł w Saksonii 1 VII 1870, a zatwierdzenie tytułu w Prusach 14 XI 1876. Z tej rodziny 4 senatorów: 1 wojewoda i 3 kasztelanów 1548 — 1790.
Genealogia
(osób: 149)
 
• PIOTR z Alkantary Sumiński (1751-3 XII 1801), s. Adama i 3ż. Teresy Iwińskiej, wojewoda inowrocławski; poseł deputat do poboru kwarty i konsyliarz Konfederacji dobrzyńskiej 1764, podczaszy dobrzyński, poseł na sejm 1773, z tego sejmu deputat do rozmów z mocarstwami dokonującymi rozbiorów Polski; otrzymał prawem emfiteutycznym starostwo bobrownickie i królewszczyznę Sokołów 1775, kasztelan kowalski 1779, kruszwicki 1782, brzesko-kujawski 1783, wojewoda inowrocławski 1790; członek Rady Nieustającej, stronnik króla Stanisława Augusta; zm. Ośno (?); 1ż. Franciszka Paprocka; wg innych źródeł jego pierwszą żoną była Franciszka Hołyńska z Hołyna h. Klamry (ok. 1748-1840), c. Kazimierza, sędziego ziemskiego mścisławskiego i Krystyny Chodźkiewicz h. Jastrzębiec; dzieci: Antoni, Jan, Marianna, Tekla, Józef, Aleksandra, Piotr; 2ż. Katarzyna Zawadzka; 3ż. Anna Rokitnicka h. Prawdzic.

• ZOFIA Jadwiga Maria hr. Sumińska (3 II 1867-7 II 1945), c. Artura i Julii (Julianny) Piwnickiej, właścicielka dóbr Słotwina k/ Krakowa; ur. Drezno, zm. Bourg d'Oisans; m. (12 I 1889 Brzesko Małopolskie) Jan Albin Goetz-Okocimski (ok. 1850-po 1890), właściciel dóbr Okocim.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/365-366, t.2/317-318; Kos. t.4/446-458; Nies. t.8/568.

Świejkowski

Świejkowski h. Trzaska, vel Szwejkowski, Szweykowski, Świeykowski, Szwyjkowski, Szwykowski, szeroko rozrodzona rodzina mazowiecka, której wsią gniazdową są Szwejki in. Świejki Wielkie i Małe, w parafii Biała, pow. Rawa Mazowiecka, obecnie woj. łódzkie.

Święcicki

Święcicki h. Jastrzębiec, rodzina mazowiecka, pisząca się ze Święcic, albo z Wielkich Święcic, w ziemi wyszogrodzkiej, parafii Orszymowo, a czasem też z Krępy (de Krempa, Krampa). Obecnie Święcice to wieś parafialna w gminie Mała Wieś, pow. Płock, woj. mazowieckie. Święciccy są jednego pochodzenia z Opatkowskimi, Strzeszkowskimi z Małopolski (Krzep.) i Żabowskimi z ziemi płockiej (Dw. Teki). Paprocki w swoim Herbarzu zaliczył ich do najbardziej znanych rodzin pieczętujących się Jastrzębcem, pisząc że byli już w XVI wieku rodem rozrodzonym i możnym oraz skoligaconym ze znakomitymi rodzinami Mazowsza i Wielkopolski. Jedna gałąź pojawiła się w końcu XVI wieku na Litwie, dokąd przeniosła się zapewne z ziemi łomżyńskiej. Niektórzy z przedstawicieli gałęzi litewskiej przeszli na kalwinizm. Inna gałąź mieszała w Sandomierskiem i Galicji. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 4 senatorów w latach 1677 — 1780, w tym 2 biskupów i 2 kasztelanów.
Genealogia
(osób: 400)
 
• WANDA Seweryna Święcicka (25 I 1861-24 V 1909), c. Tadeusza i Doroty Korytowskiej,  wychowanica hotelu Lambert w Paryżu; ur. Śrem, chrz. tamże 11 V 1861, zm. Gniezno, poch. tamże (MK Śrem, Gniezno); m. (13 VIII 1883 Ecouen k/ Paryża) Antoni Karpiński (ok. 1850-po 1909), adwokat w Gnieźnie.

