Lewartowski

Lewartowski h. Lewart, rodzina małopolska, będąca gałęzią możnego rodu Firlejów herbu Lewart. Nazwisko mieli wziąć od wsi Mały Lewartów w pow. brzeskim, ale ani dawne rejestra poborowe, ani Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego takiej wsi nie wymieniają. Bardziej prawdopodobnym gniazdem tej rodziny jest Lubartów w pow. lubelskim, który jeszcze w 1676 roku zwany był Lewartowem (Krzep.). Jedna gałąź otrzymała tytuł baronowski w Galicji 2 IX 1783, a potwierdzenie tegoż tytułu w Królestwie Polskim 24 V 1824. Lewartowscy byli właścicielami dóbr Chróścina Mała, Brzezice k/ Biskupic w pow. lubelskim, Gnojnik, Siedlec i Łęka w pow. tarnowskim, Dobrociesz Górna k/ Bochni, Zimnowody w pow. jasielskim. Byli ponadto tenutariuszami Dąbrowy, dzierżawcami Uszwi i Radłowa, oraz Dobczyc w pow. bocheńskim. Z nich: Jan Lewartowski świadczył w 1495 roku w Kurzelowie. Jan Paweł, został baronem austriackim w 1786.
Genealogia
(osób: 143)

• INOCENTY bar. Lewartowski (1785-1 IV 1838), s. Kazimierza i Justyny Czermińskiej, dziedzic na Siedlcu-Łęce i Gnojniku w pow. tarnowskim; 1ż. (1816) Julia Petryczyn (ok. 1795-po 1816), c. Tadeusza na Gnojniku i Zofii Małachowskiej; dzieci: Kazimiera; 2ż. Justyna z Siemuszowy Pietruska h. Starykoń (ok. 1800-13 XII 1830), c. Kazimierza i Taidy Wojakowskiej h. Brochwicz, podstolanki nowogrodzkiej; dzieci: Emeryka, Leonora. 

Lewart odm. 

(herb baronów Lewartowskich)

• KAROLINA Felicja bar. Lewartowska (21 VII 1789-20 III 1855), c. Michała i Dominiki Kornelii Niwickiej; ur. w Dobczycach, zm. w Bochni; m. (30 VI 1822) Jan Nepomucen Wojciechowski h. Lubicz (ok. 1780-XI 1850), s. Józefa i Eleonory Kuczkowskiej h. Jastrzębiec, dziedzic Kierlikówki.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/397-398; Bork. Gen. 714-717; Krzep.; Nies.; Ostr. nr 1788; Żych. t.15/232-243.

Przychocki

Przychocki h. własnego  (in. Trzaska odm.) vel Przychodzki, Przechodzki, Przechocki, rodzina mieszczańska z Wieliczki, być może wywodząca się od Przychockich vel Przychodzkich herbu Radwan, z Przychody in. Przechody w dawnym pow. olkuskim, parafia Kidów. Otrzymała szlachectwo stanu rycerskiego (eques) w Austrii 17 XII 1782, przyznane w Polsce, a tytuł baronów austriackich w Galicji 7 I 1794, nadany im przez cesarza Franciszka II. Z nich: Jan Nepomucen, żupnik wielicki, wylegitymowany ze szlachectwa w Galicji 1782. 
Genealogia
(osób: 21)

• MARIA bar. Przychocka (1858-po 1880), c. Franciszka i Anny Dydyńskiej; m. Adam Dunikowski h. Abdank (1850-po 1880).

herb baronów Przychockich

 
• PIOTR Aleksander bar. Przychocki (21 I 1845-1905), s. Teodora i Walerii Włodek, ziemianin, dziedzic na Sierakowie z przyległościami w powiecie sądeckim; ur. w Sierakowie; ż. (ok. 1880) Aleksandra Olga Dobrzeńska (ok. 1860-po 1881), c. Tytusa i  Olimpii Kodrembskiej; dzieci: Jerzy.

Źródła: Bork. Gen. 718; Krzep. Mał.; Urus. t.15/43; Szl. Gal.; Ostr. t.1 nr 2867.

