Bojarski

Bojarski h. Sas vel Czarnota-Bojarski, Sas-Bojarski, rodzina czerwono- ruska, zapewne pochodzenia wołoskiego, pisała się „de Bojary”. Przydomek ich Czarnota. Wyszli ze wsi Bojary w ziemi przemyskiej. Rodzina wymieniana przez Długosza jako osiadła i na Pomorzu 1478 r., występuje w aktach trembowelskich i przemyskich od 1567 r. Hryczko, Tomasz i Sieńko dziedziczyli na Bojarach 1589 r. (Paw.). Bojarscy byli właścicielami m. in. dóbr Wasilkowce w powiecie trębowelskim 1747, Młociny i Łomianki pod Warszawą ok. 1810. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w latach 1839-1853.
Genealogia
(osób: 64)

• JÓZEF Kalasanty Michał z Bojar Czarnota-Bojarski (ok. 1810-19 VI 1859), s. Leona i 1ż. Elżbiety Łaszczyńskiej, prawd. właściciel dóbr Młociny i Łomianki pod Warszawą; zm. Golina; ż. (1851 Warszawa, św. Andrzej) Adamina Otto- Trąmpczyńska h. Topór (1811-28 XII 1885), c. Adama i Józefy Suchorzewskiej h. Zaremba; zm. Warszawa, lat 74; ślub w Warszawie (MK Warszawa: św. Andrzej); 1v. żona (1838) Ignacego z Łaszczyna Łaszczyńskiego h. Wierzbna (1806-1869); dzieci: Michał, Leon, Tadeusz, Urszula.

• URSZULA Czarnota-Bojarska (1853-1894), c. Józefa i Adaminy Trąmp- czyńskiej; m. (p. 1874) Jakub Gay (1843-1903); dzieci: Ryszard (1874-1875), Oskar (1876-1887), Witold (ur. ok. 1880), Zofia (ur. ok. 1880), Delfina Gay (ur. 1885) – Gay.

Źródła: Bon. t.1/367-368; Dw. Teki; Bork. Rocz. t.2/422-423; Nies.; Urus.

Bojanowski

Bojanowski h. Junosza (odm.), rodzina wielkopolska, pochodząca z Bojanowa leżącego w powiecie kościańskim. 

Bombek

herb Bombek 
(Herbarz Bonieckiego)

herb Bombek 
(Wikipedia)

Bombek h. własnego, vel Bąbek, wyszli z Prus, gdzie Jan, Jerzy, Wiliam i Melchior 1620 r., a Jerzy Wawrzyniec i Fryderyk dziedziczyli jeszcze w 1702 r. (Kętrz.). 

Bem

Bem h. własnego, vel Böhm, Behm, Behem, pochodzili zapewne z Gdańska, skąd przenieśli się do innych ziem Rzeczypospolitej. Na Podlasiu posiadali dobra w ziemi bielskiej 1768 r.

Ołdakowski

Ołdakowski h. Rawicz, vel Ołdachowski, Oldakowski, na Mazowszu i Podlasiu. Stanowią odgałęzienie rodziny Wolskich, którzy od swego dziedzictwa, wsi Ołdaki w ziemi nurskiej, brali początkowo nazwisko Ołdak, a następnie Ołdakowski. Ołdaki z czasem rozpadły się na Ołdaki Połomyja, Ołdaki Grodzisko i Ołdaki Magna Brok. 

Ołdakowscy są jednego pochodzenia ze Świerzbińskimi i Woźnieńskimi. Od nich zaś początek wzięli Łętowscy. Jan, Paweł, Bogusz i inni dostali w 1482 r. w nagrodę zasług od ks. mazowieckiego Bolesława uwolnienie od różnych ciężarów publicznych dla swych dóbr Łętowo-Ołdaki w ziemi nurskiej. 

