Abłamowicz

Abłamowicz h. Abdank, w województwie wileńskim. Byli właścicielami Justianowa w powiecie sejneńskim 1771. Piastowali urzędy ziemskie w pow. trockim 1786. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1840 roku.
Genealogia
(osób: 36)

• ROZALIA Abłamowicz (ok. 1750-po 1780), c. (Jana?) Władysława i Marianny Onickiewicz; m. Antoni Korsak h. wł. (ok. 1750-po 1780).

• STANISŁAW Abłamowicz (9 V 1844-4 IV 1901), s. Piotra i Rozyny Dachnowicz, adwokat, powstaniec 1863/64, sybirak; ur. Peresieka w pow. nowogrodzkim, zm. Kraków, poch. tamże, na Cm. Rakowickim; ż. (1875) Maria Matuszewicz (ok. 1855-po 1880). 

Źródła: Bon. t.1/17; PSB; Cmentarz Rakowicki, Monografia.

Borkowski

Borkowski h. Junosza, rodzina mazowiecka, gałąź senatorskiej rodziny Rościszewskich, wzięła nazwisko od wsi Borkowo Wielkie w woj. płockim. 

Plater

Plater h. własnego vel von der Bröel-Plater, Platern, później też Plater-Zyberk (Zyberg), de Plater, rodzina pochodzenia niemieckiego, wywodząca się z Westfalii, gdzie ich przodkowie dziedziczyli na zamku Bröel w hrabstwie markońskim. Dotychczas piszą się z Bröelu (von

Popiel

Popiel h. Sulima, w Małopolsce i na Rusi Czerwonej, wywodzą się najpewniej ze wsi Popiele k/ Sanoka. Według innych opinii (Uruski), gniazdem rodu ma być wieś Popiele k/ Drohobycza, na Rusi Czerwonej. Ich herbem była Sulima, aczkolwiek wielu członków rodu używało innych herbów, jak Sas i Leliwa. Aż do XVIII wieku byli obrządku unickiego, rodzina mało zamożna i zagrodowa, której pochodzenia trudno ustalić. Według rodzinnej tradycji mieli przybyć z Czech i należeć do słynnego w tym kraju rodu Popielów (od którego wywodzi się dom książęcy Lobkowitzów), lecz mogła też być, co jest nawet bardziej prawdopodobne, rodziną miejscową z ruską nazwą Popel (Popiół), zamienioną w nazwisko Popiel.
Licznie rozrodzeni na Rusi, już w XVI stuleciu rozdzielili się na kilka linii odróżniających się między sobą następującymi przydomkami: Chościak (Choszczak, Chwościak?), Chwostyk, Broszniewski (Broszniowski, Brosznowskl), Dunicz (Dumicz), Fedynczak, Hrycałowicz, Huńczak, Kisielewicz, Kiszczak, Kołodrub, Łastowczak, Malewicz, Oleszkowicz, Petrykacz, Romanowicz, Czarnokozic, Sałowicz, Stepaniak, Zastanówek, Zazula. W XIX wieku byli właścicielami m. in. dóbr Kurozwęki i Wójcza w gub. radomskiej, Ruszcza i Prylasek w pow. krakowskim, Ściborzyce i Czaple w gubernii kieleckiej, Turny. W dwóch liniach doszła do senatorskich godności i licznie w XIX wieku posiadała ziemskie urzędy, szczególnie w Małopolsce. Z nich 2 kasztelanów 1762 — 1796.
Genealogia
(osób: 279)

prof. Paweł Chościak Popiel

(1838-1909)

• EMILIA Zofia Klotylda Chościak Popiel (5 VI 1852-29 III 1919), c. Ludwika i Apolonii Aleksandrowicz; ur. Chocimów, zm. Busko; m. (p. 1875) Roman Józef Byszewski h. Jastrzębiec (9 VIII 1850-3 IV 1914), s. Ludwika i Ludwiki Wiesiołowskiej, właściciel dóbr Hołudza; ur. Ujejsce, zm. Hołudza.