Puszet

Puszet h. własnego, vel Puszet de Puget, Puget-Puszet, właściwie de Puget, francuska rodzina szlachecka, osiedliwszy się w Polsce w drugiej połowie XVII wieku, zmieniła nazwisko na Puszet. 

Jedna gałąź używała od 1450 tytułu baronów Saint-Alban du Puget de Theoniers (miejscowość Puget-Theoniers w południowej Francji), druga osiedliła się w Tuluzie, gdzie należała do szlachty urzędniczej. Z tej rodziny jedna linia otrzymała zatwierdzenie tytułu baronowskiego w Polsce przez króla Augusta II w 1721, indygenat polski 1726, uznany Konstytucją 13 I 1767, przyznanie tytułu baronowskiego w Królestwie Polskim 1854-1861, w Rosji 4 VII 1861. 

Puszetowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa Galicji, w sądzie ziemskim czchowskiej 1783 r. (Szl. Galic.). Puszetowie byli właścicielami dóbr Charsznica i Dąbrowiec, w pow. miechowskim, Minoga, w olkuskim, Dębiany, w pińczowskim, Gościeńczyce, w ziemi czerskiej, Somianka (nie Sośnianka, jak podają w niektórych opracowaniach), Skorki, Laskowo, Głuchy, w ówczesnym pow. augustowskim, obecnie pow. wyszkowski, Podgrodno. 

Do niedawna istniała jeszcze krakowska gałąź tego rodu, używająca nazwiska Puget-Puszet.

Genealogia
(osób: 48)

• KONSTANTY Puszet bar. de Puget h. wł. (1822-1882), s. Antoniego i Zofii Kochanowskiej, dziedzic dóbr Somianka (Sośnianka), Skorki, Laskowo, Głuchy, w ówczesnym pow. augustowskim, obecnie pow. wyszkowski; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1845, otrzymał potwierdzenie tytułu baronowskiego w Królestwie 1852 i 1854, w Rosji 4 VII 1861; ż. Ludwika Bratoszewska h. Sulima (ok. 1830-po 1860), c. Florentego i Eleonory Byszewskiej h. Jastrzębiec; dzieci: Jan.

 

• WIKTORIA Puszet bar. de Puget h. wł. (ok. 1780-1834), c. Franciszka i Wiktorii hr. Załuskiej h. Junosza; zm. po 22 I 1834; m. (ok. 1800) Adam Goczałkowski h. Poraj (ok. 1780-1820), s. Stanisława, burgrabiego krakowskiego i Julii Dębskiej z Dembego v. Dębego h. Radwan.

Źródła: Bork. Rocz. t. 2/398-399; Bork. Gen. 719-720; Kos. t. 2/458-459, t. 3/417-421, t. 4/387-388; T. Gajl, Herbarz polski online.

Rajski

Rajski h. Dubenic (in. Dubenitz, Dubnitz, herb własny), vel Rayski, Reyski, Reisky de (von) Dubenitz, rodzina czeska, mieszczańska pilzneńska, otrzymała list herbowy 1499, nobilitację w Czechach 12 X 1531, stan rycerski Świętego Cesarstwa Rzymskiego (S.I.R.) z przydomkiem „de Dubnitz” 6 II 1592, tytuł baronowski czeski od cesarza Karola VI dnia 4 X 1723.

Lettow

Lettow h. własnego (in. Lemiesz) vel Vorbek-Lettow, Lettaw, Letaw, Litaw, a Lettow, Littawer, Litawer (niem. Litwin), rodzina luterańska w Prusach Zachodnich, osiadła w księstwie pomorskim, następnie w woj. pomorskim, w powiatach lęborskim (in. lemborskim, lemburskim) i bytowskim. Indygenowana w Rzeczypospolitej w 1635 (Bon.). Niektórzy z nich osiedlili się na na Litwie w XVII wieku, używając przydomku Vorbek, który jest w istocie ich pierwotnym nazwiskiem. Jedna linia otrzymała tytuł baronowski w Prusach w XVIII stuleciu.
Genealogia
(osób: 45)

