Maringe

Maringe /czyt. ma’ręż/, także w odmianach de Maringe, Demaringe, Demaringes, rodzina francuska, pochodząca z okolicy Moussy w Burgundii, przybyła do Polski ok. 1800 r. i zamieszkała początkowo w Warszawie.W XIX i na początku XX wieku byli właścicielami różnych majątków ziemskich, w ich ręku było m. in. Mokrsko Szlacheckie w pow. wieluńskim.

Rodzina z Moussy wydaje się pochodzić od Michaela Demaringes osiadłego tam na początku XVII stulecia. Pierwotnie nazwisko to miało formę Demaringes albo de Maringes, a więc musieli pochodzić z miejscowości o nazwie Maringes. Maringe'owie osiedli w Moussy ostatecznie „zagubili” z nazwiska przedrostek „de”. W każdym razie, nie oznacza on, że należeli do szlachty.
Genealogia
(osób: 43)

pchor. Andrzej Maringe

(1919-1944)

• ANDRZEJ Maringe (VII 1919-18 IX 1944), s. Leonarda i Zofii Wyganowskiej, podchorąży ZWZ-AK, ps. Andrzej; w powstaniu warszawskim w batalionie „Czata 49”; absolwent gimnazjum w Poznaniu 1939; ur. w Lenartowie, poległ w powstaniu, na przyczółku czerniakowskim, w rejonie ul. Okrąg, poch. na Cm. Powązkowskim, kw. 4-I-4, przy Alei Katakumbowej, gr. rodzin Boretti-Maringe; ż. Wanda Jędrzejewska (?) (ok. 1920-po 1944); dzieci: Ewa.

• ZENOBIA Wiktoria Maringe (30 X 1854-1932), c. Wiktora i Emmy Hauszyld; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 4, rząd I, p. 4, przy Alei Katakumbowej, grob. rodzin Boretti-Maringe; m. Romuald Więckowski (1845-1909); dzieci: Janina (1877-1972), Irena (1882-1944) – Więckowskie.

Źródła: Strona internetowa rodziny Boretti: www.boretti-saga.eu

Skibniewski

Skibniewski h. Ślepowron, vel Korwin-Skibniewski, rodzina podlaska ze Skibniewa, pisała się ze wsi Skibniew-Kurcze (Kurzce), S.-Podawce i S.-Sągale w pow. sokołowskim, niegdyś węgrowskim. 

Żurowski

Żurowski h. Leliwa, ród staroszlachecki, z dawnych czasów osiadły i licznie rozrodzony na Rusi Czerwonej. Pisali się z Żurowic (Nies.), oraz z Żurowiczek (Puł.) w pow. jarosławskim. Często wymieniani w aktach sanockich, przemyskich i lwowskich od XV wieku.
Stale piastowali liczne urzędy ziemskie, głównie w ziemi przemyskiej, powoływani do rozlicznych funkcji publicznych. Kilka gałęzi rodu Leliwitów-Żurowskich, wylegitymowało się ze szlachectwa w Galicji w 1782 r. i dalszych latach. Z nich: Stanisław, sekretarz królewski 1648, stolnik ciechanowski i pisarz dekretowy koronny. – Jan, pisarz sądowy koronny 1661. – Stanisław, cześnik przemyski, poseł na sejm 1667. – Tomasz, stolnik żydaczowski, sędzia kapturowy lwowski 1733. – Rafał, poseł na sejm 1764.
Genealogia
(osób: 102)

• MARIA Żurowska (1873-1927), c. Eugeniusza i Cecylii Stempkowskiej; m. (10 VII 1893) Aleksander ks. Drucki-Lubecki h. Druck (10 XI 1861-21 XI 1926), s. Aleksandra i Marii Szemioth; dzieci: Bogdan, Maria, Franciszek Ksawery, Jadwiga, Aleksandra – ks. Druccy-Lubeccy.

• TEOFIL Jan z Żurowic Żurowski (20 XII 1833-po 1882), s. Adama i Pauliny Ostaszewskiej, poseł na sejmy galicyjskie, właściciel dóbr Bereska w pow. leskim (Lesko, dawniej Lisko), prezes rady powiatowej w Lesku; ż. (ok. 1860) Helena Złocka h. Szeliga (ok. 1840-po 1882), c. Wiktora z Myczkowic i Józefy Urbańskiej h. Nieczuja, właścicielka dóbr Myczkowice (Myszkowice), Zwierzyn i Bereźnica Niższa w pow. leskim; dzieci: Wiktor, Olga.