• WŁADYSŁAW Święcicki (21 XI 1835-19 XII 1892), s. Wiktora i Rozalii Janiszewskiej, właściciel dóbr Gradowice k/ Rakoniewic w pow. kościańskim 1869/81; ur. Szczepankowo, chrz. 30 XI Ostroróg, zm. Gradowice, poch. Wielichowo; ż. (p. 1873) Józefa Kościelska h. Ogończyk (6 III 1838-12 XI 1920), c. Jana Nepomucena i Kornelii Żerońskiej h. Abdank; zm. Poznań (MK Poznań: Św. Marcin; Dz. Pozn. nr 292/92).

Źródła: Bork. Rocz. t.2/685-686; Dw. Teki; Kos. t.1; Krzep. Młp. 106; Nies. t.8/573-575; Pap.; Żych. t.6/301-314.

Szamotulski

Szamotulski h. Nałęcz, przydomku Świdwa, stara i magnacka rodzina wielkopolska, wg Kosińskiego wygasła w XVI stuleciu, choć podobno potomkowie ich w XIX wieku jeszcze istnieli na Litwie. Nazwisko wzięli od miasteczka Szamotuły w woj. poznańskim. Za Piastów używali tytułu hrabiowskiego (comes). Z tej rodziny: 8 wojewodów i 12 kasztelanów 1226 — 1570.
Genealogia
(osób: 27)

• JAN Świdwa z Szamotuł Szamotulski (ok. 1520?-1563/66), s. Wincentego i Doroty Lubrańskiej, kasztelan biechowski 1549; dziedzic ½ miasta Turobin i ½ wsi przyległych Żabno, Czernieszyn, Tarnowa, Biskupie, Olszanka, Gąsia Wola, Gurowa Wolia, Biała, Godziszów, Zwola, Koczywidza, w pow. lubelskim i chełmskim 1548 (Dw. Gen.; AGZ Poznań); ż. (p. 1546) Elżbieta Latalska h. Prawdzic (zm. po 1569); dzieci: Jan.

• ZOFIA Świdwa z Szamotuł Szamotulska (ok. 1570-1599/1609), c. Jana i Katarzyny Ostrorożanki, dziedziczka folwarku z zamkiem w Szamotułach 1599 (Dw. Gen.; AGZ Poznań); m. (1589) Jan z Rokosowa Rokossowski h. Glaubicz (ok. 1560-1597/99), s. Jakuba, podskarbiego koronnego i 1ż. Katarzyny Gościejewskiej, starosta drahimski?, dziedzic dóbr Rokossowo z przyległościami w pow. kościańskim, Wielkie i Małe Długie w pow. wschowskim, części Szamotuł, Gąsawy i Nowejwsi, etc.; według niektórych źródeł miał umrzeć 1614; dzieci: Stanisław, Andrzej, Jakub, Anna – Rokossowscy.

Źródła: Dw. Gen.; Dw. Teki; Gąs.; Kos. t.1; Nies.; Żych. t.1/119.

Szamowski

Szamowski h. Prus I, w ziemi łęczyckiej i gostyńskiej, wymienieni w Herbarzu Paprockiego 1584 r. i w Statutach Łaskiego. Pisali się „z Szamowa”, nazwisko wzięli od wsi Szamów w woj. łęczyckim. Obecnie wieś ta znajduje się w woj. łódzkim, powiecie łęczyckim, gminie Witonia. Szamowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1825. Z nich: 3 kasztelanów 1505 — 1668.
Genealogia
(osób: 62)

• AUGUST Ludwik Szamowski (ok. 1805-po 1860), s. Antoniego i Tekli Polewskiej, dziedzic dóbr Rgilew; wylegitymowany ze szlachectwa w Król. Polskim 1837; ur. Rycerzew (Nejm.; Korespondent nr 215 z 1837 r.); ż. (ok. 1850) Teodozja v. Teodora Dąbrowska (ok. 1820-po 1850); 2v. żona Izydora Dąbrowskiego; dzieci: Dionizy, Gustaw, August.