• KRZYSZTOF Wiktoryn Zbigniew Vorbek-Lettow (27 II 1621-15 XII 1691), s. Macieja i Elżbiety Isfelt, pułkownik wojsk litewskich, marszałek starodubowski, strażnik polny litewski; owiesny (tzn. urzędnik mający nadzór nad owsami i piwnicą dworską) 1647, sekretarz królewski i dworzanin skarbu litewskiego, rotmistrz chorągwi tatarskiej, towarzysz chorągwi husarskiej hetmana polnego litewskiego W. Gosiewskiego w 1655, strażnik polny litewski zapewne od 1656, strażnik wojskowy litewski 1658; wojski starodubowski już 1669, sędzia ziemski już 1672, porucznik chorągwi husarskiej M.K. Paca 1673, pułkownik wojsk litewskich, podkomorzy starodubowski 1680, marszałek 1683; właściciel dóbr Lebiodka prawd. w woj. wileńskim 1656 (Lett. Pam.; Poczob. Pam.); ż. (1641) Anna Dorosiewicz (ok. 1620-po 1650). 

• ZOFIA Maria von Lettow (ok. 1730-1757), c. Chrystiana i Ludwiki Alan; m. (1749) Jan Michał Dąbrowski h. wł. (8 IX 1718-28 VIII 1779), s. Jana Stanisława i Marianny Szymanowskiej, oficer wojsk saskich, pułkownik od 1779, służył w regimencie króla St. Leszczyńskiego, bronił Gdańska, komendant regimentu szwoleżerów Karola ks. Kurlandzkiego; ur. w Trześniowie w woj. lubelskim; dzieci: m. in. Jan Henryk Dąbrowski (1755-1818), generał wojsk polskich.

Źródła: Bon. t.14/173-174, 387; Dw. Teki; Nies.; M. Vorbek-Lettow, Pamiętnik.

Ley-Neuhoff

Ley-Neuhoff h. własnego (in. Ley), vel von (der) Neuhoff Ley (genannt Ley), pisani też Lej, Lejowie z Neuhoffu, rodzina westfalska, nobilitowana w Niemczech w 1494 roku. 

Rönne

Rönne h. własnego, vel von Rönne, Roenne, Renne, rodzina baronowska inflancka, pochodzenia niemieckiego, otrzymała zatwierdzenie tytułu baronowskiego (Freiherr) w Cesarstwie Rosyjskim. Od połowy XVIII wieku posiadali dobra Renowo in. Rennów z zamkiem i Gawry na Żmudzi, na północny zachód od Telsz, nad rzeczką Wardawą. Ponadto należały do nich wsie Hlinówka, Obakie, Zawierz oraz Kupiszki w powiecie rosieńskim.
Genealogia
(osób: 37)  

• ANIELA Amalia bar. von Rönne (2 VIII 1832-1911), c. Feliksa i 2ż. Franciszki Marii Załuskiej, ostatnia z linii na Renowie k/ Telsz na Żmudzi, dobra te odziedziczył jej syn Feliks hr. Mielżyński; ur. Gorzdy; m. (6 VI 1868 Drezno) Stanisław Kostka hr. Mielżyński h. Nowina (1840-1891), s. Aleksandra Dominika i Katarzyny hr. Potulickiej z Więcborga h. Grzymała; dzieci: Feliks, Anna, Aleksander – hr. Mielżyńscy.

• FELIKS bar. von Rönne (1750-1827), s. Mikołaja i 2ż. Anieli Piłsudskiej, major wojsk litewskich 1781, podkomorzy królewski 1792; odznaczony Orderem Św. Stanisława 1799, oficjalnie tytułował się baronem; dziedzic dóbr Renowo in. Rennów k/ Telsz na Żmudzi, właściciel dóbr Światoszyn k/ Memla; ż. (ok. 1794) Antonina Giełgud h. Działosza odm. (ok. 1770-po 1800), c. Antoniego, kasztelana żmudzkiego i Barbary Judyckiej h. Radwan odm.; dzieci: Feliks, Antoni, Ludwika, Maria, Teodora.

