Konopacki

Konopacki h. własnego (in. Odwaga, Mur, Grzymała odm.), vel Konopatski, rodzina w dawnych Prusach Zachodnich, pisząca się z Konopatu (później Konopaty) w pow. świeckim.

Konopnicki

Konopnicki h. Jastrzębiec, w woj. sieradzkim i na Litwie. Nazwisko wzięli od wsi Konopnica w ziemi wieluńskiej, pisali się z Kroczowa. Konopnica z okolicznymi wsiami, należała z dawna do rodu Okszyców, dopiero Jan Kroczowski, w końcu XV wieku, poskupywał różne części tej wsi i dał początek Konopnickim Jastrzębczykom (Bon.). W XVIII i XIX wieku dziedziczyli m. in. na Bronowie, Spędoszynie i Milejowie w pow. sieradzkim, Tonowie w pow. kcyńskim. Z tej rodziny: 1 kasztelan — 1621.

Korytko

Korytko h. Jelita, później również Korytkowski, rodzina małopolska, pisząca się z Podhorzec (Pohorzec), jej wsią gniazdową jest Koryto w dawnym pow. wiślickim, parafia Czarnocin. Dziedziczyli na niej jeszcze w 1579 roku, później większość z nich osiedliła się na Rusi Czerwonej. 

Kościelski

Kościelski h. Ogończyk, rodzina kujawska, z Kościoła w pow. inowrocławskim, który później nazywany był Kościelną Wsią (de Lapidea Ecclesia). Według Bonieckiego, protoplastą Kościelskich mógł być Żyra, kasztelan kowalski, żonaty z Klarą, córką Dobiesława z Kościoła, podczaszego kujawskiego. Z tej rodziny: 3 senatorów w latach 1398 — 1792. — Krystyn z Kościoła (Creslaus de Kosczel), wojewoda brzesko-kujawski 1398. – Stanisław (zm. 1744), kasztelan konarsko-kujawski 1724, bydgoski 1726. – Ignacy (zm. 1792), kasztelan bydgoski 1769. 
Istnieli też Kościelscy na Śląsku – wspomina o nich Herbarz Dorsta – lecz używali herbu Jastrzębiec.

Kosiński

Kosiński h. Rawicz vel Kossiński, Kosieński, na Podlasiu, Ukrainie i Mazowszu. Nazwisko wzięli od wsi Kosianka w powiecie bielskim, woj. podlaskim, jednak ich gniazdem jest woj. rawskie. 

Kossakowski

Kossakowski h. Ślepowron vel Kosakowski, rodzina mazowiecka, pochodząca ze wsi Kossaki-Murawy w ziemi ciechanowskiej, licznie rozrodzona na Litwie, Rusi, w Lubelskiem i na Wołyniu. Z gałęzi osiedlonej na Rusi, Katarzyna z Potockich Kossakowska otrzymała tytuł hrabiowski w Galicji 3 VI 1784, lecz zmarła bezpotomnie 1801.
Z gałęzi litewskiej, z odnogi młodszej, Józef otrzymał tytuł hrabiowski w Rosji 25 VII 1804, wygasły 1842, inni 16 XII 1875. Odnoga starsza otrzymała tytuł hrabiowski w Rosji 19 III 1843, potwierdzony 16 XII 1859, 21 II 1861 i 10 V 1888. Z tej rodziny: 2 biskupów, 2 wojewodów, 1 hetman i 7 kasztelanów 1635 — 1796.

Kossowski

Kossowski h. Abdank (in. Habdank), vel Skarbek-Kossowski, Kosowski, wyszli ze wsi Kossów Mniejszy in. Mały w powiecie radomskim, parafia Kowala Stępocina, gdzie dziedziczyli w latach 1411-1569. 