Źródła: Nies. t.10/196; Bork. Rocz. t.1/594, t.2/752; Puł. t.1/251-253.

Zajkowski

Zajkowski h. Jastrzębiec, vel Zaykowski, rodzina osiedlona dawniej w pow. augustowskim, na dobrach Zajków (Zayków), później przeniosła się na Podole, oraz w okolice Jasła. Nazwisko wzięła od dóbr Zajki (Zayki) w ziemi bielskiej, pow. tykocińskim, parafia Tykocin n/ Narwią, gdzie

Zagórski

Zagórski h. Grzymała, na Kujawach i w Wielkopolsce, pisali się z Zagorzyc. Ich gniazdem rodzinnym jest wieś Zagorzyce in. Zagórzyce w pow. radziejowskim, parafia Piotrkowo, obecnie woj. kujawsko-pomorskie. W XVIII wieku byli właścicielami m. in. dóbr ziemskich Kołbki, Kopanina,

Wolański

Wolański h. Przyjaciel, rodzina czerwonoruska, pisała się z Wolan.

Wojsznar

Wojsznar h. Kot morski, vel Wojsznar-Wilkolewicz, stara rodzina litewska, używająca przydomku Wilkolewicz. Protoplasta tego rodu Wojsznar Wilkolewicz przyjął herb swój – Kot morski na sejmie w Horodle w 1413 r. Wojsznarowie podpisali elekcje Władysława IV 1632 r. i Jana Kazimierza 1648 r. W XIX wieku zamieszkiwali m. in. w gub. suwalskiej.
Genealogia
(osób: 10)

• DOROTA Wojsznar-Wilkolewicz (ok. 1800-po 1830), właścicielka dóbr Ulczyce w guberni suwalskiej; m. Jan Łukaszewicz h. Łuk (ok. 1800-po 1830).

• KAZIMIERZ Wojsznar-Wilkolewicz (ok. 1590-po 1650), kanclerz kapituły wileńskiej, regent kancelarii królewskiej; autor wielu dzieł religijnych i politycznych 1646-1658, wydawanych w Lublinie, Krakowie i Rzymie; był jednym z fundatorów biblioteki wileńskiej.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/585.

Wojciechowski

Wojciechowski h. Jelita, vel Woyciechowski, rodzina sieradzka, wywodząca się z Wojciechowic i Nagodowej (Godowej) w ziemi łęczyckiej. Z nich Piotr, Konstanty, Bazyli, Daniel, Adrian, Jan, Stanisław, Walenty i Jakub podpisali elekcję króla Augusta II w 1697 r. Wojciechowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich 1809 r.; dziedziczyli w pow. gostyńskim, byli właścicielami m. in. Wojciechowic i Godowej w Królestwie Polskim, oraz Wertikijówki w gub. żytomierskiej.
Genealogia
(osób: 143) 

• JADWIGA (Eufemia Wiktoria Jadwiga) Woyciechowska (22 XII 1832-16 III 1915), c. Kajetana i 2ż. Brygidy Reklewskiej, adiutant i kurier M. Langiewicza w powstaniu styczniowym, łączniczka Rządu Narodowego, organizatorka Stowarzyszenia Niewiast w pow. iłżeckim, autorka wspomnień; aresztowana przez władze carskie, więziona w X. Pawilonie Cytadeli Warszawskiej IX 1863-XII 1864, zesłana do Kunguru w gub. permskiej 25 I 1864-19 III 1866; po powrocie z zesłania mieszkała w Radomiu, Ostrowcu Św. ok. 1873-ok. 1877 (po opuszczeniu Mirca) i Sandomierzu od ok. 1877; ur. w Łomnie, par. Świętomarz w pow. iłżeckim, zm. w Czyżowie Szlacheckim k/ Sandomierza, gdzie mieszkała pod opieką córek, poch. tamże; m. (1849) Józef Korwin Prendowski (1828-1872); dzieci: Mieczysław, Helena, Wiktoria, Marianna, Stanisław, Zdzisław, Jan.