• TERESA Szamowska (ok. 1800-po 1849), c. Mateusza i Marianny Polewskiej; ur. Rycerzew, par. Rdutów (MK Rdutów); 1m. (16 XI 1818 Rdutów) Bonawentura Trzebuchowski h. Ogończyk (1789-1823/49), s. Józefa Hipolita, posła na sejm i NN., dziedzic wsi Boguszki; dzieci: Mateusz (1819-1823 Grzegorzew), Józefa, Kazimiera Franciszka (ur. 1823 Grzegorzew) – Trzebuchowscy; 2m. (5 VIII 1849 Rdutów, rozwiedzeni 17 III 1855) Aleksander Piotr Wincenty Mazowiecki (ok. 1800-po 1855), s. Jana i Agnieszki Trzcińskiej; zam. Wola Adamowa.

Źródła: Bon.; Bork. Sp. 440; Dw. Teki; Łask. Stat. f. 120; Nies.; Pap.; Urus.; Żern. t.2/412; Nejm.; Sęcz.

Szaniawski

Szaniawski h. Junosza vel Saniawski, rzadko Szeniawski, Sieniawski, licznie rozrodzona rodzina podlaska, przeważnie drobnoszlachecka. Nazwisko wzięli od wsi Szaniawy in. Szeniawy w dawnym powiecie łukowskim, później siedleckim. Z czasem rozdzielili się na wiele gałęzi, z których jedna osiadła w woj. sandomierskim i w ziemi sieradzkiej. Stanisław Szaniawski (zm. 1822), starosta małogoski, krajczy wielki koronny i szambelan Stanisława Augusta, został hrabią austriackim w 1800 r., umarł bezpotomnie (Kos.). Szaniawscy są jednego pochodzenia z Ługowskimi. Z nich: 2 biskupów i 1 kasztelan 1705 — 1733. 
Genealogia
(osób: 170)

• PETRONELA Karolina Szaniawska (11 IX 1810-25 IX 1835), c. Jana Kantego i Agnieszki Psarskiej; ur. Gromadzice k/ Wielunia, zm. Strońsko (Nejm.; MK Widawa, Strońsko); m. (1829) Feliks Bonawentura Sulimierski h. Starykoń (ok. 1804-po 1835), s. Ludwika i Marianny Kempisty, dziedzic dóbr Strońsko w Sieradzkiem, Młodawin kupił od rodzeństwa; dzieci: Stanisław Jan (ur. 5 V 1830 Ochle k/ Widawy), Andrzej, Kazimiera, Feliks, Stanisława – Sulimierscy. 

• STANISŁAW hr. Szaniawski (1750-6 IV 1822), s. Felicjana Konstantego i Anny Scipio del Campo, starosta małogoski, krajczy wielki koronny 1780-1786, szambelan Stanisława Augusta; został hrabią austriackim w 1800 r.; właściciel Sobkowa i Korytnicy; zm. Kraków, poch. tamże, przy kościele Mariackim (PSB t. 47 s. 26; Kos.); ż. (1774) Anna Kluszewska h. Jasieńczyk (ok. 1755-1822), c. Wojciecha i Anny Dembińskiej h. Nieczuja, siostra Jacka i Franciszki Kluszewskich.

Źródła: Bork. Spis; Dw. Teki; Kos. t.1; Nejm.; Nies.; Sęcz.; Urus.

Kurdwanowski

Kurdwanowski h. Półkozic, vel Ligęza-Kurdwanowski, rodzina mazowiecka, z Kurdwanowa w ziemi sochaczewskiej. Mają być według Niesieckiego jednego pochodzenia z Ligęzami (Nies.). Istotnie, w XVIII

Ligęza

Ligęza h. Półkozic, vel Ligenza, Ligienza, Ligięza, Ligęzicz, stara rodzina osiedlona na Mazowszu i w Małopolsce, pisała się z Bobrku. Od nich pochodzą m. in. Chmielowscy, Kurdwanowscy, Lipińscy, Lipniccy,
Marszewscy, Niewiarowscy i Rzeszowscy. W epoce piastowskiej używali

Błeszyński

Błeszyński h. Oksza, rodzina małopolska, pierwotnie mieszczanie krakowscy. Wzięli nazwisko od wsi Błeszno k/ Częstochowy, parafia Częstochowa. Wieś ta była również gniazdem Błeszyńskich h. Rogala.