Lettow

Lettow h. własnego (in. Lemiesz) vel Vorbek-Lettow, Lettaw, Letaw, Litaw, a Lettow, Littawer, Litawer (niem. Litwin), rodzina luterańska w Prusach Zachodnich, osiadła w księstwie pomorskim, następnie w woj. pomorskim, w powiatach lęborskim (in. lemborskim, lemburskim) i bytowskim. Indygenowana w Rzeczypospolitej w 1635 (Bon.). Niektórzy z nich osiedlili się na na Litwie w XVII wieku, używając przydomku Vorbek, który jest w istocie ich pierwotnym nazwiskiem. Jedna linia otrzymała tytuł baronowski w Prusach w XVIII stuleciu.
Genealogia
(osób: 45)

• KRZYSZTOF Wiktoryn Zbigniew Vorbek-Lettow (27 II 1621-15 XII 1691), s. Macieja i Elżbiety Isfelt, pułkownik wojsk litewskich, marszałek starodubowski, strażnik polny litewski; owiesny (tzn. urzędnik mający nadzór nad owsami i piwnicą dworską) 1647, sekretarz królewski i dworzanin skarbu litewskiego, rotmistrz chorągwi tatarskiej, towarzysz chorągwi husarskiej hetmana polnego litewskiego W. Gosiewskiego w 1655, strażnik polny litewski zapewne od 1656, strażnik wojskowy litewski 1658; wojski starodubowski już 1669, sędzia ziemski już 1672, porucznik chorągwi husarskiej M.K. Paca 1673, pułkownik wojsk litewskich, podkomorzy starodubowski 1680, marszałek 1683; właściciel dóbr Lebiodka prawd. w woj. wileńskim 1656 (Lett. Pam.; Poczob. Pam.); ż. (1641) Anna Dorosiewicz (ok. 1620-po 1650). 

• ZOFIA Maria von Lettow (ok. 1730-1757), c. Chrystiana i Ludwiki Alan; m. (1749) Jan Michał Dąbrowski h. wł. (8 IX 1718-28 VIII 1779), s. Jana Stanisława i Marianny Szymanowskiej, oficer wojsk saskich, pułkownik od 1779, służył w regimencie króla St. Leszczyńskiego, bronił Gdańska, komendant regimentu szwoleżerów Karola ks. Kurlandzkiego; ur. w Trześniowie w woj. lubelskim; dzieci: m. in. Jan Henryk Dąbrowski (1755-1818), generał wojsk polskich.

Źródła: Bon. t.14/173-174, 387; Dw. Teki; Nies.; M. Vorbek-Lettow, Pamiętnik.

Ley-Neuhoff

Ley-Neuhoff h. własnego (in. Ley), vel von (der) Neuhoff Ley (genannt Ley), pisani też Lej, Lejowie z Neuhoffu, rodzina westfalska, nobilitowana w Niemczech w 1494 roku. 

Rönne

Rönne h. własnego, vel von Rönne, Roenne, Renne, rodzina baronowska inflancka, pochodzenia niemieckiego, otrzymała zatwierdzenie tytułu baronowskiego (Freiherr) w Cesarstwie Rosyjskim. Od połowy XVIII wieku posiadali dobra Renowo in. Rennów z zamkiem i Gawry na Żmudzi, na północny zachód od Telsz, nad rzeczką Wardawą. Ponadto należały do nich wsie Hlinówka, Obakie, Zawierz oraz Kupiszki w powiecie rosieńskim.
Genealogia
(osób: 37)  

• ANIELA Amalia bar. von Rönne (2 VIII 1832-1911), c. Feliksa i 2ż. Franciszki Marii Załuskiej, ostatnia z linii na Renowie k/ Telsz na Żmudzi, dobra te odziedziczył jej syn Feliks hr. Mielżyński; ur. Gorzdy; m. (6 VI 1868 Drezno) Stanisław Kostka hr. Mielżyński h. Nowina (1840-1891), s. Aleksandra Dominika i Katarzyny hr. Potulickiej z Więcborga h. Grzymała; dzieci: Feliks, Anna, Aleksander – hr. Mielżyńscy.

• FELIKS bar. von Rönne (1750-1827), s. Mikołaja i 2ż. Anieli Piłsudskiej, major wojsk litewskich 1781, podkomorzy królewski 1792; odznaczony Orderem Św. Stanisława 1799, oficjalnie tytułował się baronem; dziedzic dóbr Renowo in. Rennów k/ Telsz na Żmudzi, właściciel dóbr Światoszyn k/ Memla; ż. (ok. 1794) Antonina Giełgud h. Działosza odm. (ok. 1770-po 1800), c. Antoniego, kasztelana żmudzkiego i Barbary Judyckiej h. Radwan odm.; dzieci: Feliks, Antoni, Ludwika, Maria, Teodora.

