Myszkowski

Myszkowski h. Jastrzębiec, starodawna i niegdyś magnacka rodzina małopolska. Pisali się z Mirowa w dawnym powiecie lelowskim parafia Niegowa, a gniazdem rodu jest wieś Myszków w tymże powiecie, parafia Żarki, gdzie dziedziczyli w latach 1435-1507.

Mieroszewski

Mieroszewski h. Ślepowron vel Mieroszowski, Miroszowski, Miroszewski, rodzina mazowiecka, pisząca się z Gąsiorowa, jednego pochodzenia z Gąsiorowskimi, którzy z kolei pisali się z Mieroszewic.

Doliniański

Doliniański h. Abdank (in. Habdank) vel Skarbek-Doliniański, Pirka-Doliniański, rodzina osiadła na Rusi Czerwonej, wywodząca się zapewne z Wielkopolski, używała przydomku Skarbek. Niektórzy z nich zachowali jako przydomek swoje pierwotne nazwisko – Pirka vel Pirek. Wymieniani w Aktach Bernardyńskich od 1445. Gniazdem rodu są Doliniany k/ Gródka w pow. lwowskim. Jedna linia otrzymała austriacki tytuł baronowski w Galicji 10 XII 1782.
Herb baronów Doliniańskich przedstawia na tarczy czterodzielnej w polu pierwszym – Junoszę, w drugim – Jastrzębca, w trzecim – Leliwę, w czwartym – Ostoję; pośrodku głównej tarczy mała, z Abdankiem. Nad tarczą korona baronowska, nad którą trzy hełmy ukoronowane, nad pierwszym pięć piór strusich, dwa białe, między trzema czerwonymi, nad drugim – Abdank, nad trzecim – Jastrząb, trzymający w szponach złotą podkowę z krzyżem. Labry z prawej strony czerwone, z lewej błękitne, podbite złotem (Ostr. 551). 

Horoch

Horoch h. własnego  (in. Trzy pióra, właściwie h. Trąby), baronowie austriaccy w Galicji 15 II 1791, tytuł ten przyznany im w Królestwie Polskim 1823, potwierdzenie szlachectwa otrzymali 1824. Niektórzy z Horochów uważając się za jedną rodzinę z hrabiami Harrachami w Czechach, herb swój pierwotny Trzy trąby, zamienili na herb Harrachów – Trzy pióra. Inni pozostali przy swoim dawnym herbie i z tego herbu legitymowali się ze szlachectwa w Królestwie (Bon.). Spotykamy ich osiedlonych w ziemi chełmskiej w XVI wieku. Stanisław Horoch, dziedzic Leszczan i Stecko, zwany Horoch, w ziemi chełmskiej 1526. Na Leszczanach dziedziczył 1564 roku Łukasz Horoch (Paw.). Jedna linia osiedlona na Rusi Czerwonej.
Genealogia
(osób: 59)

• KONSTANCJA bar. Horoch (1844-1909), c. Eustachego i Ludwiki Białobrzeskiej; m. (ok. 1865) Jan Reklewski h. Gozdawa (ok. 1840-po 1870); dzieci: Aniela (ok. 1870-29 I 1943), Stanisława, Ludwika, Roman – Reklewscy. 

• ZDZISŁAW bar. Horoch (1884-20 IV 1945), s. Adama i Wandy Karczewskiej, ziemianin, działacz społeczny, oficer austriacki ok. 1915; właściciel majątku i folwarku Boksyce w pow. opatowskim, par. Momina; jeden z założycieli OSP w Boksycach; dwór w Boksycach wybudowany w 1919; ż. (ok. 1920) Emilia Jasieńska (ok. 1900-po 1920); dzieci: Tytus, Mieczysław, Zofia oraz córka NI.
 
Źródła: Bon. t.7/346-349; Kos. t.1; Nies.; Urus.

