Machczyński

Machczyński h. Dołęga v. Machciński, z Machczyna in. Machcina w pow. w płockim. Wieś tę, oprócz Dołęgów, zamieszkiwała widocznie także szlachta innych rodów i ta dotrwała aż do XIX wieku, w którym przeprowadziła wywód szlachectwa. Dołęgowie wcześniej wygaśli, ale w XVI wieku oni przeważnie dziedziczyli na Machczynie. Z nich: Mikołaj Machczyński, którego dobra w Mijakowie uległy konfiskacie w 1497 za zaniedbanie przez dziedzica obowiązku stawienia się na wojnę. Jan (zm. 1740), syn Pawła, skarbnik dobrzyński 1724. Franciszek, burgrabia bobrownicki 1767, komornik ziemski 1768 i wojski większy dobrzyński 1790.

Łyszkowski

Łyszkowski h. Lis vel Łyżkowski, z Łyszkowic w pow. szadkowskim, a pisali się z Rudnik. Są być może jednego pochodzenia z Rudnickimi herbu Lis. Stanisław Kijek z Łyszkowic świadczył w Sieradzu 1417. Łyszkowscy byli właścicielami dóbr Żórawiec, Osiecz, Kołatki, Sady, Łubianki w pow. przedeckim, Łychów, Koziegłowy, Gośniewice, Tworki, Wola Lubecka itd.
Boniecki wymienia też w Herbarzu Łyszkowskich nieznanego herbu z Łyszkowic w pow. krakowskim.

Łyszczyński

Łyszczyński h. Korczak odm., vel Łyszczeński, czasem błędnie Łuszczyński, z Łyszczyc, w pow. brzeskim litewskim. Łyszczyńscy byli właścicielami m. in. dóbr Łyszczyce, Dobroniż, Motykały, Markowszczyzna, w pow. brzeskim litewskim, Łysin, na Wołyniu, Łążki, w pow. łęczyckim.

Łyskowski

Łyskowski h. własnego (in. Doliwa odm. lub Poraj odm.) vel Koschembahr-Łyskowski, z Łyskowa w pow. tucholskim (Tuchola). Przydomek ich Koschembahr in. Koszembar powstał ze zniemczonego imienia staropolskiego Kossoborz vel Kosieborz, spotykanego często na Śląsku, skąd i Łyskowscy według tradycji przyjść mieli do Prus w początkach XV wieku. Tego Kossobora przetłumaczono także na niemieckie Steppholz i czasem pisali się Łyskowscy von Steppholz. Dziedziczyli m. in. na Łyskowie, Wieszczycach w pow. tucholskim, Spławiu i Rowienicy w świeckim, Bągarczyku, Mileszewie, Grzybnie, Bąkowie, Lekartach, Krzemieniewicach k/ Lubawy, Komorowie i Skrobacji. Obecnie Koschembahr-Łyskowscy mieszkają głównie w Gdańsku i Toruniu. Herb – w polu niebieskim pięć róż rzędem na srebrnej poprzecznej, w prawo ukośnej belce; w szczycie hełmu, w koronie róża na gałązce o czterech potrójnych liściach.

Łysakowski

Łysakowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), z Łysakowa w ziemi bielskiej, woj. płockim. Mikołaj i Stanisław z Łysakowa, wymienieni w przywileju danym w 1408 Boleścicom przez ks. mazowieckiego Ziemowita. Już w czasach Niesieckiego uważano, że są jednego pochodzenia Łysakowskimi herbu Lubicz (Nies.). 

Machnacki

Machnacki h. Rogala vel Mochnacki, z Machnatki w pow. grójeckim, pisali się też z Zalesia. Są jednego pochodzenia z Ręczajskimi, Trzylatkowskimi i Lipskimi herbu Rogala. Inne gałęzie rodu zamieszkiwały juz w XVII wieku na Litwie i Rusi Czerwonej. Machnaccy byli właścicielami m. in. Załęża Małego w ziemi warszawskiej, oraz Jurkowej w ziemi lwowskiej 1628—1639. Z nich: Stanisław Machnacki z Lipia, pleban w Kleczewie 1533, kantor płocki 1539, kanonik i oficjał płocki 1541—1543. Inny Stanisław, poborca czerski 1576, sędzia ziemski 1580. Andrzej, miecznik nowogrodzki 1678.

Łykowski

Łykowski h. Ślepowron, pisali się z Łykowa i Goliszewa. Gniazdem tej rodziny był Łyków w pow. szadkowskim, na którym dziedziczyli już w XIV wieku. Przedbor Łykowski z Łykowa ma częste sprawy w Łęczycy w latach 1388-1400. Od trzymanej w zastawie części wsi Upale pisał się czasem Upalskim. Łykowscy dziedziczyli m. in. na Łykowie, Goliszewie i Rożniatowie w pow. szadkowkim, Boguczynie, Kobylankach i Dzierżysławiu w gnieźnieńskim, Sozaniu w ziemi przemyskiej. Podpisali z ziemią sieradzką i bełską elekcje Władysława IV w 1632 i Michała Wiśniowieckiego w 1669, z ziemią sieradzką – Jana Kazimierza w 1648, Stanisława Leszczyńskiego w 1733 i Stanisława Augusta w 1764.

Łyczko

Łyczko h. Sulima, vel Łyczkowski, pisali się z Ryglic w pow. bieckim, woj. krakowskim, gdzie dziedziczyli w latach 1428-1581. Piotr Łyczko z Ryglic, zganiony przez Mikołaja z Burzyn, dowiódł szlachectwa w 1428. Łyczkowie dziedziczyli m. in. na Ryglicach Górnych i Dolnych, Janinie i Luciąży, posiadali wójtostwa w Osieku, Sierzchowej i Mrukowej w pow. bieckim, Trzebinię, Strzeszkowice w pow. opoczyńskim, Świerczków, Gobikową, Smarzową, Marcinkowice, Łukanowice i Janowice w pilzneńskim, Zembocin, Grembocin i Żerków w proszowskim, Maksymowice w samborskim. Z czasem rozproszyli się po różnych prowincjach Rzeczypospolitej – byli na Rusi Czerwonej, Podlasiu, Litwie i Wołyniu. Zdaje się, że niektórzy z nich zmienili nazwisko na Łyczkowski, bo z takim wylegitymowali się w XIX wieku m. in. w gubernii mińskiej.

Kaulfus

Kaulfus h. własnego vel Kaulfuss, Kaulfuß, Kalfus, w Wielkopolsce, rodzina pochodzenia niemieckiego, nobilitowana w Rzeczpospolitej na sejmie 1775. Z niej: Jan Chrystian (1744-1803), pastor ewangelicki, pedagog. Jan Samuel (ok. 1780-1832), filolog klasyczny, nauczyciel

Łychowski

Łychowski h. Jasieńczyk, często pisani Lichowski, wywodzą się ze wsi Łychów in. Lichów w ziemi czerskiej (Bon.). Inne opracowania podają, że ich wsią gniazdową był Łychów Szlachecki i Łychowska Wola w pow. urzędowskim, woj. lubelskim, parafia Rzeczyca (Krzep.). Wymieniani w aktach urzędowych już w latach 1415-1427. Od XVI wieku są w ziemi bełskiej, halickiej, lwowskiej, następnie na Wołyniu.