Kowalewski

Kowalewski h. Dołęga vel Kowalowski, Kowaleski, wyszli pewnie z Kowalewa w powiecie szreńskim (Bon.). Stanisław Grad, z tego Kowalewa, otrzymał 1397 r. od księcia mazowieckiego Ziemowita, prawo wybierania cła przy Szreńsku. Stanisław z Kowalewa w 1470 r. w Płocku. Jan i Kasper Kowalewscy, dziedzice części Dąbrowy i Kowalewa w pow. szreńskim 1578. Wawrzyniec, dziedzic części Lubowca w pow. lipieńskim 1564 (Paw.).
Obecni na Litwie w XVII i XVIII wieku. Jedna linia osiedliła się w ziemi sieradzkiej. Kowalewscy posiadali m. in. dobra Zajączkowo w pow. zakroczymskim, Chudzewo w ziemi dobrzyńskiej, Romoka, Grady, Bogurzyn i Łomia w powiecie mławskim. Z ziemią dobrzyńską podpisali elekcję Augusta II w 1697. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim przed 1850. Z nich: Stanisław Kazimierz, łowczy kijowski 1660, deputat z woj. kijowskiego na Trybunał koronny 1667.

Koziebrodzki

Koziebrodzki h. Jastrzębiec (in. Boleścic) vel Koziebrocki, Koziobrodzki, stara rodzina mazowiecka, przydomku Bolesta, wymieniona w 1408 w przywileju Ziemowita ks. mazowieckiego, nadanego Boleścicom. Nazwisko wzięli od wsi Koziebrody w pow. raciąskim. Są jednego pochodzenia z Kucharskimi z Kuchar, obie zaś rodziny pochodzą od Bolestów, zatem powinni na tarczy herbowej kłaść podkowę barkiem do góry. W roku 1379 Bolesta z Koziebród z bratem swym Mikołajem z Kuchar fundowali kościół w Koziebrodach. Od Koziebrodzkich wywodzą się Karscy i Gołkowscy. Jedna gałąź Koziebrodzkich osiedliła się w Galicji, gdzie otrzymała tytuł hrabiowski austriacki 30 I 1781, przyznany jej w Rzeczypospolitej Polskiej 1784. Z nich: 1 kasztelan 1463.

Kozłowski

Kozłowski h. Jastrzębiec (in. Bolesta, Boleścic), vel Bolesta-Kozłowski, Jastrzębiec-K., rodzina mazowiecka, pisząca się z Wielkiego Kozłowa, wymieniona w przywileju Ziemowita ks. mazowieckiego dla rodu Bolestów w 1408.

Krajewski

Krajewski h. Jasieńczyk (in. Jasiony), na Mazowszu i w Prusach Zachodnich, pisali się z Krajewa. Wiodą się ze wsi Krajewo w powiecie zambrowskim, a jedna linia z Krajewa w ziemi łomżyńskiej. Filip z Krajewa otrzymał w 1413 r. różne przywileje od ks. mazowieckiego Jana. 

Krasicki

Krasicki h. Rogala (in. Biberstein), vel Biberstein-Krasicki, rodzina mazowiecka, osiedlona na Rusi Czerwonej. Pochodzą od Siecińskich i sami pisali się też z Siecina in. Sieczyna w ziemi dobrzyńskiej. Nazwisko wzięli od wsi dziedzicznej Krasice w ziemi przemyskiej. Wieś ta była pierwotnie w rękach członków różnych rodów, od których mogą pochodzić różni Krasiccy, żyjący w Galicji. W 1413 roku Jan Baranek z Krasic, jako dziedzic dóbr po stryju Michale, wójcie przemyskim w latach 1385-1391, potwierdza i powiększa zapis jego na aniwersarze w katedrze przemyskiej, do pół kopy groszy czynszu z Krasic (AGZ. VIII). Krasiccy otrzymali tytuł hrabiów Państwa Rzymskiego od cesarza Ferdynanda II w 1631, a zatwierdzenie tego tytułu w Austrii 1786. Byli właścicielami m. in. dóbr Krasiczyn w ziemi przemyskiej, Kamień Koszyrski, Dubiecko, Rokietnica, Tuligłowy, Boratyn, Czelatyce, Grochowce, Witoszyńce, Sierakowce i Łodzińce na Rusi, Tupały, Horochów, Malina i Berbinie na Wołyniu. Z nich: 1 arcybiskup gnieźnieński prymas, 1 wojewoda i 3 kasztelanów 1596 — 1796.