Źródła: Bork. Gen. 684; Kos. t.1; Urus. t.15/247; V-roenn.de.

Waldgon

Waldgon h. własnego, właściwie Wilson-Waldgon de Eastbourne, rodzina irlandzka. 

BIBLIOGRAFIA

Skróty bibliograficzne:

AGZ = Akta Grodzkie i Ziemskie (AZ = Akta Ziemskie; AG = Akta Grodzkie).
Bil. = Antoni Biliński, Szlachta ziemi dobrzyńskiej za ostatnich Jagiellonów. Warszawa 1932.
Bon. = Adam Boniecki, Herbarz polski, T. 1-16.
Bork. Rocz. = Jerzy Sewer Dunin-Borkowski, Rocznik szlachty polskiej, Lwów 1881-1883. T. 1-2.
Dw. Gen. = Włodzimierz Dworzaczek, Genealogia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1959.
Dw. Teki = Włodzimierz Dworzaczek, Teki Dworzaczka. Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów szlachty wielkopolskiej XV-XX w., Biblioteka Kórnicka PAN 1995-1997.
Dziad. = Stanisław Dziadulewicz, Herbarz rodzin tatarskich w Polsce.
Gerb. = Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Ossolineum, Warszawa 1977.
Kon. = Szymon Konarski, Szlachta kalwińska w Polsce, Warszawa 1936.
Kos. = A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T. 1-5.
Krzep. Pom. = Józef Krzepela, Spis miejscowości i rodów ziemiańskich województwa pomorskiego, Kraków 1925.
LP = Literatura Polska. Przewodnik encyklopedyczny, red. Julian Krzyżanowski, PWN, Warszawa 1984, T. 1-2.
MK = Metrykalia katolickie
Nies. = Kasper Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, T. 1-10.
Ostr. = Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, Warszawa 1897-1914, T. 1-2.
Pap. = Bartosz Paprocki, Herbarz, 1584.
PSB = Polski Słownik Biograficzny.
Puł. = Kazimierz Pułaski, Kronika polskich rodów szlacheckich Podola, Wołynia i Ukrainy, Brody 1911. T. 1-2.
SBK = Słownik Biograficzny. Kielce XVII-XVIII w. (oprac. Marta Pieniążek-Samek), Kielce 2003.
SGKP = Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1884, T. 1-15.
Stup. = Hipolit Stupnicki, Herbarz polski, T. 1-3.
Szl. Gal. = Poczet szlachty galicyjskiej.
Szl. Król. = Spis Szlachty Królestwa Polskiego 1836-1862.
Urus. = Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1938, T. 1-15.
Wit. = Wiktor Wittyg, Nieznana szlachta i jej herby, Kraków 1908.
WSB = Wielkopolski Słownik Biograficzny.
Żer. = Emilian Szeliga-Żernicki, Der Polnische Adel, Hamburg 1900, T. 1-2.
Żych. = Teodor Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, Poznań 1879-1908, T. 1-31.


Skróty użyte w biogramach:

1v. = primo voto, etc.
c. = córka / daughter
chrz. = ochrzczony / baptized
h. = herb / coat of arms
k/ = koło / near
m. = mąż / husband
m. in. = między innymi / among others
n/ = nad (rzeką) / on (river)
NI. = nieznanego imienia / unknown first name
NN. = nieznanego imienia i nazwiska / unknown first name and surname
ok. = około / circa
p. = przed / before
par. = parafia / parish
poch. = pochowany / buried
pow. = powiat / district
prawd. = prawdopodobnie / probably
s. = syn / son
ur. = urodzony / born
woj. = województwo / province
zm. = zmarł / died
ż. = żona / wife

Bolesz

Bolesz h. Jastrzębiec, rodzina mazowiecka, pisali się z Grochowarska, w powiecie płońskim. 