• PAWEŁ Chościak Popiel (1733-1809), s. Konstantego i Marianny Piegłowskiej, kasztelan małogoski i sandomierski; rotmistrz wojsk królewskich, poseł na sejmy, komisarz wojskowy, stolnik wiślicki, elektor w 1733 z woj. sandomierskiego, chorąży wiślicki 1767, kasztelan małogoski 1777, sandomierski 1784, kawaler orderu św. Stanisława i Orła Białego; dziedzic dóbr Chocimów i Czaple w pow. sandomierskim, otrzymał w 1774 dobra Grzegorzewice i Zagaje w tymże powiecie; wylegitymowany ze szlachectwa w Galicji Zachodniej 1804; ż. (ok. 1760) Konstancja Magdalena Komorowska h. Korczak (ok. 1740-po 1770), c. Piotra i Anny Kumanieckiej (Komaniewskiej); dzieci: Anna, Petronela, Maria, Konstanty, Onufry. 

Źródła: Bork. Rocz. t.1/531-533; Kos. t.2/435-436, t.3/343-348; Urus. t.14/242-246; archiwum.rp.pl.

Potocki

Potocki h. Lubicz, stara rodzina z Lubelskiego, wzięła nazwisko od swego dziedzictwa - wsi Potok Wielki w pow. krasnystawskim. Na początku XVII stulecia złączywszy się związkami małżeńskimi z zamożną kupiecką krakowską rodziną Foxów i sprzedawszy jej swoje gniazdo Potok Wielki, dała im swoje nazwisko (Potocki), a nawzajem po ich wygaśnięciu (w 2. połowie XVII stulecia) brała ich nazwisko (Fox) za przydomek. W XIX wieku byli właścicielami dóbr Kociubińczyki w pow. husiatyńskim.
Genealogia
(osób: 109)

• JULIA Fox-Potocka h. Lubicz (24 V 1878-1955), c. Franciszka i Marii Bilińskiej, działaczka oświatowa i spółdzielcza, założycielka Czerwonego Krzyża Południowo-Wschodniego, przewodnicząca honorowa FIDAC żeńskiego 1932, przewodnicząca Związku Rękodzielniczek 1924-1931, odznaczona Medalem Niepodległości, amerykańskim Distinguished Service Medal; ur. Turbijówka, zm. Konstancin Jeziorna, poch. w Skolimowie; 1m. (4 V 1896 Turbijówka) Edward Mazaraki (ur. ok. 1870); 2m. (po 1911) J. Bogusławski (ur. ok. 1870).

• MIECZYSŁAW Ludwik Fox-Potocki h. Lubicz (ok. 1810-1878), s. Franciszka Ksawerego i Marianny Czerwińskiej, członek Stanów galicyjskich, delegat Tow. Kredytowego Ziemskiego, konserwator zabytków historycznych we wschodniej Galicji, oficer wojsk polskich 1831; dziedzic dóbr Kociubińczyki (Kocierbińczyki) w pow. husiatyńskim; w aktach pisany także: Ludwik Mieczysław (Urus.); ż. Klotylda Horodyska h. Korczak (ur. ok. 1810), c. Antoniego, dziedzica dóbr Krogulec; dzieci: Władysław, Zofia.

Źródła: Bork. Rocz. t. 1/533-534; Kos. t. 2/437-438.


Potocki h. Pilawa (Złota i Srebrna Pilawa), rodzina magnacka, licznie rozrodzona, wywodząca się ze wsi Potok nieopodal miasta Jędrzejowa.
W dokumentach właściciele Potoku notowani są już w 1217. Na początku XVI wieku protoplasta rodu Jakub przeniósł się do ziemi halickiej, łącząc obowiązki sądowe ze służbą wojskową. Dosłużył się stanowiska podkomorzego halickiego. Umierając w 1551 posiadał już 12 wsi i prawo lokowania miasta Sidorowa. W XVII w. Potoccy dostąpili najwyższych stanowisk politycznych i wojskowych w Rzeczypospolitej i zrównali się stanem posiadania z innymi rodami arystokratycznymi. W XIX w. weszli w koligacje rodzinne z Habsburgami. Niektóre linie rodu otrzymały tytuł hrabiowski w Królestwie Polskim i w Austrii 1840 — 1870. Z tej rodziny: 1 arcybiskup prymas, 4 kasztelanów krakowskich, 5 hetmanów, 20 wojewodów, 4 ministrów, 12 kasztelanów w latach 1368 — 1831.
Genealogia
(osób: 504)

 Jan hr. Potocki

(1761-1815)