W XVI wieku przenieśli się w części na Podlasie i na Wołyń. Byli elektorami w 1632 r. z woj. wołyńskiego, 1648 r. z woj. bracławskiego i podlaskiego, 1669 r. z ziemi nurskiej, drohickiej i przemyskiej, 1674 i 1697 r. z ziemi nurskiej, 1733 r. z woj. podlaskim. 

Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Heroldii Król. Polskiego w latach 1836-1862. Nosili różne przydomki. Linia dziedzicząca na Kałęczynie w pow. pułtuskim używała przydomku Piąstka. 

Są też Ołdakowscy h. Gozdawa, pochodzący z Ołdaków w ziemi zakroczymskiej.

Genealogia
(osób: 75)
 

• JOANNA Ludwika Izabela Ołdakowska h. Rawicz (1838-po 1859), c. Franciszka i Agnieszki Kossakowskiej h, Ślepowron (czasem błędnie: Kossowskiej); ur. Daniłowo, parafia Jasienica, obecnie woj. mazowieckie, chrz. 1838 (MK Jasienica); m. (20 I 1859 Łowicz) Seweryn Makowski (ok. 1830-po 1859), s. Witalisa i Karoliny Pętkowskiej?; ślub w kolegiacie łowickiej (MK Łowicz: Kolegiata).

• WOJCIECH Piąstka-Ołdakowski h. Rawicz (ok. 1760-po 1817), s. Antoniego i NN., dziedzic części wsi Kałęczyn, parafia i gmina Gzy, obecnie pow. Pułtusk, woj. mazowieckie; jego synowie wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Rawicz (Urus.); ż. (ok. 1790) Marianna Rembowska (ok. 1767-1817); zm. Kałęczyn par. Gzy, lat 50 (MK Gzy); ślub w parafii Gzy, miejscowość: Kałęczyn (MK Gzy); dzieci: Stanisław, Tekla, Józef, Adam.

 
Źródła: Bork. Sp. 288; Czarn. t. 2/245; Dw. Teki; Urus. t. 11/337-339; Żern. t. 2/156; Strona internetowa rodziny Ołdakowskich online.

Białecki

Białecki h. Białynia, wylegitymowani w Cesarstwie w 1842 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej. 

Beyzym

Beyzym h. własnego, przedstawiającego w polu czerwonym jeźdźca nagiego z napiętym łukiem i strzałami; nad nim w lewym, górnym rogu tarczy księżyc złoty barkiem na dół, pod nim w prawym rogu podkowa srebrna barkiem do góry; nad tarczą hełm w koronie.
Rodzina ta wzięła nazwisko od wsi Beyzymy w woj. wołyńskim. Piastowali różne urzędy ziemskie głównie w pow. krzemienieckim. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z woj. wołyńskim.

• PAWEŁ na Beyzymach Beyzym (ok. 1740-po 1795), horodniczy winnicki, został skarbnikiem 1772, a będąc i podstarościm krzemienieckim, awansował 1777 na sędziego ziemskiego krzemienieckiego; kawaler Orderu Św. Stanisława 1785, Orła Białego 1792.

Jan Bezyzm

(1850-1912)

• JAN Beyzym (1850-1912), s. Jana i Olgi Stadnickiej, jezuita z Krakowa, misjonarz na Madagaskarze; opiekun trędowatych, wyczerpany pracą ponad siły, zmarł otoczony nimbem bohaterstwa i świętości; śmierć nie pozwoliła mu zrealizować innego cichego pragnienia - wyjazdu na Sachalin do pracy misyjnej wśród katorżników; został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II w Krakowie 18 VIII 2002; ur. Beyzymy Wielkie na Wołyniu, zm. Madagaskar.

Źródła: Bon. t.1/176; PSB; Wikipedia.