Źródła: Bork. Gen. 684; Kos. t.1; Urus. t.15/247; V-roenn.de.

Waldgon

Waldgon h. własnego, właściwie Wilson-Waldgon de Eastbourne, rodzina irlandzka. Z nich: Seweryn, sędzia pokoju powiatu częstochow- skiego, otrzymał przyznanie tytułu baronowskiego w Królestwie Polskim 1821. Na jego synu Janie Nepomucenie rodzina ta wygasła w Polsce.

BIBLIOGRAFIA

Skróty bibliograficzne:

AGZ = Akta Grodzkie i Ziemskie (AZ = Akta Ziemskie; AG = Akta Grodzkie).
Bil. = Antoni Biliński, Szlachta ziemi dobrzyńskiej za ostatnich Jagiellonów. Warszawa 1932.
Bon. = Adam Boniecki, Herbarz polski, T. 1-16.
Bork. Rocz. = Jerzy Sewer Dunin-Borkowski, Rocznik szlachty polskiej, Lwów 1881-1883. T. 1-2.
Dw. Gen. = Włodzimierz Dworzaczek, Genealogia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1959.
Dw. Teki = Włodzimierz Dworzaczek, Teki Dworzaczka. Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów szlachty wielkopolskiej XV-XX w., Biblioteka Kórnicka PAN 1995-1997.
Dziad. = Stanisław Dziadulewicz, Herbarz rodzin tatarskich w Polsce.
Gerb. = Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Ossolineum, Warszawa 1977.
Kon. = Szymon Konarski, Szlachta kalwińska w Polsce, Warszawa 1936.
Kos. = A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T. 1-5.
Krzep. Pom. = Józef Krzepela, Spis miejscowości i rodów ziemiańskich województwa pomorskiego, Kraków 1925.
LP = Literatura Polska. Przewodnik encyklopedyczny, red. Julian Krzyżanowski, PWN, Warszawa 1984, T. 1-2.
MK = Metrykalia katolickie
Nies. = Kasper Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, T. 1-10.
Ostr. = Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, Warszawa 1897-1914, T. 1-2.
Pap. = Bartosz Paprocki, Herbarz, 1584.
PSB = Polski Słownik Biograficzny.
Puł. = Kazimierz Pułaski, Kronika polskich rodów szlacheckich Podola, Wołynia i Ukrainy, Brody 1911. T. 1-2.
SBK = Słownik Biograficzny. Kielce XVII-XVIII w. (oprac. Marta Pieniążek-Samek), Kielce 2003.
SGKP = Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1884, T. 1-15.
Stup. = Hipolit Stupnicki, Herbarz polski, T. 1-3.
Szl. Gal. = Poczet szlachty galicyjskiej.
Szl. Król. = Spis Szlachty Królestwa Polskiego 1836-1862.
Urus. = Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1938, T. 1-15.
Wit. = Wiktor Wittyg, Nieznana szlachta i jej herby, Kraków 1908.
WSB = Wielkopolski Słownik Biograficzny.
Żer. = Emilian Szeliga-Żernicki, Der Polnische Adel, Hamburg 1900, T. 1-2.
Żych. = Teodor Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, Poznań 1879-1908, T. 1-31.


Skróty użyte w biogramach:

1v. = primo voto, etc.
c. = córka / daughter
chrz. = ochrzczony / baptized
h. = herb / coat of arms
k/ = koło / near
m. = mąż / husband
m. in. = między innymi / among others
n/ = nad (rzeką) / on (river)
NI. = nieznanego imienia / unknown first name
NN. = nieznanego imienia i nazwiska / unknown first name and surname
ok. = około / circa
p. = przed / before
par. = parafia / parish
poch. = pochowany / buried
pow. = powiat / district
prawd. = prawdopodobnie / probably
s. = syn / son
ur. = urodzony / born
woj. = województwo / province
zm. = zmarł / died
ż. = żona / wife

Bolesz

Bolesz h. Jastrzębiec, rodzina mazowiecka, pisali się z Grochowarska, w powiecie płońskim.