Krasiński

Krasiński h. Ślepowron vel Korwin-Krasiński, stara i od początku XVII stulecia magnacka rodzina mazowiecka, przydomku Korwin. Ich wsią gniazdową jest Krasne w ziemi ciechanowskiej, pow. Przasnysz. Tegoż herbu, inna lub ta sama, rodzina Krasińskich wywodziła się z Krasina w pow. sierpskim (Bon.). Krasińscy są jednego pochodzenia ze Szczuckimi, Rembowskimi, Łanieckimi, Pienickimi, Gosiewskimi i Kossakowskimi. Rozdzielili się na kilka gałęzi, w tym starszą i młodszą, gałąź na Krasinie, białoruską, litewską, ukraińską i wołyńską. Cesarzowa Maria Teresa przyznała tytuł hrabiowski całej rodzinie Krasińskich w Austrii 1775. Jedna linia otrzymała w 1811 r. tytuł hrabiowski francuski z odmianą w herbie, druga tytuł hrabiowski austriacki 1856. Niektórzy z nich, legitymując się ze szlachectwa w XIX wieku, przedstawili, że są herbu Korwin. Z tej familii: 2 biskupów, 5 wojewodów, 2 ministrów i 14 kasztelanów 1500 — 1831. Dewiza rodowa: „Amor Patriae nostra lex” (Miłość Ojczyzny jest naszym prawem).
Jeszcze inna rodzina Krasińskich vel Kraszyńskich prawd. herbu Sulima, bo z tym herbem dowiedli szlachectwa w XV wieku, wywodziła się z Krasina (dzisiaj Kraszyn) w pow. sieradzkim.
Genealogia
(osób: 403)

Zygmunt hr. Krasiński

(1812-1859)

 

• JÓZEF Wawrzyniec Maciej hr. Krasiński (10 VIII 1783-19 X 1845), s. Kazimierza i Anny Ossolińskiej, major wojsk Ks. Warszawskiego, senator-kasztelan Król. Polskiego 1829, pamiętnikarz; kawaler Legii Honorowej i krzyża Virtuti Militari; 1814 zamieszkał w Warszawie, gdzie został członkiem dyrekcji teatrów; 1820 senat Królestwa przyznał mu dziedziczny tytuł hrabiowski; 1824-1826 poseł powiatu błońskiego, 1829 senator kasztelan Król. Polskiego; dziedzic Zegrza, Radziejowic, Woli Pękoszewskiej, Żulina, Borowicy, Krasnosielca, Klimczyc i Sarnak; pochodził z linii oboźniańskiej rodu Krasińskich, której początek dał jego ojciec Kazimierz, oboźny wielki koronny; ur. w Zegrzu, zm. w Krakowie, poch. w Zegrzu; ż. (1809 Sterdynia) Emilia Anna Ossolińska (1790-1868), c. Stanisława i Józefy Morsztynówny, dziedziczka Sterdyni; zm. w Krakowie, poch. na Cm. Rakowickim, kw. Kc; dzieci: Marianna, Stanisław, Karol Joachim, Adam Franciszek, Paulina.

• MARIA Antonina hr. Krasińska (23 XI 1899-1987), c. Piotra Zygmunta i Marii Łęskiej; m. (10 IX 1924 Warszawa) Konstanty Maria ks. Drucki-Lubecki (13 III 1893-IV 1940), s. Hieronima i Marii Götzendorf-Grabowskiej, pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego; zamordowany przez rosyjskie NKWD, pośmiertnie awansowany na generała brygady 1 I 1964; ur. Porochońsk, na Polesiu; 1v. żonaty (1918, rozwiedzeni) z Zofią Wańkowicz; dzieci: Teresa, Elżbieta – ks. Druckie-Lubeckie.

Źródła: Bon. t.12/184-216; Bork. Rocz. t.1/251-254, t.2/173-177; Bork. Gen. 315-325; Dw. Gen.; Nies.; Żych. t.12/159-238; Wikipedia: 1.

Krassowski

Krassowski h. Ślepowron, Korwin oraz Jastrzębiec (in. Boleścic, Boleszczyc), vel Krasowski, Krasoski, Kraszowski, Kraszewski, na Podlasiu. Nazwisko wzięli od wsi Krassowo in. Krassów (także Kraszewo), niegdyś w ziemi bielskiej, obecnie jest to wieś Krasowo Wielkie w parafii Piekuty, pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie. Prawdopodobnie została założona w XV wieku przez rycerzy herbu Ślepowron, pochodzących z Krasowa w ziemi rawskiej, albo też przez Boleściców Krassowskich z pow. raciąskiego.