Konopka

herb Nowina

herb Białynia

Konopka h. Nowina (in. Złotogoleńczyk) vel Nowina-Konopka, rodzina mazowiecka, pochodząca od Rampowskich (Bork.), wymieniana w aktach ziemi wiskiej od 1421 roku.

Kozietulski

Kozietulski h. Abdank (in. Habdank, Habdaniec, Awdaniec) vel Skarbek-Kozietulski, Dobek (Dobkowicz) Kozietulski, Koziatulski, rodzina mazowiecka z ziemi czerskiej, pisząca się Skarbkami. 

Lewartowski

Lewartowski h. Lewart, rodzina małopolska, będąca gałęzią możnego rodu Firlejów herbu Lewart. Nazwisko mieli wziąć od wsi Mały Lewartów w pow. brzeskim, ale ani dawne rejestra poborowe, ani Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego takiej wsi nie wymieniają. Bardziej prawdopodobnym gniazdem tej rodziny jest Lubartów w pow. lubelskim, który jeszcze w 1676 roku zwany był Lewartowem (Krzep.). Jedna gałąź otrzymała tytuł baronowski w Galicji 2 IX 1783, a potwierdzenie tegoż tytułu w Królestwie Polskim 24 V 1824. Lewartowscy byli właścicielami dóbr Chróścina Mała, Brzezice k/ Biskupic w pow. lubelskim, Gnojnik, Siedlec i Łęka w pow. tarnowskim, Dobrociesz Górna k/ Bochni, Zimnowody w pow. jasielskim. Byli ponadto tenutariuszami Dąbrowy, dzierżawcami Uszwi i Radłowa, oraz Dobczyc w pow. bocheńskim. Z nich: Jan Lewartowski świadczył w 1495 roku w Kurzelowie. Jan Paweł, został baronem austriackim w 1786.
Genealogia
(osób: 143)

• INOCENTY bar. Lewartowski (1785-1 IV 1838), s. Kazimierza i Justyny Czermińskiej, dziedzic na Siedlcu-Łęce i Gnojniku w pow. tarnowskim; 1ż. (1816) Julia Petryczyn (ok. 1795-po 1816), c. Tadeusza na Gnojniku i Zofii Małachowskiej; dzieci: Kazimiera; 2ż. Justyna z Siemuszowy Pietruska h. Starykoń (ok. 1800-13 XII 1830), c. Kazimierza i Taidy Wojakowskiej h. Brochwicz, podstolanki nowogrodzkiej; dzieci: Emeryka, Leonora. 

Lewart odm. 

(herb baronów Lewartowskich)

• KAROLINA Felicja bar. Lewartowska (21 VII 1789-20 III 1855), c. Michała i Dominiki Kornelii Niwickiej; ur. w Dobczycach, zm. w Bochni; m. (30 VI 1822) Jan Nepomucen Wojciechowski h. Lubicz (ok. 1780-XI 1850), s. Józefa i Eleonory Kuczkowskiej h. Jastrzębiec, dziedzic Kierlikówki.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/397-398; Bork. Gen. 714-717; Krzep.; Nies.; Ostr. nr 1788; Żych. t.15/232-243.

Przychocki

Przychocki h. własnego  (in. Trzaska odm.) vel Przychodzki, Przechodzki, Przechocki, rodzina mieszczańska z Wieliczki, być może wywodząca się od Przychockich vel Przychodzkich herbu Radwan, z Przychody in. Przechody w dawnym pow. olkuskim, parafia Kidów. Otrzymała szlachectwo stanu rycerskiego (eques) w Austrii 17 XII 1782, przyznane w Polsce, a tytuł baronów austriackich w Galicji 7 I 1794, nadany im przez cesarza Franciszka II. Z nich: Jan Nepomucen, żupnik wielicki, wylegitymowany ze szlachectwa w Galicji 1782. 
Genealogia
(osób: 21)

• MARIA bar. Przychocka (1858-po 1880), c. Franciszka i Anny Dydyńskiej; m. Adam Dunikowski h. Abdank (1850-po 1880).

herb baronów Przychockich

 
• PIOTR Aleksander bar. Przychocki (21 I 1845-1905), s. Teodora i Walerii Włodek, ziemianin, dziedzic na Sierakowie z przyległościami w powiecie sądeckim; ur. w Sierakowie; ż. (ok. 1880) Aleksandra Olga Dobrzeńska (ok. 1860-po 1881), c. Tytusa i  Olimpii Kodrembskiej; dzieci: Jerzy.