• JAN Nepomucen hr. Potocki h. Pilawa (8 III 1761-20 XI 1815), s. Józefa i Anny Teresy Ossolińskiej, podróżnik, pisarz, archeolog, etnograf, dyplomata, poseł na Sejm Czteroletni; autor „Rękopisu znalezionego w Saragossie”, pionier archeologii słowiańskiej, podróżował m.in. po Bliskim Wschodzie, Afryce Północnej i Mongolii; kapitan inżynier wojsk koronnych, uczestnik wojny z Rosją 1792; starosta halicki 1776; właściciel majątku Uładówka k/ Janowa na Wołyniu; ur. Leżajsk, zm. Uładówka, śmiercią samobójczą; 1ż. (9 V 1783 Wilanów) Julia ks. Lubomirska (1760-26 VIII 1799), c. Stanisława, marszałka wielkiego koronnego i Elżbiety ks. Czartoryskiej; ur. Łańcut, zm. Kraków; dzieci: Alfred, Artur, Andrzej, Irena; 2ż. Konstancja hr. Potocka (1781-24 XII 1852), c. Stanisława Szczęsnego i 2ż. Józefy (Józefiny) Amalii Mniszech; ur. Tulczyn, zm. Salon k/ Marsylii; 2v. żona Edwarda hr. Raczyńskiego; dzieci: Teresa.

• ZOFIA hr. Potocka h. Pilawa (ok. 1787-1857), c. Dominika i Anny Czosnowskiej, bohaterka wielu romansów i skandali towarzyskich, kochanka ks. Józefa Poniatowskiego (Girtler, Pamiętniki); 1m. (rozwiedzeni) Wincenty Czosnowski (ok. 1780-po 1820), strażnik polny koronny; 2m. Aleksander Oborski (ok. 1780-po 1820), pułkownik; jej nieślubną córką z Francuzem Perrot, dzierżawcą Łąki k/ Rzeszowa była Paulina z Czosnowskich Tańska (1818-1869), od 1834 żona Stefana Karola Tańskiego.

Źródła: Dw. Gen.; Kos. t. 1/487-495, t. 2/439-449, t. 3/351-402; Wikipedia.

Potocki h. Szeliga, później również Pilawa, byli właściwie herbu Kołmasz tj. Nowina odm. i pisali się z Potoka w pow. opoczyńskim, parafia Sławno. Występują w aktach już od 1429 (Krzep. Młp.). Grzegorz de Potok de clenodio Colmasz („duo babata et crux” – dwie podkowy i krzyż), tj. Nowina odmienna, 1429, Grzegorz i Mikołaj z Potoka h. Nowina 1450 (Ul.), Jan z Potoka notowany jest w 1559 w aktach ostrzeszowskich. Są jednego pochodzenia z Popławskimi z Popław w pow. opoczyńskim, parafii Sławno. Jedna linia, pisząca się z Będlewa w Poznańskiem, zamieniła herb Szeliga na Złotą Pilawę. Linia ta otrzymała tytuł hrabiowski (conte) papieski od papieża Leona XIII, z prawem primogenitury 6 V 1889. Z nich: 2 kasztelanów 1699 — 1784. — Przecław (zm. 1709), kasztelan rogoziński 23 X 1699. – Józef (zm. 6 VI 1781), kasztelan kamieński 20 V 1761, biechowski 15 X 1772, krzywiński 8 I 1778, rogoziński 10 VI 1780.
Genealogia
(osób: 118)
 
• HELENA Maria Potocka h. Szeliga (2 XI 1862-po 1890), c. Bolesława i 1ż. Heleny Kwileckiej; ur. w Poznaniu; m. (7 VIII 1883 Drezno; w seperacji) Władysław hr. Miączyński h. Suchekomnaty (ok. 1850-po 1890), właściciel dóbr Trąbczyn i Sietlewek w gubernii kaliskiej w Król. Polskim, oraz Pawłowo i Dzwonowo w pow. wągrowieckim w W. Ks. Poznańskim; pozasłużbowy porucznik wojsk pruskich.

• MAKSYMILIAN Józef Potocki h. Szeliga (12 X 1786-16 II 1837), s. Stanisława i Zuzanny Czapskiej, dziedzic dóbr Będlewo, Wronczyn i Zaparcin w Poznańskiem; ż. (9 XI 1814 Poznań, św. Marcin) Józefa Wyszyńska h. Trzywdar (ok. 1790-po 1815), c. Ignacego i Petronelli Jaraczewskiej h. Zaremba; dzieci: Wiktor, Franciszek, Bolesław.

Źródła: Bork. Rocz. t. 2/619-620; Bork. Gen. 745-746; Krzep. Młp.; Urus. t. 14/302.