Koźmiński

Koźmiński h. Poraj, rodzina wielkopolska, pisząca się z Gruszczyc i z Iwanowic w powiecie kaliskim. Nazwisko wzięli od wsi Koźmin w powiecie pyzdrskim, parafia Gruszczyce, a wywodzą się bezpośrednio od Gruszczyńskich z Gruszczyc. Bartłomiej Gruszczyński, nabywszy w 1471 r. Koźmin od Hińczy z Rogowa, jako pierwszy nazwał się Koźmińskim. 
Z nich: 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1480 — 1748.
Kośmińscy herbu Lubicz też często pisali się Koźmińskimi.
Genealogia
(osób: 119)

• ANTONIA Teofila Koźmińska (26 IV 1812-1832), c. Adama i Magdaleny Majerowicz; ur. Witów (Nejm.); m. (1832 Łask) Ludwik Zdzienicki h. Pomian (ok. 1800-po 1832), s. Andrzeja, dziedzica dóbr Słomowa, Wola Wężykowa, Grabica i Trzemesze, i Józefy Chmielewskiej, posesor dóbr Radczyn.

 Franciszek z Iwanowic Koźmiński S.I.

(1702-1768) 

• FRANCISZEK Koźmiński z Iwanowic (1723-27 XI 1811), s. Jana i Joanny Grabińskiej, organizator konfederacji barskiej w Wielkopolsce, ziemianin; dziedzic dóbr Młyny, Będzieszyn, Górzno w pow. kaliskim; zm. Wrotycz (Nejm.); 1ż. (ok. 1752) Salomea Myszkowska (ok. 1730-p. 1771), c. Jana, miecznika wendeńskiego i Katarzyny Masłowskiej h. Samson; dzieci: Maciej, Franciszek, Szymon, Aleksandra, Róża; 2ż. (ok. 1771) Marianna Zabłocka (ok. 1750-p. 1782), c. Jana i Elżbiety Zebrzydowskiej; dzieci: Ignacy, Erazm, Antonina, Ludwika, Weronika, Jan (I), Józef, Jan (II); 3ż. (1782) Helena Anna Lossow h. wł. (ok. 1750-po 1782), c. Fryderyka Jana i Ewy Karoliny Unrug h. wł.; „zrazu między małżonkami była zgoda, potem ona różne kłótnie z mężem wszczynała. Zarzucała mu, wraz ze swym ojcem, iż ją przymuszał do katolicyzmu, a jej wiarę dysydencką hańbił, co nie prawda. Lossa gwałtownie najechał Górzno”; za wdaniem się jej ojca, spisano 11 I 1784 ugodę; ostatecznie przeszła na wiarę katolicką (AGZ Kalisz; MK Szczury-Górzno); dzieci: Karolina, Adam. 

Źródła: Bon. t.12/123-126; Dw. Teki; Kos. t.1; Nies.; Nejm.; Urus.; Żych.; Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564-1995. Kraków 1996.

Kuczyński

Kuczyński h. Ślepowron, na Podlasiu, wyszli z Kuczyna w ziemi drohickiej (Bon.). Pochodzą od Gąsiorowskich herbu Ślepowron. Florian z Gąsiorowa koło Pułtuska, otrzymawszy od w. ks. litewskiego Witolda dobra Kuczyn, na Podlasiu, pierwszy począł się zwać Kuczyńskim. 

Kulikowski

Kulikowski h. Drogomir, vel Szaciło-Kulikowski, Kuligowski, Kulikoski, starodawna rodzina wielkopolska, osiedlona na Podlasiu. 

Kurowski

Kurowski h. Nałęcz odm. (in. Nałęcz III), pochodzą od Zbąskich, dziedziców Kurowa. Według Paprockiego, wyszli z Kaliskiego, a więc ze wsi Kurów pod Droszewem, w dawnym powiecie kaliskim, obecnie ostrowskim. Osiedli z czasem i na Litwie.

Kwiatkowski

Kwiatkowski h. Gryf, vel Jaxa-Kwiatkowski, w woj. sieradzkim, pisali się z Kwiatkowic.

Kwilecki

Kwilecki h. Szreniawa odm. (in. Byliny, Bieliny), rodzina wielkopolska, pisząca się z Kwilcza. Brali nazwisko od dóbr Kwilecz (Kwilec) w pow. międzychodzkim.