Mieliński

Mieliński h. Wczele vel Mieleński, Miliński, rodzina wielkopolska, niegdyś pisząca się z Mielna. Wyszli ze wsi Mielno w powiecie gnieźnieńskim, gdzie są obecni już w pierwszej połowie XV stulecia. 
W XVI i XVII w. byli właścicielami wsi Mielno, Nowoski (Nowoszki), Popówko, Kobelice, Modliszewo Wielkie, Łabiszyn, Łabiszynko, Ciołkowo, Zwolanowo, Wola, Skwiroszewo (Skwieroszewo) w pow. gnieźnieńskim. Jedna gałąź, używająca tego nazwiska w wariancie Miliński, przeniosła się na Ruś Czerwoną. Z nich trzech senatorów: 2 kasztelanów i 1 biskup 1540 — 1607.
Genealogia
(osób: 65)

• BARBARA Mielińska (ok. 1560-po 1582), c. Mikołaja i Magdaleny Iwieńskiej; m. (p. 1582) Wojciech Zbyszewski (ok. 1560-po 1582), s. Jana i NN.

• KAZIMIERZ Józef Miliński (22 V 1875-3 I 1928), s. Józefa i Ludwiki Jankowskiej; ur. Helenków, powiat Brzeżany, zm. Wiktorówka w tymże powiecie (Bork.; PSB t. 36 s. 428); ż. (p. 1909) Stefania Maria Ludwika Sękowska h. Prawdzic (28 IX 1887-14 IV 1962), c. Stefana z Wojsławia i Karoliny Magdaleny Oppeln-Szlachtowskiej; ur. Wojsław (Woysław), zm. Sobiejuchy k/ Żnina w pow. bydgoskim; dzieci: Ludwika, Andrzej, Teresa.
 
Źródła: Bork. Rocz. t.2/569; Dw. Teki; Kos. t.1; Urus. t.11; Żych. t.1/198.

Mielżyński

Mielżyński h. Nowina (in. Złotogoleńczyk), rodzina wielkopolska, której gniazdem jest miasteczko Mielżyn w dawnym powiecie gnieźnieńskim. Pierwsza spotykana w aktach osoba to Jan z Mielżyna, wymieniany w latach 1390-1396. Mielżyńscy posiadali tytuł hrabiowski pruski, który został zatwierdzony w 1798 roku Maciejowi, podkomorzemu wschowskiemu, a w 1817 – Stanisławowi, synowi Maksymiliana, Józefowi i Mikołajowi (Kos.). Z nich: siedmiu senatorów, w tym 1 wojewoda i 6 kasztelanów 1617 — 1796.
Genealogia
(osób: 95)

Maciej hr. Mielżyński 

(1799-1870)

• MARIA hr. Mielżyńska (7 I 1852-1937), c. Leona i Felicji Potockiej; m. (21 IX 1869 Dominowo) Stanisław Jan Eustachy hr. Poniński z Wrześni h. Łodzia (1846-1924), właściciel dóbr Dominowo w pow. średzkim (Bork.); dzieci: Felicja (ur. ok. 1870), Edward (1870-1886), Feliks (1871-1914), Helena (1872-1952) – hr. Ponińscy.

• STANISŁAW Kostka hr. Mielżyński (1840-1891), s. Aleksandra i Katarzyny Potulickiej; ż. (6 VI 1868 Drezno) Aniela Amalia bar. von Rönne h. wł. (2 VIII 1832-1911), c. Feliksa i 2ż. Franciszki Marii hr. Załuskiej h. Junosza; ostatnia z linii na Renowie k/ Telsz na Żmudzi; dobra te odziedziczył jej syn Feliks hr. Mielżyński; ur. Gorzdy; dzieci: Feliks, Anna, Aleksander.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/I 284-287, t.2/213-216; Bork. Gen. 402-407; Dw. Teki; Kos. t.1/451-454, t.2/374-376, t.3/250; Nies.; Urus.; Żych. t.1/197-205; Region Wielkopolska online.

Mier

Mier h. własnego, właściwie Myhr, rodzina szwedzka, z której Torsten Myhr otrzymał nobilitację w Szwecji 16 X 1680. W Polsce nazywani Mier, otrzymali indygenat 28 X 1726, i osiedlili się w woj. bełskim, gdzie byli

Mierzejewski

Mierzejewski  h. Lubicz, vel Mierzejowski, na Mazowszu, w ziemi różańskiej. Jak pisze Uruski: „mieli przydomek Repka i jeszcze w XVI stuleciu pisali się Repka z Mierzejowa”. Są jednego pochodzenia ze Stroniewskimi.

Mikorski

Mikorski h. Ostoja, na Mazowszu i w ziemi sieradzkiej, pisali się z Mikorzyna. Nazwisko wzięli od dóbr Mikorzyn i Wola Mikorska w pow. sieradzkim. Niesiecki błędnie zalicza ich do herbu Poraj. W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Rudniki w Król. Polskim, Żdżary w pow. sochaczewskim, Wyganów w Poznańskiem. Jedna linia otrzymała 5 VI 1798 tytuł hrabiowski pruski z odmianą w herbie, przyznany w Królestwie Polskim w 1844. Jednakże, linia ta wygasła całkowicie w XIX wieku. Z nich: 1 senator, kasztelan rawski 1791 — 1796.
Genealogia
(osób: 76)

• ELŻBIETA (Eliza) Mikorska (1818-1884), c. Józefata i 2ż. Teofili Siemiątkowskiej; ur. prawd. Rudniki w Król. Polskim; m. (1837) Adam Żychliński h. Szeliga (1809-1846), s. Franciszka i Antoniny Trzebińskiej, dziedzic dóbr Tondowo w Kaliskiem; dzieci: m. in. Józef Roman Żychliński (1846-1922).