Sapieha

Sapieha h. Lis, magnacka rodzina litewsko-ruska, wywodząca się od księcia pińskiego Narymunta, syna w. księcia litewskiego Giedymina. Notowana w aktach urzędowych od 1434.

Wielopolski

Wielopolski h. Starykoń, stara rodzina małopolska, pojawiająca się w aktach od 1460 r. i wywodząca się od Mikołaja Bochnera, mieszczanina krakowskiego. Nazwisko wzięli od wsi Wielopole w starostwie ropczyckim, woj. sandomierskim (Nies.). Byli właścicielami licznych majątków ziemskich głównie w woj. krakowskim i sandomierskim. Wywód szlachectwa przeprowadzili we Lwowie i w Warszawie. Od połowy XVII stulecia rodzina magnacka, otrzymała 29 XI 1656 od cesarza Ferdynanda III dziedziczny tytuł hrabiego Św. Cesarstwa Rzymskiego (S.I.R.). Starsza linia odziedziczywszy w 1729 r. po wygasłej rodzinie Gonzaga-Myszkowskich Ordynację Pińczowską, przyznaną im ostatecznie na sejmie 1768 r., tytułowała się hrabiami Wielopolskimi, margrabiami Gonzaga z Mirowa Myszkowskimi. Od cesarza Józefa II otrzymali 22 VII 1788 dziedziczny tytuł hrabiowski w Galicji, a zatwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Królestwie Polskim 1820 r. Od cesarza Aleksandra II otrzymali 12 XI 1879 dziedziczny tytuł hrabiego w Rosji, i zatwierdzenie w posiadaniu Ordynacji Pińczowskiej, z prawem noszenia nazwiska, herbu i tytułu margrabiów Gonzaga-Myszkowskich, przekazywalnego na zasadzie primogenitury i związanego z posiadaniem Ordynacji Pińczowskiej. Z tej rodziny 3 wojewodów, 2 ministrów i 1 kasztelan w latach 1661 — 1831.
Dewizy rodowe: „Frangas non flectas” (Można go złamać, ale nie można go zgiąć) i „Nunquam retrorsum” (Nigdy się nie cofaj).
Genealogia
(osób: 98)

 

Elżbieta hr. Wielopolska 

(1747-1771)

• ELŻBIETA Marianna hr. Wielopolska (ok. 1747-1771), c. Jana i Marianny Jabłonowskiej; m. (1767) Józef Makary hr. Potocki (ok. 1740-1821), starosta halicki i czorsztyński.

• JAN hr. Wielopolski (ok. 1610-1668), s. Kacpra i Elżbiety Broniewskiej, wojewoda krakowski; dworzanin królewski 1635, administrator żup bocheńskich 1649, kasztelan wojnicki 1655, wojewoda krakowski 1667, starosta biecki, warszawski, bocheński, nowotarski; otrzymał w 1656 od cesarza Ferdynanda III dziedziczny tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego; ż. Zofia Kochanowska (zm. 1649); dzieci: Jan.

Źródła: Dw. Gen.; Kos. t.1/629-634, t.2/622-623, t.3/560-576.

Zamojski

Zamojski h. Grzymała, vel Zamoyski, w Małopolsce; z nich 1 arcybiskup lwowski 1605—1614.

Iżycki

Iżycki h. Bończa, rodzina małopolska, wzięła nazwisko od wsi Iżyce w woj. lubelskim, parafia Bychawka, gdzie dziedziczyli już w latach 1436-1581.

Dzierżyński

Dzierżyński h. Sulima vel Sulima-Dzierżyński, również w odmianach Dzierżański, Dzierżeński. Pierwotnym ich gniazdem jest Wielkopolska, byli też w ziemi warszawskiej i W. Ks. Litewskim. Podpisali elekcję Władysława IV w 1632 r. z pow. pińskim. Sprawowali urzędy grodzkie i ziemskie w woj. rawskim ok. 1700, w pow. grodzieńskim i orszańskim ok. 1770. Właściciele dóbr w pow. orszańskim 1695, współwłaściciele Załęża w woj. rawskim 1722, dziedziczyli dobra Cerkowny-Osowiec w gub. mohylowskiej 1880. Wylegitymowali się ze szlachectwa 1774 r. w ziemstwie orszańskim jako Dzierżeńscy h. Sulima. Zob. linia "krwawego" Feliksa.