Berens

Berens h. własnego (in. Berens), przedstawiającego w polu srebrnym niedźwiedzia czarnego wspiętego w prawo. W szczycie hełmu dwa skrzydła orle, między nimi konstelacja niedźwiedzicy. Labry czarne, srebrem podszyte.
Szlachectwo i herb powyższy od Fryderyka Wilhelma elektora brandenburskiego w 1669 r. za zasługi wojenne otrzymał Jan Berens. Tenże Jan, pozostając w służbie polskiej, jako pułkownik inżynierów, otrzymał indygenat Rzeczypospolitej na sejmie 1683 r. — razem ze swoimi braćmi. Jako pułkownik wojsk koronnych został miecznikiem nowogrodzkim siewierskim w 1688 r. Za konsensem królewskim w 1689 r. nabył wsie Kamienopole i Podborce, które posiadał do 1694 r. Około roku 1830 Berensowie posiadali dobra Wembry w ówczesnym pow. kalwaryjskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1841-1858.
Genealogia
(osób: 34)

• JÓZEF Berens h. wł. (1781-po 1848), s. Pawła i Salomei Kamieńskiej, właściciel dóbr Wembry, w ówczesnym pow. kalwaryjskim; jego synowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1841-1858 z herbem Berens (Urus.); ur. Warszawa; 1ż. (ok. 1810) Aniela Eydziatowicz (ok. 1790-po 1821); dzieci: Emilia, Józef, Franciszka; 2ż. Marianna Dąbrowska (ok. 1810-po 1848); dzieci: Zygmunt, Aleksander, Henryk, Józef, Mikołaj, Wiktor, Edmund.

• WACŁAWA Ludwika Berens h. wł. (11 VIII 1904- VIII 1944), c. Feliksa i Zofii Konarskiej; ur. Warszawa, zm. tamże, szpital powstańczy w podziemiach kościoła św. Jacka na ul. Freta, lat 40, poch. Cm. Powązkowski, kw. 164-IV-24/25 (MK Warszawa: Nawiedzenie NMP; Cm. Pow.); m. Stanisław Jaruntowski h. Prus III (1899-1966), s. Stanisława i Ludwiki Ciemniewskiej h. Prawdzic; dzieci: Donata Jaruntowska (1926-1990), ps. Danka, uczestniczka powstania warszawskiego 1944, wyszła za Jerzego Szczuckiego (1923-1993).

Źródła: Bon. t.1/165-166; Szl. Król.; Urus. t.1/137-138.

 Berens h. Denhof odmienny, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani w 1829 r. do ksiąg szlachty okręgu białostockiego. Zob. Denhoff h. własnego. 

Źródła: Urus. t. 1/138.

Benedyktowicz

Benedyktowicz h. Bełty, podpisali z województwem sandomierskim elekcję Stanisława Augusta w 1764 roku. Byli właścicielami dóbr Głusiec w woj. sandomierskim 1765. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1859 r.

Ludomir Benedyktowicz

(1844-1926) 

• LUDOMIR Ludwik Benedyktowicz (5 VIII 1844-14 XII 1926), s. Piotra i Marii Ruszczewskiej, leśnik, malarz, uczestnik powstania styczniowego 1863/64; pasjonat szachów i zasłużony działacz szachowy; ur. Świniary, obecnie pow. Siedlce, gm. Mokobody, zm. Lwów.

Źródła: Bon. t.1/161; Wapedia.

Belgram

Belgram h. własnego, rodzina pochodzenia francuskiego, otrzymali szlachectwo na sejmie 1768 r. W 1781 r. posiadali starostwo malczewskie na Wołyniu, w 1782 r. wsie Wroczyn i Puzowo także w woj. wołyńskim, pow. włodzimierskim.
Herb — w polu czerwonym na zielonym pagórku lew złoty w koronie w lewo, w prawej łapie trzyma dwie strzały; w hełmie trzy pióra strusie przeszyte strzałą w prawo.

• DANIEL Belgram (ok. 1740-po 1794), z pochodzenia Francuz, pozostający w służbie króla Stanisława Augusta, szambelan królewski, otrzymał nobilitację 1768, starosta malczewski (na Wołyniu, w pow. latyczowskim) 1781; ż. (1760) Marianna Paszkowska h. Zadora (ok. 1740-po 1794).

Źródła: Bon. t.1/150; Urus. t.1/125.