• FELIKS Antoni Mikorski (1725-1779), s. Jana i 1ż. Anny Doroty Skarbek, sędzia ziemski gostyński, marszałek Trybunału koronnego; właściciel dóbr Luszyn; 1ż. (ok. 1750) Anna Stempowska v. Stępowska (ok. 1730-ok. 1760); dzieci: Brygida, Balbina, Dionizy, Izabela; 2ż. (ok. 1760) Anna Kleniewska (ok. 1740-po 1770). 

Źródła: Bork. Rocz. t.1/514-515, t.2/567-568; Kos. t.1; Nies.; Urus. t.11/52-54; Żych. t.1/205-209.

Miński

Miński h. Prus III, stara rodzina mazowiecka, zamożna w XV-XVII stu- leciu; za Piastów pisali się z Gościeńczyc in. Goszczańczyc. Gniazdem ich jest Mińsk in. Mińsko, wieś leżąca niegdyś w ziemi czerskiej, obecnie

Mlicki

Mlicki h. Dołęga vel Jarmułt-Mlicki, rodzina mazowiecka, pochodząca od Jarmułtów, stąd ich przydomek Jarmułt, błędnie Jarmułta. Nazwisko wzięli od wsi Mlice w powiecie płockim, która w XIX wieku leżała w gminie Majki, parafii Łęg (SGKP). W XVII wieku byli właścicielami wsi Mlice k/ Orchowa na Kujawach, którą zapewne sami założyli. Obecnie wieś ta znajduje się w województwie wielkopolskim, powiecie słupeckim, gminie Orchowo. Według Herbarza Uruskiego, w XV stuleciu pisali się Jarnult, a niektórzy brali przydomek Goliasz, Goliasz z Mlic 1437-1452 r. Jan de Mlicze miał syna naturalnego Jakuba, który w nagrodę zasług otrzymał 1530 r. szlachectwo i przez Feliksa Szreńskiego (Srzeńskiego), kasztelana dobrzyńskiego, dworzanina królewskiego, został przyjęty do herbu Dołęga (Metr. Kor.). Z nich: 1 kasztelan 1788 — 1794. – Jan Mlicki, kanonik gnieźnieński i płocki 1749. Kajetan (zm. 1808), ostatni kasztelan sierpski.
Genealogia
(osób: 71)

• DIONIZY Jarmułt-Mlicki (1801-ok. 20 XII 1882), s. Józefa i Marianny Bogatko, ziemianin, dziedzic dóbr Leszcze; szkoły kończył w Płocku, w Poznaniu, studia w Berlinie, następnie odziedziczył majątek macierzysty Leszcze na Kujawach, gdzie spędził blisko pół wieku; zm. Leszcze, poch. Ostrów 22 XII 1882 (Dz. Pozn. 9/83); ż. (ok. 1840) Walentyna Mieczkowska h. Zagłoba (1816-1905), c. Jana Karola, sędziego pokoju pow. gnieźnieńskiego, i Nepomuceny Nieżychowskiej h. Pomian; dzieci: Nepomucen, Walentyna, Stanisław.

• WALERIA Mlicka (1820-1889), c. Maksymiliana i Marianny Moszczeńskiej, dziedziców Rokitnicy; po śmierci męża mieszkała w Kaliszu; m. (30 IV 1844 Kazimierz) Józef Mielęcki h. wł. (11 II 1816-16 V 1876), s. Walentego i Tekli Koczorowskiej, powstaniec 1848 i 1863, działacz społeczny i narodowy, więziony kilkakrotnie przez władze pruskie; dziedzic Nieszawy w pow. obornickim 1844-1874; ur. w Graboszewie, zm. w Poznaniu (PSB t. 20; MK Cerekwica; Dz. Pozn. 113/76); dzieci: Stefan, Janusz, Wanda, Anna – Mielęccy.

Źródła: Bon.; Dw. Teki; Kos. t.1; Nies.; SGKP t.6/520; Urus. t.11/152-153.

Młodzianowski

Młodzianowski h. Dąbrowa, na Mazowszu. Według dawnych herbarzy, przodkiem tej rodziny, będącej jednego pochodzenia z Kostkami, Karniewskimi i Rostkowskimi, był Jakub, syn Domarata z Karniewa, żyjący w pierwszej połowie XV wieku.

Mniszech

Mniszech h. własnego (in. Kończyc) vel Wandalin-Mniszech, rodzina czeska, w XVI stuleciu osiedlona w Polsce, magnacka w XVII i XVIII w. Mniszchowie używali przydomku Wandalin, pisali się z Wielkich Kończyc w pow. Frysztak, na Śląsku.

Morawski

Morawski h. Dąbrowa, vel Mórawski, Murawski, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, pisała się z Wielkiej Morawy. Jej gniazdem rodowym jest wieś Morawy in. Murawy w dawnym pow. przasnyskim, parafia Krzynowłoga Mała.