Bolesta

herb Jastrzębiec

 znak herbowy Boleściców

 

Bolesta h. Jastrzębiec (in. Boleścic), rodzina mazowiecka, osiedlona na Podlasiu, w ziemi mielnickiej. Jan Bolesta, syn Jana, Mateusz i Jan, synowie Stanisława Bolesty, dziedzice na Bolestach 1584 roku. Jan, Leonard, Wawrzyniec i Mateusz, synowie Mateusza, dziedzice na Bolestach 1590 roku (Wyr. Lub.). Jedna gałąź przeniosła się do Wielkopolski. Z nich: Jan, burgrabia grodzki mielnicki 1661. Wojciech, burgrabia grodzki mielnicki 1785.
Herb ich powinien przedstawiać na tarczy podkowę barkiem do góry w niej krzyż.  
Genealogia
(osób: 28)

• IGNACY Bolesta (16 I 1776-20 V 1838), s. Antoniego i Marianny Wołczyń- skiej, wojskowy, finansista, bankier; uczestnik insurekcji kościuszkowskiej 1794, oficer Legionów polskich; od 1800 w Legii Naddunajskiej K. Kniaziewicza, 1802 wysłany z Legionami na Santo Domingo; armii Księstwa Warszawskiego, od 1805 w sztabie głównym Wielkiej Armii, uczestniczył w bitwach m. in. pod Ulm, Austerlitz, Jeną i Frydlandem; od 1807 szef batalionu w armii Księstwa Warszawskiego, w kampanii 1809 walczył pod Raszynem, w kampanii 1812 m. in. pod Smoleńskiem, Możajskiem (Borodino) i nad Berezyną, 1813 pod Lipskiem jako dowódca 16 pułku piechoty; w armii Królestwa Polskiego dowódca 1 pułku piechoty liniowej 1816-1820, pułkownik 1820; odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari; nadzwyczajny referendarz stanu 1824, członek nadzwyczajny Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu Królestwa Polskiego 1827-1828; komisarz 1824, następnie dyrektor królewskiego Banku Polskiego w Warszawie 1828-1831; ur. Warszawa, zm. Rusiec k/ Nadarzyna, pow. warszawski, lat 62 (PSB t. 2 s. 283; Kur. Warsz.; Leks. Numiz.); 1ż. (ok. 1810) Ludwika Róża Biernacka h. Poraj (1785-18 I 1833), c. Jana Chryzostoma (Krzysztofa) i Tekli Korwin-Piotrowskiej h. Ślepowron; dzieci: Sylwester; 2ż. (ok. 1820) Joanna Osękowska (1802-18 III 1868), c. Marcina i Marianny Firminy Skalińskiej.

• TEKLA Marianna Bolesta (30 X 1785-6 IV 1848), c. Antoniego i Marianny Wołczyńskiej; ur. Warszawa, zm. tamże, lat 62; m. Józef Romanowski (ok. 1780-30 III 1849), s. Krzysztofa i Franciszki Gawrońskiej; dzieci: Maria Romanowska (ok. 1812-po 1840), ur. Ujazd, obecnie w woj. łódzkim, żona Jana Żurkowskiego.

Źródła: Bon. t.1/375; Dw. Teki; Urus.

Bolcewicz

Bolcewicz h. własnego (in. Pogonia), z przydomkiem Towiłło in. Stowiłło, Stowiła, byli w Księstwie Żmudzkim, w powiecie wilkomierskim. 

Bokum

Bokum h. Paprzyca (in. Kuszaba), vel Bokun ab Alten, Alten-Bockum, Bockum ab Alten, mają pochodzić z Kurlandii, notowani w Inflantach polskich 1537 r. (L. Inf.). 

Bojemski

Bojemski h. Korab, rodzina przeważnie drobnoszlachecka, wyszła z Boimia, niegdyś w powiecie liwskim, gdzie jest notowana w aktach już 1455 r. Andrzej z Boimia otrzymał w 1476 r. od księcia mazowieckiego Konrada różne wolności dla wsi swojej Boimia (KM.).
W XIX wieku wieś Bojmie (Boimie), leżała w pow. węgrowskim, parafii Oleksyn, gminie Sinołęka. Od r. 1852 dobra te należały do Januarego Suchodolskiego, znakomitego malarza, który tam umarł (SGKP). Obecnie wieś ta nosi nazwę Bojmie i położona jest w województwie mazowieckim, powiecie siedleckim, gminie Kotuń.
Genealogia
(osób: 27)

• JAKUB Bojemski (ok. 1810-po 1854); zam. Kutno, Sieradz (MK Kutno, Sieradz); ż. (p. 1836) Julianna Kozarska (ok. 1820-po 1854); dzieci: Godzimir, Wenanty.

• MARIA Tekla Korab-Bojemska (ok. 1860-po 1887), c. Antoniego i Aleksandry Marczewskiej; m. (1887 Warszawa, św. Krzyż) Marian Edward Roman Miaskowski (ok. 1860-po 1887), s. Edwarda i Józefy Mrozowskiej; ślub w Warszwie (MK Warszawa: św. Krzyż).

Źródła: Bon. t.1/368-370; Dw. Teki; Nies.; Urus.; SGKP t.1/292.