• KAJETAN Woyciechowski (1786-18 III 1848), s. Grzegorza Kacpra i Magdaleny Marii Chrzanowskiej, pułkownik wojsk polskich, ziemianin, sędzia pokoju pow. opatowskiego; walczył m. in. pod Saragossą, Ponte-Almaras, Talavera, Ocana; ranny w bitwie pod Albuherą 1811, za którą otrzymał order Legii Honorowej (wg in. źródeł za szarżę pod Somossierą, pod dowództwem Kozietulskiego), uczestnik kampanii 1813, ukończył wojnę w randze kapitana; pułkownik w powstaniu 1830/31; dziedzic dóbr Łomno w pow. iłżeckim; autor wspomnień („Pamiętniki moje w Hiszpanii”, wyd. w Warszawie 1907); 1ż. (17 IX 1819 Świętomarz) Izabella Rogoyska z Kochanowa (1802-1828), c. Franciszka Ksawerego i Izabeli Remer?; ślub w par. Świętomarz, obecnie woj. świętokrzyskie, uwagi: Kochanów i Łomno (MK Świętomarz); dzieci: Franciszek, Izabella, August, Feliks, Ludwik; 2ż. (1 II 1829 Świętomarz) Brygida Reklewska h. Gozdawa (1806-1863), c. Józefa i Anny NN.; ślub w par. Świętomarz, obecnie woj. świętokrzyskie, miejscowość Skoszyn, ona zapisana w aktach błędnie jako Rychlewska (MK Świętomarz, Nowa Słupia); dzieci: Jadwiga.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/584-385, t.2/735; Nies.; Jadwiga Prendowska, Moje wspomnienia, Kraków 1962.


Wojciechowski h. Nałęcz, vel Woyciechowski, stanowią może gałąź Wojciechowskich herbu Jelita. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 – jedni z herbem Nałęcz, drudzy z herbem Jelita. Z nich: Stanisław Wojciechowski (1869-1953), prezydent II RP.

• ANTONI Alojzy Wojciechowski h. Nałęcz (21 I 1793-po 1847), s. Wincentego i Antoniny NN., dziedzic dóbr Babin, pow. Lublin; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1847 r. z herbem Nałęcz (Szl. Król.; Sęcz.); ż. (12 II 1823 Boża Wola) Magdalena Rążewska (ok. 1795-po 1824), c. Antoniego i Zofii Fiederowicz (Federowicz); ślub w parafii Boża Wola, pow. Kraśnik (MK Boża Wola); dzieci: Kazimierz.

Stanisław Wojciechowski

(1869-1953)

 • SABINA Wojciechowska h. Nałęcz (1831-1928), c. Feliksa Karola i Marianny Paszewskiej; m. (1854 Płock) Franciszek Miłosz (1823-29 XII 1862), s. Jana i Katarzyny Olszewskiej, inspektor, profesor gospodarstwa; ur. Niwiska, zm. Puławy (PSB t.21/271); dzieci: Aleksander, Maria – Miłoszowie.

Źródła: Bork. Sp. 505; Sęcz.; Szl. Król.; Żern. t.2/525; Wikipedia: 1.

Wiktor

Wiktor h. Brochwicz, rodzina małopolska, osiedlona w ziemi sanockiej, pisząca się z Wiatrowic, wymieniana przez Długosza w „Liber Beneficiorum” w 1460 r.

Wiewiórowski

Wiewiórowski h. Grzymała vel Wiewiorowski, Wywiórowski, rodzina sieradzka, z ziemi wieluńskiej, z której jedna gałąź osiedliła się na Rusi Czerwonej. Z nich Maciej i Aleksander podpisali elekcję króla Augusta II w 1697 r., a Józef burgrabia rawski, Kazimierz, Stefan i Tomasz podpisali elekcję króla Stanisława Augusta w 1764 r.
Genealogia
(osób: 50)

• IGNACY Alojzy Wiewiorowski (ok. 1790-25 II 1846), s. Teodozjusza i Julii Tomaszewskiej, zabity w rzezi chłopskiej w Galicji w 1846 r.; ż. Maria Borkowska (ok. 1800-po 1830), c. Feliksa i Franciszki Arciszewskiej; dzieci: Józef.

• LUDWIKA Wiewiórowska (ok. 1802-po 1832), c. Józefa i Agnieszki Kobyłeckiej; zamieszkała w klasztorze w Ołoboku u ciotki Florianny Wiewiórowskiej (MK Ołobok); m. (23 VIII 1823 Ołobok) Mikołaj Szczepkowski (ok. 1781-po 1832), s. Jana i Katarzyny Kurnatowskiej, dziedzic Sławina w parafii Gostyczyna; dzieci: Antonina Józefa (ur. 4 VI 1824 Sławin), Józef Mikołaj (19 XI 1826 Sławin), Elżbieta Natalia (19 XI 1832 Sławin) – Szczepkowscy.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/579, t.2/729.