Źródła: Bork. Gen. 718; Krzep. Mał.; Urus. t.15/43; Szl. Gal.; Ostr. t.1 nr 2867.

Puszet

Puszet h. własnego, vel Puszet de Puget, Puget-Puszet, właściwie de Puget, francuska rodzina szlachecka, osiedliwszy się w Polsce w drugiej połowie XVII wieku, zmieniła nazwisko na Puszet. 

Jedna gałąź używała od 1450 tytułu baronów Saint-Alban du Puget de Theoniers (miejscowość Puget-Theoniers w południowej Francji), druga osiedliła się w Tuluzie, gdzie należała do szlachty urzędniczej. Z tej rodziny jedna linia otrzymała zatwierdzenie tytułu baronowskiego w Polsce przez króla Augusta II w 1721, indygenat polski 1726, uznany Konstytucją 13 I 1767, przyznanie tytułu baronowskiego w Królestwie Polskim 1854-1861, w Rosji 4 VII 1861. 

Puszetowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa Galicji, w sądzie ziemskim czchowskiej 1783 r. (Szl. Galic.). Puszetowie byli właścicielami dóbr Charsznica i Dąbrowiec, w pow. miechowskim, Minoga, w olkuskim, Dębiany, w pińczowskim, Gościeńczyce, w ziemi czerskiej, Somianka (nie Sośnianka, jak podają w niektórych opracowaniach), Skorki, Laskowo, Głuchy, w ówczesnym pow. augustowskim, obecnie pow. wyszkowski, Podgrodno. 

Do niedawna istniała jeszcze krakowska gałąź tego rodu, używająca nazwiska Puget-Puszet.

Genealogia
(osób: 48)

• KONSTANTY Puszet bar. de Puget h. wł. (1822-1882), s. Antoniego i Zofii Kochanowskiej, dziedzic dóbr Somianka (Sośnianka), Skorki, Laskowo, Głuchy, w ówczesnym pow. augustowskim, obecnie pow. wyszkowski; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1845, otrzymał potwierdzenie tytułu baronowskiego w Królestwie 1852 i 1854, w Rosji 4 VII 1861; ż. Ludwika Bratoszewska h. Sulima (ok. 1830-po 1860), c. Florentego i Eleonory Byszewskiej h. Jastrzębiec; dzieci: Jan.

 

• WIKTORIA Puszet bar. de Puget h. wł. (ok. 1780-1834), c. Franciszka i Wiktorii hr. Załuskiej h. Junosza; zm. po 22 I 1834; m. (ok. 1800) Adam Goczałkowski h. Poraj (ok. 1780-1820), s. Stanisława, burgrabiego krakowskiego i Julii Dębskiej z Dembego v. Dębego h. Radwan.

Źródła: Bork. Rocz. t. 2/398-399; Bork. Gen. 719-720; Kos. t. 2/458-459, t. 3/417-421, t. 4/387-388; T. Gajl, Herbarz polski online.

Rajski

Rajski h. Dubenic (in. Dubenitz, Dubnitz, herb własny), vel Rayski, Reyski, Reisky de (von) Dubenitz, rodzina czeska, mieszczańska pilzneńska, otrzymała list herbowy 1499, nobilitację w Czechach 12 X 1531, stan rycerski Świętego Cesarstwa Rzymskiego (S.I.R.) z przydomkiem „de Dubnitz” 6 II 1592, tytuł baronowski czeski od cesarza Karola VI dnia 4 X 1723.